บาดแผลจากคำถาม : เมื่อ "ความหวังดี" ของแม่สร้าง "ความกลัว"
บทความนี้จะพาคุณเจาะลึกเข้าไปใน "โลกภายใน" ของเด็กที่เติบโตมากับ "คำถาม" และ "ความคาดหวัง" ของแม่ จนเกิดเป็น "ความกลัว" ฝังลึกในใจ พร้อมวิเคราะห์ "ผลกระทบ" ต่อพัฒนาการ และนำเสนอแนวทางเยียวยาบาดแผลทางใจผ่านมุมมองจิตวิทยาเชิงวิเคราะห์
"คำถาม" ที่ก่อเกิด "ความกลัว"
แม่หลายคนใช้ "คำถาม" เป็นเครื่องมือในการ "กระตุ้น" "พัฒนา" และ "ทดสอบ" ความรู้ความสามารถของลูก อย่างไรก็ตาม หาก "คำถาม" เหล่านั้นมาพร้อมกับ "ความคาดหวัง" ที่สูงเกินไป "คำตอบ" ที่ถูกต้องเพียงหนึ่งเดียว และ "การลงโทษ" เมื่อตอบผิด "คำถาม" อาจกลายเป็น "บาดแผล" ในใจเด็ก
เด็กที่เติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ จะ "เรียนรู้" ที่จะ "กลัว" การตอบคำถาม กลัวการทำผิด และ "สูญเสียความมั่นใจ" ในตนเอง
มุมมองจิตวิทยาเชิงวิเคราะห์
• Sigmund Freud อธิบายว่า "ความกลัว" เป็นกลไกป้องกันตนเอง (Defense Mechanism) ที่ "Ego" ใช้เพื่อ "หลีกเลี่ยง" ความวิตกกังวล และ "ความเจ็บปวด" ทางใจ เด็กที่ "กลัว" การตอบคำถาม อาจกำลัง "ปกป้อง" ตนเองจาก "ความรู้สึกผิด" "ความอับอาย" หรือ "การถูกตำหนิ"
• Carl Rogers เน้นย้ำถึงความสำคัญของ "Unconditional Positive Regard" หรือ "การยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไข" ในการพัฒนา "Self-Concept" หรือ "ภาพลักษณ์ตนเอง" เด็กที่ "ไม่ได้รับ" การยอมรับ จะ "รู้สึก" ไม่มั่นคง และ "ขาดความมั่นใจ" ในตนเอง
ตัวอย่างสถานการณ์
• แม่ถามลูกว่า "วันนี้เรียนอะไรบ้าง?" เมื่อลูกตอบไม่ได้ แม่ "ดุ" ว่า "ไม่ตั้งใจเรียน"
• แม่ถามลูกว่า "ทำไมทำแบบนี้?" เมื่อลูกตอบไม่ตรงใจ แม่ "บ่น" ว่า "ทำไมโง่อย่างนี้"
• แม่ "บังคับ" ให้ลูก "ตอบคำถาม" ต่อหน้าคนอื่น เมื่อลูกตอบผิด แม่ "รู้สึกอับอาย" และ "ตำหนิ" ลูก
ผลกระทบต่อพัฒนาการ
• ด้านการเรียนรู้: เด็กอาจ "ไม่กล้า" แสดงความคิดเห็น "ไม่กล้า" ถามคำถาม และ "ขาดความกระตือรือร้น" ในการเรียนรู้
• ด้านอารมณ์: เด็กอาจ "วิตกกังวล" "เครียด" "ซึมเศร้า" และ "มีปัญหา" ในการควบคุมอารมณ์
• ด้านสังคม: เด็กอาจ "ไม่กล้า" เข้าสังคม "ไม่กล้า" สร้างสัมพันธภาพ และ "มีปัญหา" ในการสื่อสาร
แนวทางเยียวยา
• สร้าง "พื้นที่ปลอดภัย": พ่อแม่ควร "รับฟัง" "เข้าใจ" และ "ยอมรับ" ลูก โดยไม่ "ตัดสิน" หรือ "บังคับ"
• ให้ "กำลังใจ" และ "คำชม": ชื่นชม "ความพยายาม" และ "ความสำเร็จ" ของลูก แม้เพียงเล็กน้อย
• ส่งเสริม "ความมั่นใจ": ให้โอกาสลูกได้ "ลองผิดลองถูก" "ตัดสินใจ" และ "แก้ปัญหา" ด้วยตนเอง
• "ปรับเปลี่ยน" วิธีการสื่อสาร: ใช้ "คำถามปลายเปิด" "กระตุ้น" ให้ลูก "คิด" และ "แสดงความคิดเห็น" อย่างอิสระ
แหล่งข้อมูลเพิ่มเติม
• Freud, S. (1923). The ego and the id. The Hogarth Press and the Institute of Psycho-analysis.
• Rogers, C. R. (1951). Client-centered therapy: Its current practice, implications, and theory. Houghton Mifflin.
• Bowlby, J. (1988). A secure base: Parent-child attachment and healthy human development. Basic Books.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
