ริมบึงน้ำ
บึงน้ำสาธารณะในสวนนี้มีคนมากหน้าหลายตาเข้ามาใช้พื้นที่อยู่เป็นประจำ
แออัดในบางช่วง แต่ส่วนใหญ่จะหลวมๆ สบายๆ ไม่อึดอัดอะไร
ต้นไม้ครึ้มตาปนเปไปกับสนามหญ้าสีเขียว ลานกิจกรรม หอนาฬิกา และม้านั่งหินอ่อน
บรรยากาศร่มรื่นน่านั่งน่านอนเล่นหรือจะเรียกให้หรูก็มาปิคนิคกันเป็นครอบครัวในวันว่างจะดีมาก
เช้ามืดอากาศดี มักจะมีผู้คนมาวิ่งออกกำลังกันเป็นกลุ่มก๊วน พอสายหน่อยมักจะเหลือเดี่ยวๆเป็นปัจเจกแล้วค่อยๆกลับกันไปตอนสายๆ
คนมากหน้าเดินกันคลาคล่ำทั้งที่จะไปทำงานหรือว่าเพื่อพักผ่อน
บางวันมีกลุ่มคนมาขอใช้สถานที่ทำกิจกรรมต่างๆ จำนวนคนก็จะหนาตามากกว่าปกติ
บางวันก็ดูเงียบเหงา
แต่ไม่เคยว่างเว้นจากผู้คน
โต๊ะม้าหินเป็นพื้นที่จับจองส่วนตัวของแต่ละก๊วน แต่ด้วยความที่วางกระจายอยู่ไม่น้อย จึงมีผู้คนมาใช้งานอยู่
ม้าหินริมบึงมักมีคนจับจองอยู่เสมอ
วันนี้ก็เช่นเคย
หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาเพียงลำพังอยู่ที่ม้าหินริมบึง
แดดอ่อนๆในยามเช้าเปลี่ยนเป็นแผดแรงในช่วงสาย เธอก็ยังไม่ไปไหน เพียงมีแว่นดำกับหมวกปีกกว้างที่เพิ่มขึ้นมาพร้อมเครื่องดื่มและของขบเคี้ยว
ดูเธอเพลิดเพลินกับตัวอักษรนัก
จวบจนเย็นย่ำจึงค่อยจากไปจากริมบึง
เป็นอย่างนี้ประจำจนกลายเป็นภาพชินตา
เธอมานั่งที่ม้าหินตรงนี้เป็นประจำราวกับเป็นเจ้าของและไม่มีใครหาญไปนั่งตรงนั้นเว้นเสียแต่ว่าจำเป็นจริงๆ
แทบไม่มีวันไหนเลยที่ผู้คนจะไม่เห็นภาพชินตานี้
หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาเพียงลำพังที่ม้าหินริมบึงน้ำ
พอสายหน่อยแดดแรง เพียงแค่มีแว่นดำกับหมวกปีกกว้างพร้อมเครื่องดื่มและของขบเคี้ยว เท่านี้ก็พอให้เธอนั่งอยู่ริมบึงในยามสายได้สบาย
หากสังเกตสักนิด หนังสือเล่มหนานั้นหุ้มปกอย่างดี ไม่มีร่องรอยเปื้อนใดๆ และมันดูจะเป็นเล่มโปรดเพราะเธอมักนั่งอ่านเล่มนี้อยู่เสมอ
ภาพชินตานี้มักจะหายไปเมื่ออากาศไม่เป็นใจแต่เมื่ออากาศกลับสู่สภาพปกติ ภาพชินตานี้ก็จะกลับมา
เสียงไถ่ถามกันเซ็งแซ่ถึงเธอ ตั้งแต่แง่ดีจนถึงแง่ร้ายตามแต่ใครจะนึกออก
นานพอดูจนเหมือนผู้คนจะลืมเลือนเหตุการณ์นี้ ภาพชินตาก็กลับมา
ทุกอย่างเหมือนเดิม
เสียงเซ็งแซ่ที่ไถ่ถามดูเงียบไปในทันใดราวกับมันไม่เคยมีมาก่อน
ภาพชินตา...
คำตอบนั้นล่องลอยอยู่ในสายลม
ภาพชินตาหายไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หายไปจริงๆ
ไม่รู้สาเหตุ ที่มาที่ไป
รู้แต่เพียงอย่างเดียวจากปากของเธอเองที่บอกผู้คนที่กล้าเข้ามาพูดคุย
แต่เรื่องราวที่บอกเล่าก็ดูไม่ได้มีเหตุใดๆอันเป็นที่ผิดปกติ
เพียงแต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับเธอผุดออกมาจากอากาศธาตุแล้วก็หายไปในวิถีเดียวกัน
วันนี้ริมบึงยังเหมือนเดิม ผู้คนมากหน้าแวะเวียนกันเข้ามา
กิจกรรมต่างๆ ผู้คนมากหน้าจับกลุ่มกันตามปกติ
เสียงเซ็งแซ่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆตามแต่สนใจ
ม้าหินริมบึงยังคงเงียบเหงา ไร้ภาพชินตา
แต่ไม่มีใครใคร่ถามไถ่ถึงภาพนั้นอีก
ทุกคนลืมเลือนมันไปสิ้น
คำตอบนั้นล่องลอยอยู่ในสายลมกระมัง...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
