ตอนที่ 22 ปล่อยให้เป็นตามสิ่งที่ควรเป็น
“การเปลี่ยนร่างใหม่จะทำให้ร่างของเธอ
ในระบบโฮโลแกรมทำงานหนักมากเกินไปได้นะ”
เอมมี่เตือนเพื่อนของเธอ
“ใช่ แต่ร่างเก่าก็โดนคุมไปหลายรอบแล้วนะ
โบว์อาจจะรวนหน่อยนะช่วงนี้ แต่รับรองว่าร่างนี้
สามารถช่วยให้โบว์แข็งแรง และแข็งแกร่งขึ้นได้แน่”
โรสพูดกับเอมมี่
“การดาวน์โหลดข้อมูลมากเกินไป
ทุกอย่างจะแย่ลงได้นะ ควรให้โบว์พักช่วงบ้าง”
แอลวี่เตือนโรส
“เข้าใจทุกๆคน แต่ตอนนี้โบว์ต้องการร่างใหม่”
โรสเปลี่ยนร่างใหม่ของโบว์ก่อนดาวน์โหลดข้อมูล
ลงไปในร่างบนระบบโฮโลแกรมบนดาวเคราะห์โลก
“การทำงานหนักเป็นเรื่องที่ดี
แต่ควรพักระยะบ้าง ไม่อย่างนั้นร่างจะแย่เอานะ”
มีทีสพูดเสริม
“หลักจากนี้จะไม่เร่งแล้วนะ ขอบคุณ”
โรสคุยกับเพื่อนๆทุกคนนอกระบบโฮโลแกรม
โบว์นอนหลับไปนานหลังจากที่เธอทำงานหนัก
“โบว์นอนยังไม่ตื่นอีกหรอ?”
ไทเกอร์ถามพี่โซเฟีย
“การนอนเป็นสิ่งสำคัญกับสภาวะอารมณ์
โดยเฉพาะช่วงที่พลังงานลงมาหนักขนาดนี้
การนอนสามารถช่วยบรรเทาอาการ
ในการลดความตึงเครียดของสภาวะอารมณ์ได้
ยิ่งดาว์โหลดข้อมูลจักรวาลมากเกินไป
ทั้งสภาวะอารมณ์และร่างกาย
อาจจะทำงานหนักเกินไป
การนอนระยะยาวแบบนี้
อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการลดสภาวะอารมณ์ได้”
โซเฟียอธิบาย
โบว์ค่อยๆตื่นขึ้นจากความอ่อนเพลีย
”พี่โซเฟีย!!! ไทเกอร์!!!“
โบว์ตกใจเล็กน้อย
”ทำไมกลิ่นหอมจัง
กลิ่นหอมเหมือนน้ำหอม หว๊านหวาน“
โบว์ได้กลิ่นหอมหวานข้างๆเธอ
”กลิ่นจาก….. ฮ่าๆๆ“
ไทเกอร์หัวเราะ
”กลิ่นจากอะไร? ขำอะไร?“
โบว์ทำหน้าสงสัย
”ไม่บอก…. ฮ่าๆๆๆ“
ไทเกอร์หัวเราะก่อนจะหายตัวไป
”พี่… อ้าว!!! หายไปกันหมดเลย!!!”
โบว์ยังไม่ทันได้ถามอะไร
“ตอนนี้โบว์ออกจากประตูมิติของประตูน้ำแล้วนะ
หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ก็ขอปล่อยให้มันเกิดแล้วกัน”
โบว์มองออกไปนอกหน้าต่าง
“เธอจะตัดสินใจยังไงต่อ?”
ผีเสื้อคริสตัลบินมาเกาะบนหัวไหล่ของโบว์
“สิ่งที่โบว์ควรยอมรับมากที่สุดก็คือ จุดจบ
การที่โบว์ไม่อยากให้จุดจบมาถึง
แต่ตัวเองก็ลำบาก การควบคุมตัวเองไม่ได้
กลับกลายเป็นว่าทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม
แทนที่จะได้ช่วยปิดประตูมิติ กลายเป็นเร่งทุกอย่าง
ให้เกิดขึ้นเร็วกว่าเดิม โบว์ได้เรียนรู้ว่า
สุดท้ายแล้วจุดจบก็ต้องมาถึงอยู่ดี
แล้วคนที่ทำให้จุดจบมาถึงเร็วกว่าเดิม
ก็คือ โบว์เอง”
โบว์คุยกับคริสตัลผู้พิทักษ์ของเธอ
“ความหวังดีของเธอ
กลายเป็นตัวเร่งให้จุดจบถึงเร็วขึ้น”
คริสตัลพูดความจริง
“ใช่ นั่นคือความจริง การควบคุมตัวเอง
เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่เป็นสิ่งที่เรายังทำไม่ได้
เราไม่ต้องการเจอใครในวันที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
โบว์พูดความจริงกับคริสตัล
“สิ่งที่เธอต้องทำให้ได้ คือ การควบคุมอารมณ์โกรธ
ของตัวเอง เธอต้องควบคุมมันให้ได้นะ”
คริสตัลพูดความจริงด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ คริสตัล ซึ่งเราทำไม่ได้ และมันทำให้เร่ง
เร่งทุกอย่างให้จุดจบมาถึงเร็วขึ้นกว่าเดิม”
โบว์ถอนหายใจ
“นั่นคือเหตุผลที่เธอมาเพื่อสร้างจุดเริ่มต้น
ส่วนคนที่สร้างจุดจบได้ไม่ใช่โบว์แต่เป็น…..”
คริสตัลพูดความจริงก่อนปรากฏจอโฮโลแกรม
คนที่สามารถสร้างจุดจบได้
“คุณมีนา!!!”
โบว์อึ้ง!!!
“เธอควรจะปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ
ก่อนจะมีจุดเริ่มต้น ก็ต้องมีจุดจบก่อน”
คริสตัลอธิบาย
“จริงด้วย คุณมีนา คือคนที่มาสร้างจุดจบ
เมื่อทุกอย่างจบลง โลกใหม่จะเริ่มขึ้น”
โบว์เข้าใจแล้ว
“สวัสดีท่านผู้ชมทุกท่านนะคะ
วันนี้มีนาจะมาพูดถึงเรื่องระบบ Matrix มันคืออะไร
ดาวเคราะห์โลกของเรา ถูกครอบไว้ด้วยระบบ
โปรแกรม Matrix ทุกๆอย่างเป็นเขียนโปรแกรมทั้งหมด
ไม่ว่าจะเป็น สวรรค์,นรก,นิพพาน เป็นระบบโฮโลแกรม
ของบีอิ้งฝ่ายมืดเขียนขึ้นมาเพื่อไว้ใช้กินพลังงาน
มนุษย์ 3D เป็นเพียงเครื่องดูดพลังงานของฝ่ายมืด
ทุกๆความเชื่อ ทุกๆศาสนา เป็นการเขียนโปรแกรมทั้งหมด
ไม่มีใครในดาวเคราะห์โลกออกจากระบบ Matrix ได้
ถ้าไม่มีบีอิ้งฝ่ายแสงเข้ามาช่วยเหลือนะคะ
ทุกอย่างๆของระบบมืดจะล่มสลายทั้งหมดค่ะ
โลกศิวิไลซ์จะไม่มีระบบทาสนะคะ
ทุกอย่างจะล่มสลายทั้งหมดค่ะ”
มีนากำลังทำภารกิจนักรบแสงบนดาวเคราะห์โลกา
โบว์กระโดดข้ามมิติเข้าไปหา มีนา
เธอเข้าไปหามีนาในความฝัน
“ฉันเคยเจอคุณในมิติศิวิไลซ์
ฉันชื่นชมคุณมาเสมอ
วันนี้ฉันจะมามอบคฑาดวงดาวให้คุณ
คุณมีหน้าที่ทำให้ทุกอย่างถึงจุดจบ
นำคฑาดวงดาวของฉันไปทำภารกิจนะคะ”
โบว์เสกคฑาดวงดาวเมอร์คาบาศักดิ์สิทธิ์
มอบให้มีนาในความฝัน
“ถึงเวลาแล้วสินะ”
มีนายิ้มขอบคุณ
“ความหมายของคฑานี้ เมอร์คาบาเป็นจุดเริ่มต้น
ของการสร้างจักรวาล เป็นสิ่งแรกที่เกิดขึ้นในจักรวาล
คฑานี้เป็นที่รวบรวมพลังงานทั้งหมดของ 3 Master
(The one, Master 2)
มีทั้งสองพลังงานชายและหญิงอยู่ด้วยกันเป็น 6 Master
เรียกได้ว่าเป็นคฑาที่ศักดิ์สิทธิมากๆ
ในการสร้างและทำลายล้างได้ทั้งระบบ Hologram
แสงสว่างจะส่องสว่างเป็นสีทองเหมือน Source
ฉันขออวยพรให้คุณทำหน้าที่จุดจบให้สำเร็จนะคะ
ส่วนฉันมีหน้าที่สร้างจุดเริ่มต้น หากไม่มีจุดจบ
จุดเริ่มต้นคงไม่สามารถเกิดขึ้นได้”
โบว์เริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“เธอไม่ต้องการให้น้ำท่วมไม่ใช่หรอ?
ทำไมถึงส่งคฑานี้ให้เป็นจุดจบล่ะ?”
มีนาสงสัย
“ฉันได้เรียนรู้แล้วว่า หากอยากเริ่มต้นใหม่
ต้องยอมให้จุดจบมาถึง นั่นคือความจริง
ความจริงที่ฉันควรยอมรับ และปล่อยให้คุณ
ได้ทำหน้าที่สร้างจุดจบ”
โบว์พยักหน้าด้วยความเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“ฉันดีใจที่เธอเข้าใจธรรมชาติ
ฉันพร้อมแล้ว พร้อมสร้างจุดจบ
เพื่อให้เธอได้เริ่มต้นใหม่”
มีนายิ้มก่อนจะรับคฑาดวงดาวจากโบว์
“ฉันเชื่อมั่นในคุณเสมอ คุณมีนา
คฑาศักดิ์สิทธิ์จะต้องอยู่ในมือของผู้ที่มีความยุติธรรม”
โบว์ยิ้มให้กำลังใจ
มีนาสดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก เธอยิ้มดีใจ
ในที่สุดก็ถึงเวลาของเธอ เวลาที่เธอรอคอยมานาน
“เหตุการณ์น้ำท่วมครั้งใหญ่รอบนี้หนักมากๆ”
โบว์ดูข่าวเหตุการณ์น้ำท่วม
ก่อนจะคิดอะไรออก เธอกระโดดเข้าไปในระบบ Hologram ของเธอ
“ดูหน่อยว่า จุดจบจะเป็นยังไง”
โบว์เลือกช่วงเวลาปัจจุบัน
เธอยืนดูเหตุการณ์ล่มสลายของระบบโลกเก่า
“ว่าแล้วเชียว?”
โบว์พยักหน้าเบาๆ
“น้ำจะช่วยให้จุดจบมาถึงเร็วขึ้น”
แม่ไกอาปรากฏตัว
“แม่ไกอา”
โบว์ตกใจเล็กน้อย
“น้ำจะทำให้ทุกอย่างถึงจุดจบ
ทุกระบบจะจบที่น้ำ”
แม่ไกอาพูดต่อ
“มันคือสิ่งที่ต้องเกิดสินะคะ
ถึงแม้จะไม่อยากเกิดขึ้น
แต่ต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ”
โบว์พยักหน้าเบาๆ
“ใช่ ทุกอย่างจะถูกน้ำทำลายทิ้งทั้งหมด
เพื่อเริ่มสิ่งใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิม”
แม่ไกอายิ้ม
“คิดอะไรออกแล้ว!!!”
โบว์เลือกเวลาไปยังมิติศิวิไลซ์เต็มรูปแบบ
หุ่นยนต์ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพโฮโลแกรม
นำทางทุกคนไปยังโรงละคร
“ว้าวว หุ่นยนต์นำทาง”
เปียโนดวงตาเปิดกว้าง
“โย่วๆๆ นายชื่ออะไร”
แมนเดินเข้าไปทักทายหุ่นยนต์กวนๆ
“อาลิมบีบี้”
หุ่นยนต์นำทางตอบกลับ
“หุ่นยนต์พูดได้!!!!”
ลินตกใจวิ่งหนีมากอดเปียโน
“ไม่ต้องกลัวจ่ะหนูลิน ทุกอย่างๆในมิตินี้
สามารถสื่อสารทางสั่งการผ่านโทรจิตได้ทั้งหมด”
คุณแนนนี่เดินมาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
“อาลิมบีบี้ มีของกินไหมอ่ะ หิว”
เปียโนพูดกับหุ่นยนต์ตัวยักษ์ตรงหน้า
“เจอเธอทีไร เธอต้องหาของกินทุกทีเลยนะโน”
พลัสเตอร์ยิ้มกวนๆ
“ทำไมล่ะ ก็โนอยากรู้ว่าที่นี่มีอะไรอร่อยบ้าง”
เปียโนยิ้มพร้อมมองไปรอบๆ
โบว์ยืนดูทุกคนในมิติศิวิไลซ์อนาคต
แต่ปัจจุบันนี้ก็มีทุกๆคนอยู่ที่นี่แล้ว
เธอเข้าใจแล้วว่าเวลาไม่อยู่จริง
ปัจจุบันสามารถเกิดขึ้นได้ทั้ง
อดีต ปัจจุบัน อนาคต ทุกเวลาคือ ปัจจุบัน
“แหล่งอารยธรรมใต้น้ำหรอ อยากไปดูจังเลยค่ะ”
ลินได้ยินเรื่องนี้เธอถึงกับตกตะลึงด้วยความดีใจ
“หมายถึงอาศัยอยู่ในน้ำเลยหรอคะ”
เปียโนรู้สึกประหลาดใจ
“ใช่จ่ะ เดี๋ยวตอนนี้พวกเราไปโรงละครกันก่อน
หลังจากนั้นค่อยไปดูแหล่งอารยธรรมใต้น้ำกัน”
คุณแนนนี่เดินนำทางเด็กๆตามภาพฉายโฮโลแกรม
จากหุ่นยนต์ตัวยักษ์อาลิมบีบี้
“เก่งมากๆเด็กๆ!! ต่อไปพวกเรา
ไปดูอารยธรรมใต้น้ำกันเถอะ!!”
คุณแนนนี่เดินนำทางทั้งสี่ไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง
“ว้าว รถลอยฟ้าลงมารับพวกเราด้วย”
เปียโนดวงตาเปิดกว้างอีกครั้ง
“รถกระจกใสลอยฟ้าได้ยังไงอ่ะ”
ลินสงสัยเธอมองที่รถกระจกใสๆ
ก่อนจะหันมาคุยกับเปียโน
“เคยเห็นในมิติของเรานะ
แต่ยังไม่สามารถใช้งานได้จริงๆอ่ะ
แล้วก็ยังไม่ล้ำสมัยขนาดนี้ด้วย”
พลัสเตอร์พูดก่อนจะยิ้มดีใจที่ได้เจออะไรแปลกใหม่
“ว่าแต่ มันใช้งานยังไงหรอครับ”
แมนถามคุณแนนนี่
“อุปกรณ์เทคโนโลยีทุกอย่างของที่นี่
ใช้งานด้วยคำสั่งจากโทรจิตของเรา”
คุณแนนนี่หันมายิ้มให้เด็กๆ
“เหมือนหุ่นยนต์ที่แค่ใช้คำสั่งของเราว่า
ขอขนมหน่อยก็มีขนมมากมายลอยออกมา
ให้พวกเราตามคำสั่งจากโทรจิตของเรา”
เปียโนกำลังพูดและนึกคิด
“เจ๋งสุดๆไปเลยอ่ะ”
ลินหันมายิ้มให้เปียโน
“พวกเราจะเดินทางไปฝั่งอารยธรรมใต้น้ำ
พาพวกเราไปหน่อยนะ ลาลิมด้า (ชื่อรถกระจกใส)”
คุณแนนนี่ออกคำสั่งกับรถกระจกใส
ก่อนจะเดินขึ้นนำทางเข้าไปคนแรก
โบว์ยืนดูทุกคนในอนาคต
แต่เป็นปัจจุบันของทุกคนที่นี่ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว
ก่อนจะกระโดดออกจากระบบ Hologram ของตัวเอง
“เราเข้าใจแล้ว มีตัวตนของเราอยู่ในทุกมิติ
ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต เวลาไม่มีอยู่จริง
ทุกช่วงเวลาคือ ปัจจุบัน แต่เป็นปัจจุบัน
แต่เป็นปัจจุบันของแต่ละมิติ
ปัจจุบันมีหลากหลายมิติ
ไม่มีอนาคต ไม่มีอดีต มีแต่ปัจจุบัน
แม้โบว์จะไม่ได้อยู่ในมิตินั้น
แต่ก็มีโบว์อยู่ในปัจจุบันที่อนาคต
เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆ”
โบว์เขียนไดอารี่บันทึกความทรงจำ
“แล้วเจอกันนะบลู”
โบว์ยิ้มก่อนจะมองบนท้องฟ้าสีคราม
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
