🖤 ความคิดติดลบ ตอน นั่งเรียนคนเดียว
ร้องไห้อีกแล้วหรอ? คำถามที่เกิดขึ้นหลังจากกลับถึงห้อง วางกระเป๋า แล้วก็นั่งร้องไห้ ณ ตรงนั้น และเมื่อเดินผ่านกระจก เห็นหน้าตาที่พึ่งจะร้องไห้ของตัวเองมา ร้องไห้อีกแล้วสินะ...
ชีวิตมหาลัยของเรา เราเป็นคนนึงที่เพื่อนน้อยมากๆเลยนะ และในเทอมนี้ก็มีวิชาหนึ่ง ที่ลงเรียนคนเดียว อันที่จริงก็มีคนที่รู้จักแหละ แต่เราก็เลือกจะนั่งเรียนคนเดียวเพราะเราไม่ได้สนิทกับเค้าขนาดนั้น วิชานี้เข้าเรียนกี่ครั้งก็ยังตื่นเต้นมากๆอยู่ดีค่ะ
ความรู้สึกที่ต้องนั่งเรียนคนเดียว เหมือนมีสายตานับสิบจับจ้องมาที่เราตลอดเวลาเลยค่ะ(แม้จริงๆแล้วอาจจะไม่มีใครมองเราอยู่เลยก็ได้) ความรู้สึกในตอนนั้นมันน่ากลัวมาก เหมือนจะร้องไห้ได้ตลอดเลยค่ะ แต่เราก็ทำได้แค่ทำตัวเองให้จืดจางที่สุด นั่งเงียบที่สุด สบตาคนในห้องให้น้อยที่สุด ช่วงเรียนก็ตั้งใจเรียนแบบ 300% แบบไม่สนใจคนอื่นเลย ช่วงพักก็ก้มหน้าเล่นมือถือตลอดเวลาเลย เหมือนเล่นๆแก้เขินไป555555 แต่อันที่จริงก็มีอาการที่เรายังแก้ไม่ได้นะ คือ อาการมือสั่น แม้ภาพรวมอาจจะดูปกติ แต่มือคือสิ่งที่เกินควบคุมจริงๆ
😈ช่วงความคิดทิ้งดิ่ง พอนั่งไปสักพัก ก็มีความคิดลบๆเข้ามาในหัวอีกแล้วค่ะ
"คนอื่นเค้าจะมองเราว่าน่าสงสารมั๊ยนะ ที่เรานั่งเรียนคนเดียว"
"เราดูเป็นคนที่ไม่มีใครคบด้วยรึป่าวนะถึงได้มานั่งคนเดียว"
"ทำไงดี เหมือนจะร้องไห้เลย มือสั่นอีกแล้ว"
"มีใครกำลังพูดถึงเราอยู่มั๊ยนะ?" ฯลฯ
หลังจากความคิดเหล่านี้ ถาโถมเข้ามาในหัว ก็เริ่มมีอาการ หัวใจเต้นเร็ว มือไม้สั่นรัว จังหวะหายใจเริ่มถี่ หรือจะว่าคล้ายๆกับอาการแพนิคก็ได้ค่ะ
💐ณ ตอนนั้นเราเริ่มจากควบคุมจังหวะหายใจให้ได้ก่อน หายใจเข้าช้าๆแล้วค้างไว้สัก 3 วินาที แล้วปล่อยลมหายใจออกยาวๆ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ หัวใจก็เริ่มกลับมาเต้นจังหวะเดิม และเริ่มคุมสติได้ อันที่จริงวิธีนี้ ผู้อ่านสามารถเอาไปใช้ได้ในหลายๆเหตุการณ์เลยนะคะ เราจะใช้บ่อยที่สุดก็ตอนพรีเซ้นท์งาน หรือช่วงที่ตื่นเต้นมากๆแบบสั่นทั้งตัว การฝึกควบคุมจังหวะหายใจ ทำให้เรากลับมาควบคุมร่างกายได้อีกครั้งค่ะ ลองฝึกกันดูได้นะคะ จริงๆมีวิธีหายใจหลายศาสตร์มากค่ะ
😇ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ อีกความคิดที่วิ่งผ่านหัวเข้ามา
"หายใจช้าๆนะ ค่อยๆ หายใจเข้าาาา หายใจอกกกกก"
"จริงๆอาจไม่มีใครมองเราอยู่เลยก็ได้นะ เหมือนที่เราก็ไม่ได้องคนอื่นหนะ"
"ไม่มีใครเค้าสนใจเธอขนาดนั้นหรอก เชื่อฉันสิ เหมือนที่เราก็สนใจแต่ตัวเองนี่งัย"
"ถูกพูดถึงบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก เค้าอาจจะชมเราอยู่ก็ได้นะ ว่า นั่งเรียนคนเดียวได้นี่เก่งจังเลย เหมือนที่เราก็ชอบชมคนอื่นแบบนั่น"
"ยุคนี้ใครเค้าก็ทำอะไรคนเดียวเยอะแยะไป อย่าไผคิดมากสิ"
"จิบน้ำสักหน่อยสิ จะได้เย็นลง"
เราคิดแบบนั่น และกลับมาโฟกัสสไลด์เรียน
เย้...จบคาบแล้ว เก็บกระเป๋าทันทีและเดืนออกจากห้องด้วยความเร็วแสง ระหว่างทางกลับห้องก็นั่งนึกทบทวนเรื่องราววันนี้ไปตลอดทาง วันอังคารของเทอมนี้เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดเลย...ไม่ค่อยชอบวันนี้เลยจริงๆนะ
เปิดประตูห้อง ถอดกระเป๋าวางที่พื้น ทรุดตัวนั่งลงบนพื้น แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา พร้อมกับบ่นพร้อมน้ำตา
"ไม่ชอบวันอังคารเลย ไม่ชอบจริงๆนะ"
"วันนี้ต้องเผลอทำหน้าแบบบอกบุญไม่รับใส่เพื่อนไปแน่ๆเลย เค้าจะคิดว่าเราเป็นคนขี้รำคาณรึป่าวนะ"
"ทำงัยดี ความคิดตีกันไปหมดเลย ไม่รู้จะร้องไห้อันไหนก่อนเลย"
ร้องไห้ได้เลยนะ พูดทุกอย่างที่คิด แม้จะลบบ้าง บวกบ้าง พูดออกมาเถอะค่ะ...ฮึบ! ลุกขึ้น มองเงาตัวเองในกระจก "ร้องไห้อีกแล้วหรอ ร้องในวันนี้อีกแล้วสินะ" แต่ก็นะ ไม่เป็นไรเลยที่จะร้องไห้ อย่างน้อยหลังจากร้องเสร็จทุกอย่างมันโล่งสบายมาก หาของหวานๆเติมเข้าไปในร่าง ทุกอย่างก็ดูสดใสขึ้น🌷🌻🌾
สำหรับหลายท่าน การได้ทำอะไรด้วยตัวเองอาจไม่ใช่เรื่องยาก หรือบางคนก็อาจจะยากมากๆแบบของเรา แม้จะใช้เวลายาวนานมากๆกว่าจะชิน หรือกว่าจะกล้าในระดับที่สุดยอดได้ แต่พอผ่านมาแล้ว มันไม่แย่มากหรอกนะคะ เป็นกำลังใจให้แบบ 3000% เลยค่ะ ค่อยๆเติบโตไปทีละนิดก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรีบเร่งตามโลกมากก็ได้นะคะ🫶🏼💌💐
ปล.บทความนี้เป็นเนื้อหาเรื่องราวในมุมมองความคิดของเราเอง ไม่ได้มีเจตนาร้าย พาดพิงถึงบุคคลใด หากจะอ่านให้เป็นนิยายสักตอนก็ย่อมได้ค่ะ🙏🏼
ขอบพระคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านนะคะ💌💋
♡ การ์ตูน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
