สมัยก่อนตอนเด็ก หากโกรธแล้วแสดงอารมณ์/อาการกับคนในครอบครัว แม่ก็จะปรามพร้อมกับสอนให้รู้ว่า
“ความโกรธ/คนที่ถูกโทสะครอบงำ จะถูกเผาไหม้เหมือนแมงเม่า”
..(จำไว้นะลูก-แม่กำชับ)
พอเริ่มโตขึ้น ก็ตั้งใจไว้ตลอดว่า ’ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามจะไม่ยอมให้ความโกรธ/แค้น(อารมณ์) เข้าทำลายชีวิต/จิตใจในความเป็นมนุษย์’
ครั้นพอมีโอกาสได้บวชเป็นสามเณร รับการอบรม/เรียนรู้ขัดเกลาจากวัดวา(สังคมพระสงฆ์) ก็ซึมซาบหลักธรรม/ข้อปฏิบัติต่างๆ (อาจเพราะมีอุปนิสัย) จึงไม่รู้สึกโกรธอะไรง่ายๆ
สำหรับผมขอสรุปสั้นๆ ครับ
• ต้องได้รับคำชี้แนะให้เห็นคุณ/โทษมาแต่เล็กๆ
• อุปนิสัยใฝ่ทางสงบ (ฝึกฝนขัดเกลาจิตใจ/ยับยั้งใจ)
• ไม่พยายามเปิดโอกาสมีอารมณ์/เหตุการณ์จูงใจ
• ตั้งใจ/ปณิธานว่าไว้เสมอว่า
1) พยายามละบาปอกุศลทุกอย่าง
2) หมั่นทำบาปกุศลทุกอย่างที่มีโอกาส
3) ทำจิตให้สงบให้ได้ทุกวัน(ก่อนนอน)
:( ขออภัยที่เล่าความมาให้ฟังยาว ):
อกฺโกเธน ชิเน โกธํ - พึงชนะคนโกรธ ด้วยความไม่โกรธ
พุทธภาษิต
อ่านเพิ่มเติมที่นี่..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
