เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว
ตอนที่ 9 : ไม่ใช่นิยาย
"อ...เอ่อ สวัสดีครับ พอดี..."
ราวัลล่ายังพูดไม่ทันจบ ชายหัวเกรียนปากแดงที่กำลังนั่งเล่นกับหมาตัวเล็กๆ อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาเขาทันที ระยะห่างที่ใกล้มากๆ แทบจะประชิดของทั้งคู่ทำให้ราวัลล่าเข้าใจว่า ผมของอีกฝ่ายที่ตอนแรกเขานึกว่าเกรียนเฉยๆ นั้นไม่ใช่แค่เกรียนแต่โล้นไปแล้ว รวมถึงลูกตาแปลกๆ เหมือนกับว่าพวกมันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะล้นออกมาจากเบ้า และริมฝีปากแดงแป้ดก็ยิ่งทำให้ราวัลล่าสยองเข้าไปใหญ่
แต่เพื่ออนาคตแล้ว นี่คือสิ่งที่ราวัลล่าต้องทำ และฟันฝ่ามันไปให้ได้
"พ...พอดีว่าผมหลงทางน่ะครับ"
"ว้ายตัวเอง หลงเธอเหรอจ๊ะ งั้นไม่เป็นไรน้าเดี๋ยวเขาไปส่งตัวเองกลับบ้านเอง ตัวเองเล่นกับหมาเขาก่อนไหม ?"
"ด...ได้ครับ"
ราวัลล่าตอบรับ พลางคิดในใจว่า มันก็อาจจะไม่แย่ก็ได้มั้ง แค่ต้องเพ่งความสนใจไปที่น้องหมาแค่นั้นเอง ก่อนเขาจะนั่งยองๆ ลง แต่ทันทีที่เขานั่งยองๆ ลง อีกฝ่ายก็ลุกขึ้น ปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของราวัลล่าจึงสั่งการให้เขาลุกขึ้นในทันทีเช่นเดียวกัน เพราะเขาสามารถรับรู้ได้ถึงออร่าที่สุดแสนจะน่ากลัวซะยิ่งกว่าความตายที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่าย
"อ้าว ยืนทำไมล่ะจ๊ะ นั่งลงไปสิจ๊ะ"
"อ เอ่อ คือว่าผมว่าผมยืนดีกว่าครับ พอดีผมไม่ค่อยชอบนั่งเท่าไหร่"
วินาทีนั้นราวัลล่าถึงกับรู้ตัวได้ในทันทีว่าตนเองพูดติดๆ ขัดๆ แถมยังพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ เพราะเรื่องที่น่าสนใจมากกว่าในตอนนี้คือการที่เขาต้องเดินขยับตัวไปเรื่อยๆ เพื่อรักษาระยะระหว่างสลิ่มการ์ดปากแดงคนนี้กับตนเองไว้ วินาทีที่อีกฝ่ายขยับซ้าย เขาก็จะขยับซ้าย อีกฝ่ายขยับขวา เขาก็จะเดินไปทางขวา
หรือถ้าอีกฝ่ายจะพุ่งมาด้านหน้า เขาก็จะถอยหนีไปข้างหลัง จนไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินกันเป็นวนกันไปวนกันมาเป็นวงกลมไม่สิ้นสุด ในขณะที่ในใจของราวัลล่านั้นอยากให้เจ้าการเดินเป็นวงกลมนี่เสร็จสิ้นเสียที
'ยัยกะบังลมนั้นเข้าไปข้างในแล้วหรือยังเนี่ย'
ราวัลล่าคิดในใจด้วยความหงุดหงิด เพราะนี่ก็ผ่านมาสักพักแล้วแต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ให้สัญญาณอะไรเลยว่าตัวเองเข้าไปได้หรือยัง ราวัลล่าที่ไม่แน่ใจจึงทำอะไรได้ไม่มากนักนอกจากรักษาระยะของตัวเองไว้ พลางพูดเรื่อยเปื่อยเพื่อดึงความสนใจของสลิ่มการ์ดปากแดง
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สิ่งที่ราวัลล่าไม่ได้คาดการณ์ไว้ก็เกิดขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเสือกตัวมาทางด้านหน้า และราวัลล่าก็กระเถิบตัวไปทางด้านหลัง แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นสลิ่มการ์ด อีกฝ่ายจึงมีสกิล 'ยัดของกลาง' ที่ทำให้ผู้ใช้สามารถขี่พายุทะลุฟ้า เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เป้าหมายได้ในฉับพลัน และวินาทีที่สลิ่มการ์ดปากแดงใช้สกิลนั่น มันก็ไม่เหลือโอกาสให้ราวัลล่าได้หลบหนีแต่อย่างใด
สลิ่มการ์ดปากแดงลอยตัวอยู่บนฟ้าหนึ่งจังหวะพร้อมๆ กันกับที่ราวัลล่าซึ่งกระโดดถอยหลังก็ลอยตัวอยู่บนฟ้าเช่นเดียวกัน แต่ในจังหวะที่ปลายเท้าของราวัลล่ากำลังจะสัมผัสพื้น เขาก็ได้แต่มองภาพของสลิ่มการ์ดร่างยักษ์ หัวโล้น ตาเกือบจะล้นออกจากเบ้าพุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับอ้อมแขนและริมฝีปากสีแดงแป้ด ที่กำลังทำปากจู๋
ซึ่งถึงราวัลล่าจะฟังรายการเล่าเรื่องผีมาเยอะ แต่อะไรพวกนั้นที่เขาฟังมาไม่อาจเทียบได้เลยกับสิ่งที่เขากำลังเจออยู่ในปัจจุบัน
"มาหาแล้วนะจ๊ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ"
"ม่ายยยยยยยยยยยยย"
ราวัลล่ากรีดร้องออกมา พลางวอนขอให้กาลเวลานั้นหยุดลง และขอให้เลือดของแวมไพร์ในตัวเขาหรืออะไรสักอย่างทำให้เขาสามารถเดินทางในช่วงที่กาลเวลาหยุดลงได้ แต่ก็ไม่เลย กาลเวลายังคงหมุนไป ใบหน้าของสลิ่มการ์ดปากแดงยังคงพุ่งเข้ามา
ก่อนสลิ่มการ์ดปากแดงจะหยุดพุ่งมาหาราวัลล่าราวกับปาฏิหารย์ พลางร้องออกมาว่า
"อุ้ย อิไต ใครฉีดตูด"
สลิ่มการ์ดปากแดงร้องออกมา ก่อนเขา เธอ พวกเขาจะหยุดและหันไปทางด้านหลังพลางตบๆ ตูดตัวเอง
วินาทีต่อมาร่างของสลิ่มการ์ดปากแดงตรงหน้าราวัลล่าก็ระเบิดออกเป็นลูกแก้วสีแดงที่กระจายไปทั่วบริเวณ ในขณะที่ราวัลล่าที่ตกใจสุดขีดทรุดลงไปนั่งกับพื้น
"ดีนะที่สลิ่มการ์ดนี่ฉีดซีโนม้อปสเกี้ยนไปแล้วหนึ่งเข็ม พอฉีดอย่างอื่นเข้าไปอีกเข็ม หมอนี่ก็เลยเจอสูตรไขว้มรณะ จนทำให้ร่างระเบิดกลายเป็นลูกแก้ว"
เสียงของหญิงสาวกะบังลมดังขึ้น ในขณะที่ราวัลล่ายังคงพักฟื้นจากอาการช็อกอยู่กับพื้น ก่อนหญิงสาวกะบังลมจะค่อยๆ ปรากฏร่างขึ้นมาในกรอบสายตาของราวัลล่าพร้อมกับเข็มฉีดยาที่ว่างเปล่าอันหนึ่ง
หลังจากนั้นเธอก็ยื่นมือมาช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้น เดินนำเขาเข้าไปทางประตูหลังโบสถ์ พลางหันมาบอกกับราวัลล่าว่า
"โทษทีนะ ฉันไม่นึกว่ามันจะออกมาในสภาพนี้น่ะ"
"เอาความจริง"
"ก็...ถ้าเอาความจริงฉันก็มีคิดไว้บ้าง แต่ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะเลยเถิดขนาดนี้จริงๆ นะ ฉันนึกว่า...เอ่อ สลิ่มการ์ดนี่จะสนใจเรื่องงานบ้าง ไม่คิดว่าจะเห็นผู้ชายปุ้บแล้วจู่โจมอย่างเดียว"
"วันหลังเธอล่อ ฉันจะแอบเข้าไปข้างในเอง"
ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็เกาคอ ก่อนเธอจะพูดออกมาว่า
"ทั้งๆ ที่ค่ายั่วยุฉันติดลบ แต่นายมีค่ายั่วยุติดตัว 20 เนี่ยนะ"
"ใช่ ทั้งๆ แบบนั้นนี่แหละ เพราะก่อนจะมาที่โลกนี้ฉันเคยฝึกกายกรรมเปียงยางมาก่อน แค่ลอบเข้าไปน่ะจิบๆ"
"อ่ะเหรอ ? งั้นก็ได้ แต่ถ้านายทำไม่ได้อย่างที่พูดจริงๆ นายได้เห็นฉันตอนโกรธแน่"
"งั้นไม่ต้องก็ได้ เอาเป็นว่าฉันเป็นตัวล่อเหมือนเดิมก็ได้ แต่มาช่วยฉันไวๆ หน่อย โอเคไหม ?"
หลังจากที่ราวัลล่าพูดจบหญิงสาวก็ส่งยิ้มให้เขา ซึ่งรอยยิ้มนั่นก็ไม่ได้บอกอะไรราวัลล่าเลยแม้แต่น้อย เขาก็เลยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายตกลงหรือไม่ตกลง แต่ถึงคำตอบของอีกฝ่ายจะเป็นยังไง คำตอบที่ราวัลล่ามีให้กับตัวเองก็คือ หลังจากนี้เขาต้องมีอาวุธติดตัวไว้ใช้ตอนฉุกเฉิน ไม่ใช่มีแค่มีดโง่ๆ เล่มเดียว ที่ขนาดจะหยิบขึ้นมาใช้การยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
