18
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
สุรเดช แสงแก้ว
"สวัสดีค่ะ พี่เฒ่า จำเสียงหนูได้มั้ยเอ่ย?"
"เอ้อ.. ก็คุ้นๆอยู่นะ..."
"ใหัทาย.. นึกดีๆค่ะ หนึ่ง สอง สาม..."
นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเสียงนี้คือเสียงใคร ความชรามันกำลังทำหน้าที่อย่างแข็งขันและตรงไปตรงมา เสื่อมก็บอกว่าเสื่อม ตรงไหนยังดีก็แสดงออกให้รู้ให้เห็นกันจะๆว่ายังดีอยู่ ...ส่วนมึงจะดำเนินการแก้ไขต่อไปหรือไม่อย่างไร นั่น!ไม่ใช่เรื่องของกู
"เงียบเลย แสดงว่าจำเสียงหนูไม่ได้ หนูสุดธิดาค่ะ พี่เฒ่า.. "
"อ๋อๆ... ไอ้ดาๆ นึกอยู่เหมือนกัน ว่าน่าจะเป็นเรา ...ว่าไง?มีอะไรให้คนแก่รับใช้รึเปล่า?"
"มีๆ มีค่ะ ไม่รู้พรุ่งนี้สายๆ พี่อยู่บ้านมั้ย? พอดีหนูกับอีดอกจะไปธุระแถวๆบ้านพี่นั่นแหละ พอเสร็จธุระแล้วก็จะเลยไปรบกวน พอดีมีเรื่องสำคัญจะปรึกษาพี่ค่ะ"
"อ๋อๆ ..อยู่ๆ เชิญๆ ว่าแต่อีดอกไหน จำไม่ได้จริงๆ.. "
"เอาอีก.. แล้วจะไปไหวมั้ยเนี่ย.. ก็อีดอกรักที่พี่ใช้ให้มันพิมพ์งานส่งอาจารย์บ่อยๆน่ะ ตัวเล็กๆ แห้งๆ แต่เรียนเก่งมากกก...นึกออกรึยัง?"
ผมหลับตา พยายามนึกถึงหน้าตาของเพื่อนรุ่นน้องคนนั้น... ด้วยมันนานกว่าสิบปีแล้ว ที่พวกเราเคยเรียนระดับป.โท ม.นเรศวรห้องเดียวกัน โชคดีที่นึกได้เร็ว จึงรีบกรอกเสียงใส่หูน้องสุดธิดาว่า
"จำได้ๆ จำได้แล้วเว้ย โอ..ดีใจจัง พรุ่งนี้จะได้พบกับพวกเธออีก.."
"โอเคๆ... โทรรบกวนบอกพี่เท่านี้แหละ พรุ่งนี้สายๆเจอกันนะคะ รบกวนแค่นี้แหละค่ะ ...ฝันดีนะคะ จุ๊บๆ"
พูดจบก็วางสายปุ๊บ... แว่บหนึ่งให้รู้สึกคิดถึงบรรยากาศสมัยเรียนป.โท แต่ก็แค่แว่บเดียวเท่านั้น แล้วมันก็หายวาบไป..จึงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ นึกในใจว่า ...คืนนี้คงจะหมดคน"กวน"เสียที คงจะหมดเรื่องราวอันคาดคิดไม่ถึงแล้ว รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆกับอุบัติเหตุที่จำต้องเผชิญอย่างยากจะหลบหนี... เดินไปยังห้องพระ อดเผลอยิ้มน้อยๆไม่ได้ นี่!พยายามทำจิตใจให้ปลอดโปร่ง ...นี่ขนาดประกาศลาออกจากความทุกข์ไปแล้วตั้งนาน ...มันก็ยังไม่ยอมให้เราลาออกง่ายๆ ไอ้เฒ่าเอ๋ยไอ้เฒ่า!
ขณะหย่อนกายลงนั่ง หลุดเสียงอันแหบแห้งออกมาจนได้ว่า "เมื่อไหร่สังขารนี้ จะหมดทุกข์หมดโศกหมดโรคหมดภัยเสียทีหนอ บอกอย่างไม่อายว่า อยากเป็นคนแก่ที่สง่างามเหมือนใครบางคนเหลือเกิน.."
กราบ กราบ กราบ ....หลับตา พยายามไม่นึกถึงองค์หลวงพ่อเงินที่เพิ่งจะหายไปจากแท่นวาง... ใจเจ้ากรรมกลับลืมไม่ได้ ลืมไม่ได้จริงๆ ยังเฝ้าย้ำคิด คิดๆๆๆ ...มันเข้าข่าย"ย้ำคิด ย้ำทำ ก็เท่ากับย้ำทุกข์ และโรคภัยก็จะตามมาเบียดเบียน" ดังคำพระท่านสอนให้คนเราได้ตระหนักรู้!
ผมพยายามสลัดเรื่องร้ายๆออกจากสมอง พยายามไม่คิด แต่พยายามเท่าใดก็ยากที่จะสลัดมันออกได้
ได้ยินมาว่า คนเราแต่ละคน(ที่อยู่กับปัจจุบันขณะไม่เป็น) สมองจะคิดๆๆๆประมาณวันละ4พันเรื่อง และคนโชคร้ายพวกนี้ กายใจของพวกเขาก็จะอ่อนแอ! ซึ่งจะทำให้เจ็บไข้ได้ป่วยง่ายๆ หากคิดอีกที มันก็คงจะเป็น"กรรม" ไม่มีพลังใดจะยิ่งใหญ่เท่ากับพลังกรรม ทำกรรมดีก็จะส่งผลดี ถ้าเผลอทำกรรมขั่วก็จะส่งผลชั่วอย่างแน่นอน!
ปฎิบัติธรรมคืนนี้ ช่วยให้กายและใจ"สงบ"ลงได้เพียงน้อยนิด จึงก้มกราบๆๆยุติ เดินกลับห้องนอนอย่างเศร้าหมอง ...รู้สึกแอร์เย็นเฉียบเหมือนห้องนอนคืนนี้จะหนาวเหน็บมากกว่าปกติ!
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
