นิยายเรื่องนี้ผีน่ารัก ตอนจบ
แผนการตลาดและส่งเสริมการขาย
เช้าวันจันทร์
"ฉันไปทำงานก่อนนะออร่า เธออย่าลืมเตรียมอาหารเย็นไว้รอฉันด้วยนะ"
"จ้า ไข่เจียวร้อน ๆ พร้อมน้ำซุป และน้ำจิ้มรสเด็ด"
"สูตรอาหารอะไรของเธอนะออร่า"
"ฉันล้อเล่น เธอไปทำงานให้สนุกเถอะ ไป ๆ รีบไปฉันจะนอน"
"อวยพรให้ฉันก่อน"
"ให้ไปแล้วนี่"
"ไม่ใช่เรื่องงาน อีกเรื่องหนึ่ง"
"เรื่อง อ๋อ คิดถึงเขาตั้งแต่เช้าเลยนะ"
"อื้อ ไหน ๆ เพื่อน ๆ ก็เชียร์แล้ว ขอกำลังใจอีกนิดนะ"
"โทรหาเขาก็จบไหมคะคุณหนูเรมิ"
"ไม่เอาหรอกแบบนั้น น่าเกลียดเกินไป เกิดเขาไม่ได้คิดอะไร อกหักตั้งแต่ยังไม่บอกรักเลยนะ ฉันไปยืนรอที่สถานีรถไฟฟ้าก็ได้"
"ฉันอวยพรให้เธอโชคดีทุกเรื่องเลยนะ"
"ขอบใจนะ ไปละ"
เมื่อเรมิก้าวพ้นประตูรั้วบ้านออกไปออร่าก็โบกมือไปข้างหน้าของเธอ แล้วทุกอย่างในบ้านก็ดูสะอาดสะอ้านเข้าที่เข้าทาง อีกทั้งบรรยากาศยังดูอึมครึมเงียบเชียบวังเวง
ที่ด้านนอกประตูรั้วหน้าบ้านมีชายสวมชุดสีดำ แว่นตาดำ ใส่หมวกแก๊ปเพื่อปิดบังหน้าตามายืนทำท่าลับ ๆ ล่อ อย่างมีพิรุธ
เขาพยายามจะเปิดประตูรั้วเข้ามา แต่ก็ทำไม่ได้จึงเดินไปส่องตามช่องกำแพง เพื่อมองเข้ามาในบ้าน
ออร่าที่กำลังหลับอยู่ในบ้านสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเจ็บในหัวใจ
"แปลกจัง ฉันมีความรู้สึกด้วยเหรอ"
เธอไม่ค่อยแน่ใจมากนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"โอ๊ะ" เธอร้องออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นไปกดตรงตำแหน่งหัวใจ
"เกิดอะไรขึ้น"
เธอไม่มีแรงจะใช้พลัง แม้แต่จะโบกมือไปข้างหน้าก็ยังทำไม่ได้ จึงนอนลงไปตามเดิม
ผู้ชายในชุดสีดำค่อย ๆ ถอยออกไปเขาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่แล้วขับออกไป
ตอนเย็นเมื่อเรมิกล้บมาถึงบ้านทุกอย่างดูเงียบสงัด ไม่มีแสงไฟหรือกลิ่นหอมของดอกไม้ใด ๆ เล็ดลอดออกมา เธอจึงร้องเรียกหาออร่า
"ออร่าเธออยู่ไหน ทำไมบ้านมืดแบบนี้"
เรมิส่งเสียงร้องเรียกหาออร่าก่อนที่ตัวจะถึงบ้านเสียอีก
ออร่ายังคงหมดแรงอยู่บนโซฟา เงาของเธอมองเห็นเพียงเลือนราง
"เรมิ ช่วยฉันด้วย"
"ออร่าเกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไร เธอถึงเวลาไปแล้วเหรอ"
เรมิถลาเข้าไปยังกลุ่มก้อนพลังงานที่เห็นเพียงราง ๆ ยังดีที่ได้ยินเสียงของออร่าชัด เธอนั่งลงข้าง ๆ ออร่าถามด้วยความห่วงใย
"ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น แต่ฉันหมดแรง ไร้พลัง ฉันไม่รู้"
ออร่าตอบกลับมาด้วยเสียงติด ๆ ขัด ๆ เพราะเธอเริ่มหมดพลังแล้ว
"ฉันจะช่วยเธอได้ยังไง"
"ขอ ฉัน สิง"
"หมายถึง…? สิงร่างฉันใช่ไหม"
"อื้ม ฉันต้องการพลังบุญจากกายหยาบของเธอ เรมิ ช่วย…"
"ได้ ได้สิ เร็วเข้า ฉันต้องทำยังไง"
"แค่อนุญาตให้ฉันใช้ร่างของเธอชั่วคราว"
"อื้อ ฉันอนุญาต จนกว่าเธอจะแข็งแรง"
"ขอบใจ"
ทันใดนั้นแสงเลือนรางของวิญญาณผีสาวก็ลอยมาเข้าไปในร่างของเรมิทันที
เมื่อสองดวงจิตรวมเป็นหนึ่งเรมิจึงต้องฟื้นฟูพลังกายทิพย์ให้ออร่าก่อน
"เข้าสมาธิ" เสียงของออร่าพูดออกคำสั่งร่างของเรมิ ทำให้เรมินั่งลงแล้วเข้าสมาธิตามคำสั่งของออร่าทันที
ตอนเช้า
เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติเรมิกับออร่าจึงได้พูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"ฉันจะลองโทรไปหาอาจารย์แล้วสอบถามดูนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เมื่อวานเธอทำให้ฉันตกอกตกใจ ข้าวปลาอาหารอะไรก็ไม่ได้กิน"
เรมิพูดพลางหยิบขนมปังแซนวิชที่ออร่าทำมาเสิร์ฟให้กินอย่างเอร็ดอร่อย เสร็จแล้วก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มต่อทันที
"ฉันขอโทษนะเรมิ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกถึงความเจ็บใด ๆ มาก่อนเลยด้วย"
ออร่าพูดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
"ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอนะออร่า ฉันยินดีช่วยเธอเสมอ เมื่อวานนี้ถ้าฉันมาไม่ทัน ไม่รู้เลยว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงเธอ ยังไม่อยากให้เธอไปตอนนี้นะออร่า ถ้าฉันพาเธอไปข้างนอกได้ก็น่าจะดี แต่นี่เธอออกจากบ้านไม่ได้นี่สิ"
"ขอบใจนะเรมิ วันนี้ฉันจะเข้าฌานเพิ่มพลังด้วยตัวเอง หวังว่าจะดีขึ้น"
"ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้เธออย่าเพิ่งใช้พลังทำอะไรนะ งานบ้านก็ไม่ต้องทำ เก็บแรงไว้ พอฉันกลับมาเธอค่อยมาพักในร่างของฉัน ตามนี้นะ"
"อื้อ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร"
"ก่อนไปทำงาน ฉันจะแวะไปทำบุญ ถวายสังฆทานที่วัดก่อน แล้วจะอุทิศบุญให้เธอ"
"ขอบใจนะเรมิ"
"ฉันอยากช่วยเธอจริง ๆ นะออร่า"
"จ้ะ ฉันรู้"
"ถ้างั้นฉันไปทำงานก่อนนะ แล้วตอนเย็นฉันจะรีบกลับ okay นะ"
"จ้ะ เธอกินอาหารเช้าให้อิ่มก่อนสิเรมิ"
"เรื่องกินไม่ต้องห่วงนา กินอยู่แล้ว"
เรมิออกมาทำงานด้วยความกังวลใจ
"มิว วันนี้ฉันเข้างานสาย ฝากบอกหัวหน้าด้วยนะ"
"อ้าว เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเรมิ ปกติมาถึงที่ทำงานก่อนเพื่อนเลยนี่นา ทำไมวันนี้จะมาสาย"
"ฉันจะแวะไปทำบุญที่วัดก่อน มีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับออร่านิดหน่อย"
"เรื่องอะไร ประมาณไหนเรมิ บอกฉันสิ เผื่อจะมีทางช่วยกันได้"
"ฉันเกรงใจเธอนะมิว แต่ก็คิดแหละว่าจะชวนเธอไปปรึกษากับอาจารย์"
"เกรงใจอะไรกัน ออร่าก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกันนะ มีอะไรพูดมาเร็ว ๆ สิเรมิ"
"จ้ะ ขอบใจมากนะมิว คืออย่างนี้ เมื่อวานพอฉันกลับไปถึงบ้านก็พบว่าออร่ากำลังจะสลายตัวไป แล้วเธอก็มีความรู้สึกเจ็บปวดด้วย"
"เป็นไปได้ยังไง"
"นั่นนะสิ ฉันเองก็ตกใจคิดว่าจะเสียออร่าไปแล้ว"
"แปลกจริง ๆ "
"อื้ม ออร่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ฉันก็เลยคิดว่าผลบุญน่าจะช่วยส่งพลังให้ออร่าได้บ้าง"
"ฉันเห็นด้วยนะ"
"ฉันจะรีบไปทำงานให้เร็วที่สุด"
"เรมิตอนทำบุญทำใจให้สบาย อย่ารีบร้อนหรือกังวล"
"จ้า ขอบใจนะมิว"
"Okay ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ"
โอดินยืนชะเง้อคอยาวรอเรมิที่สถานีรถไฟฟ้าแต่ก็ไม่เห็นเธอมาสักที ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอหรือเปล่า
"เมื่อวานก็ดูปกตินี่นา แล้วทำไมวันนี้มาช้าจัง หรือมาสาย หรือไม่สบาย"
เขาจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาเรมิ
โอดิน : สวัสดีครับเรมิ วันนี้ผมไม่เห็นคุณที่สถานีรถไฟฟ้า คุณไปก่อนเวลา หรือว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ"
เรมิ : สวัสดีค่ะพี่ดิน วันนี้ฉันแวะมาทำบุญที่วัดก่อนนะคะเลยไม่ได้ขึ้นรถไฟฟ้า"
โอดิน : อ้าวเหรอ ทำไมไม่ชวนพี่บ้างล่ะ พี่ก็ไม่ได้เข้าวัดทำบุญมานานแล้วเหมือนกัน ครั้งก่อนพี่จะตามไอโกะไปด้วยก็ติดงานพอดี
เรมิ : ค่ะ นี่พี่ดินไปถึงที่ทำงานหรือยังคะ
โอดิน : ถึงแล้วครับ วันนี้งานไม่ยุ่ง"
เรมิ : ค่ะ
โอดิน : คุณมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เล่าให้ผมฟังบ้างก็ได้นะ
เรมิ : ขอบคุณค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องของออร่านิดหน่อย
โอดิน : อื้ออออ แล้วตอนนี้คุณทำบุญอยู่ที่วัดไหนครับ
เรมิ : วัดใกล้ออฟฟิศค่ะ
โอดิน : ตรงสถานีรถไฟฟ้าสยามใช่ไหมครับ
เรมิ : ใช่ค่ะ
โอดิน : งั้นคุณรอผมอยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวผมไปหา
เรมิ : …
โอดินคุยสายไปเดินไป จนไปถึงวินมอเตอร์ไซค์ที่หน้าตึก เขารีบบอกให้คนขับออกรถไปทันที
"พี่วินครับไปวัดอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าสยามครับ"
ส่วนเรมิที่เพิ่งเดินทางมาถึงวัดจึงจำใจนั่งรอโอดิน
"แล้วฉันจะวางตัวยังไงนี่ อยู่ ๆ พี่ดินก็ขอมาทำบุญด้วย"
เรมิทั้งดีใจและประหม่าในเวลาเดียวกัน
ที่บ้านในตอนกลางวันที่เงียบวังเวง ทุกอย่างดูปกติดีทั้งหมด แต่นอกรั้วบ้านกลับมีผู้ชายในชุดสีดำมายืนด้อม ๆ มอง ๆ ทำท่าอยากรู้อยากเห็นและพยายามจะเปิดประตูเข้าไปข้างในบ้านอีกแล้ว
ออร่ารับรู้ได้ถึงการมาของเขาทันทีเมื่อเธอเกิดความรู้สึกเจ็บปวดที่ตำแหน่งหัวใจอีกแล้ว เธอพยายามควบคุมสติ แล้วเพ่งมองออกไปรอบ ๆ บ้าน ทุกอย่างปกติ ด้านนอกบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านที่เธอชอบไปนั่งเล่นตอนกลางคืนก็ปกติ แต่ตรงกำแพงรั้วมีมือของใครบางคนเกาะอยู่ สายตาที่มองเข้ามาในบ้านนั้น ทำให้ออร่าต้องดึงกำลังกลับมาแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ผู้ชายที่อยู่นอกกำแพงบ้านสะดุ้งตัวขึ้นมา ขาก้าวถอยหลังพาร่างของเขาเซจนล้มกับแรงลมที่พัดมาปะทะ เขายันตัวลุกขึ้นมาได้แล้วรีบขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปทันที
ออร่ารู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยนี้ ทั้งอึดอัด คับข้องใจ และกวาดกลัว และในนั้นยังมีความรู้สึกเศร้าเสียใจจนเธอต้องยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจ
"มันคืออะไรกันแน่นะ เขาคนนั้นเป็นใคร แล้วมาแอบดูที่บ้านนี้ทำไม หรือจะมาหาเรมิ"
"ทำบุญเสร็จแล้วสบายใจขึ้นบ้างหรือยังครับ" ไอดินถามเรมิขึ้นมาหลังจากที่ได้กรวดน้ำลงดินที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านข้างของกุฏิหลวงพ่อแล้ว ทั้งสองเดินมาข้าง ๆ กันตามทางแคบ ๆ ในมือของไอดินถือชุดกรวดน้ำมาด้วย
"ดีขึ้นมากค่ะ ขอบคุณพี่ดินนะคะที่มาเป็นเพื่อน"
"ถ้าคุณมีเวลาอีกนิด คุณลองเข้าไปนั่งสมาธิในโบสถ์ดูหน่อยไหม"
"ก็ดีนะคะ เมื่อกี้ฉันรีบไปหน่อย พี่ดินมาถึงก็พาไปถวายสังฆทานทันที ยังไม่ได้กราบพระในโบสถ์เลย"
เมื่อทั้งสองคนนั่งมาได้สักพักแล้วไอดินจึงกระซิบบอกเรมิ
"ตอนนี้จิตใจสงบแล้ว ลองตั้งจิตอธิษฐานดูนะ"
"ค่ะ"
เรมิตั้งจิตอธิษฐานแผ่บุญให้ออร่าเมื่อจบแล้วจึงพากันกลับไปทำงาน
"จะว่าไปแล้ว พี่ดินก็มีความรู้เรื่องการทำบุญเพียบเลยนะคะเนี้ย"
"ทำไงได้ละครับ ผมก็ศิษย์วัดเก่านะครับ"
"หมายความว่ายังไงคะ"
"พี่เคยบวชเรียนมาหนึ่งพรรษานะ"
"จริงเหรอคะเนี้ย ฉันข้อน้อมบุญด้วยนะคะ น่าเสียดายจัง ที่ตอนนั้นไม่มีโอกาสมาร่วมงานบวชด้วย"
"แค่ยินดีในบุญก็ได้บุญด้วยกันแล้วครับ"
"ขอบคุณพี่ดินมาก ๆ เลยนะคะ"
"ยินดีครับ"
"ที่จริงก็เกรงใจพี่ดินนะคะ ไหนจะช่วยเป็นที่ปรึกษาเขียนนิยาย วางแผนการตลาด แล้วยังจะมาช่วยเรื่องอะไรแบบนี้อีก ฉันเกรงใจจริง ๆ นะคะ"
เรมิพูดพลางยกมือขึ้นมาไหว้โอดินอย่างซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอ
"พี่เต็มใจ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้ตลอดเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนา"
"อื้อ ค่ะ"
"เอาอย่างนี้ วันเสาร์หน้าเลี้ยงข้าวตอบแทนให้พี่เป็นไง จะได้ไม่ต้องคิดมาก ดีไหม"
"ดีค่ะ เดี๋ยวเรมิเลี้ยงข้าวพี่ดินเป็นการตอบแทนนะคะ"
"Okay ไปทำงานกันดีกว่า"
"แล้วเจอกันนะคะ"
"อย่าลืมแบ่งเวลาอ่านหนังสือ และเขียนแผนงานตามที่พี่ส่งไปให้ด้วยล่ะ"
"ไม่ลืมค่ะ"
เมื่อออร่าได้รับผลบุญที่เรมิส่งมาทำให้กายทิพย์ของเธอแข็งแรงขึ้นมากไม่มีเจ็บปวดแล้ว
พลังงานจากจิตที่มีเมตตาต่อกันช่วยให้เธอฟื้นคืนมาได้อย่างอัศจรรย์
ชายชุดดำคนนั้นหายไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร มาทำไม มาหาใคร ออร่าก็ไม่รู้ ขอแค่เขาอย่ามาอีกก็พอ
โอดิน: วันเสาร์นี้ อย่าลืมนัดของเรานะครับ
เรมิ: ไม่ลืมค่ะ เจอกันที่ร้านเดิมนะคะพี่ดิน
โอดิน: ครับ เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ พี่คิดว่าพรุ่งนี้อาจใช้เวลานานหน่อย
เรมิ: ทำไมเหรอคะ
โอดิน: เนื้อหาค่อนข้างเยอะ แล้วก็ยิบย่อยคือมันละเอียดยิบเลยนะ ไม่รู้ว่าเรมิจะไหวหรือเปล่า
เรมิ: ไหวค่ะไหว ถึงไม่ไหวก็ต้องไหวค่ะ
โอดิน: ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ
เรมิ: ขอบคุณพี่ดินกับไอโกะนะคะที่คอยให้ความช่วยเหลือเรมิมาตลอด
โอดิน: พี่กับไอโกะเต็มใจคร้าบ เรมิก็สู้ ๆ นะ
เรมิ: ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ
เรมิวางสายจากโอดินไปแล้วใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของความสุข รอยยิ้มของความหวัง รอยยิ้มของคนมีความรักที่กำลังผลิบานอยู่ในหัวใจ
เช้าวันเสาร์ที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ ไอโกะเดินเข้ามาทักทายกับเรมิที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"ว่าไงเรมิ มาถึงนานแล้วเหรอ"
"เพิ่งมาถึงเมื้อกี้นี้เองจ้า" เรมิกวาดสายตาไปรอบ
"แล้วพี่ดินละไอโกะ ไม่ได้มาพร้อมกันเหรอ"
"พี่ดินขอแวะเอาของไปส่งเพื่อนของเขาก่อนนะ อยู่ชั้นบนนี่เอง เดี๋ยวก็ตามมา"
"อ๋อ Okay ถ้าอย่างนั้นเธอหิวไหม สั่งอะไรมากินกันก่อนนะ"
"นึกว่าจะไม่ห่วงเพื่อนแล้วซะอีก หิวสิ พี่ดินบอกว่าให้เราสั่งอาหารมากินกันก่อนเลย เพราะวันนี้มีบทเรียนให้เธอเยอะมาก" ไอโกะพูดอย่างอารมณ์ดี
"นั่นไง พี่ดินมาแล้ว เธอคุยกันไปนะ เรื่องอาหารเดี๋ยวฉันสั่งให้"
"อื้อ ขอบใจนะไอโกะ"
"ไม่ต้องเกรงใจ ฉันมาเพื่อกินอยู่แล้ว วันหยุดที่แสนสุขของฉัน" ความน่ารักสดใสของไอโกะช่วยทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ตัว ผ่อนคลายตามไปด้วย
"สวัสดีค่ะพี่ดิน เชิญนั่งก่อนค่ะ"
"สวัสดีดีครับเรมิ พร้อมนะครับ"
"ค่ะ เริ่มเลย"
ก่อนที่เรมิจะเริ่มพูดจาตะกุกตะกักเพราะความเขินอาย
"เธอต้องทำหน้าเคร่งขรึม จริงจังเข้าไว้" เรมิจำที่ออร่าบอกกับเธอเมื่อคืน ตอนที่เธอวางสายจากโอดินแล้วแต่ก็ยังหุบยิ้มไม่ลงสักที จนออร่าต้องเข้ามาถามไถ่ จึงได้ความว่า หัวใจของเรมินั้นยิ่งนับวันก็ยิ่งเป็นสีชมพู และเพื่อให้ภารกิจสำเร็จลุล่วงเธอต้องตั้งใจฟังสิ่งที่โอดินสอนให้มากกว่านั่งมองใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาจนเผลอทำตาละห้อยแบบครั้งก่อน
"ทำได้ไหมเรมิ" ออร่าถามย้ำ
"ดะ ๆ ได้ ได้สิ ทำได้อยู่แล้ว"
เรมิคิดคำพูดของออร่าแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
"ผ่อนคลาย ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ครับ" โอดินสังเกตเห็นท่าทางของเรมีที่ดูเหมือนว่าจะเครียดเกินไป จนเขาต้องทำให้เธอผ่อนคลายลงบ้างด้วยการยื่นแก้วกาแฟกับขนมเค้กมาตรงหน้าของเธอ
"ทานเค้กช็อกโกแลตก่อนก็ได้ครับ"
"ขอบคุณค่ะ พี่ดินก็ดื่มกาแฟก่อนนะคะ" เธอยิ้มเขินอายให้กับท่าทางของตัวเอง
"เรมิ เป็นตัวของตัวเอง" ไอโกะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แกล้งเอาไหล่มากระแทกกับเธอเบา ๆ
"นี่ฉันเล่นเกินเบอร์อีกแล้วเหรอ" เธอกระซิบที่ข้างหูของไอโกะ
"ช่าย แต่อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก เธอยังมีเวลาอีกเยอะ"
"ไอโกะ เธอนี่รู้ทันฉันทุกเรื่องเลยนะ"
"ก็เราเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว"
"ขอบใจนะไอโกะ ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย ฉันคงมุดใต้โต๊ะไปแล้ว"
"เอานา อ่ะ ๆ กินหนมก่อน" ไอโกะว่าพลางตักเค้กช็อกโกแลตป้อนให้เรมิ
ทั้งสองสาวหัวเราะคิกคักให้กัน
โอดินชำเลืองมองภาพน้องสาวของเขากับเพื่อนซี้ด้วยความเอ็นดูแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มเบา ๆ
"สิ่งที่เราจะทำความเข้าใจกันในวันนี้เป็นเรื่องของการทำการตลาด นั่นคือเป้าหมายของเรมิ ถูกต้องไหมครับ"
โอดินเปิดบทสนทนาด้วยคำถาม เพื่อให้เรมิได้ทบทวนอีกครั้ง
"ค่ะ" เรมิพยักหน้ารับ
"ในเรื่องของการเขียน พี่ได้อ่านและตรวจดูงานที่เรมิส่งมาให้แล้ว มีบางส่วนที่ต้องแก้ไข พี่เขียนโน้ตไว้ให้แล้วนะครับ แล้วเราก็จะใช้นิยายทั้งสิบเรื่องนี้ของเรมิเป็นการเปิดตลาดว่าจะสามารถขายได้ไหม
โดยเราจะตั้งทีมงานฝ่ายการตลาดขึ้นมาดังนี้
ฝ่ายการตลาด สิ่งแรกที่เราต้องทำคือ การกำหนดเป้าหมาย เมื่อเรามีหนังสือที่พร้อมขายแล้วสิบเล่ม เป้าหมายต่อไปคือ รายได้ต่อเล่ม ต่อเดือน กำหนดราคาแต่ละเล่ม และกำหนดจำนวนเล่มที่เราจะสั่งพิมพ์
คุณต้องมีการวางแผนโปรโมตนิยายตามสื่อโซเชียลต่าง ๆ ซึ่งสามารถทำได้หลายวิธี เช่นการแชร์โพส หรือลิงก์นิยายเพื่อบอกต่อกันไปตามกลุ่มต่าง ๆ
นอกจากนั้นคุณยังต้องมีการพัฒนา เรียนรู้เทคนิคอื่น ๆ อีกเช่น การทำหนังสือเสียง การทำคลิปวิดีโอ การตัดต่อ การใช้กราฟฟิก เครื่องมือและเทคโนโลยีที่มีคุณภาพ ดึงดูดความน่าสนใจของนักอ่าน
ในส่วนนี้คุณจะทำเอง หรือใช้บริการทีมงานมืออาชีพที่เขารับจ้างทำอยู่แล้วก็ได้ ตรงนั้นอาจมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย ถ้าผลตอบรับดีก็ถือเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า ยิ่งถ้าเราไม่มีเวลา หรือไม่มีความเชี่ยวชาญด้านไอที เทคนิคการตัดต่อ ซาวน์เอฟเฟคต่าง ๆ ใช้มืออาชีพจะดีกว่า
แต่ถ้าคุณไม่รีบ อาจไปลงเรียนคอร์สที่จำเป็นกับการทำการตลาดสักหน่อย แล้วนำมาต่อยอดเองก็ได้นะครับ
การจัดกิจกรรม
ช่วยให้นักเขียนกับนักอ่านมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
การจัดโปรโมชั่น ลด แลก แจก แถม จัดงานอีเว้นท์ เล่นเกม หรือแม้แต่การไลฟ์สดบนแพลตฟอร์มต่าง ๆ ก็สามารถช่วยให้นักเขียนกับนักอ่านใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น
เปิดโอกาสให้มีคนอ่านหน้าใหม่ได้รู้จักผลงานของนักเขียน และแฟนคลับที่ติดตามกันมานานได้ติดตามข่าวสาร ความเคลื่อไหวต่าง ๆ
กิจกรรมที่ 1
การจัดกิจกรรมเชิญชวนให้นักอ่านส่งรูปถ่ายของตัวเองที่กำลังอ่านหนังสือของคุณอยู่ตามสถานที่ต่าง ๆ เข้ามาร่วมสนุกชิงของรางวัล ซึ่งรางวัลตรงนี้อาจจะเป็นหนังสือเล่มใหม่พร้อมลายเซ็นและของที่ระลึกจากนักเขียนก็ได้
การร่วมสนุกแบบนี้สามารถกระตุ้นให้ผู้อ่านแบ่งปันนิยายของคุณกับเพื่อน ๆ ของเขา เป็นการรีวิวหนังสือที่สนุก และมีประสิทธิภาพ
กิจกรรมที่ 2
เล่นเกม ให้นักอ่านส่งคลิปเสียงอ่านนิยาย ประโยคที่ชอบ จากนิยายเรื่องที่คุณแต่ง เข้ามาร่วมสนุกชิงของรางวัล
กิจกรรมที่ 3
ตอบคำถาม โดยนักเขียนเป็นคนตั้งคำถามจากเหตุการณ์ในนิยาย เช่นถ้าเหตุการณ์แบบที่เกิดกับนางเอกเรื่องนี้ เกิดกับคุณนักอ่าน พวกคุณจะรับมือ หรือหาทางแก้ไขปัญหานี้ยังไงบ้าง ?
และกิจกรรมอื่น ๆ ตามเทรนด์ หรือเทศกาลต่าง ๆ
เป็นไงบ้างเรมิคิดว่ากิจกรรมเหล่านี้ยากไปไหมครับ"
โอดินอธิบายถึงแนวทางในการส่งเสริมการขายให้เรมิฟังคร่าว ๆ แล้ว ก็พักดื่มน้ำสักครู่ เพื่อให้เรมิได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ้าง
"ขอบคุณพี่ดินมากค่ะ เป็นกิจกรรมที่น่าสนุกและก็ง่ายมาก ๆ แต่ทำไมเรมิคิดไม่ถึงเลยก็ไม่รู้"
"ค่อย ๆ ฝึกทำไปนะ ยังมีอีกหลายวิธี ถ้าสูตรนี้ใช้แล้วไม่ได้ผล เราก็ปรับมาใช้สูตรอื่นกันต่อไป ดีไหม"
"ค่ะ ดีค่ะ"
หนึ่งปีผ่านไปกับความทุ่มเทที่เรมิให้ไปกับการเขียนนิยาย ตอนนี้ความฝันของเธอสำเร็จแล้ว และทุกคนที่มีส่วนในความสำเร็จนี้ได้มาร่วมฉลองด้วยกันในบ้านที่พวกเขามักจะมานั่งปรึกษางานด้วยกัน บ้านที่เรมิตั้งใจทำงานเพื่อเก็บเงินมาซื้อให้เพื่อนผีของเธอได้อยู่อย่างสบายใจ
ออร่า ผีสาวแสนสวยที่จำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลยตอนนี้เธอไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้วว่าจะมีใครมาเช่าบ้านหลังนี้ต่อจากเรมิหรือไม่
ถึงแม้เรมิจะต้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเป็นเวลาหนึ่งปี บ้านหลังนี้ก็จะไม่มีใครมารบกวนออร่าจนกว่าเธอจะถึงเวลาเดินทางไกล
"วันนี้ฉลองเต็มที่ไปเลย" มิวประกาศเสียงดังฟังชัด พร้อมกับวางจานยำปลาแซลมอนลงบนโต๊ะตรงหน้าทุกคนที่กำลังนั่งคุยและทานอาหารไปด้วย
"นี่ ๆ พวกเธอต้องชอบแน่ ๆ อ่ะช่วยชิมกันหน่อยเร็วว่าฝีมือทำอาหารของฉันเป็นยังไงบ้าง" มิวยังคงตื่นเต้นที่จะนำเสนอฝีมือการทำอาหารของตัวเองด้วยการตักให้ทุกคนได้ชิม "เป็นไงบ้างเรมิฝีมือของฉันอร่อยพอเปิดร้านได้ไหม" เรมิยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมายื่นไปตรงหน้าเป็นสัญลักษณ์แทนคำชม เพราะในปากของเธอยังคงเคี้ยวอาหารอยู่ "อร่อย แซ่บ กลมกล่อม เปิดร้านได้เลยจ้า" พร้อมเปลี่ยนจากยกนิ้วโป้งเป็นปรบมือให้กับมิวเพื่อนสาวสายมูของเธอที่ยังยืนรอรับคำชมอยู่
"เธอละ ไอโกะ ว่าไง" มิวหันมาทางไอโกะบ้าง
"ถูกใจใช่เลยมิว ฉันคงต้องไปเป็นลูกค้าประจำของร้านเธอเลยนะรสชาติแบบนี้"
"ยินดีต้อนรับ และรับบัตรวีไอพีไปเลยจ้า" ทั้งคู่ทำท่าเชียร์ให้กัน
"แล้วพี่ดินละคะ ชอบไหมคะ" เธอหันมาทางโอดินบ้าง
"เยี่ยมเลยครับ" โอดินยกนิ้วโป้งให้มิว
"ฉันขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ได้ฟังแบบนี้แล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย" มิวซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอ
"ฉันกล้าฝันที่จะมีร้านเป็นของตัวเองเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากเรมิเลยนะ" มิวพูดไปยิ้มไป
"เป็นฉันได้ยังไง ฉันต่างหากละที่มีเธอเป็นแรงบันดาลใจ ทั้งเป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษา เธอเป็นแนวหน้าให้ฉันมาตลอด ฉันต่างหากละที่ต้องพูดคำนั้น"
"ก็การที่เธอมีความฝันในการเขียนนิยาย แล้วลงมือทำจนสำเร็จ และการที่เธอทำเพื่อออร่านี่ไง" มิวตอบกลับเรมิ
"ฉันทำเรื่องนี้ได้สำเร็จก็เพราะมีพวกเธอทุกคนนะ ไอโกะและพี่ดินด้วย ออร่าด้วย ทุกคนเลย"
"พวกเราดีใจกับเธอนะเรมิ"
"ขอบใจนะไอโกะ เธอคือจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญในชีวิตของฉันเลยนะ ถ้าขาดเธอสักคน ฉันเองก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีวันนี้ได้ไหม"
เรมิกับไอโกะมองหน้ากันยิ้ม ๆ
"เธอขาดฉันไม่ได้หรอก เพราะเรายังต้องไปเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยกันอีกหนึ่งปี" ไอโกะทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อนของเธอ
"ฉันก็อยากไปด้วยนะ แต่อยากเปิดคาเฟ่ยำของตัวเองมากกว่า" มิวพูดพลางตักยำแซลมอนเคี้ยวตุ้ย ๆ
"แล้วพี่ดินไปด้วยไหมคะ"
"พี่แค่ไปส่งสาว ๆ แล้วแวะเที่ยวครับ"
"เที่ยวเผื่อมิวด้วยนะพี่ดิน เธอสองคนก็ด้วยเที่ยวเผื่อฉันด้วยนะ"
"ได้เลย มาชนแก้ว" ทุกคนยกแก้วเครื่องดื่มของตัวเองมาชนกันเพื่อฉลองให้กับความสำเร็จที่ออร่าได้อยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปอย่างสงบสุข มิวเปิดร้านยำคาเฟ่ เรมิประสบความสำเร็จบนเส้นทางของการเป็นนักเขียนและเธอกับไอโกะได้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นด้วยกัน
"มาถ่ายรูปกันดีกว่าทุกคน" เรมิตั้งท่าจะถ่ายรูปหมู่กับทุกคน
"รอฉันก่อนสิพวกเธอ" ออร่าแว๊บเข้ามายืนยิ้มสวยอยู่ตรงกลางของกลุ่ม
"หายไปไหนมาออร่า ปล่อยให้พวกเรารออยู่ตั้งนาน"
"เพิ่มพลังบุญอยู่จ้า"
"1 2 3 แช๊ะ"
ความรักแท้ในมิตรภาพ พลังงานความรัก ความสุข ความหวังดี ปรารถนาดีอบอวลไปทั่วบริเวณสวนหน้าบ้านพร้อมกับเสียงหัวเราะที่มาจากความสุขสมหวัง
...
จบแล้วจ้า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
ผู้สังเกตุการณ์
- 7
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
