ฟันคุดเจ้าปัญหา ทำไมต้องผ่ามันออก ?
ฟันคุดเป็นหนึ่งในปัญหาคลาสสิค ที่พบได้บ่อยที่สุดในวัยรุ่น
ด้วยความที่ฟันซี่นั้นขึ้นไม่ตรง การเก็บเอาไว้มีแต่จะทำให้ฟันล้มทั้งแผงและเป็นแผลติดเชื้อ ทางเดียวที่จะป้องกันได้ก็คือต้องรีบถอนมันออก
แต่มาลองนึกดูมันก็น่าสงสัย
เพราะถ้าเรามีฟันเอาไว้เพื่อที่จะถอนทิ้ง เราจะมีฟันซี่นั้นไปทำไม ?
ธรรมชาติจะให้ฟันคุดเรามาเพื่ออะไร ถ้าสุดท้ายแล้วมันจะก่อปัญหา ?
.
บทความนี้ WDYMean จะเล่าให้ฟัง
ตลอดชีวิตของคนเรา จะมีฟันทั้งหมด 2 ชุดครับ ชุดแรกเราเรียก 'ฟันน้ำนม' ส่วนชุดที่สองเรียกว่า 'ฟันแท้'
ฟันน้ำนมจะเริ่มขึ้นตั้งแต่เราอายุประมาณ 6 เดือน จนหลุดออกไปหมดตอนอายุประมาณ 12 ปี เราจะมีฟันน้ำนมทั้งหมด 20 ซี่ จากนั้นก็จะส่งไม้ต่อให้กับฟันแท้
.
ฟันแท้ของเรา มีโควต้าที่จะสามารถขึ้นได้คือ 32 ซี่ แบ่งเป็นฟันตัดด้านหน้า 8 ซี่ ฟันเขี้ยว 4 ซี่ ฟันกรามน้อย 8 ซี่ และฟันกรามใหญ่ 12 ซี่
ประเด็นของเรื่องนี้อยู่ที่เจ้าฟันกรามใหญ่
ฟันกรามใหญ่ (Molar)
โดยปกติแล้วฟันซี่อื่นๆ เขาก็จะขึ้นกันจนครบก่อนที่เราจะเข้าสู่วัยรุ่น แต่กับฟันกรามใหญ่นี่ ดูจะแปลกไปสักหน่อย (เพื่อให้ง่ายต่อการอ่าน ต่อไปนี้จะขอย่อเหลือแค่ฟันกรามนะครับ)
ฟันกรามที่ควรจะขึ้นมาให้ครบทั้ง 12 ซี่ มานับดูจริงๆ กลับขึ้นมาแค่ 8 ซี่ อีก 4 ซี่ที่หายไปคือด้านในสุดก็จะขึ้นมาแบบช้าเหมือนเต่า (บนสองซี่ ล่างสองซี่)
ถามว่าช้าขนาดไหน ก็ขนาดที่เราบรรลุนิติภาวะไปแล้ว ฟันกรามทั้ง 4 ซี่นั้นยังขึ้นมาไม่เต็มเลย
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?
.
เหตุผลก็ดูพอจะเข้าใจได้ เพราะตอนเป็นเด็กขนาดกรามของเรายังเล็ก กะโหลกยังไม่ใหญ่พอ จะให้ฟันขึ้นทีเดียวครบทั้ง 32 ซี่เลย ก็เดี๋ยวจะเบียดเสียดจนล้นออกมา
การชะลอฟันเอาไว้ก่อน รอให้กรามกับกะโหลกเราขยายจนจุฟันได้ครบทั้งหมดเสียก่อน ดูจะเป็นไอเดียที่เข้าท่าไม่น้อย
แต่ปัญหามันก็เริ่มมาจากจุดนั้นนั่นล่ะ คือกรามกับกะโหลกเราดันไม่ขยายแล้วหน่ะสิ
ฟันคุดที่ไม่มีที่ขึ้น
ตอนเราอายุ 17-25 กรามของเราขยายช้าจนแทบจะหยุดขยายไปแล้ว แต่ยังเหลือฟันอีก 4 ซี่นะ ที่ยังขึ้นไม่ครบ
สุดท้ายพอกรามหยุดขยายไปจริงๆ ฟันซี่ในสุดก็ต้องไปขึ้นในจุดที่ไม่ควรจะขึ้น จุดที่เหงือกกลายเป็นชั้นผิวแข็งๆ ไปแล้ว
พอแทงตัวขึ้นมา ก็จะถูกผิวเหงือกดันให้ไปชนกับฟันซี่ข้างๆ หมอฟันก็จำเป็นจริงๆ ที่จะต้องผ่ามันออก แล้วเราก็เรียกสิ่งที่หมอฟันผ่าออกนั้นว่า 'ฟันคุด'
.
ความไม่สัมพันธ์กันระหว่าง 'ขนาดกราม' กับ 'จำนวนฟัน' นี้เอง ทำให้เกิดคำถาม
เพราะไม่มีสัตว์ชนิดไหนเลยบนโลกที่มีปัญหาฟันคุด ไม่มีลิงปวดฟันคุด สุนัขปวดฟันคุด หรือแมวปวดฟันคุด พวกมันทั้งหมดมีที่ว่างให้กับฟันซี่สุดท้ายของตัวเองเสมอ
คำถามคือ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเรา ?
ถ้าไปถามนักประวัติศาสตร์ หลายท่านมักจะตอบเหมือนกัน ว่ามันเกิดจากการที่มนุษย์เรา 'ค้นพบไฟ'
บรรพบุรุษของเราสมัยยังอยู่ทุ่งหญ้าสะวันนา
แต่เดิมบรรพบุรุษของมนุษย์เรากินซากสัตว์เป็นอาหาร
เราไม่ได้มีกรงเล็บยาวเหมือนสิงโต หรือวิ่งเร็วเหมือนชีตาร์ เราสู้นักล่าตัวใหญ่ๆ ไม่ได้เลย หนทางสู่ความอยู่รอดของเรามีทางเดียว คือกินสิ่งที่สัตว์เหล่านี้ทิ้งเอาไว้
แน่นอนว่าฟันที่แข็งแรงนั้น จำเป็นอย่างยิ่งในการบดขยี้ก้อนกระดูกให้แตก มนุษย์เมื่อล้านกว่าปีก่อนจึงมีฟันครบทั้ง 32 ซี่ และไม่มีฟันคุด เพราะมีกรามใหญ่พอจะจุฟันได้ครบทั้งหมด
แต่หลังจากที่ค้นพบไฟ ชีวิตก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ไฟป่า หนึ่งในจุดกำเนิดการค้นพบไฟของมนุษย์
มนุษย์เราค้นพบไฟจากอย่างน้อยก็สามช่องทาง คือจากฟ้าผ่า ไฟป่า และลาวาภูเขาไฟ
การค้นพบไฟทำให้อาหารการกินเราเปลี่ยนไป จากแต่เดิมที่ต้องคอยขบกระดูกแข็งๆ ตอนนี้เอาไปลนไฟหน่อยก็กลายเป็นกรอบ เคี้ยวง่าย
หรือวันไหนล่ากวางได้ตัวหนึ่ง ก็ไม่ต้องทนเคี้ยวเนื้อเหนียวๆ อีกต่อไป เพราะเอาไปลนไฟก่อนเนื้อก็จะนิ่ม แถมยังกินได้เยอะกว่าเดิม
เมื่อเวลาผ่านไป แค่การค้นพบไฟในครั้งนั้น กลับส่งผลต่อวิวัฒนาการของมนุษย์เราอย่างมหาศาล อย่างน้อยก็สองสามเรื่อง
.
เรื่องแรกคือ ลำไส้ของเราดูดซึมอาหารได้ดีกว่าเดิม คือพออาหารมันสุก เนื้อนิ่ม เคี้ยวง่าย สารอาหารที่กินเข้าไปก็ถูกดูดซึมได้มากกว่าตอนที่กินเนื้อแบบดิบๆ (ส่วนใหญ่ดูดซึมไม่ได้ก็จะออกไปกับอึ ถือว่ากินแล้วเสียของ)
เรื่องที่สองคือ หลังจากได้สารอาหารมามากขึ้น สารอาหารเหล่านั้นก็จะไปเลี้ยงส่วนต่างๆ ของร่างกาย อย่างกล้ามเนื้อ ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น และที่สำคัญกว่าคือสมอง ทำให้เราฉลาดขึ้น
สมองของมนุษย์ (ซ้าย) เทียบกับสมองของลิง (ขวา)
พอเราฉลาดขึ้น สมองเราก็เริ่มที่จะใหญ่ขึ้น และมันทำให้เราสามารถคิดค้นเครื่องมือมาช่วยให้เราเสียเวลาน้อยลง
เราประดิษฐ์มีดมาหั่นเนื้อให้มันบาง เราประดิษฐ์ค้อนมาทุบจนเนื้อมันเละ เราต้ม เราบด เราปรุงรส เราเรียนรู้วิธีทำอาหาร ทั้งหมดนี้ช่วยให้เรากินได้ง่ายขึ้น เคี้ยวได้ง่ายขึ้น
ผลคือ กรามที่ใหญ่และแข็งแรงเหมือนตอนนั่งแทะเศษกระดูก ก็จะไม่จำเป็นอีกต่อไป
.
และนั่นคือเรื่องที่สามครับ กรามที่เคยสำคัญในอดีตก็จะค่อยๆ หดเล็กลง สวนทางกับสมองที่มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กะโหลกศีรษะของเราจึงต้องลดส่วนที่ไม่จำเป็น และเทพื้นที่ไปให้กับส่วนที่สำคัญกว่า
จนในที่สุด ขนาดกรามกับจำนวนฟันก็ไม่สัมพันธ์กันอีกต่อไป
ยีนที่ควบคุมขนาดกรามทำให้กรามเราหดเล็กลงเรื่อยๆ ในขณะที่ยีนที่ควบคุมจำนวนฟันยังคงจำนวนไว้เท่าเดิม
จึงไม่แปลกที่ พอมาถึงรุ่นพวกเราแล้วขนาดกรามจะไม่พอดีกับจำนวนฟัน พาให้พื้นที่ในช่องปากไม่พอ ฟันซี่สุดท้ายขึ้นไม่ได้ และกลายไปเป็น 'ฟันคุด' ที่ดูไม่มีประโยชน์อะไรเลยในที่สุด
. . .
ไส้ติ่ง (Appendix) และกระดูกก้นกบ (Coccyx)
มองอีกมุมหนึ่งก็เหมือนตอนที่เราเคยมีหางนั่นล่ะครับ
วันนี้สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแต่เพียงก้นกบที่เอาไว้ดูต่างหน้า หรือไส้ติ่ง ที่วันนี้ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรและสักวันหนึ่งก็คงจะหายไป
เป็นไปได้ว่าฟันคุดอาจจะกำลังเดินทางไปสู่จุดนั้น จุดที่หายออกไปจากร่างกายของเรา
เพียงแต่วันนี้มันคือช่วงเปลี่ยนผ่าน มันอาจต้องใช้เวลาสักหน่อย อาจจะสักหมื่นปี หรือแสนปี
และไม่แน่นะครับเมื่อเวลานั้นมาถึง อาจจะไม่ใช่แค่ฟันคุดก็ได้ที่หายไป แต่รวมถึงฟันสวยๆ ที่เราแปรงๆ กันอยู่ทุกวันนี้ อาจจะไม่จำเป็นอีกแล้วก็ได้ในอนาคต
#WDYMean
อ้างอิงจาก
อาหารการกินของบรรพบุรุษเราเป็นยังไง ?
ทำไมเรากินเนื้อสุกแล้วได้สารอาหารมากกว่ากืนเนื้อดิบ ?
7 ร่องรอยของอวัยวะที่เคยมีอยู่ เช่น หาง กล้ามเนื้อใบหู รวมถึงฟันคุด ที่ปัจจุบันไม่ประโยชน์อะไรแล้ว (อ้อ ไส้ติ่งด้วยนะ)
อ้างอิงภาพจาก pixabay
- 157
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
