เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 6 : สิ่งที่ต้องทำ
"นี่เธอเอาบ้าอะไรมาให้ฉันฮะ"
ราวัลล่าตะโกนออกมาพลางเดินอาดๆ ไปหาหญิงสาวหัวกระบังลมที่กำลังนั่งขุ้ย Airdrop อยู่ เธอจึงหันมามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่เจ้าเข็มที่อยู่ในมือเขา และพูดออกมาว่า
"ดูเหมือนนายจะไม่ได้ฉีดมันเข้าไปสินะ"
"ก็ถ้าฉันฉีดไปแล้ว ในมือฉันจะยังมีเข็มนี่อยู่ไหมล่ะ ? ฮ้าาา"
"ใจเย็นๆ สิ"
หญิงสาวหัวกระบังลมตอบกลับแบบนิ่งๆ ก่อนเธอจะหันหน้ากลับไปทาง Airdrop แล้วขุ้ยหาอะไรบางอย่างของเธอต่อไป พลางบอกกับราวัลล่าที่กำลังยืนเอ๋อ เพราะอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็ไม่เดือดสู้กลับมาว่า
"ถ้านายจะยืนอยู่เฉยๆ ก็มาช่วยฉันเก็บฟ้าทะลายโจรซะสิ เรามีเวลาไม่มากนักหรอกนะ"
"เธอคิดว่าฉันจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดอีกเหรอ ในเมื่อเธอจะเป็นคนเอาไอนี่มาให้ฉีด"
"นายแน่ใจเหรอว่าฉันบอกให้นายฉีดมันเข้าไป เพราะฉันจำได้ว่าฉันแค่บอกให้นายจัดการกับมันเฉยๆ"
คำถามที่หญิงสาวถามกลับมาทำให้ราวัลล่าเอ๋อยิ่งกว่าเดิม เพราะใช่เธอพูดแบบนั้นจริงๆ และใช่ เธอก็ไม่บอกซะหน่อยว่าให้เขาฉีดเจ้าซิโนวาสเกี้ยนนี้เข้าไป เธอเพียงนำมันมาให้เขา แล้วให้เขาตัดสินใจเอาเอง
แต่ราวัลล่าไม่ชอบการยอมแพ้เท่าไหร่ เขาจึงเถียงอีกฝ่ายกลับไปแบบข้างๆ คูๆ ว่า
"ก็ถ้าไม่ให้ฉันฉีดมันเข้าไป แล้วเธอจะให้ฉันจัดการกับมันยังไง เอามันไปพาดเชือกแล้วใส่ท่าไม้ตายกับมันรึไง ?"
"ฟังดูดีนี่ ขอท่าอื่นที่ไม่ใช่ท่าที่ต้องเอาไปพาดเชือกก่อนด้วยได้ไหม ? ฉันชอบ Tombstone Piledriver มากกว่าน่ะ"
"หึ"
ราวัลล่าส่งเสียงไม่พอใจออกมานิดหน่อย ถึงในใจเขากำลังกรีดร้องที่ตัวเองเจอผู้หญิงที่รู้จักมวยปล้ำอยู่ก็เถอะ ก่อนเขาจะเดินไปช่วยหญิงสาวหยิบแผงยาที่ด้านในเต็มไปด้วยยาเม็ดฟ้าทลายโจรออกมาจากกล่อง Supplydrop
ชื่อไอเท็ม : ยาเม็ดฟ้าทลายโจร
คำอธิบาย : แก้หวัดทั่วไป แก้ไข้ แก้ร้อนใน แต่ไม่ยังมีวิจัยว่าแก้อย่างอื่นนอกจากนั้นได้
เอฟเฟ็ค : แก้สถานะ 'หวัด' อาจจะเพิ่มหรือไม่เพิ่มการหลบหนีจากมอนเตอร์ที่มีคำว่า 'โคโรเรน่า' ในชื่อก็ได้ ก็แบบมันเป็นยาวิเศษที่ให้ผลเหมือนน้องแมว Schrodinger อ่ะ You Know !!?
"เธอเป็นใคร แล้วเราจะเอายาพวกนี้ไปเพื่ออะไรล่ะเนี่ย"
"คำถามแรก นายไม่ต้องรู้หรอก เพราะถึงยังไงนายก็จะจำฉันได้แค่ในฐานะสลิ่มเท่านั้นแหละ คำถามที่สอง เราเอามันไปแลกกับเงินหรือทรัพยากรอื่นๆ ได้"
"ยาน้องแมว Schrodinger เนี่ยอะนะ"
"ใช่ ถ้านายศรัทธามันมากพอ ถึงมันจะส่งผลบ้างไม่ส่งผลบ้าง นายก็พร้อมที่จะจ่ายเพื่อมันอยู่ดี"
"เจ๋งงงงง"
ได้ยินแบบนั้นราวัลล่าก็เก็บแผงยาเข้าไปในกระเป๋าของเขา 3-4 แผง ก่อนเขาจะมองเห็นขวดเล็กๆ ที่มีชื่อฉลากเขียนไว้ว่า 'ฟ้าทลายโจร' ราวัลล่าเลยคิดจะเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่คุณหญิงกระบังลมก็ห้ามเขาไว้เสียก่อน
"อันนั้นอย่า แพงไป ขายยากไป"
"โอเค"
"เอาแค่นี้แหละ พวกนั้นน่าจะกลับมาแล้ว"
"พวกไหน ? โคโรเรน่าเหรอ หรือพวกชาวเมือง"
"ก็ทั้งคู่นั่นแหละ"
หญิงสาวตอบกลับก่อนเธอจะเดินนำไปที่จุดเดิมที่ทั้งคู่เคยนั่ง จากนั้นเธอก็เหมือนจะเหม่อไปสักพัก แล้วกวักมือเรียกให้ราวัลล่าเข้าไปหาพลางบอกให้เขาเปิดเกราะความดีขึ้นอีกครั้ง
แน่นอนว่าการเปิดเกราะความดีนั้นเป็นเหมือนการฉุดกระชากลากถูกับค่าความดี ว่าอันตรายตรงหน้าจะหมดไปก่อน หรือความดีที่มีอยู่ในตัวคนคนนั้นจะหมดไปก่อน ทุกครั้งที่ราวัลล่าเปิดเกราะความดี เขาก็เรียนได้ทันทีว่าตัวเองต้องวิ่งไปหาอะไรกินเพื่อเพิ่มค่าความดีของตัวเอง จากนั้นก็ค่อยเปิดใช้สกิลนั่งสมาธิ ก่อนจะตามด้วยการเปิดเกราะความดีเป็นอย่างสุดท้าย
ซึ่งหลังจากที่ราวัลล่าเปิดเกราะความดีได้เพียงเสี้ยววิ ร่างสีดำก็กระโจนผ่านหน้าเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนร่างสีดำจำนวนมากจะกระโจนตามร่างนั้นไปด้วยความเร็วพอๆ กันพร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าผู้คนที่โดนร่างเหล่านั้นลากไปด้วย
"ม...เมื่อกี้มันอะไรเนี่ย"
"เมื่อกี้คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับนาย ถ้านายไม่ยอมกินข้าวไข่ต้มครึ่งซีกอย่างที่ฉันบอกไง"
"รู้แล้วน่า แต่ แต่เมื่อกี้มัน..."
"พวกเขาโดนพวกปีศาจโคโรเรน่าจับไป แค่นั้นแหละ"
กระบังลมเกิร์ลตอบกลับมาด้วยความเย็นชา แต่ก่อนที่ราวัลล่าจะได้เอ่ยถามอะไรเธอไปมากกว่านั้น เขาก็ได้ยินเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าของผู้คนที่กำลังเดินกลับมาที่จตุรัสกลางเมืองเฉกเช่นเดิม ก่อนผู้คนเหล่านั้นจะวิ่งมากรูกันที่ Airdrop และแยกย้ายกันค้นหาของที่ตัวเองต้องการ หรือบางคนที่เห็นว่าตัวเองไม่น่าจะเข้าไปแย่งไหวก็กลับมาทำงานของตัวเองเหมือนปกติ รวมถึงเจ้าฝาท่อระบายน้ำหน้าร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีกที่เป็นเหมือนจุดเกิดของเมืองก็กลับมาทำงานปกติอีกครั้งเช่นเดียวกัน
ราวัลล่านั่งมองภาพชาวเมืองกลับมาใช้ชีวิตกันเป็นปกติสักพัก ก่อนเขาจะหันไปหาหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ พลางเอ่ยถามออกมาว่า
"นี่มันอะไรกันเนี้ย"
"ก็บอกแล้วไงว่ามันก็แค่มีคนโดนพวกปีศาจโคโรเรน่าจับไป"
"แต่... คือ..."
ณ วินาทีนั้น ราวัลล่าไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะพูดอะไร เพราะภาพของปีศาจโคโรเรน่าตอนที่กำลังลากคนพวกนั้นไปนั้นน่ากลัวก็จริง แต่ภาพของชาวเมืองที่กลับมาใช้ชีวิตกันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่อย่างใดนั้นน่ากลัวกว่าเป็นพันเท่า ซึ่งมันเป็นอะไรที่ราวัลล่าไม่อาจจะทำความเข้าใจได้เลยว่าพวกเขาชินชาและปล่อยให้มันกลายเป็นเรื่องปกติได้ยังไง
"คนนี้น่ะ ถ้าไม่ใช่ลูกหลานตัวเอง ก็แค่คิดว่าคนที่โดนจับตัวไปทำบุญน้อย ทำความดีน้อย แค่นั้นแหละ"
"นั่นมันบ้าไปกันใหญ่แล้ว"
"ใช่ ก็เพราะว่าที่นี่มันบ้า พวกเราถึงต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดไง"
หญิงสาวกระบังลมตอบกลับ ก่อนเธอจะหันมาเอียงคอส่งยิ้มให้ราวัลล่า ราวัลล่าจึงได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะภาพจังหวะนี้ในหัวของหญิงสาวคงจะดีมากๆ Badass มากๆ แต่ภาพจังหวะนี้ในกรอบสายตาของราวัลล่าแม่งโคตรแย่เลย เนื่องจากผู้หญิงคนนี้ยังคงอยู่ในร่างของสลิ่มหญิง ที่ใบหน้าพอกแป้งขาวโคตรหนาราวกับแป้งโกกิ ตอนเธอยิ้มแป้งโกกิที่พอกอยู่บนหน้าเธอนั้นจึงร้าวเป็นรอยอย่างเห็นได้ชัด
ซึ่งบอกตรงๆ ว่ามันน่ากลัวกว่าแผลที่ปากของเจ้าตัวร้ายที่ชอบพูดว่า 'อยากรู้ไหมว่าฉันได้แผลนี้มาได้ยังไง' เยอะเลย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
