🍭🍭อ่อย(ไม่)ให้รักแต่อยากได้ไม่หยุด
***บทนำ***
เสียงประตูห้องถูกกระแทกปิดโดยแรง ทำให้โชติกาต้องหรี่เสียงทีวีลงเพื่อเงี่ยหูฟังว่าใครเข้ามา คิดว่าจะนอนดูทีวีต่อหรือจะรีบเผ่นดีหากเป็นคนร้ายที่กำลังบุกรุกเข้ามา แต่คิดว่าเธอคิดมากไปเองเพราะตั้งแต่หน้าคอนโดยันประตูหน้าห้องมีระบบการป้องกันอย่างแน่นหนา แล้วเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังกึก ๆทำให้เธอรู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร
“กลับมาแล้วเหรอ แนน?” หญิงสาวตะโกนถามออกไปนอกห้องเพื่อให้มั่นใจว่าเป็นนรียา รูมเมทของเธอจริง ๆ
“ยังไม่กลับ!” เสียงตอบกลับยียวนไม่สบอารมณ์
“อย่ามากวนสิ” นรียาตะโกนตอบออกไป
“เออ...ฉันกลับมาแล้ว” เพื่อนสาวโผล่หน้าที่ประตูห้องนอนก่อนเดินเข้ามาในห้อง
“อ้าวทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ ไหนว่าไปกับโก้ไง” โชติกาแปลกใจเพราะผิดปกติ ถ้านรียาออกไปกับหนุ่ม ๆ หมายความว่าจะออกไปทั้งคืน ฟ้าไม่สว่างไม่กลับเพราะรายนี้ใช้ชีวิตเต็มที่ แต่ท่าทางที่ทิ้งตัวนอนบนเตียงทำให้พอคาดเดาอะไรได้ “แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
นรียาทิ้งตัวลงบนเตียง ถอนหายใจ “ห่วยแตก! หมอนั่นนะแก เล้าโลมฉันเป็นชั่วโมงจนฉันมีอารมณ์สุด ๆ แต่เวลาเอาเข้าจริง จิ้มฉันสองทีเสร็จ ยังไม่ทันจะรู้สึกอะไรเลย หงุดหงิดโว้ยยย!”
“หูยยยยยเจ็บว่ะ” โชติกาสูดปาก เอื้อมมือไปบีบมือเพื่อนด้วยความเห็นอกเห็นใจ “แล้วพอเสร็จแล้วเขาได้ทำอะไรให้แกต่อป่าว แบบเลียหรือใช้นิ้วให้อะ”
“ทำอะไรล่ะแก เสร็จแล้วก็หลับเป็นตาย” นรียาเสียงเซ็งสุด ๆ เพราะมันทำให้เธออารมณ์ค้าง
“แล้วแกทำไง คงค้างหน้าดูอะดิ” สีหน้าเห็นใจสุด ๆ
“ก็เออดิ ฉันเลยเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำไง พอดีไปเห็นสบู่กับแชมพูแบรนด์แพงก็เลยใช้จนหมดเลย หมอนั่นพอตื่นมาจะได้ไม่มีใช้ ว่าแต่แกกับอาร์ตเหอะ คงไม่เหมือนฉันหรอกมั้ง” นรียาบ่นเสร็จก็ถามเพื่อนบ้างเพราะออกไปเดทกับผู้ชายเหมือนกัน
เหอะ! โชติกากรอกตามองบนทำหน้าเซ็งจัด “แกเห็นว่าไงล่ะ ฉันใส่ชุดนอนนั่งอยู่นี่เนี่ย ฉันกลับมาถึงเป็นชั่วโมงแล้วย่ะ”
“เฮ้ยยยย จริ๊งงงง! แกด้วยเหรอ” นรียาลุกมาจ้องหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้
“เออ แต่แกยังดี อย่างน้อยก็ได้ทำกับโก้ แต่ฉันเนี่ยสิ ทำได้แค่ถอดบราออก” เล่ามาถึงตรงนี้นรียาก็กลั้นขำไม่อยู่โชติกาจึงปรามเสียงเซ็ง “ไม่ขำนะแก”
“ก็มันตลกนี่นา ฉันเคยบอกแล้วว่านมแกน่ะเป็นอาวุธ ผู้ชายเห็นถึงกับเข่าอ่อน อย่างอาร์ตนั่นไง…” คนพูดเสียงสั่นเพราะขำตอนนึกภาพตามจึงหยุดแล้วค่อยพูดต่อ “แค่เห็นนมแกก็แตกก่อนเสียบ ฮ่า ๆ ๆ ๆ” พูดจบก็ยกมือกุมท้องหัวเราะเสียงดัง
ผัวะ!
นรียาถูกเพื่อนป้าบเข้าให้
“พอเลยแนน แล้วเรื่องวันวางเลนทงวาเลนไทน์อะไรนั่นก็ไม่ต้องพูดแล้วนะ ฉันบอกอาร์ตไปแล้วให้ไปชวนคนอื่นไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ฉันขอผ่าน พอเห็นหน้าแล้วเสียอารมณ์ สรุปว่าวันแห่งคู่รักฉันคงอยู่คนเดียวอีกตามเคย”
“ได้ไงแก ต้องหาดุ้นใหม่มาย้อมใจสิถึงจะถูก” นรียาที่เป็นสาวหัวสมัยใหม่และรักสนุกรีบเชียร์ให้เพื่อนเสียตัวเต็มที่ ถือคติว่าเกิดมามีชีวิตเดียวต้องใช้ให้คุ้ม
“แกคิดว่าผู้ชายในม. เราจะมีใครเจ๋งจริงอย่างที่ปากว่ากันมั้ยอะ”
“ขี้โม้ทั้งนั้นแหละฉันว่า ฉันเจอมาเกือบครึ่ง” นรียาส่ายหน้า “ไม่ได้เรื่องเลยสักคน”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ”
“ฉันเบื่อพวกเด็กมหาลัยแล้ว อยากลองแนวผู้ใหญ่วัยทำงานมากกว่า น่าจะแซ่บกว่า”
“แล้วแกรู้ได้ไง”
“นิยายแทบทุกเรื่องพระเอกโคแก่จะแซ่บ แล้วแกไม่เคยสงสัยเหรอว่าทำไมผู้หญิงสาว ๆ ถึงชอบคบคนแก่กว่า”
“เพราะเงินไง อย่างข่าวเมื่อสองวันก่อนที่ปู่อายุเจ็ดสิบโดนสาวยี่สิบหลอกต่างงานเพราะหวังสมบัติ”
“ฉันบอกว่าคนแก่กว่า ไม่ใช่วัตถุโบราณย่ะยัยชะพลู”
“เออถูกของแก” โชติกาคล้อยตาม จึงลองเสิร์ชหาหนุ่มสุดฮ็อตอายุสามสิบดูเล่น ๆ แล้วสายตาก็สะดุดกับบุคคลที่อยู่ในอันดับแรกของลิสต์จึงสะกิดเพื่อน
“แนนแกดูนี่ดิ”
เธอโชว์หน้าจอรูปภาพของชายที่เว็บไซต์ระบุว่าเป็นซีอีโอของลอเรลี่ช็อกโกแลต ซึ่งเป็นแบรนด์อันดับหนึ่งในไทยและยังติดอันดับโลกให้นรียาดู
“ต่อไปนี้ถ้าฉันเห็นโฆษณาช็อกโกแลตเขาฉันจะต้องน้ำลายสอแน่เลยแก”
“คาร์ล เฟรเดอริก ลูกครึ่งไทยเยอรมัน หล่อฮอตมากกกกกกก” นรียาเห็นแล้วหวีดตามก่อนกระแซะไหล่เพื่อน “น้ำลายสอเพราะช็อกโกแลตหรือเจ้าของกันแน่ยะชะพลู”
“แน่นอนว่าเพราะเจ้าของสิยะ”
“แต่น่าเสียดายอะที่คนหล่อ ๆ แบบนี้คงไม่โสด” นรียาส่ายหัวเสียดาย
“แกรู้ได้ไง”
“คิดดูนะแก เขาหล่อรวยขนาดนี้จะเหลือเรอะ”
“คงจะไม่แบบที่แกว่าจริง ๆ” โชติกาเลื่อนดูรูปชายหนุ่มเรื่อย ๆ แล้วสะดุดตากับรูปหนึ่ง “แกดูนี่ดิ” เธอชี้รูปชายหนุ่มกับสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังดูดอมยิ้มอยู่ พวกเขาน่าจะเพิ่งออกมาจากคลับแล้วหยุดยืนถ่ายรูปด้วยกัน ในรูปชายหนุ่มกำลังจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชม
“ชัวร์เลยแก ผู้หญิงปกติที่ไหนจะยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปแบบนั้น ต้องเป็นเพราะอยากเอาใจผู้ไง”
“เออนั่นดิ เสียดายอะแก”
“นี่แต่มาคิดดูนะ เขาอาจจะโสดอยู่ก็ได้ใครจะรู้”
“อ้าว ยังไง”
“ก็แบบแม่คนนี้อาจจะแค่ชั่วคราวไง ฉันว่าเขาเนี่ยแหละเหมาะสุด ลุยโลดเลยแก”
นรียาพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าออก โชติกาถลึงตาใส่ตอนเธอปีนขึ้นเตียงมาโดยทั้งตัวสวมกางเกงในตัวเดียว
“พูดเหมือนง่าย ฉันจะไปหาเขาได้ที่ไหน”
“เข้าหาตรง ๆ เลยแก”
“เอ๊ะแกนี่! ฉันได้ถูกคนของเขาจับโยนออกมาสิ” โชติกาเหนื่อยใจกับเพื่อน ยิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะ เธอจึงปิดมือถือวางที่โต๊ะหัวเตียง นอนหันหลังให้ แต่ก็ต้องถอนใจด้วยความรำคาญเมื่อรู้สึกถึงมือที่ลูบไล้ตรงขาอ่อน
“หยุดแนน!”
“นิดเดียวเองชะพลู”
“ไม่เอา คืนนี้ไม่มีอารมณ์”
“แกนี่เคร่งเกิ๊นชะพลูเอ๊ย”
#ปรียาดา #นิยายรัก #นิยายโรมานซ์
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
