ดอกไม้ในป่าปูน
กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก...
เด็กสาวคนหนึ่งเดินชมดอกไม้ท่ามกลางแสงไฟนีออนส่องสว่างตามซอกซอยสถานที่อโคจรย่านใจกลางเมืองเพียงลำพัง
แดนดิไลออนพริ้วไหวส่ายสวยงาม เด็กสาวถามดอกไม้ด้วยความห่วงใย
“คุณดอกไม้ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้หละ ไม่กลัวคุณลุงคุณป้าเดินเหยียบหรอ?”
สายลมโอนอ่อนพัดผกามาศเอนเอียงซ้ายทีขวาทีราวกับตอบรับคำถามของเด็กน้อยอย่างเชื่องช้า สายตาอันบริสุทธิ์ดุจแก้วไวน์ลุกวาว สาวน้อยก้มหน้าถามดอกไม้อย่างเป็นมิตร
“คุณดอกไม้ คุณแม่คุณดอกไม้ไปไหนหรอ ทำไมทิ้งคุณดอกไม้ไว้ตรงนี้คนเดียว?”
สาวงามท่านหนึ่งนั่งถือแก้วสุราจ้องมองเด็กสาวด้วยความสงสัยระหว่างรอต้อนรับลูกค้าต่างชาติสักคนเดินเข้าร้าน
ลมพัดเจื้อยแจ้วเป็นจังหวะ ดวงจันทราส่องสุขมซุ่มสังเกตการณ์ เสียงดอกไม้เปล่งตอบเด็กสาวอย่างเนิบนาบ
“ฉันไม่เคยพบใบหน้าแม่เลย คุณลุงต้อยติ่งบอกฉันว่า ฉันลอยมาจากฟากฟ้าและเติบโตเพียงลำพัง”
เด็กสาวทำหน้างงงวยด้วยความสงสัยและถามดอกไม้กลับไป
“แล้วคุณดอกไม้ไม่เหงาหรอคะอยู่ตัวคนเดียว”
ดอกไม้ตอบกลับเด็กสาวอย่างทันท่วงที
“ฉันไม่เหงาหรอกจ้ะ คุณสายลมและคุณแสงแดดคอยอยู่กับฉันในตอนกลางวัน คุณแสงจันทร์กับคุณสายลมคอยอยู่กับฉันในตอนกลางคืนยังไงหละจ้ะ”
“คุณสายลมใจดีจังเลยนะคะ อยู่กับคุณดอกไม้ทั้งกลางวันกับกลางคืนแหนะ”
เด็กน้อยนั่งมองแดนดิไลออนอย่างมีความสุขที่ได้มีเพื่อนสนทนายามราตรีซึ่งเต็มไปด้วยแสงสียามวิกาล เสียงเพลงคันทรี่ดีดบรรเลงทะลุผ่านกำแพง บุหงาเงยหน้าถามเด็กสาวบ้าง
“แล้วหนูหละ คุณพ่อคุณแม่หนูไม่ตามหาหรอจ๊ะ มานั่งคุยกับฉันแถวนี้”
“คุณแม่จะมาตามเมื่อร้านที่มีรูปคุณผู้หญิงใส่ชุดคาวบอยปิดไฟค่ะ บางวันคุณแม่ก็ปล่อยให้เดินกลับบ้านเอง เวลาที่คุณแม่ไปกับคุณลุงผู้ชายค่ะ แต่อยู่แถวนี้ดีกว่ากลับบ้านนะคะ เพราะหนูไม่อยากโดนคุณพ่อทำร้าย”
สิ้นเสียงของเด็กน้อย น้ำตาของเด็กสาวปริ่มล้นไหลผ่านแก้มอย่างช้า สายลมโพยพุ่งลงมาโอบกอดสาวน้อยอย่างทะนุถนอม พร้อมกับปาดน้ำบนแก้มอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ คุณสายลมจะปกป้องหนูเอง” เสียงคุณดอกไม้ให้กำลังใจเด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกเพิกเฉยต่อครอบครัว
“คุณแม่เขารักหนูไหมคะ?” เด็กน้อยถามดอกไม้พร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอ
“คุณแม่ของหนูเขารักหนูนะ สิ่งที่เขาทำก็เพื่อหนูนะ เชื่อฉันสิ”
เด็กสาวที่ร่ำร้องโผกอดคุณดอกไม้ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของแดนดิไลออน พระจันทร์ยิ้มบางๆต่อผู้อยู่เบื้องล่าง ท้องนภาต่างเลื่อนลอยเข้าหากันเพื่อมองชมเด็กหญิงผู้ไร้เดียงสาต่อโลกอันโสมม ต่อสังคมอันสามานย์ ทันใดนั้นหยาดนทีร่วงหล่นลงมาจากผืนเมฆสู่ผืนดิน ผู้คนบนถนนต่างวิ่งหลบฝนไปมา เด็กสาวกล่าวขอบคุณดอกไม้ทั้งน้ำตา
“ขอบคุณนะคะคุณดอกไม้ ขอบคุณนะคะคุณสายลม ขอบคุณนะคะคุณแสงจันทร์ ที่อยู่คุยเป็นเพื่อนหนูในคืนนี้”
“ไม่เป็นไรจ้ะคนเก่ง พวกฉันจะดูแลหนูอยู่ใกล้ๆนะจ้ะ ถึงเวลาที่หนูต้องไปแล้วนะ”
คำกล่าวสุดท้ายของคุณดอกไม้พร้อมกับสายลมนำพาเด็กสาวไปหลบฝนอันชุ่มฉ่ำยามค่ำคืน หนูน้อยโบกมือลา ก่อนหันหลังวิ่งไปจากตรอกแห่งนั้น
ไม่มีใครพบเด็กสาวคนนั้นอีกเลย สาวงามที่เคยนั่งจับจ้องเด็กน้อยในคืนนั้นไม่พบเด็กหญิงคนนี้อีกต่อไป รวมถึงดอกแดนดิไลออนที่ปล่อยเกสรลอยขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับยืนต้นตายอย่างสง่างาม สายลมโบกสะบัดเหมือนต้อนรับการกลับมาของนางฟ้าบนสวรรค์ แสงแดดค่อยๆลับเลือนหายจากอัมพร ต้อนรับศศิธรลอยขึ้นเหนือมวลเมฆ นกกาลเวกบินผ่านนภาโพยพุ่งสู่ดวงดาวอันเป็นนิรันดร์.
ศิรอนปก๊ะ
07/02/2566
- 16
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
