21
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
สุรเดช แสงแก้ว
ผมชะงักเท้า เมื่อแว่วยินเสียงคนอย่างน้อย2คนกำลังเดินสวนทางมา ยินเสียงพูดคุยกันพรางหัวเราะ ไอ้เฒ่ารู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก เพราะเสียงนั้นๆ คือเสียงของครูรุ่นน้องหรือครูชมหรือ"ไอ้ชม"ที่เรียกจนติดปาก กับอีกคนก็คือผู้หมวด!
ยามเวิ้งว้างว่างเปล่าเช่นนี้ มันน่าดีใจไหมล่ะที่เจอเพื่อน.. คนสองคนนี้กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในตำบลนี้โดยการกระทำดีของพวกเขาซึ่งมีต่อผม... เพื่อนรุ่นเดียวกันเหลือเพียงไม่กี่คน ที่รู้ๆมีเพื่อน4คน ยามบั้นปลายของชีวิตเขาเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวในต่างจังหวัด คนหนึ่งอยู่เชียงใหม่ คนหนึ่งอยู่สมุทรสงคราม ไอ้น้อยอยู่ตาคลี และไอ้ขาวอยู่กทม. วันๆก็แค่ส่งไลน์(แห้งๆ)ถึงกัน
..ไปมาหาสู่กันแทบไม่ได้เลย ด้วยขับรถไกลๆกันไม่ได้แล้ว ก็เพราะต่างล้วนมีโรคภัยเบียดเบียน เช่นเป็นเก๊า เบาหวาน ความดันเลือด มึนงง ส่วนหูและตาก็ชักจะเริ่มเสื่อมทรามฯเป็นต้น ถ้าจำเป็นต้องไปไหนจริงๆ ก็ต้องไหว้วานให้ลูกหลานช่วยพาไป ..เท่านั้น!
ครูรุ่นน้องดูแลผมและคนในครอบครัวเหมือนญาติสนิท... ในห้วงชีวิตดุจไม้ใกล้ฝั่ง ผมนับว่าโชคดีมากทีเดียว ที่ยังมีกัลยาณมิตรใว้ให้ได้พึ่งพิง แม้แค่คนสองคนก็นับว่าหรูแล้ว.. ในยุคที่คนมีหน้ากากไว้สวมใส่หลอกคนด้วยกันไม่น้อยกว่า คนละ3อัน
ใช่จริงๆ ใช่ไอ้ชมกับผู้หมวดจริงๆ นี่! มันพากันแอบขึ้นเนินไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ชวนกันบ้างวะ?
พอเห็นหน้าตาชัดๆ ผมรีบส่งยิ้มให้.. พร้อมอ้าปากจะเอ่ยทัก... แต่เอ๊ะ! เหตุใดไอ้2คนเหมือนจะมองไม่เห็นผม? ทั้งคู่เพียงเหลือบแลร่างเหี่ยวๆแห้งๆนี้แค่แว่บเดียว แล้วหันกลับ สีหน้าดูเรียบเฉยไม่รู้สึกรู้สา พวกเขาเดินแบบสบายๆผ่านตัวตนของผมไปราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ผมยืนยิ้มเก้อ ..กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากเย็น เหลียวมองตามหลังคนทั้ง2ที่กำลังเดินลงเนินไปอย่างไม่ใยดี..
มีคำถามผุดขึ้นคาใจมากมาย ผมไม่เข้าใจ! และรู้สึกล้าอ่อน แทบสิ้นอยากกระทันหัน กับการเดินทางไปแสวงหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนเนินสูง ทำไมคนที่คิดว่าเป็นกัลยาณมิตร? จึง.. เฉยเมยดั่งผมเป็นเศษสิ่งอันไร้ค่าเช่นนี้!
"มาแล้ว มาแล้ว พระมาแล้ว.."
เสียงใครคนหนึ่งตะโกนดังๆ ช่วยรั้งดึงให้ผมต้องหันกลับไปเพ่งดูต้นเสียงในม่านหมอกหนา คงจะห่างจากตัวไม่ใกล้ไม่ไกล
ยิ่งเพ่งมองก็ยิ่งปวดตา และมองไม่เห็นคน ไม่เห็นแม้สิ่งใดๆ "แม่ มาเร็วๆ พระมาถึงแล้ว" ได้ยินเสียงพูดซ้ำอีก "นิมนต์รอแป๊บค่ะ แม่ปวดเข่า เดินไม่สะดวก แม่อยากทำบุญใส่บาตร.."
ผมยืนนิ่งงัน.. สองตาพร่ามัวพยายามเพ่งมองให้เห็นคน ซึ่งแอบซ่อนอยู่ในม่านหมอก
ไม่เห็น.. ไม่เห็นสิ่งใดเลยจริงๆ "จะไป หรือย้อนกลับบ้านดีวะ?" ผมเอ่ยถามตัวเองเบาๆ ...ยืนลังเล ยืนงงๆ ..แถวนี้มันคือยูโทเปีย(ดินแดนแห่งสันติสุข)หรือทางผ่านไปยังนรกกันแน่!
สิ้นความคิดคำนึง อาการร้อนรุ่มในกายใจก็กลับเย็นฉ่ำอย่างน่าอัศจรรย์!
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
