Blockdit Logo (Mobile)
The Last karuda
•
13 ส.ค. 2022 เวลา 04:23 • ประวัติศาสตร์
เมื่อคนรุ่นเก่าจากแผ่นดินใหญ่ มีแนวโน้มที่จะมีความคิดที่จะกลับไปบ้านเกิดมากขึ้น แต่หลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขากลายเป็นเหินห่างมากขึ้นโดยธรรมชาติ
1
ทำไมไต้หวันถึงห่างเหินจากจีน #๐๐๓ ? โพส์ตนี้ตัดจบล่ะนะครับ!!!
ประวัติศาสตร์ของแต่ละยุคต้องฝากไว้ให้คนรุ่นหลังได้แสดงความคิดเห็น ผมไม่ได้ตั้งใจจะเล่าถึงประวัติศาสตร์ที่ "เศร้า" ของไต้หวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า อันที่จริง ปัญหาสำคัญประการหนึ่งของชาวไต้หวันก็คือ
พวกเขามักจะหลงระเริงไปกับสิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้า และใช้อดีตอันน่าเศร้ามากเกินไป เหตุการณ์ที่ต้องโอบกอดตัวเองเพื่อกีดกันกลุ่มอื่น ๆ
2
จากมุมมองของประวัติศาสตร์ ความโศกเศร้าแบบนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ในทุกยุคทุกสมัย ทุกเชื้อชาติ ทุกกลุ่ม ใหญ่เท่าชาติ ก็มีประวัติศาสตร์และความทรงจำที่คล้ายคลึงกัน
ไม่เพียงแต่ในไต้หวันแต่ในระยะเวลานาน นอกจากนี้ยังมี เพื่อนๆกลุ่มชาติพันธุ์ในคาบสมุทรบอลข่านในเอเชีย อีกด้วย
เกาหลีใต้เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายสำหรับ "ความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง" และแผ่นดินใหญ่ก็มีความทรงจำเกี่ยวกับ "ความอัปยศในชาติหนึ่งร้อยปี"
แม้แต่ญี่ปุ่นผู้รุกรานที่เริ่มสงคราม แต่ก็กลายเป็น"เหยื่อ" หลังจากทิ้งระเบิดปรมาณูถึงสองลูก
2
แม้ขณะนี้ดาวเทียมที่ล้ำหน้าทางเทคโนโลยีสามารถบินออกจากระบบสุริยะได้
แต่ "โศกนาฏกรรมระดับชาติ" ดังกล่าวยังคงเกิดขึ้นต่อไป เช่น แอฟริกาในปัจจุบัน หรือในชาวเคิร์ดในปัจจุบัน
แต่ผมไม่อยากพูดถึงสิ่งที่เรียกว่า "แม่น้ำสายยาวแห่งประวัติศาสตร์" และ "เรือใหญ่แห่งประวัติศาสตร์" เพราะเสียงตะโกนเล็ก ๆ ของ "ประชาชน" มักถูกบดขยี้ในเรื่องเล่าที่กล้าหาญเหล่านี้
2
ซึ่งคนรุ่นหลังถือว่าเป็น "ลมและเมฆธรรมดาๆ" เมื่อลมพัดไป เมฆหมอกก็หายไป(อยู่กับปัจจุบัน)
3
แม้ว่า "ความเศร้าโศก" เหล่านี้เป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของประวัติศาสตร์ แต่ก็ไม่สำคัญหรอก
แต่ก็ไม่มีใครอยากมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาเศร้านั้น
1
สิ่งที่น่าสลดใจมากกว่าโศกนาฏกรรมก็คือ ทุกคนต่างก็มีความเศร้าโศกเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่สามารถทนต่อความเศร้าโศกของผู้อื่นโดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอยู่จริง
2
ฝ่ายขวารุมประชาทัณฑ์นักเรียนฝ่ายซ้าย พ.ศ. 2519 ม.ธรรมศาสตร์
หลังจากการล่มสลายของประเทศชาวยิว ที่ต้องอยู่ห่างไกลจากบ้านเกิดของพวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานจากการเลือกปฏิบัติหลายพันคน หลายปี และประสบกับการสังหารหมู่(ตามแผน)
1
เรื่องนี้น่าจะทำให้เข้าใจได้มากที่สุด ความทุกข์ทรมานจากการปราบปรามของประเทศ หลังจากที่ประเทศได้รับการฟื้นฟู ก็ยังข่มเหงชาวปาเลสไตน์
และขับไล่พวกเขาออกจากบ้านของพวกเขา ระหว่างสงครามบอลข่านในปี 2533 ประเทศและชาติต่างๆ ก็แสดงความเศร้าโศกออกมาทั้งน้ำตา
1
ไม่ว่าคุณจะฟังด้านไหน ล้วนมีเหตุผลและคู่ควรกับความเห็นอกเห็นใจ
พวกเขาใช้วิธีเดียวกันเพื่อฆ่าผู้ที่ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ของเขา
1
เช่นกันมี ตัวอย่างมากมาย
ความโศกเศร้าไม่ได้หมายความว่ามนุษย์จากกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ สามารถเข้าใจซึ่งกันและกันและบางครั้งก็กลายเป็นผลรวมศูนย์ระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ
คนที่มีความรู้สึก(โกรธ)รุนแรงในไต้หวันมักจะตะโกนว่า "ชาวไต้หวันอยู่ในช่วงเริ่มต้น(โว้ยยยย)"
2
เช่นเดียวกันแผ่นดินใหญ่ก็ตะโกนว่า "คนจีนต้องลุกขึ้นยืน" ดูเหมือนว่าบริบททางประวัติศาสตร์จะแตกต่างกัน
1
แต่พวกเขามีจุดมุ่งหมายเดียวกัน โดยเบื้องหลัง...มันเป็นชุดของเงื่อนไขทางประวัติศาสตร์ของความทุกข์และความอัปยศ.
1
โครงสร้างทางอารมณ์ที่สร้างขึ้นผ่านวรรณกรรมต่างๆหลังจากไต้หวันถูกยกให้ออกไป
มันไม่สามารถเข้าใจเป็นการส่วนตัวได้ว่า "ความอัปยศของชาติร้อยปี" คืออะไรจากจุดยืนของตัวเอง
1
รู้เพียงว่าผู้ปกครองใน แผ่นดินนี้มาแล้วก็ไป
1
ทิ้งความหมกมุ่นอยู่กับความทุกข์ของตนเอง
ในขณะที่แผ่นดินใหญ่โดยธรรมชาติ ก็ยากที่จะเข้าใจด้วยว่าทำไมไต้หวันถึงไม่แยแสต่อการฟื้นฟูอันยิ่งใหญ่ของชาติจีน
1
เป็นเพราะ(ชาวไต้หวัน)ด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์จึงค่อย ๆ ปลูกฝัง ความไม่ไว้วางใจใน "ระบอบการปกครอง"
และหันไปแสวงหาเสรีภาพ
1
หากประเทศชาติเป็นชุมชนในจินตนาการ
น่าเสียดายที่ 100 ปีที่ผ่านมา ยังไม่มีเรือบรรทุกเครื่องบินใด
ที่สามารถเข้าร่วมในจินตนาการนี้ได้ในทั้งสองด้านของช่องแคบไต้หวัน
2
เมื่อมองย้อนกลับไปที่ประวัติศาสตร์ของไต้หวันและผู้บุกเบิกในยุคแรก ๆ โดยชาวจางโจว(Zhangzhou) และ ชาวเฉวียนโจว(Quanzhou) ก็ต่อสู้กันเอง
เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับชาวจีนแคะ พวกเขาตระหนักว่าพวกเขามาจากฝูเจี้ยน เมื่อผู้อพยพจากฝูเจี้ยนและกวางตุ้งได้พบกับชาวพื้นเมือง ก็รู้ว่าเป็นชาวฮั่น
เมื่อญี่ปุ่นยึดครองไต้หวันก็รู้ว่าเป็นชาวจีน (ในช่วง 50 ปีที่ญี่ปุ่นปกครองไต้หวัน)
1
และชาวไต้หวันตระหนักว่าตนแตกต่างจากชาวญี่ปุ่นโดยกำเนิด
1
ภายหลังการปลดปล่อยก๊กมินตั๋งให้การยอมรับไต้หวัน แต่ชาวไต้หวันหลายคนผิดหวังอย่างสิ้นเชิงและค่อนข้างจะเชื่อในอดีตมากกว่า
นั่นคือคนญี่ปุ่นทำ(ให้รู้สึก)ได้ดีกว่า
1
ในปี พ.ศ. 2492 มีผู้อพยพจากจังหวัดอื่นจำนวนมากมายังไต้หวัน ตั้งแต่แรกเริ่ม ชาวไต้หวันและชาวต่างชาติต่างก็มีความขัดแย้งกันมาตลอด
เมื่อเกิดรุ่นที่สองและสาม เรื่องนี้ก็อ่อนลงเรื่อยๆ
1
คุณจะพบว่าตั้งแต่ปี พ.ศ. 2438 ถึง พ.ศ. 2488 ครึ่งศตวรรษ จากปี พ.ศ. 2492 จนถึงปัจจุบัน และกว่าครึ่งศตวรรษ สองหรือสามชั่วอายุคนเกิดในทุก ๆ ครึ่งศตวรรษ
ไม่ว่าผู้คนจะเกิดในยุคใด ประวัติศาสตร์คือสิ่งที่เขาคิด พวกเขาต้องการทิ้งรอยตำหนิและกระชับเพื่อสร้างประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์ร่วมกัน
เพื่อสร้างความทรงจำทางประวัติศาสตร์ร่วมกัน
นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ในชั่วข้ามคืน ทุกๆครั้งมันเป็นกระบวนการสร้างที่ยาวนาน
1
ความจริงที่ว่าทั้งสองด้านของช่องแคบไม่ได้แบ่งปันประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์ในช่วง 100 ปีที่ผ่านมา
แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอีกต่อไปในอนาคต
1
โชคดีที่ยุคนี้เป็นยุคที่ดีที่สุดมาเป็นเวลากว่า 100 ปี ทั้งสองด้านของช่องแคบ
จะมีคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่ไม่มีความคับข้องใจทางประวัติศาสตร์มากนัก ไม่มีซึ่งอุดมการณ์ที่มากเกินไปเมื่อเทียบกับรุ่นก่อน ๆ และพวกเขายังเป็นปัจเจกมากขึ้น
1
ภายใต้นิสัยของการเล่าเรื่องแบบรวมกลุ่ม "ปัจเจกนิยม" มักถูกมองว่าเห็นแก่ตัวและเบี่ยงเบน(เช่นเพจของผม ฮาาา)
5
แต่มุมมองนี้ละเลยแง่มุมที่สำคัญมากอีกประการหนึ่ง ท้ายที่สุด ตอนนี้เราอยู่ในยุคที่ค่อนข้างสงบ และการเน้นว่า "ปัจเจก" ไม่ใช่แค่การดึงดูดใจเท่านั้น
แต่เพื่อตัวเอง ที่จำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะเคารพความคิดของแต่ละคน
1
เพื่อปลดปล่อยความขัดแย้งที่อาจเกิดขึ้น เพื่อหาจุดร่วม "ส่วนรวม"กับ"บุคคล"
ไม่เพียง แต่ยืนบนจุดยืนของตนเองเท่านั้น ความหมายที่ยิ่งใหญ่กว่าคือ... ประชาชน
1
และตัวหารร่วมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาทุกกลุ่มชาติพันธุ์ในไต้หวันคือ "ชีวิต"
ไม่ว่าระบอบการปกครองจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ไม่ว่าการเมืองจะวุ่นวายแค่ไหนก็ตาม คนเราก็ต้องอ้อยอิ่ง ตอแหล และเอาตัวรอดแม้ในสถานการณ์ที่น่าสลดใจ
4
ในทำนองเดียวกัน ช่องแคบไต้หวันสองฝั่ง แตกต่างกันมากเกินไปในแง่ของค่านิยมและอุดมการณ์
เพียงพูดไม่กี่คำก็ทะเลาะกัน
1
แต่ทุกคนก็มีชีวิต นอกเหนือจากสิ่งที่มีโครงสร้างสูงเช่นการเมืองแล้ว คุณสามารถหาเสียงสะท้อนได้ในเรื่องที่มีสาระและไร้สาระที่สุด
สมัยก่อนคนไต้หวันมักจะระมัดระวังในสิ่งที่มาจากแผ่นดินใหญ่ แต่ภาษาแผ่นดินใหญ่ ที่ปรากฏบนทีวี
นี่คือแนวร่วมวัฒนธรรม!
1
ตัวอักษรจีนตัวย่อปรากฏในโฆษณาซึ่งเป็นการบุกเบิกทางวัฒนธรรม!
พวกเขาระมัดระวังสิ่งต่าง ๆ ในด้านวัฒนธรรมและความบันเทิงของแผ่นดินใหญ่
1
แต่เพลง "Little Apple" บน TikTok กลับครอบครองถนนในไต้หวันในข้ามคืน ทุกคนร้องเพลงและเต้นรำ
1
เป็นปรากฏการณ์ที่น่าสนใจมาก
1
ในอดีต กลุ่มแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมต่างๆ ทำไม่ได้ ศิลปินและคนอื่นๆ มาไต้หวันเพื่อร้องเพลงแต่ทำไม่สำเร็จ​
คณะนักร้องประสานเสียงมาที่ไต้หวัน ร้องเพลงและมันกลายเป็นเสียงหัวเราะ มันไม่ได้ผล
1
แต่ในทางกลับกัน "Little Apple" กลับครอบครองถนนในไต้หวันในข้ามคืน โดยไม่ต้องลงทุนอะไรมากมาย
1
ยิ่งคืบคลาน​กลับยิ่งสะท้อนมากขึ้น
หากเรานึกย้อนไปหลายสิบปีให้หลัง เราจะพูดว่า ด้วยประสบการณ์ชีวิตทั่วๆไปเหล่านี้ ความทรงจำทางประวัติศาสตร์นี้เป็นของคนรุ่นใหม่
คนทั้งสองฝั่งของช่องแคบนั้นเอง ที่ค่อยๆ สร้างขึ้นมา
1
เราทุกคนต่างหลงระเริงไปกับอารมณ์ทางประวัติศาสตร์ของตัวเองจนเรามองข้ามความทุกข์ของอีกฝ่าย ในความทรงจำทางประวัติศาสตร์ต่างๆ "ความทรงจำของบุคคลคือศักดิ์ศรีของเขา"
1
ต่างคนต่างมีเรื่องทุกข์ต่างกัน ต่างชาติพันธุ์ ต่างมีประสบการณ์สงครามที่ต่างกัน
1
และทั้งสองด้านของช่องแคบก็มีความทรงจำทางประวัติศาสตร์ต่างกัน
ทั้งหมดล้วนน่านับถือ เราต้องละอคติและรับฟังซึ่งกันและกันเท่านั้น การฟังทำให้เราเริ่มเรียนรู้ความอดทนและก้าวไปสู่การสมานฉันท์
เมื่อก่อน เราเคยชินกับการเล่าเรื่องที่ยิ่งใหญ่ จนบางทีก็กลายเป็นกรอบอารมณ์ที่เข้ากันกับใครๆไม่ได้
1
เฉพาะเมื่อเรายอมรับ "ชีวิต" และ รู้จัก"เคารพ หม้อดิน,ฟืน ,ตะบันไฟ,ข้าว ,น้ำ และเกลือ"
1
จากนี้ไปขอให้พวกเขาเริ่มแบ่งปันเรื่องราวใหม่อย่างช้าๆ
2
ถ้าศตวรรษที่ 21 เป็นศตวรรษของชาวจีนจริงๆ ไม่ใช่แค่กองทัพที่แข็งแกร่ง เศรษฐกิจก็แข็งแกร่ง และคนทั้งโลกต่างก็เกรงกลัว
แต่ผมแค่หวังว่าพวกเขาจะรับฟัง อดทน ประนีประนอม และกลายเป็นต้นแบบที่สร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่นๆ ในโลก
1
ในความทุกข์ยากของผู้คนและประเทศชาติ
ไม่ว่าอนาคตจะไปทางไหน ขอจงอย่าลืมว่า....เลือดต้องข้นกว่าน้ำ
1

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา