ความเป็นมนุษย์มันเริ่มจากตรงไหน ก็เริ่มที่ตรงนั้น จิตมาอาศัยกายมนุษย์ ที่ประเสริฐ รับรู้จักดีชั่วได้ เป็นสัตว์จิตทีอาศัยในกายสัตว์ มันรับรู้ไม่ได้ มันรับรู้ใช้กายไปตามสันดานสัญชาตญาณของรูปที่อาศัย มีตัวผู้ตัวเมียเป็นของคู่กัน แม้ต้นไม้ก็ยังมีเกสรตัวผู้ตัวเมีย มีแต่กายมนุษย์ที่สามารถ เรียกคำว่าพ่อแม่ได้ สามารถระลึกพระคุณผู้ที่ให้กำเนิดได้ สามารถที่จะทำความกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ได้ กายอื่นทำไม่ได้ ..
เมื่อจะเป็นผู้ให้ ใยไม่เริ่มต้นที่พระคุณพ่อแม่ ที่ให้ชีวิต ให้กายมนุษย์ได้อาศัย เค้าว่า จิตที่มาจากที่ต่ำ มาจากอบายภูมิ เค้าไม่ค่อยรู้จักพระคุณพ่อแม่หรอก เพราะใช้สันดาน สัญชาตญาณในรูปนั้นมานาน ..พ่อจิตมาอาศัยกายมนุษย์ ก็ใช้นิสัยเก่าๆ ที่เคยชิน นำมาใข้กับพ่อแม่ ที่เป็นผู้ให้ชีวิตมา การที่จะมีนิสัยดีๆ มันก็ต้องรู้จัก เรื่องที่ต้นนั้นอาศัยกายพ่อแม่ กากเริ่มต้นตรงนี้ไม่ได้ มันก็ขยันขยายจิตให้ละความเห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัวไม่ได้ แล้วจะไปมีความเห็นอกเห็นใจใครได้อีก
แล้วเรื่องของการทำบุญทำทาน มันก็เป็นการฝึกหัด ละความยึดถือในปัจจัยที่เราหามายึด ใครมาหยิบจับลักเอาไป ก็เสียใจ โมโหโกรธ เรื่องการทำบุญทำทาน ก็เรื่ิงการขยับขยายจิตให้กว้างขึ้น ไม่เป็นจิตคับแคบ จิตกว้างขวางขึ้น ..ก็ผ่อนคลายความเห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัวน้อยลงไป จิตก็สามรถที่จะแบ่งปัน ให้ ..วัตถุสิ่งของหรือ ให้อารมณ์เป็นทานไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
