17 ธ.ค. 2023 เวลา 06:46 • นิยาย เรื่องสั้น
Central Westville

ตอน จำเป็นต้องขายตัว

เมื่อเมอร์คิวเรียสเดินทางกลับมาถึงโรงแรมที่เขาพัก  เขาได้ขอให้ลูซี่ไปพบแคลส์ที่ศาลาว่าการ  เพื่อบอกให้แคลส์รู้ว่าเขาจะไม่กลับไปทานอาหารเย็นกับแขกที่แคลส์นัดหมายไว้
ตอนนี้เขาอยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพักหนึ่ง  ในที่สุดเมอร์คิวเรียสก็ตัดสินใจไปทานอาหารเย็นที่เมืองรีสวิคซึ่งอยู่ระหว่างเฮกและเดลฟท์ ที่นี่เมอร์คิวเรียสได้เจอร้านอาหารร้านหนึ่งที่จัดร้านได้ดูสวยงามสะอาดสะอ้านมากซึ่งจะพบเห็นได้ไม่บ่อยนัก
แต่ร้านนี้ก็ได้สร้างความแปลกใจให้เมอร์คิวเรียสอย่างมาก  จากการที่ได้พูดคุยกับเจ้าของร้านจึงทราบว่าเจ้าของร้านเป็นมังสวิรัติ
เมอร์คิวเรียสได้อธิบายให้เจ้าของร้านทราบว่าทางการแพทย์สมัยใหม่นั้นต่างก็สนับสนุนให้คนกินเนื้อสัตว์ ไม่ใช่กินแต่ผักผลไม้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เขาอายุสั้นได้   แต่เจ้าของร้านกลับบอกเมอร์คิวเรียสด้วยความมั่นใจว่าเขากินมังสวิรัติมานานกว่าสิบปีแล้ว  นั่นหมายความว่าในอีกสิบปีข้างหน้าเขาก็จะยังมีชีวิตอยู่เพื่อกินมังสวิรัติต่อไป
เจ้าของร้านชวนเมอร์คิวเรียสให้ลองชิมเมนูไข่และผักปวยเล้ง ซึ่งเมอร์คิวเรียสยอมรับว่ามันอร่อยและรสชาติดีมาก  เขาหวังลึกๆว่าจะได้มีโอกาสลองทำกินเองในภายหลัง
เมื่อเมอร์คิวเรียสออกมาจากร้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว   เมอร์คิวเรียสใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงเดลฟท์  เขารีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวไปประชุมกับนายกเทศมนตรี แวนลิวเวนฮอคและเฟอร์เมร์ตามที่ได้นัดไว้
เมอร์คิวเรียสพยายามมองหาลูซี่เพื่อขอน้ำร้อนจากห้องครัวแต่ไม่เจอ  จึงได้สอบถามพนักงานโรงแรมคนหนึ่ง
“ลูซี่ถูกไล่ออกแล้วครับนายท่าน เพราะเธอไม่สุภาพต่อแขกที่มาพักครับ”
เมอร์คิวเรียสคิดในใจว่า
‘ไม่ได้การแล้ว ลูซี่ไม่สมควรถูกกระทำจากเจ้าของโรงแรมอย่างนี้  มันช่างไม่ยุติธรรมและทำร้ายจิตใจหญิงสาวที่ยังบริสุทธิ์อย่างเธอ  ที่จะต้องถูกครหานินทาจากผู้คน’
“แล้วผมจะพบลูซี่ได้ที่ไหนครับ?” เมอร์คิวเรียสถามพนักงานโรงแรม
“พ่อแม่ของลูซี่อาศัยอยู่ที่บ้านโทรมๆที่เสียหายจากระเบิดครั้งใหญ่ในเดลฟท์ครับนายท่าน”
เมอร์คิวเรียสรีบมุ่งหน้าไปบ้านของลูซี่ทันที  เมื่อไปถึงเขาถึงกับตกใจกับสภาพบ้านที่ไม่น่าเรียกว่าบ้านได้เลย  บ้านที่โดนแรงระเบิดจากคลังแสงเมื่อ17ปีก่อน ส่งผลให้โครงสร้างบ้านหลายอย่างเสียหาย  บันไดเข้าบ้านถูกแทนที่ด้วยบันไดลิง  บานประตูและบานหน้าต่างถูกแทนที่ด้วยเศษแผ่นไม้เก่าๆ
เมอร์คิวเรียสมองเห็นลูซี่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน
“ลูซี่  พอฉันรู้เรื่องของหนูก็เลยรีบมาหาหนูทันที  แล้วหนูคิดจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ?”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันอาจารย์  บางทีหนูอาจไปทำงานเป็นโสเภณีแทน”
เมอร์คิวเรียสตกใจมากที่ลูซี่มีความคิดเช่นนี้
“อะไรดลใจให้หนูคิดจะไปเป็นโสเภณีล่ะ?”
“เพื่อนหนูบอกว่าอาชีพนี้รายได้ดี  ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เงินมากกว่าที่หนูทำงานที่โรงแรมทั้งวัน”
“มันก็ใช่…แต่ว่า”
“อาชีพนี้ไม่ต้องรู้หนังสือไม่ต้องเก่งเลขก็สามารถหาเงินได้มาก”
“แต่…”
“มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนหนูหาเงินได้ถึง 4 กิลเดอร์ แต่วันนั้นเธอต้องรับแขกถึง 8 คน แล้วเธอมีของแถมให้แขกด้วย”
“หนูหมายความว่าอะไร?”
“เพื่อนหนูเขามีเชื้อไข้หวัดสเปนค่ะ หนูไม่อยากให้เธอเอาโรคไปติดแขกเลย ยกเว้นเจ้าของโรงแรมที่ไล่หนู”
ระหว่างที่เมอร์คิวเรียสกำลังคุยกับลูซี่อยู่นั้นแม่ของลูซี่ก็เดินเข้ามา
เมอร์คิวเรียสอดคิดไม่ได้ว่าที่ลูซี่มีความคิดอย่างนี้ แม่ของลูซี่มีส่วนรู้เห็นด้วยหรือเปล่า
“คุณแม่ครับ  ลูซี่บอกผมว่าเธอคิดจะไปเป็นผู้หญิงหากินครับ”
“ก็ดีแล้วนี่ งานออกจะดี”
“คุณแม่อนุญาตหรือครับ?”
“มันไม่ใช่ประเด็นอนุญาตหรือไม่อนุญาตคนเราทุกคนต้องกินต้องใช้”
“แต่ลูซี่ยังเป็นสาวพรหมจารีอยู่นะครับ”
ลูซี่พูดแทรกขึ้นมาว่า
“มีคนบอกหนูว่าถ้ายังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่จะได้ค่าตัวเพิ่มพิเศษ”
แทนที่ผู้เป็นแม่จะห้ามปรามกลับพูดส่งเสริมว่า
“จริงหรือลูซี่? แต่ลูกจะได้ค่าตัวเป็นพิเศษแค่ครั้งแรกครั้งเดียวนะลูก อย่างนั้นลูกจะต้องขอค่าตัวให้มากๆเลย”
เมอร์คิวเรียสได้ฟังผู้เป็นแม่เห็นดีเห็นงามก็รู้สึกโกรธจนสุดจะทนต่อไปได้ จึงได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“ถ้านั่นเป็นเหตุผลทั้งหมดของหนูล่ะก็ เอาอย่างนี้  ฉันจะหางานให้หนูทำโดยหนูไม่ต้องไปเป็นผู้หญิงหากิน”
ลูซี่ฟังแล้วถึงกับอึ้งผสมกับความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“อาจารย์จะหางานให้หนูหรือคะ?”
“ใช่แล้ว ถ้ามันจะช่วยไม่ให้หนูต้องไปทำอาชีพอย่างนั้น”
ลูซี่โผเข้าไปกอดแม่ด้วยความดีใจ
“หนูเคยบอกแม่แล้วไม่ใช่หรือว่าอาจารย์เป็นคนดี ตอนนี้หนูไม่อยากขายตัวแล้วล่ะแม่จ๋า”
“อาจารย์จะเป็นคนดีอย่างที่ลูกว่าหรือ? แม่ไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหน แม้แต่พ่อของลูก”
“ผมว่าเราหยุดพูดก่อนดีกว่า  คุณแม่ครับพอดีผมมีธุระสำคัญต้องรีบทำทั้งในวันนี้และวันพรุ่งนี้  ผมขอให้คำมั่นใจกับคุณแม่ว่าก่อนที่ผมจะเดินทางออกจากเดลฟท์ ผมจะช่วยให้ลูซี่มีงานทำอย่างแน่นอน”
จบตอนที่ 50
โปรดติดตามตอนต่อไป
โปรดกดติดตามและให้ความเห็นนะครับ
ขอบคุณทุกท่าน
สุธีร์@อ่านเอาเพลิน
โฆษณา