เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 8 : ค่าเปรียบเทียบ
"ได้สิ สิ่งแรกที่เราต้องทำก็คือเอาค่าเปรียบเทียบของเรากลับมาก่อน"
แม้หญิงสาวจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ หน้าตามั่นใจ กระบังผมมั่นใจ แต่ราวัลล่ากลับไม่มั่นใจเลยว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาพูดถึงอะไร เขาเลยเอ่ยถามเธอกลับไปว่า
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ค่าเปรียบเทียบสินะ คืออะไรไม่ทราบ อธิบายเพิ่มเติมด้วยคุณผู้หญิง"
"อืมมม ปกตินายเล่นเกมไหม ?"
"ก็เล่นบ้าง"
"งั้นก็ง่าย นายคิดภาพตัว Tank นะ ถ้าตัว Tank มีค่ายั่วยุเยอะ ศัตรูก็จะวิ่งไปตีตัว Tank ก่อนถูกต้องไหม ?"
คำอธิบายที่มาจากเกมมีเหรอที่เด็กติดเกม วัยรุ่นติดเกม โตเป็นผู้ใหญ่ก็ยังติดเกมอย่างราวัลล่าจะไม่เข้าใจ เขาจึงพยักหน้าหงึกๆ ให้อีกฝ่ายในทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดมานั้นมันช่าง Basic ของ Basic ในการเล่นเกมแบบสุดๆ พอๆ กับการสอนให้ตัวละครกินยานั่นแหละ
"โอเค ทีนี้ถ้านายลองเอาภาพที่พวกโคโรเรน่าวิ่งผ่านเราไปเมื่อกี้ กับภาพที่สลิ่มกำลังแย่งกันหยิบยานั่นมาฉีด นายก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยากว่าทำไมพวกโคโรเรน่าถึงวิ่งไปไล่ตีคนพวกนั้นโดยไม่สนใจเราถูกต้องไหม ?"
แน่นอนว่านี้ก็ทำให้ราวัลล่าพยักหน้าหงึกๆ อีกครั้ง เพราะถ้าเขาเริ่มต้นที่ค่ายั่วยุ 20 ซึ่งโดนติดลบจากดีบัฟ โดนเพ่งเล็ง เปิดเกราะความดีให้มันเหลือ 0 ค่ายั่วยุของเขาก็ต้องต่ำกว่าค่ายั่งยุของเหล่าสลิ่มที่ฉีดเจ้ายาซีโนม็อปสกี้ยะเข้าไปแน่ๆ ยกเว้นคนที่ดวงดีจริงๆ แล้วสุ่มได้ +1 ถึง +5 ซึ่งก็น่าจะมีอยู่แค่ไม่กี่คนหรอก
"ดีมาก ดีจริงๆ ที่นายก็เล่นเกมเหมือนกัน ก็เลยอธิบายได้ไม่ยาก ทีนี้ในโลกนี้มันเต็มไปด้วยเจ้าตัวเหมือนปีศาจโคโรเรน่านั่น และมันก็มียาชนิดอื่นที่ให้ผลมากกว่าเจ้ายาที่นายเห็นไปเมื่อกี้ด้วย ซึ่งนายก็น่าจะพอเดาได้ว่ายาพวกนั้นจะไปตกอยู่ในมือของคนกลุ่มไหน ทีนี้ถ้าเราไปอยู่ในเมืองที่มีคนกลุ่มนั้นเยอะๆ เราก็จะกลายเป็นเหมือนเสาล่อฟ้าซะเอง เพราะถึงค่ายั่วยุของเราจะเท่ากับ 0 หรือน้อยกว่านั้นด้วยผลจากสกิลของฉัน แต่โดยรวมแล้วมันก็ยังสูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนที่ได้วัคซีนแบบอื่นๆ เข้าไปอยู่ดี"
"ซึ่งถ้าเราจะขยับขยาย เราก็ต้องหาวัคซีนดีๆ มาฉีดสินะ ไม่งั้นเราก็จะโดนโคโรเรน่าพวกนั้นจับไป"
"ถูกต้อง"
"โอเค งั้นคำถามของฉันก็คือ แล้วเราจะไปเมืองที่มีคนแบบนั้นเยอะๆ ทำไมล่ะ ในเมื่อสิ่งที่เราต้องการคือการหาทางออกไปจากที่โลกนี้ ไม่ใช่การไปดาวในเมืองพวกนั้นสักหน่อย"
ได้ยินแบบนั้น หญิงสาวก็นิ่งคิดไปนานพอสมควร ก่อนเธอจะตอบราวัลล่ากลับมาว่า
"คืองี้ ฉันเชื่อว่าสเต็ปแรกที่เราต้องทำเพื่อที่จะออกไปจากโลกนี้ก็คือการเอาเผ่าพันธุ์สลิ่มของเราออกก่อน แล้วจากนั้นอะไรๆ ก็น่าจะง่ายขึ้นหลังจากนั้น ซึ่งการจะเอาไอเผ่าพันธุ์นี่ออกได้ เราต้องได้รับความช่วยเหลือ แล้วฉันก็รู้จักกับคนที่จะช่วยเหลือเราได้พอดี"
"ซึ่งคนคนนั้นอยู่ในเมืองที่มีสลิ่มลอยแก้วอยู่ซะสินะ"
"ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น แค่เราต้องไปทำงานอะไรสักอย่างให้เขาในเมืองนั้นเฉยๆ ว่าแต่สลิ่มลอยแก้วคืออะไรเนี่ย"
"ไม่รู้สิ คงจะประมาณว่าพวกสลิ่มยศสูงล่ะมั้ง ช่างมันเถอะ"
"ฮะ ฮะ ถ้างั้นก็ดูจะไม่ใช่ชื่อที่แย่เท่าไหร่นิ เพราะเดี๋ยวเราก็อาจจะต้องไปเจอพวกสลิ่มลอยแก้วนี่เหมือนกัน"
หญิงสาวตอบกลับมา ก่อนเธอจะหันมายิ้มให้ราวัลล่าอีกแล้ว แม้เขาจะกราบเธอไปหลายต่อหลายรอบให้เธอหยุดทำแบบนี้สักทีก็เถอะ
ณ ศาสนสถานแห่งหนึ่งในเมืองเริ่มต้น
เวลา 20 : 31 นาฬิกา
ราวัลล่าเดินตามหญิงสาวตรงหน้าเขาไปติดๆ เนื่องจากเขานั้นไม่ชอบสถานที่ที่ตัวเองอยู่เอาเสียเลย เพราะนอกจากบรรยากาศอันสุดแสนจะวังเวงแล้ว โบสถ์เก่าๆ ที่ตั้งอยู่ไกล ยังดูเหมือนจะห่างไกลออกไปเรื่อยๆ อีกด้วย แม้ทั้งคู่จะเดินตัดข้ามสุสานขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหลังโบสถ์มาเกือบ 15 นาทีแล้วก็ตาม
"ทำไมที่นี่ถึงมีสุสานด้วยเนี่ย ปกติถ้าตายก็แค่ไปเกิดใหม่ที่จุดเกิดไม่ใช่เหรอ ?"
"ก็ถ้าตายปกติ ก็แบบนั้นแหละ แต่ถ้าตายแบบพิเศษ หรือยกตัวอย่างเช่นโดนพวกโคโรเรน่าจับไป นายก็จะไม่มีวันได้กลับมาอีกแล้วล่ะ"
"งั้นทำไมเราไม่ลองตายแบบพิเศษนั่นดูล่ะ มันอาจจะทำให้เราหนีไปจากโลกนี้ได้ง่ายๆ ก็ได้นะ"
"เพราะฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะได้ผลแบบที่นายพูดไหมน่ะสิ แถมฉันยังเชื่อว่าถ้าเรายังมีเผ่าพันธุ์นี่ติดตัวอยู่ เราก็จะวนกลับมาที่นี่อยู่ดีมากกว่าด้วย หรือถ้าแย่กว่านั้นเราก็จะกลายเป็นผีในโลกสลิ่ม นายอยากจะลองเสี่ยงดูไหมล่ะ ?"
"ม..ม..ไม่ดีกว่า"
ราวัลล่าตอบอีกฝ่ายกลับไปแบบหวาดๆ เพราะใช่ ถ้าการหลบหนีจากอีกโลกหนีทำได้ง่ายแบบที่ราวัลล่าคิด อีกฝ่ายก็คงหลบหนีไปจากที่นี่นานแล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องรอให้ราวัลล่ามาคอยเป็นลูกมือให้แต่อย่างใด
"จำแผนได้ใช่ไหม ?"
"จำได้"
แผนของทั้งคู่นั้นง่ายมาก เพราะสิ่งเดียวที่พวกเขามีเยอะมากคือค่าเปรียบเทียบ แผนของพวกเขาจึงเป็นการให้ราวัลล่าเดินไปชวนสลิ่มที่ทำหน้าที่การ์ดคุย เพราะถึงเขาจะไม่ชอบเท่าไหร่ แต่เขาก็เกิดมาพร้อมกับค่ายั่วยุ 20 ในขณะที่แม่สาวกระบังลมจะลอดเข้าไปเอาวัคซีนที่ทางการประชาชาติความดีแห่งสลิ่มนำมาซ่อนไว้ที่โบสถ์ในเมืองเริ่มต้น เพื่อรอนำไปขายต่อให้กับ VVVIPSSS ในรายชื่อ หรือไม่ก็ในเขตการปกครองอื่นๆ
แต่สิ่งที่ราวัลล่าไม่เข้าใจเลยก็คือ ทำไมยัยผู้หญิงกระบังลมต้องพาเขาเดินผ่านสุสานมาด้วย ทั้งๆ ที่ในแผนก็ระบุไว้ชัดเจนอยู่แล้วว่าต้องเผชิญหน้ากับพวกสลิ่มการ์ดแน่ ราวัลล่าจึงไม่รู้เลยว่าเขาจะพยายามเดินหลบเดินหนีเดินเลาะป่าช้าเลาะสุสาน เพื่อซ่อนพวกนั้นไปทำไม
หลังจากที่เดินเลาะสุสานไปได้สักพักทั้งคู่ก็ทะลุมาที่ด้านหลังของโบสถ์ ซึ่งมีประตูไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ กระบังลมเกิร์ลเลยชี้ไปที่เป้าหมายของราวัลล่า
"คนนั้นแหละที่นายต้องไปดึงดูดความสนใจ"
วินาทีที่ราวัลล่าเห็นเป้าหมายของเขา ปฏิกิริยาตอบสนองของราวัลล่าก็ทำงานทันที เขาพยายามส่ายหน้ารัวๆ เพื่อลดเวลาและความชัดเจนของภาพที่ปรากฏอยู่บนกรอบสายตาของเขาเมื่อสักครู่ แต่ภาพของอาเจ๊หัวเหม่งผูกผ้าคาดหัวสีเหลือง ริมฝีปากแดงแปร้ดที่กำลังเล่นกับหมาตัวน้อยอยู่ ก็ดูเหมือนจะไม่ยอมจางหายไปทั้งจากกรอบสายตา และความทรงจำของราวัลล่าแต่อย่างใด
"ม...ไม่น่าไหว"
"ไหวน่า เพื่ออนาคต คิดไว้ว่าทำเพื่ออนาคต โอเคไหม ?"
หญิงสาวพูดพลางตบไหล่ราวัลล่าหนึ่งที ก่อนเธอจะยกขันขึ้นมาสวม แม้มันจะมีสภาพเหมือนมือตบก็เถอะ จากนั้นเธอก็ใช้สกิลขอเงิน แล้วค่อยๆ หายไปจากกรอบสายตาของราวัลล่า
แต่หลังจากที่ราวัลล่ายืนทำอารมณ์อยู่สักพัก เสียงของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียอยู่หน่อยๆ ก็ดังขึ้นมาที่ข้างๆ หูเขาว่า
"รีบๆ ไปได้แล้ว เร็วเข้า"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
