เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 3 : ไม่คาดฝัน
-ยินดีต้อนรับสู่สลิ่มแลนด์ แดนกะลา-
ทันทีที่เสียงจากระบบพูดจบ ราวัลล่าก็ถูกย้ายมาอยู่ที่ถนนแห่งหนึ่งในหมู่บ้านเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆ นานามากมาย ก่อนเขาจะได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังว่า
"พี่ชาย เอาข้าวไข่ต้มครึ่งซีกไหม ?"
"ฮ่ะ อะไรนะ"
ราวัลล่าส่งเสียงออกมางงๆ พลางหันไปทางต้นเสียง ก่อนเขาจะพบกับชายร่างใหญ่คนหนึ่งและแผงร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกที่ตั้งอยู่ด้านหลัง ในขณะที่ชายคนนั้นพูดออกมาอีกครั้งว่า
"ข้าวไข่ต้มครึ่งซีกไง ข้าว...."
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ชายเจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกยังพูดไม่ทันจบราวัลล่าก็กรีดร้องเสียงหลงออกมา เพราะชายคนนั้นกำลังใส่ชุดสีเหลือง ผ้าพันคอสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีดำ พร้อมกับผมเกรียนๆ สั้นเตียนจนโกนทิ้งให้ไม่มีผมเหลือเลยสักเส้นยังจะดีซะกว่า
ก่อนราวัลล่าจะกรีดร้องออกมาดังกว่าเดิม เมื่อเขามองไปที่กระจกบนเสาไฟบริเวณใกล้ๆ ร้าน แล้วพบว่าตัวเองก็อยู่ในสภาพเช่นเดียวกับเจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีก
"ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง"
ราวัลล่ารีบยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเพื่อหวังให้ภาพที่ปรากฏอยู่ในกระจกเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา แต่ไม่เลย ทันทีที่ราวัลล่าลูบหนังศีรษะของตัวเอง ความสากเหมือนตอนที่เขาได้สัมผัสหลังจากโกนหนวดก็มาเยี่ยมเยือนเขาในทันที แค่ครั้งนี้มันมาในปริมาณที่เยอะขึ้น มากขึ้น จนทำให้ราวัลล่ารู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่อาจจะหาจุดจบของความสากที่เกิดจากผมอันสั้นเตียนนี้ได้
"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ความสุข ความภาคภูมิใจ และอิสระเพียงหนึ่งเดียวของฉัน"
"พี่ชาย เอาข้าวไข่ต้มครึ่งซีกไหม ?"
"ไม่เอาโว้ย ไม่ใช่ของกินเล่นอย่างแอปเปิลนะโว้ย จะขายทำไมนักหนาเนี่ย"
ราวัลล่าตอบอีกฝ่ายกลับไป ก่อนเขาจะเปิดหน้าเมนูเพื่อเช็กสภาพตัวเอง และโศกเศร้าเสียยิ่งกว่าเดิม จากนั้นเขาก็เช็กสภาพของไอเท็มที่เหลืออยู่ในตัว ก่อนจะหยิบอุปกรณ์สวมใส่ชิ้นหนึ่งขึ้นมา
-มีดฝึกหัด ระดับ 1-
-มีดฝึกหัดระดับหนึ่ง : ก็คือมีดนี่แหละ จ้วงใครก็ตาย ยกเว้นคนคนนั้นเติม VVIPSSS'
'เออ ดี แค่จะเอามาจ้วงตัวเองให้มันตายๆ ไปซะนี่แหละ จะได้ไปเกิดที่โลกอื่น'
ราวัลล่าคิดในใจ ก่อนเขาจะสวมใส่มีดฝึกหัดเล่มนั้น มันจึงหายไปจากกระเป๋าของราวัลล่า และไปโผล่ที่มือขวาของเขาในรูปแบบของ
....มือตบ
"ห๋าาาาาาา นี่มันอะไรวะเนี่ย"
"ไม่เอาน่าพี่ชาย ถึงจะเอามีดขึ้นมาจี้ ฉันก็ไม่แถมน้ำปลาให้หรอกนะ"
"ก็ไม่ได้อยากได้เหมือนกันโว้ย"
ราวัลล่าตอบอีกฝ่ายกลับไป ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นไปถามอีกฝ่าย พลางยกมือตบขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่า ไอนี่คือมีดอย่างงั้นเหรอ"
"ก็มีดน่ะสิพี่ชาย"
"ล...แล้วทำไมฉันถึงเห็นว่ามันเป็นมือตบล่ะ ?"
"อ้อ พี่ชายพึ่งมาใหม่ล่ะสิ พี่ชายต้องกินข้าวไข่ต้มครึ่งซีกของผมก่อน แล้วพี่ชายก็เอาค่าความดีไปปลดล็อคสกิล 'มองทะลุความดี' ก่อน พี่ชายถึงจะมองเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองถืออยู่ หรือสิ่งที่คนอื่นถืออยู่คืออะไร คล้ายๆ กับพี่ชายใส่ชุดแฟชั่นอยู่นั่นแหละ"
ราวัลล่าพยักหน้าหงึกๆ ก่อนเขาจะเปิดหน้าต่างสกิลของตนเองขึ้นมาดู และพบว่าสกิลของตนเองในตอนนี้มีเพียงสามอย่าง
1. นั่งสมาธิแบบคนดี
Type : ใช้ได้เรื่อยๆ
Description : เอาไว้รีค่าพลังความดี หรือเก็บแต้มความดีเพื่อปลดล็อคสกิลความดีต่างๆ รวมถึงสร้างใช้ในการแผ่ออร่าความดีออกจากร่าง ซึ่งออร่าก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรหรอก แค่ดูสีเหลืองๆ ทองๆ เท่ดีเฉยๆ
2. เกราะความดี
Type : กดใช้
ทรัพยากร : ค่าความดี 50 หน่วยต่อ 1 นาที
Description : เกราะความดีมีไว้เพื่อปกป้องอะไรก็ตามที่ไม่ดี ขอแค่มีเกราะความดี จะโรคร้าย หรือโชคร้าย ก็ไม่มีทางมายุ่งกับคนดีได้ แถมยังป้องกันความอดอยากได้ด้วยนะ
3. ล้างจาน
Type : กดใช้
ทรัพยากร : ไม่เสีย
Limit : 1 ครั้งต่อวัน
Description : ก็ล้างจานอ่ะ จะเอาอะไร
'สกิลห่าพวกนี้แม่ง ไม่ได้บอกเชี้ยอะไรกูเลยสักอย่าง'
'แล้วไอสกิลล้างจานนี่มีไว้เพื่อ ใช้ได้แค่รอบเดียวต่อวันด้วย'
ราวัลล่าคิดในใจ ก่อนเขาจะเอ่ยถามชายเจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกกลับไปอีกครั้งว่า
"งั้นเหรอ งั้นถ้านี่คือชุดแฟชั่นมันก็ต้องถอดได้สินะ"
"ถอดไม่ได้หรอกพี่ชาย พี่ชายต้องรอให้มันหมดอายุน่ะ"
ได้ยินแบบนั้นราวัลล่าก็พยักหน้า เพราะถ้าเปรียบกันตามระบบเกมทั่วไป แล้วไอชุดนี้เป็นเหมือนชุดสำหรับผู้เล่นใหม่ เป็นชุดที่มีไว้บอกว่าเขาเป็นผู้เล่นใหม่ อย่างน้อยเขาก็มีความหวังมากขึ้น เพราะสิ่งที่ราวัลล่าต้องทำก็เป็นเพียงการรอเวลา หรือไม่ก็เก็บเลเวลให้ได้เยอะๆ แล้วเขาก็จะได้ถอดไอชุดแฟชั่นพวกนี้ทิ้งซะ
"เหรอ แล้วไอชุดพวกนี้มันจะหมดอายุเมื่อไหร่ล่ะ ?"
"ไม่หมดหรอกกกกกก ชุดนี้มัน Permananttttt"
"ง..งั้นฉันก็ต้องเก็บเลเวลเอาสินะ"
"อ้อ ไม่หรอก พี่ชายไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากการใส่ชุดนี้ไปจนตายหรอกกกกกกกกกก"
ชายเจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกตอบกลับแบบลากเสียง พร้อมทำหน้ากวนๆ จนราวัลล่าอยากจะเดินเอามีดไปจ้วงอีกฝ่ายให้จบๆ ถ้าไม่ติดตรงที่อีกฝ่ายตัวใหญ่สุดๆ แถมยังดูแข็งแรงมากๆ ด้วย ถ้าราวัลล่าจะทำอะไรชายคนนี้ ชายคนนี้คงจับหัวราวัลล่าไว้ตั้งแต่ตอนเขากำลังวิ่งเข้าไป แล้วบีบหัวเขาจนแหลกเละเสียก่อนแน่
คิดได้แบบนั้นราวัลล่าก็ไม่ไปเสียเวลากับอีกฝ่าย และเอามีดขึ้นมาจ่อที่คอหอย ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วออกแรงแทงมีดเข้าไปที่ลำคอของตัวเองในทันที
มือตบจึงพุ่งทะลุผ้าพันคอสีฟ้าสุดน่ารักของเขาและเสียบเขากับคอหอยของราวัลล่าจนผ้าพันคอเปียกโชกไปด้วยเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากปากแผล ก่อนราวัลล่าจะทรุดลงไปกองกับพื้นพร้อมกับรอยยิ้ม และความคิดที่ว่า
'ค..แค่นี้ฉันก็หลุดพ้นแล้วสินะ'
ในขณะที่ภาพตรงหน้าราวัลล่ากำลังค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ ในขณะที่เสียงของชายเจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกที่เขาได้ยินค่อยๆ เลือนหายไป เสียงแปลกๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวราวัลล่าเป็นทำนองว่า
-เฮ เฮ้ เ...ฮ...-
-.....เราจะทำตามสัญญา ขอเวลา....-
เพลงห่วยๆ เพลงหนึ่งดังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมันจบลง ราวัลล่าก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ณ ที่เดิม ถนนเดิม หมู่บ้านเริ่มต้นหมู่บ้านเดิม พร้อมกับเสียงของผู้ชายคนเดิมที่เขาพึ่งได้ยินไปเมื่อกี้ว่า
"ไงพี่ชาย เอาข้าวไข่ต้มครึ่งซีกไหม ?"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
