ขุนโจรเหลียงซาน 26
หยางจื้อ สัตว์หน้าคราม (1) ดาบบรรพบุรุษ
ชายเจ้าของหาบที่หลินชงชิงไปควงดาบวิ่งขึ้นเนินมาสู้กับหลินชง ประดาบกันถึงสามสิบกว่าเพลง ไม่รู้ผลแพ้ชนะ พลันได้ยินเสียงจากเนินเขาฝั่งตรงข้าม
“ผู้กล้าทั้งสองอย่าสู้กันเลย”
หลินชงกระโดดผละออกจากวง หยางจื้อก็หยุดมือมองไปยังยอดเนินเห็นหวางหลุน ตู้เชียน ซ่งว่าน และพวกลิ่วล้อพากันลงเนินแล้วลงเรือข้ามฟากมา
เมื่อมาถึงหวางหลุนกล่าวว่า “เพลงดาบของท่านทั้งสองสูสีกันยิ่งนัก ผู้นี้คือพี่น้องของข้าหัวเสือดาวหลินชง ผู้กล้าหน้าคราม มิทราบท่านเป็นใคร”
“ส่าเจียเป็นทายาทรุ่นที่สามของหยางลิ่งกง 杨令公 แซ่หยาง 杨 ชื่อจื้อ 志 มาตกยากอยู่ที่กวนซีนี่ เมื่อก่อนเคยเป็นจื้อสื่อ 制使 (หัวหมู่) ทหารองครักษ์ ได้รับมอบหมายให้ไปขนศิลาประดับที่ริมทะเลสาบไท่หู มิคาดพอข้ามแม่น้ำหวงเหอกลับจมน้ำเสีย จึงกลับเมืองหลวงไม่ได้ ต้องหลบหนีราชภัย บัดนี้ได้รับอภัยโทษ ส่าเจียจึงรวบรวมทรัพย์สินเงินทองได้หาบหนึ่งจะนำกลับไปวิ่งเต้นหาทางคืนตำแหน่งเดิม ผ่านมาทางนี้ ถูกพวกท่านชิงไปเสีย อย่างไรก็เอามาคืนส่าเจียเถิด”
หวางหลุนถามว่า “ท่านมีฉายาว่า สัตว์หน้าคราม 青面兽”
“ส่าเจียเอง”
“อย่างไรก็เชิญไปดื่มที่ค่ายสักหน่อย ส่วนข้าวของนั้นจะคืนให้ท่าน”
“ผู้กล้าไยรู้จักส่าเจีย จะคืนของให้ แล้วยังชวนดื่มเหล้าอีก”
“หวางหลุนวา “ท่านจื้อสื่อ ข้าน้อยตอนเข้าไปสอบในเมืองหลวง เคยได้ยินชื่อเสียงท่านอยู่ วันนี้ได้พบตัวจริง จะให้ท่านกลับไปเฉยๆ ได้อย่างไร เชิญสนทนากันที่ค่ายสักหน่อยเถิด ไม่ได้มีเจตนาอื่น”
หยางจื้อจึงตามมาร่วมสังสรรค์ที่ค่าย
หวางหลุนคิดว่า “ในเมื่อต้องรับหลินชงไว้ หากได้หยางจื้อมาอยู่ด้วย คงได้เป็นคู่ปรับกัน “ จึงชี้ไปยังหลินชงแล้วกล่าวกับหยางจื้อว่า
“พี่น้องท่านนี้ คือครูฝึกทหารองครักษ์แปดสิบหมื่น นามว่าหัวเสือดาวหลินชง เนื่องจากเกาไท่เว่ยไม่รู้คุณค่าคน หาเรื่องเนรเทศไปอยู่ชางโจว ก็เกิดคดีซ้ำอีก เพิ่งมาอยู่ที่นี่เช่นกัน จื้อสื่อท่านคิดจะกลับเมืองหลวงหาทางวิ่งเต้น อย่าหาว่าหวางหลุนดักคอท่าน ท่านเคยมีคดีจะกลับไปรับราชการก็คงยากที่จะรุ่งเรือง มิสู้มาอยู่ด้วยกันที่ค่ายนี่ มีอะไรก็แบ่งกันกิน มีทรัพย์สินก็แบ่งกันใช้ ท่านคิดว่าอย่างไร”
หยางจื้อว่า “ส่าเจียมีญาติพี่น้องอยู่ที่เมืองหลวง เมื่อมีคดีคราวก่อนก็สร้างปัญหาให้อยู่ไม่น้อย ยังไม่ได้ตอบแทนพวกเขา อย่างไรก็คงต้องกลับไปสักเที่ยว ท่านก็ช่วยคืนข้าวของให้ส่าเจียด้วย แม้ท่านไม่คืน หยางจื้อก็คงต้องไปมือเปล่า”
เป็นอันว่าหยางจื้อปฏิเสธ แต่สำหรับหลินชงนั้น หวางหลุนไม่มีทางบ่ายเบี่ยง จึงต้องมอบตำแหน่งนายส้องอันดับสี่ให้
หยางจื้อไม่ยอมเข้าร่วมกับพวกหวางหลุน หวางหลุนจึงนำข้าวของส่งคืนให้ หยางจื้อเดินทางมาถึงเมืองหลวงหาทางวิ่งเต้นเพื่อจะกลับไปรับหน้าที่เดิม ซึ่งหน่วยราชองครักษ์ปัจจุบันอยู่ในบังคับบัญชาของเกาฉิว หยางจื้อเสียเงินทองไปมากมายจนได้เข้าพบกับเกาฉิว
เกาฉิวสอบประวัติเดิมดูแล้วว่า “พวกเจ้าไปขนหินประดับด้วยกันสิบคน เก้าคนกลับมาส่งมอบเรียบร้อย มีแต่เจ้าที่ทำหินประดับหาย แล้วยังไม่รายงานตัว กลับหลบหนีตามจับตัวไม่ได้ วันนี้อยากจะของานเดิม แม้ว่าจะได้รับอภัยโทษแล้ว คงใช้งานเจ้าไม่ได้” แล้วเอาพู่กันขีดฆ่าหนังสือทิ้ง ขับหยางจื้อออกมาจากจวน
花石纲原没纪纲，奸邪到底困忠良。
早知廊庙当权重，不若山林聚义长。
ขนหินประดับเดิมสิ้นเรื่องลง
คนซื่อตรงคนโฉดหมายมุ่งร้าย
แม้นรู้งานราชการใช้เส้นสาย
มิสู้หายเข้าป่าไปเป็นโจร
หยางจื้อคิดถึงวันที่หวางหลุนชวนให้เป็นโจรอยู่ด้วยกัน มาบัดนี้เงินทองที่มีก็ใช้วิ่งเต้นจนหมดแล้ว หยางจื้อจึงคิดว่ามีแต่ต้องนำเอาดาบวิเศษที่ตกทอดมาแต่บรรพบุรุษออกขายเพื่อเป็นค่าเดินทางไปหาที่พึ่งพิงใหม่ต่อไป
หยางจื้อเอาดาบไปยืนปักป้ายขายที่ตลาดแต่เช้าก็ไม่มีใครสนใจ ตกบ่ายย้ายที่ยืนขายมายังเชิงสะพานเทียนฮั่น 天汉州桥 ที่ดูจะคึกคักหน่อย ยืนขายอยู่ได้ไม่นาน ก็เห็นผู้คนวิ่งกันจ้าละหวั่นหาที่หลบกันตามซอกซอยใต้สะพานพร้อมตะโกนว่า “หนีเร็ว เสือมา”
หยางจื้อนึกประหลาดใจ “ในเมือง ทำไมจึงมีเสือ”
หยางจื้อมองไปเห็นชายตัวดำร่างใหญ่เมาได้ที่เดินไม่ตรงทางย่างเข้ามา เป็นนักเลงหัวไม้ฉายาเสือขนโล้นหนิวเอ้อ 没毛大虫牛二
面目依稀似鬼，身持仿佛如人。
桠杈怪树，变为肐穑形骸；
臭秽枯桩，化作腌臜魍魉。
浑身遍体，都生渗渗濑濑沙鱼皮；
夹脑连头，尽长拳拳弯弯卷螺发。
胸前一片紧顽皮，额上三条强拗皱。
หน้าตาแลดูไปก็คล้ายผี
ดูให้ดีอีกทีคล้ายมนุษย์
ง่ามไม้แปลกแยกเป็นซี่โครงชุด
ตอผุขุดมาแปลงเป็นภูตโสมม
ทั่วทั้งร่างหยาบกร้านดังหนังฉลาม
ตามหนังหัวขดก้นหอยรอยเส้นผม
หน้าอกแผงหนังด้านหนาไม่น่าชม
หน้าผากจมรอยยับย่นเป็นสามแถว
หนิวเอ้อมาหยุดตรงหน้าหยางจื้อกระชากดาบไปถามว่า “ไอ้หนุ่ม ดาบนี่ขายเท่าไร”
“ดาบวิเศษตกทอดจากบรรพบุรุษ ตั้งราคาขายสามพันก้วน”
“ดาบนกเขาอะไร ขายแพงขนาดนี้ ข้าซื้อเล่มละสามสิบเหวิน ก็หั่นเนื้อหั่นเต้าหู้ได้เหมือนกัน ดาบนกเขาของเจ้ามีอะไรดี ถึงเรียกดาบวิเศษ”
“ดาบของส่าเจียเนื้อเหล็กต่างกับที่ขายทั่วไปตามร้าน เป็นดาบวิเศษ”
“ยังไง ดาบวิเศษ”
หยางจื้อตอบว่า
“ข้อหนึ่ง ตัดเหล็กตัดโลหะ คมดาบไม่เยิน
ข้อสอง เป่าลมตัดขนขาด
ข้อสาม ฆ่าคนไม่ติดเลือด”
หนิวเอ้อว่า “เจ้ากล้าตัดเหรียญทองแดงดูไหมล่ะ”
“เอาเหรียญมาสิ”
หนิวเอ้อแลกเหรียญยี่สิบเหวินวางบนราวสะพาน
“ไอ้หนุ่ม ถ้าตัดได้ ข้าให้สามพันก้วน”
จีนมุงเริ่มล้อมดูแต่ไกลแม้จะเกรงหนิวเอ้ออยู่บ้าง
หยางจื้อเล็งแล้วฟันทีเดียว เหรียญกลายเป็นสองซีก
จีนมุงร้องชม
หนิวเอ้อว่า “ชมนกเขาไรกัน ไหน ข้อสองเจ้าว่าไง”
“เป่าลมตัดขนขาด เอาเส้นผมหรือขนไม่ว่ากี่เส้นวางบนคมดาบ แล้วเป่าลมใส่ เส้นผมหรือขนจะขาดพร้อมกัน”
“ข้าไม่เชื่อ” หนิวเอ้อถอนเส้นผมบนหัวกระจุกหนึ่งส่งให้หยางจื้อ “เจ้าลองเป่าให้ดู”
หยางจื้อรับเส้นผมมาด้วยมือซ้ายนำมาพาดบนคมดาบ แล้วเป่าอย่างแรง เส้นผมทั้งหมดขาดเป็นสองท่อนร่วงสู่พื้น
จีนมุงร้องชม เริ่มมุงกันหนาแน่นขึ้น
หนิวเอ้อถามอีกว่า “ข้อสามว่าไง”
“ฆ่าคนไม่ติดเลือด”
“ยังไงกัน ฆ่าคนไม่ติดเลือด”
“เอาดาบฟันใส่คนแล้วไม่มีรอยเลือดติด เนื่องด้วยความคม”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้าลองเอาดาบฟันใครให้ดูที”
“กลางย่านร้านตลาด จะเที่ยวฆ่าคนได้อย่างไร แต่หากไม่เชื่อ ก็จับหมามาฆ่าให้ดู”
“เจ้าบอกฆ่าคน ไม่ได้ว่าฆ่าหมา”
“ไม่ซื้อก็แล้วไป มาก่อกวนเสียเวลา”
“เอาดาบมาดู”
“วุ่นวายไม่เลิก ส่าเจียไม่ใช่เพื่อนเล่น”
“เจ้ากล้าฆ่าข้าไหม”
“ส่าเจียไม่เคยมีความแค้นกับเจ้ามาก่อน ตอนนี้ก็ไม่มี จะฆ่าเจ้าทำไม”
“ข้าจะซื้อดาบเล่มนี้”
“จะซื้อก็เอาเงินมา”
“เงินไม่มี”
“เงินไม่มี แล้วมาวุ่นวายกับส่าเจียทำไม”
“ข้าจะเอาดาบนี่”
“ข้าไม่ให้”
“เจ้าเป็นลูกผู้ชาย ก็ฟันข้าดู”
หยางจื้อโมโหผลักหนิวเอ้อล้มลง หนิวเอ้อลุกขึ้นได้พุ่งกระแทกใส่หยางจื้อ หยางจื้อตะโกนว่า
“ทุกท่านเป็นพยาน ข้ามาขายดาบหาค่าเดินทาง เจ้าเดนคนนี่จะมาแย่งดาบส่าเจีย ทั้งยังมาลงไม้ลงมือ”
หนิวเอ้อตะคอกว่า “เจ้าว่าข้าทุบตีเจ้า งั้นฆ่าทิ้งเสียเลย” แล้วเงื้อหมัดขวาขึ้นชก
หยางจื้อหลบหมัด ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ใช้ปลายดาบในมือแทงใส่คอหอยหนิวเอ้อล้มลง ตามเข้าไปจ้วงแทงอกอีกสองที เลือดนองเต็มพื้น ตายคาที่
“ส่าเจียฆ่าไอ้หมอนี่ตาย ก็จะไม่ให้พวกท่านเดือดร้อน พวกท่านมาเป็นเพื่อนส่าเจียไปมอบตัวกับทางการ”
จีนมุงตามหยางจื้อมามอบตัวที่ศาลไคเฟิง เจ้าเมืองขึ้นว่าการ หยางจื้อมอบดาบเป็นหลักฐาน ฝูงชนเป็นพยาน
“ผู้น้อยเดิมเป็นจื้อสื่อ ทำศิลาประดับสูญหายจึงต้องออกจากราชการ ไม่มีค่าเดินทาง จึงนำดาบเล่มนี้ออกมาขายในตลาด มิคาดเจออันธพาลหนิวเอ้อมาแย่งดาบ แล้วยังจะชกผู้น้อย ด้วยอารมณ์ชั่ววูบจึงฆ่าคนผู้นั้นตาย มีพวกที่เห็นเหตุการณ์เป็นพยาน” ชาวบ้านที่มาต่างช่วยให้การเป็นพยานด้วย
ศาลจึงให้ใส่คาหยางจื้อแล้วให้เจ้าหน้าที่สองนายคุมตัวไปพร้อมพยานไปยังสะพานเทียนฮั่นเพื่อสอบสถานที่เกิดเหตุ แล้วนำตัวกลับมาจองจำยังคุกมหันตโทษ
推临狱内，拥入牢门。
黄须节级，麻绳准备吊绷揪；
黑面押牢，木匣安排牢锁镣。
杀威棒，狱卒断时腰痛；
撒子角，囚人见了心惊。
休言死去见阎王，只此便如真地狱。
ไสส่งเข้าคุกไป
กุมตัวไว้ในเรือนจำ
พัศดีเคราเหลือง
เตรียมเชือกเขื่องมามัดมั่น
ผู้คุมหน้าดำมัน
เปิดตู้นำโซ่ตีตรวน
เอวต้องพลองข่มขวัญ
ราชมัลโบยโอดโหยหวน
แผงไม้บีบนิ้วด้วน
นักโทษล้วนหวาดผวา
กล่าวไยตายพบยมพญา ที่เห็นตรงหน้า
ก็ชัดตานรกแท้
พวกชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์เห็นว่าหยางจื้อเป็นคนที่ช่วยกำจัดเสือขนโล้นหนิวเอ้ออันธพาลใหญ่ที่คอยเกะกะระราน นับว่าช่วยกำจัดภัยให้ชาวบ้าน ต่างเห็นใจและยอมลงขันกันช่วยส่งเสียข้าวและน้ำ และช่วยวิ่งเต้นคดี
ผู้รับผิดชอบคดีพิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นการช่วยกำจัดเภทภัยให้ชาวบ้าน ครอบครัวหนิวเอ้อก็ไม่มีใครมาคัดค้าน พิจารณาว่าเป็นคดีทะเลาะวิวาทและฆ่าคนตายโดยพลั้งมือ คุมขังครบหกสิบวัน นำตัวขึ้นศาลพิพากษาให้ลงโทษโบยหลังยี่สิบที สักตราหน้าเนรเทศสู่เป่ยจิงต้าหมิงฝู่ 北京大名府 แดนเนรเทศทหารปลดจากหน้าที่ ส่วนดาบของกลางให้ริบเสีย ให้ใส่คาหนักเจ็ดชั่งครึ่ง และให้จางหลง 张龙 เจ้าหู่ 赵虎 เป็นผู้คุมนำตัวไปส่งยังเป่ยจิงต้าหมิงฝู่
สัตว์หน้าครามหยางจื้อ 青面兽杨志 กลุ่มเทพฟ้า เทียนกัง ลำดับที่ 17 หนึ่งในแปดขุนพลอัศวินทัพหน้าของเหลียงซาน ลำดับที่สาม และเป็นหัวหน้าค่ายบกทิศเหนือ
หยางจื้อเป็นทายาทรุ่นที่สามของหยางลิ่งกง หยางเย่ 杨令公扬业 ขุนศึกตระกูลหยางในตำนาน
หยางจื้อมีตัวจริงในประวัติศาสตร์ หนีทัพตอนไปรบกับต้าจินทำให้ฉงจิงเลวี่ยผู้เยาว์ 小种经略相公 แม่ทัพของตนตายในที่รบ แต่ความตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องในนิยายแต่อย่างใด
ตอนก่อนหน้า : สัญญาสามิภักดิ์
ตอนถัดไป : กองหน้าเลือดพล่าน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
