เราต้องฝึกจิตให้มั่นคง ด้วยการยอมรับความเป็นตัวตนของเราเองว่าเราเป็นเช่นนี้เอง สิ่งใดปรับเข้ากับผู้อื่นได้ก็ปรับไปด้วยการยอมรับความเป็นตัวตนของผู้อื่น ยอมรับซึ่งกันและกัน ไม่มีใครเหมือนเราเราก็ไม่เหมือนใคร นี่คือความเป็นตัวของตัวเอง เราต้องยิ้มแย้มแจ่มใสต่อให้ใครตำหนิติเตียนเรา เราก็ยิ้มรับไว้ก่อน นี่คือความมั่นคงในจิตใจ ที่เราจำเป็นต้องใช้อยู่ร่วมกับผู้อื่น นับเป็นศิลปในการดำเนินชีวิตที่ผาสุข ที่สำคัญคือเราตัองมองข้อบกพร่องของตนเองแล้วแก้ไขทุกวัน นี่คือการพัฒนาตนเอง ไม่ต้องมองใคร