เขายืนมองยายหลานคู่นั้น...
มือเหี่ยวย่นลูบหัวลูบผมไปมาราวกับจะบอกว่าหลับเถิดลูก หลับให้สบาย ไม่มีอะไรแล้ว
คนนอนหนุนตักที่เดิมมีสีหน้าทุกข์ร้อนในตอนแรกกลับมีท่าทีผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด คล้ายจะปลงใจอะไรได้
ความรู้สึกแรกที่เขารับรู้คือความผ่อนคลาย อบอุ่นใจและสบายใจ
เขายิ้มให้กับภาพที่เห็น
เขายังคงแวะเวียนมายืนมองยายหลานคู่นี้อยู่บ่อยๆช่วงเช้ามืด
ผ่านมาก็แค่มอง
ไม่ได้ทักทายอะไร
แค่ได้มองก็พอแล้ว
ภาพยายหลานคู่นี้ยังติดตรึงอยู่ในความรับรู้เรื่อยมา
รับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ผ่อนคลาย
ความเคียดขึ้งของอารมณ์ที่มีอยู่เดิมเริ่มคลายตัวลงไปเรื่อยๆ
...
มือเหี่ยวย่นยังคงทำเหมือนเดิม
สีหน้าหม่นหมองเริ่มจางหาย
ท่ามกลางบรรยากาศในยามเช้ามืดหลังฝนตก
แสงไฟวับแวม
...
แล้วภาพนั้นก็หายไปในวันหนึ่ง...
เขามองดูบ้านที่ว่างเปล่าด้วยความรู้สึกอาวรณ์หวนไห้
ความรู้สึกโหยหาต่อสิ่งที่ได้พบอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันคลายตัวเปลี่ยนเป็นปล่อยวาง
ความรู้สึกที่ได้รับมาก่อนหน้ามันดีเหลือเกิน
เขาเงยหน้ามองฟ้าในยามเช้ามืดหลังฝนตกอย่างเป็นสุข
พลันก็มีมือมาวางบนไหล่เบาๆ
เขาหันไปมองเจ้าของมือนั้น
พยักหน้ารับอย่างเต็มใจคลายกังวล
...
แล้วร่างของทั้งคู่ก็ค่อยๆเลือนหายไปในยามเช้ามืดนั้นเอง
เจ้าของมือกลับมาที่บ้านนั้นอีกครั้ง
กลับมาแสดงความเคารพต่อผู้สูงวัย แล้วโบกมือเป็นเชิงขอบคุณให้กับผู้อ่อนวัยกว่า
ผู้สูงวัยมีสีหน้ายิ้มแย้ม ผู้อ่อนวัยกว่าโบกมือรับแสดงอากัปกิริยายิ้มแย้มเช่นกัน
ร่างของทั้งคู่ค่อยๆเลือนหายก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง
เขาโบกมือตามขอบคุณทั้งสองที่ช่วยให้งานของเขาบรรลุเป้าหมายไปได้อีกครั้งในวันนี้
แล้วจึงนั่งลง
ก้มหน้าอ่านรายชื่อในลำดับถัดไปท่ามกลางแสงสว่างที่ฉายเข้ามาในบ้านหลังนั้นในยามเช้า
บ้านร้างลึกในซอยเปลี่ยว
ไร้เงาผู้คนมานานแล้ว...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
