ไม่ได้เจอกันนานเลย หายไปนานเชียว
อันนี้ตอบจากประสบการณ์ตรงนะ
ของผมนี่เรียกว่า เป็นตั้งเเต่ช่วงเรียนที่เริ่มเป็นช่วง ตอนม. ต้น เพราะถูกบลูลี่ยันไล่ล่าหมายเอาชีวิตเหมือนรร.เด็กช่างทั้งๆที่เรียนสายสามัญ เเต่หนักๆคือมหาลัย เพราะมรสุมชีวิตที่ ไม่มีใครอยู่ใกล้ชิดผมเลยเเม้พ่อแม่ที่ยังไม่ตาสว่าง มันส่งผลทำให้ผม ชัทดาวน์ตัวเองเหมือนปิดคอมไม่รับรู้อะไร ถึงขั้นดรอปเรียนรักษาตัว1ปีเต็ม จนผมเรียนจบ ตอนนั้นผมไม่ต้องกินยาตามที่หมอบอกเเล้ว
ต่อมาเป็นอีกหลังจากพ่อเสียชีวิต ถึงขั้นจิตตกอย่างรุนเเรงช่วง ปี-2ปีเเรก พ่อที่เข้าใจผมที่ใกล้ชิดผมตายจากไปเหมือนไร้ที่พึ่ง ไร้คนที่เข้าใจผมจริงๆ มันทำให้ผมอยากตามพ่อไปหลายครั้งเมื่อเเม่หาเรื่องชวนทะเลาะบ่อยๆ ส่วนณใปัจจุบันถึงจะมีดิ่งบ้าง หดหู่บ้าง เพราะผมขี้เหงาเเละเพื่อนน้อย รวมถึงบางคนเริ่มหายไปทีละคน2คน เลยมีหดหู่เพราะกลัวโดดเดี่ยวขั้นสุด
เเต่พอผมไม่ได้ดิ่งเอาจริงๆผมไม่ได้อยากตายตามพ่อเพราะโลกโหดร้าย ที่ผมอยากตายเพราะผมทนรับความเจ็บปวดตลอด20ปีกับเรื่องเดิมๆจากครอบครัวไม่ไหวเท่านั้น
สิ่งที่ผมพอทำได้คือ จับหลักตัวเองให้ได้ว่า อะไรมีผลทำให้เรานั้นดิ่งลง มากน้อยเเค่ไหน ของผมณ. ปัจจุบันคือ แม่หาเรื่องทะเลาะเเบบไร้เหตุผลจนจะเอาเรื่องผม ถ้าเเค่กำเริบหน่อยๆผมเเค่หลบหน้าเเม่ ก่อนจะดิ่งไปกว่านี่ เเต่ถ้าผมดิ่งถึงขั้นเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ผมจะโทรหาคนที่ผมพอไว้ใจได้คอยอยู่กับผม ถ้าไม่มีใครอยู่ว่างช่วยเลย ผมจะเอาของๆพ่อมากอดใกล้ๆเพื่อพยายามเรียกสติ เพื่อเยียวยาจนกว่าผมจะไม่เผลอทำอะไรลงไป
#ถ้าให้พูจริงๆยาวเเน่ๆ ขออภัยในความยาว เพราะนี่คือ 1ในประสบการณ์ตรงน่ะนะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
