เรื่องสั้น . . . ข อ ง ข วั ญ ชิ้ น สุ ด ท้ า ย
ตอนที่ 5
ย า ก เ ย็ น
Cr. pexels
แบงค์นั่งอ่านหนังสือธรรมมะสบายสบาย ให้ฉันฟังหลังอาหารเย็น
อ่อ .. เรียกว่าหลังการให้อาหารเย็นคงจะถูกต้องกว่า
อาหารที่ฉันไม่สามารถรับรสชาติ รู้แค่บัดนี้ร่างการได้รับสิ่งจำเป็นเพื่อการดำรงอยู่ ผ่านเจ้าเครื่อง automatic feeder อันทันสมัย ที่ทำหน้าที่ของมันตามปริมาณและเวลาที่กำหนด
ใจความสรุปของสาระธรรมที่แบงค์อ่าน ก็คือการคงสติ และไม่ย่อท้อต่อการมีชีวิตอยู่
มันช่างไม่ต่างอะไรกับหนังสือที่ฉันเคยหยิบไปฝากเขาสมัยก่อน หนังสือที่มีบทความ บทกวี มากมาย ปลอบประโลมให้สู้ต่อไป ชีวิตยังมีหวัง และแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์นั้นมีจริง
ฉันไม่รู้ว่าแบงค์คิดอะไรหลังจากที่ได้อ่านหนังสือเหล่านั้น มีกำลังใจเปี่ยมล้นหรือไม่ ที่มีฉันคอยตอกย้ำว่าฉันจะอยู่เคียงข้าง "น้องชาย" คนนี้เสมอ
หรือมีความรู้สึกเหมือนฉันในขณะนี้
ที่อยากกระโดดข้ามไปอ่านหน้าสุดท้าย จบ .. ปิดฉากเสียที
จากการที่ฉันต้องจมอยู่กับเตียงเกือบตลอดเวลา มันขัดกับธรรมชาติทางจิตใจและร่างกายของฉันเป็นอย่างมาก ธรรมชาติของฉันที่ชื่นชอบการออกกำลังกายหรืออย่างน้อยได้กระตุ้นร่างกายให้เผาผลาญอาหารก่อเกิดเป็นพลังชีวิต แต่ในตอนนี้ฉันถูกตัดขาดจากธรรมชาติของตัวเองและขาดพลังชีวิตไปด้วยพร้อมกัน
ร่างกายฉันพยายามส่งสัญญานบอกต่าง ๆ นานาว่า ไม่ยินดีต่อสภาวะติดเตียงเช่นนี้ สิ่งที่เป็นปัญหารบกวนสุขภาวะทางกายมีอยู่หลายอย่าง
ทั้งปัญหาแผลกดทับ
จุดที่จะเกิดปัญหาแผลกดทับได้ง่ายที่สุดก็คือตามปุ่มกระดูกต่าง ๆ ที่ผิวหนังเกิดการเสียดสี และกดทับอยู่กับพื้นผิวของที่นอนนาน ๆ ทำให้เลือดมาหล่อเลี้ยงได้ไม่สะดวก มีความอับชื้น ไม่ว่าจะเป็นท้ายทอย สะบัก ข้อศอก สะโพก ก้นกบ ไปจนถึงส้นเท้า ผิวหนังเริ่มเกิดการระคายเคือง เป็นรอย เป็นผื่นแดง เริ่มลอก เริ่มเป็นแผลและลุกลามจากการติดเชื้อ
ผู้ดูแลจะคอยพลิกตัวให้ฉันทุก ๆ สองสามชั่วโมง นอนหงายบ้าง นอนตะแคงบ้างสลับกันไป ความโชคดีข้อหนึ่งของฉันก็คือ ไม่มีปัญหาเรื่องน้ำหนักตัว ออกจะค่อนข้างผอมเกินไปด้วยซ้ำ
และยังปัญหาการกลืนและการสำลัก
โชคดีอีกประการของฉันก็คือ ฉันไม่มีปัญหาเรื่องการกลืนอาหาร ผู้ป่วยแบบฉันบางคนที่มีปัญหาการกลืนอาหารลำบาก มีการสำลักอาหาร เศษอาหารที่พลัดเข้าไปในหลอดลมขณะที่สำลัก มีโอกาสทำให้เกิดการติดเชื้อในปอด หรือถ้าเศษอาหารมีชิ้นใหญ่ก็อาจจะไปปิดกั้นหลอดลมได้เหมือนกัน แต่ในกรณีของฉันที่ได้รับอาหารทางสายยางผ่านช่องจมูกก็คงไม่ต้องกังวลมากกับการสำลัก เห็นมั๊ยฉันโชคดีมากนะ เพียงแต่ต้องคอยเปลี่ยนสายยางตามกำหนดเวลาและรักษาความสะอาดอย่างที่สุดเลยทีเดียว
สิ่งที่คิดว่าทุลักทุเลสำหรับฉันที่สุดเลยคงไม่พ้นการขับถ่าย และการทำความสะอาด เริ่มตั้งแต่ช่องปาก รวมไปถึงทั้งเนื้อทั้งตัวนั่นแหละ
ถึงแม้ฉันจะได้รับอาหารผ่านทางสายยาง แต่การทำความสะอาดช่องปากนั้นยังเป็นสิ่งจำเป็นและต้องทำอย่างระมัดระวัง ต้องป้องกันการสำลักด้วยเหมือนกัน
แถมยังต้องใส่ใจด้านความสะอาดและระวังการติดเชื้อ
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยากมากว่าฉันกระอักกระอ่วนใจเพียงใด ที่ต้องมีคนคอยช่วยทำในเรื่องที่เป็นส่วนตัวที่สุดขนาดนี้
ลำพังการอาบน้ำเช็ดตัวก็ทำให้ฉันรู้สึกอับอายมากพออยู่แล้ว แต่การที่ต้องให้คนอื่นทำความสะอาดของเสียที่ฉันขับออกมานี่ซิ ฉันละอายแก่ใจจนต้องแกล้งหลับตาเสีย ปล่อยให้น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินออกมาทุกครั้งไป
คนที่ดูแลฉันจะทำความสะอาดสายสวนปัสสาวะ แต่จะต้องให้พยาบาลมาช่วยเวลาที่ต้องเปลี่ยนสายสวน ซึ่งหมอจะให้เปลี่ยนทุก ๆ 4-6 อาทิตย์ ถ้าไม่มีเหตุอื่นที่ทำให้ต้องเปลี่ยนก่อนกำหนด อย่างเช่นถ้าสังเกตเห็นว่าปัสสาวะขุ่นข้น หรือฉันไม่สามารถระบายของเสียได้อย่างที่ควรจะเป็น หรือสันนิษฐานว่าเกิดการติดเชื้อ
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเป็นปี มันสุดความสามารถที่ฉันจะจดจำว่าร่างกายฉันมีปัญหาอะไรบ้างจากการที่ฉันไม่สามารถดำเนินชีวิตได้อย่างคนปกติ
แต่ทั้งหมดนั้นเป็นปัญหาภายนอกที่ผู้อื่นสังเกตเห็น และแก้ไขได้โดยไม่ยากเกินความสามารถของการแพทย์ในปัจจุบัน
แต่ปัญหาที่ท้าทายทั้งผู้ดูแลและตัวฉันเองกลับเป็นปัญหาภายใน
ปัญหาของสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ที่ฉันไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้ แม้กระทั่งคนที่ฉันคิดว่าเข้าใจฉันที่สุดอย่างแบงค์
หลายคนอาจเฝ้ารอวันพิเศษ
แต่สำหรับฉัน
ฉันเพียงสวดอ้อนวอนให้ฉันมีชีวิตปกติบ้างเท่านั้น
จบตอนที่ 5
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน และทักทายกันนะคะ
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
