17
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
สุรเดช แสงแก้ว
เพื่อนบางคนตั้งจุดหมายปลายทางไว้ที่ดวงจันทร์ แม้หากไปไม่ถึง ก็อาจจะได้พบกับดาวบางดวง... บางดวงที่ริบหรี่ๆ ดูเงียบๆเหงาๆบ้างก็ยังดี..
เวลาลุล่วงแล้วกว่า 3ทุ่ม ผมไม่เคยแยแสกับการเดินทางไปสู่การ"ดับไป" หรือ"สิ้นไป" ของตัวตน เพราะมันเป็นความจริง ที่มันจะต้องหมดไปๆพร้อมๆกับเข็มนาฬิกากระดิก
ไอ้แก่คนนี้ค่อยๆชันกายลุกยืน หลังได้รับบทเรียนจากการลุกเร็วหลายครั้งหลายหน แบบไม่เคยจำ.. ครั้งสุดท้าย ลุกพรวดพราด นั่นถึงกับหน้ามืด จนมองไม่เห็นสิ่งรอบตัวใดๆ ...ดีว่าทรุดกายลงนั่งได้ทันการ ก่อนสังขารซึ่งทำท่าว่าจะเซล้มแน่ๆ
เมื่อร่างกายถูกชำระสะสางให้สะอาด... ความสดชื่นก็กลับมาอีกครั้ง เลือกสวมเสื้อผ้าชุดสบายๆ เพื่อสวดมนต์และนั่งสมาธิ อันเป็นกิจวัตรก่อนเข้านอน
พลัน!เสียงโทรมือถือก็ดังขึ้น มันดังเป็นเสียงเพลงอันไพเราะ ชื่อเพลง"ค่ำลง"ของวงคาราวาน
"..ค่ำลง ค่ำลง นกน้อยโผลงสู่พุ่มมะไฟ..เอิงเอย.. ค่ำลง ค่ำลง..."
เพียงเห็นหน้าจอแว่บก็รู้ว่า เบอร์นี้ไม่คุ้น(หรืออาจหลงลืม) จึงกดปิด เผลองึมงำออกมาว่า "ผู้คนยุคนี้ น่าจะป่วยกันทั้งเมืองแล้ว ป่วยตั้งแต่หัวยันหาง แบบคุณก็ป่วย ฉันก็ป่วยเหมือนกันว่ะ"
"มิจฉาชีพ เยอะฉิบ..." บ่นพรางวางโทรฯไว้ที่เดิม "..จริงๆเลย ยุคนี้ ผู้สูงอายุถูกกระทำหนักขัอขึ้นทุกวัน ไม่เว้นแม้หน่วยงานของรัฐก็ยังอุตส่าห์เป็นผู้ลงมือกระทำ เช่น..ปล่อยให้ชาย-หญิงวัยชรานั่งรอรับบริการนานนับชั่วโมง!
คนยุคก่อนและบางคนในยุคผม จะอวยพรให้กันและกันว่า "..ขอให้ร่มเย็นเป็นสุข.." สำหรับคนยุคนี้ ส่วนใหญ่มักจะอวยพรว่า "ขอให้มั่งมีศรีสุข.." คำว่า"ร่มเย็นเป็นสุข"หายไป... มันหายไปพร้อมๆกับความรุ่มร้อนที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาห่มคลุม
หมุนตัวเพื่อก้าวสู่ห้องพระ... พลัน! เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก... ดังเป็นเพลงเดิมอันไพเราะ (หรือผู้ชราบางคน เมื่อฟังแล้วอาจจะรู้สึกเหงาเศร้าก็ได้ ถ้าครุ่นคิดถึงอนาคตมากเกินไป)
"
"...ค่ำลง ค่ำลง เอิงเอย ค่ำลง ค่ำลง ตะวันลับลงแลหาไม่เห็น เหมือนตัวเรานี้ที่ลำเค็ญ ทั้งวัยก็คล้อยดังยามเย็น ...ไม่รู้จะเป็นฉันใด.."
....ตัดสินใจกดรับสาย... เตรียมการจะพูดกับมันว่า "กูแก่แล้วโว้ย! ขอร้อง! อย่าทะลึ่งมายุ่งกะกูเลย" พูดจบก็จะรีบกดปิดทันที
ก่อนที่ผมจะทันได้เอ่ยประโยคดังกล่าว เสียงคุ้นๆของสุภาพสตรีคนหนึ่งก็แว่วดังเข้าหูว่า..
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
