"แครี่ พิลบี้ - Caren Lissner"
"ถนนสู่การค้นหาตัวตนย่อมเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่บางครั้งไอคิวอาจไม่ใช่คำตอบสุดท้าย"
ระยะเวลาการอ่าน: 24 Oct 16 - 25 Oct 16
จริงๆฉันไม่ได้อ่านเร็วขนาดนั้นหรอกกับความหนา 384 หน้าในวันเดียว
จริงๆก็เริ่มอ่านตีอะไรสักอย่างของเช้าตรู่วันที่ 24 แล้วก็อ่านมาเรื่อยๆ
สลับกับการอ่านเล่มอื่นอีก และเมื่อคืนที่ 24 ก็ยิงยาวถึงตีสาม
แล้วก็มาจบตอนสี่โมงกว่าๆของวันที่ 25 นี่เอง
แครี่เป็นคนตลก รักนางเลยเชียวแหละ
นางจะเหมือนส่วนผสมระหว่างมัคก้า สตีน่า จาก มัคก้ามักแก่น
เพียงแต่เป็นในเวอร์ชั่นเด็กที่จบฮาร์วาร์ดในวัยก่อน 19 และอยู่คนละซีกโลก
กับ โอลีฟ ตัวละครวัยรุ่นในหนังคอมเมดี้อเมริกันชื่อดังอย่าง Easy A
เรียกได้ว่านางมีอารมณ์ขันที่เหลือร้าย ตลกอย่างชาญฉลาด และพ่นปรัชญาราวกับเป็นมังกร
ชีวิตเหมือนจะดูยุ่งยากสำหรับนางที่นางรู้สึกเป็นปมด้อยว่าทำไมถึงเข้าสังคมได้ยากนัก
ก็จนเมื่อนางมาค้นพบว่า คนที่เราเคยคิด มันอาจไม่เหมือนที่เห็น
แต่กว่านางจะเข้าใจชีวิตในจุดที่นางเข้าใจได้นี่ก็ใช้เวลาไป 380 กว่าหน้าล่ะนะ
ไม่เบื่อนะที่อ่านเล่มนี้เพราะอ่านไปเหมือนนางบรรยายสิ่งที่อยู่ในหัวออกมา
แน่นอนฉันชอบมากเพราะนางเหมือนฉันในบางจุดแบบซับเซตเลยล่ะ
นางชอบนอน ชอบอ่านหนังสือ มีปัญหาเรื่องการออกเดท คู่เดทคนแรกก็บังคับนางในสิ่งที่นางไม่อยากทำ
แต่นั่นก็คือทำให้นางเเติบโต และเชื่อเถอะว่าถึงแม้มันจะเป็นการเติบโตที่เจ็บปวดทีเดียว
แต่ในบางครั้งนางก็จะสุดโต่งด้านปรัชญาจ๋าไปหน่อย (ช่วยไม่ได้นางจบปรัชญาจาก Harvard) แต่ก็พอรับได้
และบางครั้งนางก็ทำในสิ่งที่ตรงข้ามกันถ้าเป็นฉัน แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
การอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้ฉันสนุกและรู้สึกดีเหมือนมีคนที่มีความคิดเหมือนกัน
(แน่นอนว่าฉันไม่ได้ฉลาดเป็นกรดหรือจบมหาลัยก่อนอายุ 20 ก็ตาม)
ส่วนมากของเรื่อง นางก็จะเวิ่นเว้ออยู่คนเดียวไปกับไอเดียตัวเอง
ซึ่งไม่แปลกเพราะคนส่วนใหญ่ที่โสดก็เป็นกันทั้งนั้น
ยิ่งอยู่ในเมืองใหญ่ยิ่งรู้สึกตัวเล็กลง แต่เหงามากขึ้น
(ฉันเข้าใจดี มากกกกกกก)
แต่ฉันก็ชอบเวลานางไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นบ้าง แม้จะมีผิดศีลธรมอยู่บ้าง
แต่ในท้ายที่สุด นางได้รู้บทเรียนทั้งหลายโดยที่ Harvard ไม่มีสอน
เมื่อมาดูจนจุดสุดท้ายแล้วก็นับได้ว่านางเก่งทีเดียวที่ยังแกร่งอยู่
แม้พายุความคิดจะโหมกระหน่ำจนหัวหมุนแต่นางก็จัดการได้
ปล. ฉันชอบไซ ว่าที่แฟนของนางจัง
ฉันดีใจที่หนังสือเรื่องนี้จะมีการทำเป็นภาพยนตร์เร็วๆนี้
และฉันก็พอใจการแคสต์ของพวกเขาด้วย
อ้อ ในเรื่องนี้ก็มีอะไรที่เกี่ยวโยงกับฉันแบบเล็กๆด้วยเหมือนกันนะ
ตอนที่ไซถามแครี่ว่า คุณรู้จัก 'บุรุษแห่งลามันชา'
และเพลง 'ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง' ไหม
ฉันงี้อึ้งเลย อยากจะตอบกลับไปจริงๆว่า
'เนี่ย ฉันก็กำลังอ่านอยู่พอดี และก็ชอบเพลงนั้นมากๆด้วย'
ซึ่งเป็นเรื่องจริง ฉันอ่านหลายเล่มในคราวเดียว
เอาล่ะ มาว่ากันด้วยประโยคที่ฉันชอบ จริงๆนางมีไว้เยอะเลย
แต่จดมาได้แค่ 2 อันก็พอ
แม้ว่าจะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิตก็ตาม แต่มนุษย์เราควรจะได้รู้สึกถึงการมีใครสักคนที่ลุ่มหลงในตัวเราอย่างมากมาย กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราก็กลายเป็นเรื่องน่าดึงดูดใจได้
(หน้า 69)
และ
เมื่อไหร่ที่คุณข้ามเส้นที่ขีดไว้ไปแล้ว มันง่ายเหลือเกินที่จะข้ามอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะไม่มีเส้นอะไรให้ข้ามอีกต่อไป
(หน้า 145)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
