เพชรอรุณ ที่จอดคิวรถห้วยทราย - หลวงน้ำทา พร้อมพาเราสู่ระยะทาง 170 หลัก (กม.) กับเวลาประมาณ 5 ชั่วโมง

แวะพักระหว่างทาง กับอาหารมื้อแรกใน สปป.ลาว

ภายในห้องครัวที่เราขออนุญาตเข้าไปถ่ายภาพ กับหมู่บ้านชนเผ่าที่เมืองสิงห์

น่าจะเป็นโรงเรียนประถม ที่พอจะอ่านป้ายได้

ข้าวแรมคืน หรือข้าวแร้งฟืน เมื่อเป็นขนมหวาน

ตะกร้าสานที่ใช้สะพานด้านหลัง ตกแต่งด้วยเครื่องประดับที่บอกอะไรเราได้บางอย่าง

หมู่บ้านชนเผ่าอีกแห่งที่อยู่ไกลออกไปจากเดิม

ดูเหมือนจะเป็นอีกอาชีพหนึ่งที่หารายได้

โครงสร้างถูกทำขึ้นในแบบที่หาวัสดุได้ไม่ยากจากพื้นที่

รอยสักที่อยากจะพูดคุย แต่ก็ไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้เหมือนกับภาษาลาว

สายที่ร้อยลูกปัดห้อยลงมาข้างใบหู แล้วผูกติดกับโลหะคล้ายเหล็กถูกเสียบกลับไปยังบริเวณข้างๆ ที่เดิม ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์บางอย่างของชนเผ่า

หิ้วผักกลับบ้านกันแบบคูลๆ

ชาวพม่า เรียก โมก หลีน-มะย้า แปลว่า ขนมผัว-เมีย ชาวสสป.ลาว เรียก ขนมคก และชาวอินโดนีเซีย เรียก เซอราบี (serabi)

ลองไปชิมกัน

น้ำเงี้ยวสไตล์ลาว

ริมถนนข้างทางชาวบ้านกลุ่มใหญ่กำลังลงแรงกันจัดการกับไม้ไผ่ ได้ความว่าเขากำลังช่วยกันทำส่วนประกอบหนึ่งของบ้าน (ลายของผ้าถุงน่าจะบอกอะไรบางอย่างได้ แต่เราไม่มีความรู้พอ)

เด็กๆ ถูกผู้ใหญ่บอกให้ชูสองนิ้วตอนเราถ่ายภาพ พร้อมทำตัวอย่างให้ดู สิ่งที่เราชอบคือ หนึ่งคนกำลังทำตามที่ผู้ใหญ่บอก ส่วนอีกคนกำลังสงสัยว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร ?

ผ้าทอมือที่ใช้เวลาว่างหลังจากการเก็บเกี่ยวผลผลิต ที่มีระยะกว่าปีในการสร้างงาน และเย็บขึ้นผืนด้วยมือที่มีร่องรอยความไม่เท่ากันของฝีเข็ม แต่ชัดเจนไปด้วยความตั้งใจ ที่เราซื้อกลับมา

ใต้ถุนบ้านก็เป็นฟาร์มเล็กๆ พอที่จะได้ถักทอ

เทียนในแบบที่เราไม่เคยเห็น แต่ดูคล้ายๆ ที่หลวงพระบางเหมือนกัน

พระธาตุหลวงน้ำทา และหนึ่งในจุดชมวิวของเมืองฯ ที่ดี ( Stupa, the symbol of Luang Namtha Province )

หนึ่งภาพของตัวเองที่มีในเมืองหลวงน้ำทาผ่านเงาสะท้อนของหมวดกันน็อค

ลัดเลาะไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ก็เก็บภาพไว้หน่อยแล้วกัน

กลับเข้าที่พัก เช้าวันใหม่กำลังรอเราอยู่ (Thoulasith GuestHouse)