ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนตีความเป็นสองนัยคือ
๑.ในความหมายทางโลก คือการทำสิ่งต่างๆด้วยตนเอง เกี่ยวกับทางกาย การใช้ชีวิต
๒.ในความหมายทางธรรม หรือพระพุทธศาสนาน่าจะเป็นที่พึ่งทางจิตวิญญาณ เมื่อจิตมีที่พึ่งแล้วตั้งจิตไว้ที่มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งให้ถึงพร้อมคือ พุทธังสะระณังคัจฉามิ ธัมมังสะระณังคัจฉามิ สังฆังสะระณังคัจฉามิ นี่คือจะทำให้จิตวิญญาณปลอดภัย พาเราข้ามภพข้ามชาติจึงมีอยู่ในการกล่าวเป็นสัจจะในพิธีแสดงตนเป็นพุทธมามะกะ
การพึ่งตนเองจะทำให้เรามีความอดทนเก่งและแกร่งเช่นเรื่องพระมหาชนก