20
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
สุรเดช แสงแก้ว
จู่ๆรอบๆตัวก็ปรากฎหมอกลงจนดูขาวโพลน สายตาแลเห็นทางที่ต้องก้าวไปไม่กี่เมตร
สองข้างทางสภาพก็ไม่แตกต่างกัน มองไปทางไหนเห็นแต่หมอกขาวๆมัวๆ... นานๆช้าๆระหว่างทาง หูจะแว่วยินเสียงคนพูดคุยกันเบาๆ ซึ่งจับใจความไม่ได้ว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องอะไร
อากาศหนาวเย็นในทุกๆการย่ำเดิน หากกายใจกลับรู้สึกรุ่มร้อนรุมๆ... รุ่มร้อนอาจเพราะมีกลุ่มคนซุ่มซ่อนแบบไม่เห็นตัวตน ที่อาจเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต...
ด้วยตระหนักรู้ว่า สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวในโลกที่สามารถฆ่า ล้างผลาญ ทำลายสิ่งมีชีวิตด้วยกันเองอย่างโหดเหี้ยม โดยไม่ต้องมีเหตุผลมากมายอะไร นอกจากความพึงพอใจ ...คือมนุษย์รูปร่างเหมือนเรานี่แหละ!
.....ในบางระยะของเส้นทางจึงน่าสะพรึงกลัว! ใช่! คนเราไม่ใช่ฆ่าเพียงเพื่อดับหิวหรือเพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น ...แต่ คนฆ่าคนก็เพื่อสนองกิเลสหรือต้องการกักตุนอย่างไร้ขีดจำกัด!
บางช่วง ผมจะได้ยินเสียงสัตว์บางชนิดคำราม... เสียงนั้นๆมันไม่น่าจะใช่หมาหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆ ...เพียงแต่ผมยังนึกไม่ออกว่ามันคือตัวอะไรแน่?
แม้จะสภาพจะเป็นเช่นนี้ ผมยังอุตส่าห์นึกถึงความสุขที่ต้องเก็บเกี่ยวให้ได้ในระหว่างทาง... เพราะนั่นคือคุณค่าที่เราควรฉวยเก็บเพื่อมอบเป็นรางวัลให้กับร่างกายของเราเอง นี่! มันอาจมีค่ามากกว่าจุดหมายปลายทางที่เรามุ่งไปให้ถึงด้วยซ้ำ!
เมื่อเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบปกคลุม เราจะหาความสุขระหว่างทางนี้ได้อย่างไร? กับความเย็นเยียบแบบนี้หรือ? กับสภาพซึ่งเหมือนถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวทำนองนี้หรือ?...
ผมหยุดหอบหายใจ... เมื่อเริ่มไต่เนินขึ้นที่สูง สูงขึ้นๆในทุกๆย่างก้าวได้แค่พักเดียว!
ใครก็ไม่รู้กล่าวไว้ว่า "จงเดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง" ...มันเป็นความจริงอย่างยิ่ง เป็นความมั่นคงง่ายๆ แม้คนหลายคนยังไม่มองเห็น.. ยังมีคนจำนวนไม่น้อยพยายามเร่งทำในเวลาเดียวกันหลายอย่าง ผลรับส่วนใหญ่คือประสบกับความล้มเหลวทุกอย่าง!
ผมก้าวต่อไป แม้จะมองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง... ซึ่งก็คือยอดเนินหนึ่ง ของเทือกภูด้านทิศตะวันตก
บนนั้น.. ทุกคนเชื่อว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่จะช่วยให้ร่างกายและจิตใจแข็งแรง แข็งแกร่งจนอาจมีอายุยืนยาวได้มากกว่า120ปี!
ลึกๆที่วาดหวังไว้ก็แค่ โรคภัยไข้เจ็บที่กำลังแอบกัดกินสังขารอันเหี่ยวแห้งอย่างน่าเกลียดนี้หายไป.. หายไป.. หายไปจนหมดสิ้น! จนแทบจะไม่เสื่อมทรามในทุกๆระบบ!
อากาศเมื่อยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว ใยมันจึงทำให้ผมยิ่งร้อนรุ่ม! ขณะหูแว่วยินเสียงสัตว์ร้ายร้องคำรามถี่ๆ ....อีกกี่100เมตรจึงจะถึงยอดเนิน? ไอ้เฒ่าพูดงึมงำกับตัวเอง เหลียวมองดูรอบๆตัวซึ่งมองไม่เห็นสิ่งใดๆ นอกจากความขาวโพลน...
ผมคิดว่ามันเป็นเส้นทางลึกลับอีกเส้นทางหนึ่ง ไม่รู้คนที่ดุ่มเดินขึ้นมาฉลาดหรือโง่!
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
