ลำนำสามก๊ก 05 เตียวฉาน
จาก 三国演义 วรรณกรรมสามก๊ก บทที่ 8
ถอดความโดย กุ้ยหลิน
王允宴请董卓，唤貂蝉出见
หวางหวิ่น(อ้องอุ้น)เชิญต่งจว๋อ(ตั๋งโต๊ะ)มางานเลี้ยง เปิดตัวเตียวฉาน(เตียวเสี้ยน)
原是昭阳宫里人，惊鸿宛转掌中身，只疑飞过洞庭春。
按彻《梁州》莲步稳，好花风袅一枝新，画堂香暖不胜春。
เดิมทีเป็นนางในวังเจาหยาง
ม้วนร่างอย่างห่านป่าหวาดผวา
กลางหัตถ์อาจเริงนาฏลีลา
ฤๅว่าเหินนภาข้ามอุทยาน
ย่างโกสุมตามเหลียงโจวท่วงทำนอง
กิ่งผกาต้องพระพายแผ่วพัดผ่าน
บนหอเขียนอภิรมย์สุคนธาร
วสันต์ซ่านชื่นบานผ่านราตรี
(วังเจาหยาง 昭阳宫 เป็นที่ประทับของฮองเฮาเจ้าเฟยเอี้ยน 皇后赵飞燕 ในพระเจ้าฮั่นเฉิงตี้ 汉成帝 ร่ำลือว่า ฮองเฮาเจ้าเฟยเอี้ยน พระวรกายเบาจนอาจร่ายรำบนฝ่ามือ 掌中舞
ในบทกวีเปรียบเตียวฉานร่ายรำได้ดังฮองเฮาเจ้าเฟยเอี้ยน )
(เหลียงโจว 梁州 เป็นชื่อบทเพลงเลื่องชื่อสมัยถัง)
赞貂蝉
ชมเตียวฉาน
红牙催拍燕飞忙，一片行云到画堂。
眉黛促成游子恨，脸容初断故人肠。
榆钱不买千金笑，柳带何须百宝妆。
舞罢隔帘偷目送，不知谁是楚襄王。
กรับไม้แดงเร่งเร้านางแอ่นร่อน
เมฆาจรลิ่วล่องสู่ห้องเขียน
คิ้วนางยักยั่วเย้าใจเราเปลี่ยน
วงพักตร์เนียนแรกชมช่างบาดใจ
เงินหวีมิอาจซื้อยิ้มกานดา
สายสูงค่าคล้องเอวหลิ่วพลิ้วไหว
ระบำจบแอบส่งตาผ่านม่านไป
มิรู้แน่ใครแท้คือฉู่เซียงหวาง
(红牙 กรับไม้มักทำจากไม้จันทน์แดง)
(เงินหวี 榆钱 ชื่อเรียกเงินปลีกที่ใช้ในสมัยฮั่น มีค่าครึ่งตำลึง)
(สายหลิ่ว 柳带 สายคล้องเอวยาวของหญิงสาว)
(ฉู่เซียงหวาง 楚襄王 ยุครณรัฐ เลื่องชื่อเรื่องมากรัก นำมาเปรียบกับต่งจว๋อว่ามักมาก)
貂蝉执檀板低讴一曲
เตียวฉานตีกรับขับเพลง
一点樱桃启绛唇，两行碎玉喷《阳春》。
丁香舌吐衠钢剑，要斩奸邪乱国臣。
เผยอแย้มปากแดงน้อยอิงเถา
เรียวหยกเงาเพลงหยางชุนเจ้าขับขาน
ลิ้นกานพลูหอมฉุนคมกระบี่ปาน
ไว้ประหารโจรขบถคดแผ่นดิน
(กรับไม้จันทน์แดง 檀板)
(อิงเถา 樱桃 ซากุระและท้อ ใช้เปรียบรูปปากของหญิงสาว)
(หยางชุน 阳春 เพลงพิณโบราณ ในที่นี้สื่อความหมายว่าไพเราะ)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
