19 ส.ค. 2023 เวลา 04:30 • นิยาย เรื่องสั้น

แล้วไอ้ใจก็กลับมา

ปีนี้ท่าทางจะแล้งหนัก
นั่นสิ ฝนยังไม่มา
ใครว่าล่ะ มาแล้ว
ถ้ามาแค่นี้ข้าถือว่าไม่มา
วงสนทนาหันไปมองท้องไร่ท้องนาตรงหน้า
ข้าวในนาดูหมองๆ
ท่ามกลางไอแดดร้อน ร่างคุ้นตาเดินดุ่มๆมาที่ตลาดใกล้กับท่ารถ...
ไอ้ใจมันถูกเด็กรถถีบลงมานอนกลิ้งเมาเหมือนหมาอยู่ที่ท่ารถนี้เอง
กว่าตำรวจจะถามไถ่ได้เรื่องก็ต้องรอจนมันสร่างเสียก่อน และเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีพิษภัยอะไรทั้งมีเอกสารครบถ้วนติดตัวอยู่เลยปล่อยมันไป
มันเคว้งอยู่สักพัก
มีวัดเป็นที่พึ่ง
เจ้าอาวาสท่านเมตตานัก ให้ที่ซุกหัวนอนคนจรหมอนหมิ่นอย่างมัน ทั้งยังขอให้เจ้าของตลาดให้งานให้การมันทำ
แม้สายตาที่มองจะไม่ได้ไว้วางใจแต่ก็ไม่ขัดท่านเจ้าอาวาส
ร่างคุ้นตาคือไอ้ใจแน่ ไม่ผิด
เสียงทักทายกันตามประสาคุ้นเคยกันมา...
มันอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว อาศัยข้าวก้นบาตรประทังตัว
มันออกหางาน
งานอะไรมันก็ทำ ทำทุกอย่าง
ขยัน อดทน ซื่อสัตย์จนเจ้าของตลาดไว้ใจให้เป็นยามคอยดูแลกะกลางคืนกับยามคนอื่นๆ
เช้ามาก็เข็นของให้คนในตลาด เย็นมาก็เฝ้าตลาด
ค่าตอบแทนไม่มากแต่พออยู่ไหว
ที่ซุกหัวนอนก็หลังตลาดนั่นเอง
ครั้งแรกที่มันกลับคืองานลุงคำ
มันกลับมาเพราะไอ้หมายโทรไปบอก...
ถ้าไม่ได้ไอ้ใจ ข้าคงตายตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ลุงคำเล่าให้ฟังเมื่อมีคนถามว่าทำไมเอ็นดูไอ้ใจนัก
มันพาข้าไปโรงพยาบาล โทรตามไอ้หมายมาให้ด้วย ออกจากโรงพยาบาลก็ดูแลข้าสารพัด
ทุกคนที่ได้ฟังก็นิ่งเงียบ
มิน่าล่ะ..
ใครสักคนในวงเอ่ยปาก
ครั้งนี้มันกลับมาเพราะกำนันหาญ คนที่มันนับถืออีกคนได้จากไป
กำนันแกให้โอกาสข้าว่ะ ไอ้ใจตอบสั้นๆ...
ลุงคำฝากไอ้ใจกับกำนันหาญ
แล้วแต่กำนันจะเรียกใช้นะ
ทำตั้งแต่ยาม คนส่งของ แล้วก็มาขับรถให้กำนันนั่ง
ไปทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้วแต่กำนันจะเรียก
กำนันหาญพยายามรั้งมันไว้ได้หลายเดือน สุดท้ายก็ต้องปล่อยมันไป
ไปไม่ไหวก็กลับมา
ไอ้ใจกราบกำนันหาญ
จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครรู้จริงๆว่าไอ้ใจมันไปทำอะไรที่เมืองกรุง แต่ที่แน่ใจคือมันไม่ได้ลำบากยากแค้นอะไร และแลดูก็มีความสุขดี มีเงินใช้สอยตามฐานะ
เคยมีคนเจอมันที่เมืองกรุง เห็นว่ามันขับแท็กซี่
บ้างก็ว่ามันไปขายของตามตลาดนัดจากที่ได้พบเจอโดยบังเอิญ
บ้างก็ออกปากเล่นๆว่ามันทำหวยละมั้ง ดูมันอู้ฟู่นัก
ไม่น่าจะใข่มั้งมึง
แต่ใครจะรู้...
มันค้างอยู่ที่นี่2คืนก็ลาทุกคนกลับ
เงียบๆ ไม่พูดจาอะไรมากนักตามประสาคนปากหนัก
แล้วเอ็งจะกลับมาอีกไหมวะไอ้ใจ ผองเพื่อนเอ่ยถาม
มันยิ้ม
พยักหน้ารับ...
บ้านกูอยู่ที่นี่ กูต้องกลับมาแน่
อีกไม่นาน

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา