6 ส.ค. 2022 เวลา 02:00 • นิยาย เรื่องสั้น
16
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
 
สุรเดช แสงแก้ว
ใจแข็งกร้าวสั่งให้เท้าหยุด เท้าจึงชะงักกึก รู้สึกได้ถึงความชา และร้อนในอกในใจวูบๆวาบๆ ราวฟืนไฟกำลังลุกท่วม... แล้วร้อนระอุนั้น ก็ลามร้อนไปทั่วทั้งร่าง ขนเหมือนจะลุกชี้ชันดั่งสัตว์ซึ่งดุร้ายตัวหนึ่ง!
เผอิญ"บุญ"คงช่วยไว้ได้โดยสติ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และหายใจออกช้าๆ นับหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ฯลฯ กระทั่งความร้อนค่อยๆคลายลงๆ จนกล้ามเนื้อบ่าไหล่ที่เกร็งแข็งโดยไม่รู้ตัวก็รู้สึกผ่อนคลายลงเช่นกัน
การหายใจเข้า-ออกลึกๆมีคุณประโยชน์แก่มนุษย์อย่างใหญ่หลวง.. เลือดทั่วร่าง เมื่อจิตใจเริ่มขึ้งเครียด มันก็จะเริ่มข้นเหนียว และแปรเปลี่ยนเป็นกรดกัดกร่อน เป็นพิษภัยร้อนร้ายเพื่อเผาทำลายสังขาร ...ถ้าหายใจได้ลึกๆช้าๆ ก็จะข่วยผ่อนหายคลายพิษเหล่านั้นจนสิ้น นี่เหมือนเป็นการยืดอายุขัยของตัวเองให้ยืนยาว ยืนยาวต่อไปอีกไม่มากก็น้อย โดยไม่ต้องเสียเงินเลยสักสลึงเดียว!
ยินเสียงสายลมพัดกระพือวูบ จึงยินเสียงหยดน้ำที่ค้างเกาะบนใบและกิ่งก้านล่วงพรู ...ผมได้ยินถนัดชัดหู ซึ่งก่อนหน้าไม่กี่วินาที นี้ หูผมแทบจะไม่ได้ยลยินเสียงของธรรมชาติใดๆ
แม้จะแว่วยินเสียงคำว่า"ไอ้แก่" อีก2-3ครั้ง ที่ใจกลับไม่รุ่มร้อนเหมือนการได้ยินในครั้งแรกๆ
จริงๆเวลานี้ น่าจะเป็นห้วงเวลาอันงดงามสำหรับชีวิตๆหนึ่ง ชีวิตที่ชำรุดทรุดโทรม ควรต้องได้รับการพักผ่อน.. มันกลับเป็นห้วงเวลาอันเลวร้าย ที่ห้วงแห่งใจต้องรู้สึกเครียดแค้นชิงชัง!
ผมขยับเดินไปหย่อนกายนั่งพักบนโซฟา... "...ทั้งมนุษย์และอมนุษย์ จงอย่าได้ก่อเวรซึ่งกันและกันอีกเลย ขอทุกๆท่านจงเป็นสุข เป็นสุขเถิด.." ...ได้ยินเสียงตัวเองร้องงึมๆงำๆอยู่ในลำคอ
....และรู้สึกนั่งหลังงอห่อเหี่ยว ราวจะพ่ายแพ้แก่โลกแล้วอย่างสิ้นเชิง!
"ต้องอกผายไหล่ผึ่ง หน้าตึง นมตั้งซิโว้ย ไอ้เฒ่า จึงจะงดงาม ดูสง่าผ่าเผย..." ไอ้แก่คนนี้จึงรีบร้องบอกแก่ตัวเอง
...หลังเสียงจากบ้านไอ้ตัวร้ายเงียบหายไป... หายไปกับความมืดดำยามค่ำคืน แต่... ถึงอย่างไรมันก็ยังคงอยู่ จะไม่หนีหายไปไหนง่ายๆ ผมเชิ่อว่ามันยังคงหลบซ่อนอยู่แถวๆนี้แหละ? เพื่อหาทางทำลาย! ทำลายสังคมของบ้านเมืองให้เสียหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
ผมเผลอยิ้มรับเสียงอึ่งอ่าง ที่มันส่งเสียงร้องมาให้ได้ยินแว่วๆ มันดังมาจากท้องทุ่งหลังหมู่บ้านซึ่งไม่ไกลนัก ถัดมาก็ได้ยินเสียงคนออกไล่ล่าอึ่ง พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุข ขณะกำลังเดินผ่านพ้นหน้าบ้าน ...มุ่งมั่นตรงไปยังสุ่มเสียงแห่งความหวัง ผมมองผ่านกระจกช่องหน้าต่าง เริ่มเห็นดวงดาวบนฟากฟ้า ที่เริ่มกระพริบอยู่วิบวับบ้างแล้ว แม้จะแค่ไม่กี่ดวง..
โฆษณา