อ่านแล้วเศร้าค่ะ ปมในใจกับดักความคิด จิตตกร่องความทุกข์ ก็เหมือนหนามตำ ถ้ายังไม่ได้บ่งออก จะเจ็บซ้ำซาก กลายเป็นหนอง ใช้เข็มสะกิดเมื่อไรก็เจ็บปวด ต้องยอมเจ็บครั้งเดียวจะบ่งหรือสะกิดหรือผ่า จะได้หายเจ็บ ทุกคนเคยเจ็บ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ก็เจ็บแล้วเราต้องยอมรับความจริง การยอมรับจะลดน้ำหนักการเจ็บ ถ้าไม่ยอมรับจิตจะปรุงแต่งฟุ้งไปเรื่อย ถ้าไปเปรียบเทียบกับผู้อื่นด้วยละก็จิตจะฟุ้งจนเละ
เคยมีเพื่อนเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ แต่ทนกับปมในใจของตนเองไม่ได้ ภาพที่คุณแม่เข้าไปกันลูกตนเองอายุสี่ขวบไม่ให้ตกบันได แต่คุณแม่พลัดตกบันไดตาย ภาพนี้หลอน ตั้งแต่สี่ขวบตลอดมาว่าเป็นคนทำให้คุณแม่ตาย คุยกับท่านว่า เรื่องความตายใครจะห้ามใครได้ ถึงเวลาจะตายก็ต้องตาย ไม่เลือกวัยวันเวลาสถานที่ คุณแม่ถึงเวลาแล้วหมดอายุขัยแล้วท่านก็ต้องไป อย่าโทษตนเองให้จิตเศร้าหมองเลย ไม่กี่ปีต่อมาท่านก็ออกจากงาน
บางครั้งปัญหาความทุกข์มันก็เล่นตลก เราต้องยอมรับอย่างเดียวเลยว่าเกิดขึ้นแล้ว เอาไงก็เอากัน สู้นะ
สู้ไว้ก่อน เราต้องเข้าใจตนเองก่อน พูดกับตนเองทุกเรื่อง ถ้าเล่าให้ใครฟังไม่ได้ แล้วมันจะค่อยๆสลายไป ยิ้ม หัวเราะกับตนเอง อยู่ในที่ของเราตรงไหนมีความสุข เห็นคุณค่าของตนเอง ตัดใจเป็น
เข้มแข็ง มองตรงไปข้างหน้า สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆหลายๆรอบ คิดพูดแต่สิ่งดีดี ถูกต้อง ร้องเพลง สวดมนต์ แผ่เมตตาให้ตนเองบ่อยๆ จะรู้สึกดีค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
