จุดอันเปราะบางของคนที่ต้องดูแล
ใกล้วัน admission และผ่าตัด ไม่ถึงสัปดาห์ สภาพจิตคนที่จะโดนผ่านั้นมืดมนไปหมดแล้ว กระแสความหดหู่แพร่กระจายให้คนทั้งบ้านได้รับรู้ แพร่เร็วเสียยิ่งว่าเชื้อมะเร็งเสียอีก
ตอนนี้ คนที่ลงนามไว้ว่าเป็นเจ้าของไข้ รู้ความเสี่ยงดี สำหรับการผ่าตัดใหญ่สำหรับคนอายุวัย 70 กว่าแล้ว ใจก็เปราะบางเช่นกัน
ใดๆ ที่มากระทบ ช่วงนี้แทบฟาดฟัน ล้มทิ้ง เมินเฉย จนถึงไม่แยแสใดๆ เพราะผ่านมา 20 กว่าในชีวิตที่เริ่มทำมาหาเลี้ยงชีพ มีแค่ 10% ของช่วงนั้นเองที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ที่ใช่ ที่รักจะทำ
อีกสักนิดเดียว แม้เพียงคำด้อยค่า จากพ่อเอง หรือใครต่อใครเอง ล้วนทำให้เชือกขาดผึงจากที่ตึงมากมานานแล้ว สามารถขาดวิ่นลงได้ ทันที
ฉันแทบจะให้โลกหยุดหมุนเลยก็ตาม
ความหน่วงหนักของความเหวี่ยงที่คนป่วยแสดงออกมา มันเข้าใจได้ แต่คนเจอจริงๆ ต้องทน เพราะเห็นด้วยว่าสงสารบิดา
ส่วนเรื่องอื่นๆ รอบข้างนั้น ฉันเองบอกได้เลยว่า ตอนนี้ จะจบลงเพียงจุดเดียว "ขอไปเร่หิ้วกระเป๋าสอนหนังสือดีกว่า" ชีวิตฉันคงมีความสุขกับการกระทำเช่นนี้ ฉันเริ่มมั่นใจ
จัยทร์หน้าก็ต้องบังคับให้คนไข้นอนโรงพยาบาลให้ได้ แล้วอังคารก็จะผ่าแล้ว ระยะสี่ กับอายุที่สูง เอาเถอะ ปัจจัยมันผ่านมาถึงจุดนนี้แล้ว เราวางตราชั่งแห่งชีวิตรอไว้แล้ว ว่าสุดท้ายมันจะเป็นเช่นไร
แต่ระยะนี้ ไม่ใช่แค่คนป่วยที่ถอดใจ แต่คนที่ต้องอยู่ต่อต่างหากที่ มันหมดแล้ว หมดที่จะคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นอะไร อย่างไร และเพราะอะไร
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
