เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 7 : ข้อทดสอบ 3 ข้อ
"ได้ๆๆๆ ฉันเอาด้วยกับแผนของเธอแน่นอนโอเคไหม เพราะงั้นเลิกยิ้มได้แล้ว ขอร้องล่ะ"
ราวัลล่ารีบบอกอีกฝ่ายกลับไปเนื่องจากเขารู้สึกว่าตนเองไม่อาจทนรับภาพรอยยิ้มตรงหน้าได้อีกต่อไป ก่อนเขาจะพูดต่อออกมา เมื่ออีกฝ่ายหยุดหันมายิ้มให้เขาว่า
"แต่ถ้าจะให้พูดกันตรงๆ ถ้าเราจะร่วมมือกัน ฉันก็อยากจะเชื่อเธอได้แบบสนิทใจ และก็อยากจะให้เธอเชื่อฉันแบบสนิทใจด้วย เพราะงั้นฉันจะถามคำถามเธอหนึ่งข้อหนึ่ง และเธอก็ต้องตอบแบบจริงใจที่สุด แล้วหลังจากนั้นสิทธิในการถามคำถามก็จะเป็นของเธอเช่นเดียวกัน ตกลงไหม ?"
"เอาสิ ถึงตอนนี้ฉันจะไม่มีอะไรถามนายก็เถอะ"
"งั้นก็.."
"เอาจริงๆ ฉันให้นายถามสองข้อเลยก็ได้ เพราะฉันอยากให้นายรู้ว่าฮันจริงใจ และก็ต้องการจะร่วมงานกับนายจริงๆ "
ได้ยินแบบนั้นราวัลล่าก็ยิ้มออกมา เพราะเขานั้นตั้งแต่ใจจะร่วมมืออีกฝ่ายแต่แรกอยู่แล้ว แค่อยากได้ความมั่นใจเพิ่มขึ้นเฉยๆ การที่อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอแบบนี้มาให้จึงไม่ใช่อะไรที่ราวัลล่าจะคิดปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย
"งั้นข้อแรก ถ้าเราจะร่วมมือกัน เธอจะเอาไอซีโนวาน็อปสกี้อะไรนั่นมาให้ฉันฉีดเพื่ออะไร คือเธอดันเผลอฉีดมันไปแล้ว ก็เลยจะให้ฉันฉีดเป็นเพื่อนงี้เหรอ ?"
"ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ฉันแค่กำลังทดสอบนายอยู่แค่นั้นแหละ"
"ทดสอบฉันเหรอ ?"
"ก็ตอนที่เราเจอกัน ถึงนายจะผ่านบททดสอบแรกแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ฉันก็เลยต้องทดสอบนายเพื่อนน่ะสิ"
ฟังจบ ราวัลล่าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางคิดไปคิดมาว่าเขาได้ไปทำอะไรไว้ ตัวเองถึงได้ไปผ่านบททดสอบแรกของผู้หญิงคนนี้ แต่ถึงแบบนั้น อย่างเดียวที่เขาคิดออกก็คือ
"หมายถึงการที่ฉันไปนั่งทะเลาะกับเจ้าของร้านขายข้าวไข่ต้มครึ่งซีกน่ะเหรอ ?"
"ใช่ที่ไหนเล่า ดูนั่น"
หญิงสาวปฏิเสธกลับมา ก่อนเธอจะชี้ไปทางท่อระบายน้ำซึ่งเป็นจุดเกิดของเมืองที่ทั้งคู่อยู่ ราวัลล่าจึงมองตามเธอไปแล้วพบเข้ากับชายคนหนึ่งที่กำลังก้มลงไปกราบพื้น ก่อนชายคนนั้นจะทำเหมือนควักอะไรสักอย่างขึ้นมาพรมศีรษะ ตามด้วยการก้มลงไปจูบพื้นแบบจ้วบๆ French Kiss แบล้บๆๆๆ
"นายไม่ได้เป็นแบบนั้น"
"มันก็ไม่ควรจะมีใครเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"
ราวัลล่าตอบกลับพลางหันหน้าหนี ในขณะที่หญิงสาวตอบเขากลับมาว่า
"ก็นี่มันโลกของสลิ่ม หรือนายจะเรียกว่าสวรรค์ของสลิ่มก็ได้ พวกเขาก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาที่ถูกส่งมาเกิดในสวรรค์แบบนี้ แต่สิ่งแรกที่นายทำคือกรี้ดใส่เจ้าของร้านข้าวไข่ต้มครึ่งซีก ลูบหัวตัวเอง แล้วจากนั้นก็กรี้ดต่อ"
"แล้วตอนเธอโดนส่งมาที่นี่เธอไม่เป็นเหมือนฉันหรือไง ?"
"ไม่สักนิด ฉันกรี้ดดังกว่านายตั้งเยอะ แถมยังลงไปดิ้นที่พื้นด้วย"
ได้ยินแบบนั้น ราวัลล่าก็พ่นลมหายใจออกมา เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะยกเอาสภาพอันน่าทุเรศทุรังของตัวเองมาพูดข่มทำไม แต่เขาก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อยเมื่อได้รู้ว่าอย่างน้อยบนโลกใบนี้ยังมีคนที่โผล่มาในสภาพเดียวกันกับตัวเอง
"แล้วการทดสอบอื่นๆ ล่ะ เธอยังไม่ตอบฉันเลยว่าทำไมเธอถึงยื่นไอซีโนสน็อปสกี้ให้ฉัน"
"อ้อ เรื่องนั้นก็เพื่อทดสอบทักษะในการอ่านและทักษะในการคิดอย่างมีเหตุมีผลของนายไง เพราะระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ มันก็มีบ้างนานๆ ครั้งที่จะมีคนแบบนายโผล่มา แต่ไม่รู้สิ พวกนั้นเหมือนจะอ่านหนังสือไม่ออกกันล่ะมั้ง พอเห็นคำว่า 'เพิ่ม' ปุ้บ พวกนั้นก็ฉีดยานั่นเข้าตัวทันทีเลย ฉันก็เลยต้องทดสอบนายก่อน ไม่งั้นถึงนายจะไม่ใช่สลิ่ม นายก็ไม่ได้มีประโยชน์มากไปกว่าพวกเขาหรอก"
"อ่าา นั่นสินะ มันก็มีจริงๆ นั่นแหละคนแบบนั้น"
"แล้วอีกอย่างแค่ยาหลอดเดียว ก็ทำให้ฉันได้ทำการทดสอบนายข้อสุดท้ายด้วย ซึ่งก็คือการทดสอบเพื่อดูว่านายจะเชื่อในเรื่องบาปบุญ หรือจะเชื่อในหลักความจริง เพราะคนส่วนใหญ่ที่นี่จะเชื่อในเรื่องบาปบุญติดตัวมาตั้งแต่ตอนสร้างตัวละคร และจะมีคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่ติดบั้ค แล้วไม่โดนระบบยืนยันให้ว่าตัวเองเชื่อในความเชื่อแบบไหน"
คำพูดของหญิงสาวทำให้ราวัลล่าย้อนคิดไปถึงตอนที่เขาสร้างตัวละคร ที่ทุกขั้นตอนมีการยืนยันหมด แต่พอมาถึงเรื่องความเชื่ออยู่ดีๆ เขาก็โดนถีบมาที่จุดเริ่มต้นเลย ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มีการยืนยันจากทางระบบแต่อย่างใด
นั่นทำให้ราวัลล่าคิดไปเองว่านั่นคงเป็นเหมือนการที่ทำให้เขาวสมารถปลดล็อค Auto lock ขั้นสุดท้ายอย่างการโดนเอาบุญมาล่อได้ ไม่งั้นจังหวะที่เขาโดนถามว่าจะไม่ฉีดจริงๆ เหรอ ได้บุญนะ เขาก็คงฉีดเจ้าซีโนม็อปสกี้สกี้เข้าเส้นเลือดไปแล้วล่ะ
"งั้นก็โอเค ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอทำแบบนั้นไปทำไม และฉันก็พร้อมที่จะร่วมมือกับเธอเต็มที่ ซึ่งก็เลยนำมาสู่คำถามข้อที่สองที่ฉันเชื่อว่าจะช่วยให้พวกเราทำงานกันได้ดียิ่งขึ้นแน่นอน"
"เหรอ งั้นก็ถามมาเลยสิ"
"คำถามข้อที่สองของฉันคือ สกิลของเธอคืออะไร อย่างของฉันคือสกิลล้างจาน ที่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีไว้เพื่ออะไร รู้แค่ว่ามันใช้ได้แค่ครั้งเดียวต่อวันแค่นั้นแหละ"
"อ่าา นายหมายถึงสกิลอาชีพสินะ ของฉันคือสกิลของอาชีพขอทาน ซึ่งตอนนี้ฉันมีอยู่สามสกิล มีสกิลกดใช้ก็คือสกิลขอตัง ที่ทำให้ได้ตังบ้าง แต่ส่วนใหญ่เอาไว้ลดการมองเห็นของคนอื่น แล้วก็มีสกิลพาสซิสชื่อ เอ่อออ...."
จู่ๆ หญิงสาวก็นิ่งไปสักพัก ราวัลล่าจึงเดาว่าเธอกำลังเปิดเมนูเพื่อดูชื่อสกิลตัวเอง ก่อนจู่ๆ หญิงสาวจะกลับมามีสติอีกครั้งและพูดต่อออกมาว่า
"สกิลชื่อตัวเหม็น เอาไว้ลดการมองเห็นของคนอื่นในบริเวณใกล้เคียงคล้ายๆ ออร่าติดตัว แล้วอีกสกิลก็คือสกิลคุ้ยขยะ ซึ่งทำให้ฉันคุ้ยหาของที่วางกองๆ กันได้ง่ายขึ้น ส่วนสกิลของนายลองใช้ดูเดี๋ยวก็รู้ ยังไงซะมันก็ต้องมีประโยชน์บ้างแหละ"
'อ่าาา ไม่น่าล่ะยัยนี่ถึงได้คุ้ยของเก่ง แถมคนเดินผ่านไปผ่านมาตั้งเยอะ แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย แม้พวกเราจะนั่งกันอยู่แถวๆ จตุรัสกลางเมืองที่น่าจะเป็นจุดที่มีคนเยอะที่สุด'
ราวัลล่าคิดในใจไปเรื่อย ก่อนเขาจะได้ยินอีกฝ่ายที่อยู่ดีๆ ก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมาบ้างว่า
"นี่ ฉันขอลองตบหัวเกรียนๆ ของนายทีหนึ่งได้ไหม ?"
"ม...."
'แป๊ะ'
ราวัลล่ายังพูดไม่ทันจบ เสียง 'แป๊ะ' ดังลั่นกับอาการสมองสั่นแบบเบาบางก็มาเยี่ยมเยือนเขาทันที ในขณะที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเขาหันมาส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง ราวัลล่าจึงใช้เวลาสักพักในการรวบรวมสติกลับคืนมา พร้อมทั้งทิ้งช่วงสักพักให้ความรุ่นร้อนที่สุมอยู่ในทรวงอกลดลง ก่อนเขาจะค่อยๆ บอกกลับอีกฝ่ายไปว่า
"โอ...เค โอ...เค เรามาเริ่มคุยเรื่องแผนที่จะพาเราออกไปจากที่นี่กันเลยเถอะ"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
