เรื่องสั้น . . . ข อ ง ข วั ญ ชิ้ น สุ ด ท้ า ย
ตอนที่ 6
ข อ ง ข วั ญ ชิ้ น สุ ด ท้ า ย
Cr. pexels
..
แบงค์เดินเข้ามาในห้องพร้อมแจกันดอกลิลลี่สีขาวในมือ กลิ่นหอมจรุงของดอกลิลลี่ทำให้รู้สึกได้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ
แจกันดอกไม้ถูกวางไว้ที่โต๊ะข้างหน้าต่าง เป็นตำแหน่งที่ฉันสามารถเหลือบตามองได้ถนัด
"ผมตัดเกสรออกไปแล้ว รับรองภูมิแพ้พี่ไม่กำเริบ"
แบงค์ใส่ใจแม้กับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้เสมอ
ฉันชำเลืองมองที่ดอกไม้แล้วมองหน้าแบงค์เป็นเชิงถามว่า ทำไมวันนี้ถึงมีดอกไม้แสนสวยช่อนี้ แบงค์อ่านใจฉันออก ..
"วันนี้เป็นวันสำคัญของพี่นะ ผมไม่เคยลืมวันเกิดพี่แพรเลย"
จริงซินะ วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของฉัน การที่ต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลาทำให้ฉันหลงลืมวัน
แต่ทำไมสิ่งที่ฉันอยากลืม ฉันจึงไม่ลืม
แบงค์เดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง ท่านั่งก้มหน้านิด ๆ ทำให้ฉันไม่สามารถเห็นสายตาของเขา
ผมข้างหน้าที่เริ่มยาวห้อยตกลงมาปรกที่หน้าผาก ดูเหมือนหนุ่มน้อยนาร์ซิสซัสที่ก้มมองเงาตัวเองในน้ำอย่างหลงไหล
"พี่จำวันที่ผมชวนพี่ไปกินข้าวเย็นที่ร้าน แต่บังเอิญพี่ติดธุระได้มั๊ย"
แบงค์เลี่ยงที่จะเอ่ยตรง ๆ ว่ามันคือวันที่ฉันประสบอุบัติเหตุ
เขาหยุดเหมือนรอคำตอบจากฉัน แต่ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้ สิ่งที่ฉันทำได้เพียงอย่างเดียวคือกรอกตาไปมา และหวังให้อีกฝ่ายเข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการจะบอก
"วันนั้นผมตั้งใจจะสารภาพกับพี่ว่า ผมไม่เคยเลิกล้มความคิดเดิม"
"ผมแค่หลอกทุกคน
และผมก็หลอกพี่ด้วย"
..
"แต่มันคงเป็นโชคชะตา ทำให้เราไม่ได้คุยกันวันนั้น"
"ถ้าผมได้บอกทุกสิ่งกับพี่ ผมคงเดินทางไปไกลแล้วในเส้นทางที่ผมเลือก"
"แต่ผมจะไปโดยไม่บอกลาพี่ไม่ได้"
..
"ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักกับพี่ ผมรู้สึกได้ทันทีว่าพี่อยากช่วยผม พี่ทำทุกอย่างเกินกว่าคำว่าหน้าที่ แต่เพราะตัวผมเองที่ไม่เข้มแข็งพอ"
..
"ผมเหนื่อยที่จะต่อสู้ ผมอยากจบเกมนี้แล้ว"
"แต่เหตุการณ์ก็พลิกผันเพียงแค่ชั่วข้ามคืน ทันทีที่ผมรู้ข่าวว่าพี่เกิดอุบัติเหตุอาการสาหัส จนอาจจะไม่กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ผมบอกตัวเองว่า ผมรู้แล้วว่าผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่เพื่ออะไร และอยู่เพื่อใคร"
..
"ตอนนั้นผมคิดเพียงอย่างเดียวว่า ผมจะช่วยอะไรพี่ได้บ้าง"
"พี่แพร .. ถ้าผมแบ่งเบาความเจ็บปวดจากพี่ได้ ผมจะไม่รีรอเลย"
..
แบงค์เป็นคนจิตใจอ่อนโยน และอ่อนไหวในบางครั้ง เขาเหมือนคนที่มีบาดแผลในชีวิต บาดแผลที่รักษาไม่หายและเจ็บปวดทุกครั้งที่มีสิ่งใดไปสะกิดรอยแผลนั้น
..
"ผมดีใจที่ผมได้ดูแลพี่ ได้มีโอกาสตอบแทนความห่วงใยที่พี่มีให้กับผมมาตลอด"
"แต่ชีวิตมันซับซ้อนเกินกว่านั้น เพราะในขณะเดียวกัน ผมก็รู้ว่า ยิ่งผมดูแลพี่มากเท่าไหร่ พี่ยิ่งรู้สึกแย่ลงกับตัวเองมากเท่านั้น"
"สิ่งที่พี่ย้ำเตือนกับผมมาตลอดคือ การรู้จักรักตัวเอง การพึ่งพาตนเอง และการมีจิตวิญญานที่เป็นอิสระ"
ฉันเห็นไหล่ของเขาไหวเล็กน้อย เดาได้ไม่ยากว่าเขากำลังพยายามกดความรู้สึกไว้ภายใน
ห้องทั้งห้องเงียบลงอีกครั้งเหมือนไม่มีผู้ใดอยู่เลย คนสองคนต่างใช้ความเงียบคุยและทำความเข้าใจกับตัวเอง
ฉันเข้าใจความรู้สึกของแบงค์ และฉันเชื่อว่าแบงค์เข้าใจความรู้สึกและความต้องการในส่วนลึกของฉันเช่นกัน
ฉันคาดการณ์ไม่ผิด แบงค์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบแต่มั่นคง หลังจากที่เขานิ่งเงียบไปพักใหญ่
"ผมอยากให้พี่เชื่อว่าผมรักและหวังดีกับพี่อย่างจริงใจ"
"พี่เป็นคนคนเดียวในโลกที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ เป็นทั้งพี่ เป็นเพื่อน เป็นทั้งแม่ผู้ให้กำเนิด เพราะพี่ดึงผมขึ้นมาจากชีวิตที่เหมือนตายไปแล้ว"
"ผมอยากให้พี่ได้พัก"
"อยากให้จิตวิญญานของพี่เป็นอิสระ"
"พี่ทรมานมามากแล้วในร่างนี้"
ความรู้สึกบางอย่างวาบเข้ามาในสมอง
เมื่อเข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
กว่าจะมีใครรู้ ก็คงเป็นพรุ่งนี้เช้า ตอนที่ผู้ดูแลฉันเข้ามาทำงานเช่นทุกวัน
"สิ่งที่มันทรมานใจผมที่สุดคือ ผมรู้ว่าพี่ต้องการอะไร"
ฉันดูคนไม่ผิด
แบงค์คือคนที่เข้าใจฉันที่สุด
...
"พี่ไม่ต้องกล้วนะ จะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด"
"พี่จะค่อย ๆ หลับไป และหลับลึกก่อนที่พี่จะได้เดินทางไกล ... ไกลมาก"
"ผมจะตามพี่ไป ชีวิตผมไม่มีความหมายอีกแล้วเมื่อไม่มีพี่"
"แต่เราอาจไม่ได้พบกันอีก เหมือนอย่างที่พี่เคยเล่าให้ผมฟังไงล่ะ"
ทุกคนมีกรรมและเส้นทางการชดใช้ที่ไม่เหมือนกัน
"พี่ไม่ต้องกลัวบาป พี่ไม่ได้ฆ่าตัวตาย"
"ผมเอง ... ผมเป็นคนทำ และผมยินดีรับบาปทุกอย่างด้วยความเต็มใจ"
"ผมขอเพียงให้พี่ได้หลับสบาย"
และนี่คือ ...
ของขวัญชิ้นสุดท้าย
จากแบงค์ น้องชายของพี่นะ
ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นประหลาดจากหน้ากากที่แบงค์นำมาครอบที่ใบหน้า
ฉันหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึก .. กั้นหายใจค้างไว้ .. ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออก
และสูดลมหายใจเข้าลึก .. ยาว .. อีกครั้ง
ปุยเมฆสีขาวฟองฟู ลอยเข้ามาเต็มห้อง ตัดกับลำแสงสีรุ้งของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง ช่างงดงามนัก .....
ฉันยิ้มให้กับแบงค์และตัวเอง
"แบงค์น้องรัก ขอบคุณมากสำหรับของขวัญชิ้นนี้"
ลาก่อนทุกคน ฉันไปก่อนนะ
ขอให้ใช้ชีวิตกันอย่างคุ้มค่าล่ะ"
จบบริบูรณ์
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่แวะมาติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้ทั้ง 6 ตอน จนจบบริบูรณ์ในวันนี้ค่ะ
- 7
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
