24
เส้นทางย่ำฝุ่นกับชายชราผู้โง่เขลา
สุรเดช แสงแก้ว
ประตูรั้วสูงเพียง1.50เมตร หลานสาวอาจยื่นส่งถุงแกงให้โดยไม่ต้องเลื่อนเปิด ..เหลียวดูเงาแว๊บหนึ่งทางทิศใต้ เห็นไอ้ตัวร้ายเดินจ้ำอ้าวจากบ้านตรงรี่เข้ามา มันจ้องเขม็ง ทำตาขวางๆเข้าใส่ พอห่างราว4-5เมตร ไอ้ตัวร้ายกลับหยุดยืนชิดเท้า สองแขนแนบลำตัว แล้วโค้งเคารพหัวแทบจรดเข่า พรางส่งเสียงดังๆว่า "สวัสดีครับ เจ้านาย" จบคำว่านายมันเงยหน้า ยืนตรงนิ่งราวอึดใจ ก่อนจ้ำอ้าวๆผ่านไปโดยเร็ว
นางมองตามร่างโทรมๆนั้น และหันกลับมายื่นส่งถุงแกงให้ พรางกล่าวเบาๆว่า "ไอ้นี่เข้าขั้นแล้ว บ้าเต็มร้อยแล้ว"
"ยัง.. ยังไม่ถึงร้อย" ผมหัวเราะหึๆ "เมื่อค่ำวาน มันยังรู้ประสาเลย"
"..นั่งดูข่าว เหมือนจะได้ยินเสียงมันโวยวาย ไม่รู้มันเกิดบ้าอะไรของมัน แม่ก็ได้ยิน"
"ขอบใจนางนะ ...เช้านี้รอดตายแล้วล่ะลุง แกงขี้เหล็กใส่ปลาย่าง อร่อยๆ.."
"ค่ะ" หลานสาวอมยิ้ม หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ผมหิ้วถุงแกงย่องเดินไปยังบริเวณมุมรั้ว..ส่ายตามองหารูปหล่อหลวงพ่อเงิน...
เดินวนไปวนมา วนๆย่ำๆพักใหญ่ ก็ไม่เห็นแม้เงาของหลวงพ่อ วนเวียนจนรู้สึกมึนๆเมาๆ ยกท่อนแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก ยืนนิ่งสงบ... พยายามเรียกคืนสติ เพื่อไม่ให้อารมณ์โกรธเกลียดปะทุ... เพื่อไม่ให้เผลอจมอยู่กับความเศร้าหมอง ตามที่คนแก่หลายคนชอบเผลอ แบบไม่รู้ตัว อันเป็นเหตุของโรคซึมเศร้า ก่อนที่จะเฉาตายไปในที่สุด
..ตัดใจเดินกลับเข้าบ้าน "ปล่อยๆ.. ปล่อยเถอะ ทุกสิ่งทุกอย่างเขาเพียงฝากเราไว้ชั่วคราว" ใจเฝ้าบอกกับตัวเอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่!กลับยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดีมากขึ้น! ไม่ดีเลยจริงๆ ..ด้วยทั้งเสียดายและเสียใจจนแข้งขาล้าอ่อน...
จัดการเทแกงใส่ถ้วย ตักข้าวจากหม้ออุ่นไว้แต่เมื่อวาน.. มื้อนี้กินแกงขี้เหล็กอย่างเดียวก็มากเกินพอ
แว่บหนึ่งดันพุ่งพล่านขึ้นในใจ "ไอ้ตัวร้ายมันสมควรตาย มึงต้องตกนรกหมกไหม้ อย่าได้ผุดได้เกิด" ส่วนแว่บหนึ่งที่สวนมา ราวฝ่ายค้าน คือพยายามทำจิตใจให้สงบ ให้ผ่อนคลายจากอาการขึ้งเครียด..
และ... เมื่อรู้ทั้งรู้แบบนี้ ก็ต้องพยายามสืบเสาะเอาคืนให้จงได้! ผมหวนครุ่นคิดถึงมันอีก โอ.. มันช่าง"วาง"ได้ยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ
ข้าวคำแรก พอจะตักเข้าปาก กลับรู้สึกพะอืดพะอม ลมตีขึ้นจนจุกคอ จิตสั่งให้ค่อยๆวางช้อนลง ...นั่งนิ่งๆ สูดลมหายใจเข้าช่องท้องลึกๆและปล่อยออกมาช้าๆ..
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
