Blockdit Logo (Mobile)
The Last karuda
•
12 ส.ค. 2022 เวลา 05:48 • ประวัติศาสตร์
สวัสดี​ตอนเที่ยง​ในวันแม่กับโพสต์​ที่2กันนะครับ​
แล้ววันนี้กอดแม่กันหรือ​ยังเอ๋ย???
2
เมื่อคนรุ่นเก่าจากแผ่นดินใหญ่ มีแนวโน้มที่จะมีความคิดที่จะกลับไปบ้านเกิดมากขึ้น แต่หลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขากลายเป็นเหินห่างมากขึ้นโดยธรรมชาติ
1
ทำไมไต้หวันถึงห่างเหินจากจีน #๐๐๒?
ประวัติศาสตร์ของแต่ละยุคต้องฝากไว้ให้คนรุ่นหลังได้แสดงความคิดเห็น
เมื่อคนญี่ปุ่นยอมให้คนไต้หวันเรียนวิทยาศาสตร์และการแพทย์เท่านั้น
1
และไม่อนุญาตให้คนไต้หวันเรียนการเมืองและกฎหมายของญี่ปุ่น
1
ไต้หวัน "พันธุ์แท้" ล้วนแล้วแต่เป็น "พลเมืองชั้นสอง" แม้ว่าชีวิตกำลังจะผ่านความรุ่งโรจน์
แต่แน่นอนว่าสังคมกำลังก้าวหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ
1
ท้ายที่สุด มันคือชีวิตที่ยากลำบาก
1
"อารยธรรม" ที่ญี่ปุ่นนำมาคืออะไร มีคนกล่าวเมื่อไม่กี่วันก่อนว่า "70 ปีที่แล้ว ญี่ปุ่นและไต้หวันเป็น "ประเทศเดียวกัน" ซึ่งก็เป็นความจริงเช่นกันโดยส่วนใหญ่ของชาวไต้หวัน
1
เป็นความจริงที่ไม่ได้เข้าร่วมในสงครามต่อต้านญี่ปุ่น แต่ชาวไต้หวันเข้าร่วม
1
แม้ว่ากลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ บนเกาะนี้ต่อต้านมาครึ่งศตวรรษแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้หรือวรรณกรรม
1
ด้วยจำนวนทั้งหมดของพวกเขาไม่เอื้ออำนวย ปัญญาชนรุ่นเยาว์ที่มีความกระตือรือร้นหลายคน มีหัวใจในบ้านเกิดและพวกเขาก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเรียนที่ประเทศจีน
1
หลังจากการระบาดของสงครามต่อต้านญี่ปุ่นพวกเขาเข้าร่วมกองทัพเข้าร่วมกองโจรและมีส่วนร่วมในการปฏิวัติคอมมิวนิสต์
สิ่งนี้ทำให้เกิดเป็นคำถามที่น่าคิด มันคืออาณานิคมของญี่ปุ่นจริงๆหรือไม่
ทำไมความรู้สึกต่อต้านญี่ปุ่นในไต้หวันไม่สูงเท่ากับเกาหลีใต้ในทศวรรษหลังสงคราม หรือแม้แต่ "โปรญี่ปุ่น"
บ้างหนึ่งในสิ่งที่น่าสนใจสำหรับผม คือชาวไต้หวันยังคงร้องไห้ขณะฟังการออกอากาศของจักรพรรดิญี่ปุ่น
1
ทันใดนั้นผมมักจะนึกถึงบางคำถาม อย่างแรกถ้า ไม่ใช่ไต้หวันที่ถูกยกให้ในปี พ.ศ. 2438
แต่ถ้ากลับเป็นเขตมณฑลซานตง จะมีความทรงจำทางประวัติศาสตร์แบบไหนกัน
1
พวกเขาจะคิดยังไงกับญี่ปุ่น หากมาไกลถึงตอนนี้แผ่นดินใหญ่จะกล้าวิจารณ์ไต้หวันว่าเป็น” เสียงภายในของโปรญี่ปุ่น" และ "รักญี่ปุ่น" จะใช้บรรยายบริบทสำหรับสถานที่เหล่านี้เหมือนกันไหม
3
และหากไม่ใช่ไต้หวันหลังปี พ.ศ. 2438
ส่วนตัวผมไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินใหญ่
แต่..ผมไม่รู้ว่าอะไรคือพรรคคอมมิวนิสต์เพราะผมเติบโตมากับระบอบประชาธิปไตย
3
และผมไม่รู้ว่าการต่อสู้ระหว่างก๊กมินตั๋งกับพรรคคอมมิวนิสต์เป็นอย่างไร และจู่ๆก็เข้าไปพัวพันกับสงครามกลางเมืองได้อย่างไร ?
งั้นผมขอยกตัวอย่างจากวรรณกรรมใน ภาพยนตร์เรื่อง "City of Sadness" ที่อ้างถึง...เมื่อปัญญาชนชาวไต้หวันใฝ่หามาตุภูมิในวันแรกของการปลดปล่อย
1
โหวเสี้ยวเสียน( Hou Hsiao-hsien )ที่เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ นักเขียนบท โปรดิวเซอร์ และนักแสดงชาวไต้หวันที่เกิดในจีนแผ่นดินใหญ่ เขาเป็นบุคคลชั้นนำในวงการภาพยนตร์ระดับโลกและในขบวนการภาพยนตร์นิวเวฟของไต้หวัน
เขาได้รับรางวัลสิงโตทองคำจากเทศกาลภาพยนตร์เวนิสในปี 2532 จากภาพยนตร์เรื่อง A City of Sadness จัดให้พวกเขาร้องเพลงไตรภาคพลัดถิ่นเป็นพิเศษ และพวกเขาก็ร้องเพลงเมื่อกองทัพใหญ่ของชาติมา
1
น่าเสียดายที่ตอนนั้นชาวไต้หวันผิดหวังกับผู้รับราชการที่ประจำอยู่ เช่นเห็นกองทัพของชาติทำตัวเหมือนขอทาน ,เห็นข้าราชการทุจริตและไร้ความสามารถ ฯลฯ เมื่อเทียบกับกองทัพญี่ปุ่น (เฮ้อออฮ) ต้องยอมจำนนในจุดที่ยืนอยู่บนแผ่นดิน ตัวเอง ด้วยความคาดหวังและเข้มงวดของผู้คนจึงเป็นช่องว่างทางจิตวิทยาขนาดใหญ่
2
ดังนั้นไม่นานหลังจากที่รัฐบาลแห่งชาติเข้าปกครองไต้หวัน สังคมก็ถดถอยอย่างเห็นได้ชัด
1
หลายคนเชื่อว่าญี่ปุ่นปล้นทรัพยากรของไต้หวัน แต่ก็ยังรู้จักการลงทุนในการดำเนินงานที่ยั่งยืน
2
แผ่นดินใหญ่กลับไปสนับสนุนสงครามกลางเมืองซึ่งนำไปสู่ความวุ่นวายทางการเงินและ ราคาของสิ่งของก็พุ่งทะยาน
1
ความรู้สึกของคนทั่วไปนั้นตรงไปตรงมาที่สุด
พฤติกรรมและคุณภาพของข้าราชการนั้นเห็นได้จาก(ความคิดเห็นของ)คนทั่วไป ซึ่งด้อยกว่าคนญี่ปุ่นมาก
ในสมัยก่อน คำพูดที่นิยมในสมัยนั้นว่า "หมาไปกินหมู" “สุนัขญี่ปุ่น หมูจีน และสุนัขก็ได้ดี ที่บ้านหมูก็แค่กิน และนอน เจ้าหน้าที่รายใหญ่ก็ทุจริต เจ้าหน้าที่ขนาดเล็กก็ทุจริต
1
ความรู้สึกเหล่านั้นสูญเสียไปแค่ไหน?
ชาวแผ่นดินใหญ่ที่มาไต้หวันรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นสังคมไต้หวัน
แผ่นดินใหญ่เพิ่งยุติสงครามต่อต้านและขับไล่ผู้บุกรุกชาวญี่ปุ่นที่อาฆาตแค้นออกไป
1
ผลก็คือ เมื่อมาถึงไต้หวันและพวกเขาก็ได้เห็นรสชาติญี่ปุ่นในทุกหนทุกแห่ง แน่นอน พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ แล้วพวกเขาก็จะถูกปฏิเสธและมองดู
ด่าคนไต้หวันว่า "เป็นทาสของจักรพรรดิ์"...
3
คำคุณศัพท์พวกนี้คุ้นๆไหมครับ?
ในตอนต้นของการปกครองไต้หวันของญี่ปุ่น พวกเขายังเรียกชาวไต้หวันว่า "ทาส" ในที่สุด แม้ในตอนนี้พวกเขาได้หวนคืนสู่อ้อมกอดของมาตุภูมิแล้ว
แต่พวกเขาก็ยังถูกเรียกว่า "ทาส" โดยเพื่อนร่วมชาติในแผ่นดินมาตุภูมิ
1
ในช่วงห้าสิบปีของการยึดครองของญี่ปุ่น ไต้หวันถูกกดขี่โดยระบอบอาณานิคมในด้านหนึ่ง และในทางกลับกัน มาตุภูมิเชื่อว่าไต้หวันเป็นดินแดนของญี่ปุ่น
1
โดยพื้นฐานแล้วและไม่สามารถรับการสนับสนุนจากมาตุภูมิได้
3
ด้วยความคิดเห็นผ่านวรรณกรรมนวนิยาย เรื่อง "The Orphan of Asia" เป็นเรื่องที่เน้นเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
เรื่องเกี่ยวกับปัญญาชนชาวไต้หวันในยุคการยึดครองของญี่ปุ่นที่โหยหามาตุภูมิ แน่นอนเขาถูกกดขี่โดยญี่ปุ่น
หลังจากหายดีแล้ว
เขาก็ถูกเลือกปฏิบัติและถูกเข้าใจผิด เพราะเขาไม่ถือว่าเป็นชาวจีนหลังจากที่เขามาถึงแผ่นดินใหญ่
1
หลังจากถูกโจมตีหลายครั้ง เขาก็ค่อยๆ สับสน คลั่ง และจบลงด้วยโศกนาฏกรรม
The Orphan of Asia หมายถึง หรือสามารถเทียบเคียงกับกองทัพโดดเดี่ยวแบบมาลาปัตตานีใน 5 จังหวัดภาคใต้ของประเทศสยาม(ไทย)หรือไม่ล่ะ?
3
555 ไม่ แน่นอน
สำหรับสยาม......ล้ำกว่านั้นมาก พวกเรารู้เช่นเห็นชาติ มหาอำนาจแบบนี้มานานแล้ว และสยามก็ยังรู้จักการเมืองในภาคพื้นยุโรปและเอเชีย​ดีกว่าประเทศอื่นๆ และด้วยการคานอำนาจ....นั้นยังเป็นวิธีที่ดี
3
แต่ต้องทำให้เป็น สยามจึงใช้มหาอำนาจให้เขาไปคานกัน และไม่ได้ทำโดยการทูตธรรมดาๆ แต่พระเจ้าแผ่นดินแห่งสยามประเทศเข้ามาเล่นเกมส์อันตรายนี้ด้วยพระองค์เองเลยทีเดียว
3
แน่นอนไม่มีประเทศใดคิดได้ถึงขนาดนี้...และนั่นหมายถึงครั้งนั้นไต้หวัน ตั้งแต่ระบอบการปกครอง และเกิดการจัดการ...แผ่นดินไต้หวันแบบมาและไป
3
ชาวสเปนมา ,ชาวดัตช์มา ,ราชวงศ์หมิงมา ,ราชวงศ์ชิงมา, ญี่ปุ่นมา และในที่สุดก๊กมินตั๋งก็มา
5
บอกว่าจะอาศัยอยู่บนแผ่นดินนี้ ประชาชนมีสิทธิเลือก หรือไม่ล่ะ? ไม่ว่าใครจะมาก็ต้องกัดฟันทน ไม่ก็ไม่รอด....
1
บางคนบอกว่าผู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะเรียกตัวเองว่า "ชาวไต้หวัน" คือชาวพื้นเมืองเกาซานในไต้หวันเท่านั้น​
1
ผมเลยแอบถามคนไต้หวัน(แก่ๆ)ว่า "ในปี 2488 มีความหมายกับทวดอย่างไร" และเขาตอบติดตลกว่า "เป็นการล่าอาณานิคมอีกครั้งหนึ่ง"
1
แนวความคิดเรื่อง "ชาวไต้หวันตกเป็นทาสของญี่ปุ่น" เป็นกระแสหลักในสายตาชาวแผ่นดินใหญ่ในขณะนั้น
จะเห็นได้ว่า หลังจากเหตุการณ์ 228 เกิดความขัดแย้งอย่างเต็มรูปแบบ รัฐบาลก็ยังใช้เหตุผลนี้เป็นเหตุผลเพื่ออธิบายสาเหตุหลักของเหตุการณ์ทั้งหมด​
งานโอ้ล่ะพ่องานนี้ ผมจึงอยากขอยกวรรณกรรม​ของคุณเผิง หมิงหมิน(Peng Mingmin) ซึ่งถือเป็น "เจ้าพ่อนวนิยายแห่งไต้หวัน" ที่กล่าวถึงในบทวรรณกรรมอัตชีวประวัติ "The Taste of Freedom"
เรื่อง​ราวเกี่ยวกับพ่อ….ที่ท้อแท้หมดกำลังใจ ทำให้​นับแต่นั้นมาก็ไม่เคยเข้าร่วมการเมืองจีนหรือสนใจงานสาธารณะของจีนเลย
1
สิ่งที่เขาได้ลิ้มรสคือความเศร้าโศกของนักอุดมคติที่ถูกทรยศ....
1
เฉกเช่นบิดาของเผิง หมิงหมิน ผู้มีประสบการณ์ของชาวไต้หวันรุ่นหลังเมื่อ 50 ปีก่อน และเห็นกลุ่มคนที่ก่อกบฏต่อญี่ปุ่นในที่ต่างๆ
ในช่วง 20 ปีแรก เกลียดชังประเทศชาติและครอบครัว...
พวกเขา​ทุกคนมีอารมณ์ร่วม​แบบนี้
นับประสากลุ่มคนที่เกิดในช่วง 50 ปี จนกล่าวได้ว่าก๊กมินตั๋งเองทำลายกลุ่มนักปราชญ์และผู้มีอิทธิพล...
แต่ชาวไต้หวันที่ยังคงใฝ่หามาตุภูมิ
1
แม้อยู่ภายใต้การปกครองของญี่ปุ่น...
ในปี พ.ศ. 2492 ก๊กมินตั๋งได้นำผู้คน 1.5 ล้านคนมาที่ไต้หวัน เกาะเล็กๆ แห่งนี้ซึ่งเดิมมีประชากรเพียง 6 ล้านคน ได้เพิ่มจำนวนประชากรโดยหนึ่งในสี่ ไต้หวันกลายเป็น "ฐานยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา" และ "กำแพงสำหรับการต่อต้านคอมมิวนิสต์"และทุกๆด้านของการเตรียมการโต้กลับบนแผ่นดินใหญ่.
แม้ว่าเจียงไคเช็คจะอาศัย "กองทหารสีขาว" ที่ก่อตั้งโดยอดีตกองทหารญี่ปุ่นในกองทัพ และยังมีความ​ใกล้ชิดกับญี่ปุ่นด้วย
ซึ่งเป็นเครือเกาะในเอเชียตะวันออกในแง่ของภูมิรัฐศาสตร์
ในแง่ของการศึกษา ก๊กมินตั๋งใช้การศึกษาควบคู่กับการเมืองในไต้หวันค่อนข้างประสบความสำเร็จ
ด้านหนึ่ง เรียกร้องการตอบโต้ ในทางกลับกันก็เน้นความเกลียดชังต่อญี่ปุ่น
ทำให้ประวัติศาสตร์การยึดครองของญี่ปุ่นมาช้านาน มันทำให้ประวัติศาสตร์ไต้หวันไม่มีมา 50 ปีแล้ว
1
มันสูญหายไปแล้ว และกลับมาปรากฏครั้งหน้าคือ ตอนที่ไต้หวันฟื้นตัว
1
ตลอด 50 ปีที่ผ่านมา ไต้หวันกำลังทำอะไรอยู่?
สำหรับคนที่เกิดในปี 2513 ผมแอบคิดว่าพวกเขาอยู่ในการสำรวจ และสงครามต่อต้านญี่ปุ่นก็เทียบเท่ากับ....การย้ายประวัติศาสตร์ 50 ปีที่เกิดขึ้นในแผ่นดินใหญ่ไปยังไต้หวันเป็นเวลา 50 ปี
ชายชราคนหนึ่งพูดถึงชีวิตของพวกเขาในเขตหนึ่งในเขตพื้นที่ที่ถูกศัตรูยึดครอง เขาพูดอย่างตรงไปตรงมามาก ครอบครัวของพวกเขาเปิดร้านขายน้ำมัน
วันหนึ่ง จู่ๆ ชาวญี่ปุ่นก็มา....กันเต็มท้องถนน.
1
และเขายังคงทุกวันร้านเปิดเช้าปิดเย็น บางครั้งไปซื้อสินค้าที่อื่นต้องปีนภูเขาหลายลูกเพื่อป้องกันโจร และยังคงจุดประทัดฉลองได้ในช่วงวันส่งท้ายปีเก่า
ยกเว้นการตรวจสอบโดยทหารญี่ปุ่นเมื่อเข้าออกประตูเมือง
ชีวิตไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก
บางทีชีวิตภายใต้การยึดครองของศัตรูอาจถือว่าไม่ถูกต้องทางการเมืองและน่าขายหน้า
1
ดังนั้นจึงไม่ควรพูดถึงมันในแผ่นดินใหญ่ การวิจัยทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการเผชิญหน้ามักทำในสนามรบ และในปฏิบัติการลับหลังศัตรูแต่พบไม่บ่อยนัก
ผมเคยได้ยินมาว่าสภาพความเป็นอยู่ของประชาชนภายใต้การยึดครองของศัตรูอาจจะมาก(นาน)ไป และประสบการณ์ของแต่ละสถานที่ก็ต่างกันไป
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกดขี่จะมากน้อยเพียงใด ยากสักเพียงใด
แต่"ชีวิต" ยังคงมีอยู่
1
ชาวไต้หวันรุ่นใหม่หลังสงครามจดจำประวัติศาสตร์จีนได้ชัดเจน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านเกิดของพวกเขาในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา
พวกเขารู้จักจังหวัดที่แม่น้ำเหลืองและแม่น้ำแยงซีไหลผ่าน แต่พวกเขาแยกไม่ออกในมณฑลจากเหนือจรดใต้ของไต้หวัน
พวกเขามักนิยมร้องเพลง "เพลงบัลลาดแห่งกำแพงเมืองจีน" เพื่อร้องเพลงสรรเสริญตามธรรมเนียม แต่พวกเขาไม่สามารถร้องเพลงพื้นบ้านในภาษาพื้นเมืองของพวกเขาได้
1
อย่างเช่น ภาพยนตร์อัตชีวประวัติของ Wu Nianzhen "Duosang" เล่าถึงพ่อที่ได้รับการศึกษาจากการยึดครองของญี่ปุ่น
มีอุดมการณ์ที่แตกต่างจากเด็กที่เกิดและได้รับการศึกษาหลังสงคราม
ทำให้เกิดข้อพิพาทภายในครอบครัวมากมาย
เป็นเวลากว่า 100 ปีที่ไต้หวันและแผ่นดินใหญ่ติดต่อกันเพียง4ปีสั้นๆ ระหว่างปี 2488 ถึง 2492
1
นั่นคือ..คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าแผ่นดินใหญ่คืออะไร และประตูก็ปิดลง เมื่อประตูเปิดออกอย่างช้าๆ ในอีก 40 ปีต่อมา
เนื่องจากอิทธิพลของการศึกษาทางการเมืองและการโฆษณาชวนเชื่อในการตอบโต้ระยะยาวบนแผ่นดินใหญ่
[The Last karuda] เมื่อคนรุ่นเก่าจากแผ่นดินใหญ่ มีแนวโน้มที่จะมีความคิดที่จะกลับไปบ้านเกิดมากขึ้น แต่หลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขากลายเป็นเหินห่างมากขึ้นโดยธรรมชาติ
เยี่ยมชม
blockdit.com
[The Last karuda] เมื่อคนรุ่นเก่าจากแผ่นดินใหญ่ มีแนวโน้มที่จะมีความคิดที่จะกลับไปบ้านเกิดมากขึ้น แต่หลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขากลายเป็นเหินห่างมากขึ้นโดยธรรมชาติ
เมื่อคนรุ่นเก่าจากแผ่นดินใหญ่ มีแนวโน้มที่จะมีความคิดที่จะกลับไปบ้านเกิดมากขึ้น แต่หลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขากลายเป็นเหินห่างมากขึ้นโดยธรรมชาติ
ชาวไต้หวันจึงหันมามองแผ่นดินใหญ่ในมุมมองที่ต่างไปจากเดิม
ผมไม่ได้ตั้งใจจะเล่าถึงประวัติศาสตร์ที่ "น่าเศร้า" ของไต้หวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า อันที่จริง ปัญหาสำคัญประการหนึ่งของชาวไต้หวันก็คือ
พวกเขามักจะหลงระเริงไปกับสิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้า และใช้อดีตอันน่าเศร้ามากเกินไป เหตุการณ์ที่ต้องโอบกอดตัวเองเพื่อกีดกันกลุ่มอื่น ๆ
2
มันทำให้คิดว่า....ทำไมคนอื่นถึงไม่เข้าใจความคิดของคนไต้หวัน.....

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา