ริมฝั่งโขง เชียงคาน และเพื่อนรัก
วันที่ 22 กันยายน 2019 ฉันมีเหตุให้เดินทางไกลไปจังหวัดเลย เป็นการเดินทางที่เหมือนมีบางอย่างข้างในคอยบอกว่ามันจะมีความหมายมากกว่าการศึกษาดูงาน มันไม่ใช่แค่การขับรถผ่านเส้นทางที่ทอดยาวผ่านป่าเขา หรือแวะกินข้าวเหนียวหมูปิ้งในร้านข้างทาง หากแต่เป็นเส้นทางที่พาฉันกลับไปพบใครบางคน...ใครสักคนที่เคยอยู่ในช่วงเวลาสำคัญของชีวิตฉัน
ติ๊ก เพื่อนสมัยมัธยมปลายที่ฉันรักและสนิทมากที่สุด เราไม่ได้เจอกันนานหลายปี นานจนเกือบลืมไปแล้วว่าความรู้สึกเวลาหัวเราะกับเธอมันเต็มหัวใจขนาดไหน แต่ฉันยังจำได้ดีว่ามิตรภาพของเรานั้นเริ่มต้นอย่างแปลกประหลาด ตอน ม.4 ฉันไม่ชอบเธอเอาเสียเลย ฉันมองว่าเธอช่างมีอะไรที่ขัดหูขัดตาในทุกจังหวะการใช้ชีวิตของเธอ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน เรากลับกลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันจนแยกจากกันแทบไม่ได้
เย็นวันนั้น ฉันกับติ๊กนัดพบกันที่ถนนคนเดินเชียงคาน ยามที่พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ท้องฟ้าสีส้มทองสะท้อนลงสายน้ำโขง ฉันเห็นติ๊กยืนรออยู่ตรงมุมหนึ่งของร้านค้าริมถนน เสื้อยืดลายดอกไม้กับกางเกงยีนที่ใส่ทำให้เธอดูเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป แต่ดวงตาของเธอยังคงมีแววซุกซนและคุ้นเคย ฉันจอดรถลงเดินไปหาเธอพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนเวลาย้อนกลับไปในวัยมัธยม
เราสองคนหัวเราะเสียงดังเมื่อได้พบกัน เธอเล่าให้ฟังว่าสามีของเธอกำลังรออยู่ในรถ ฉันแอบหัวเราะอยู่ในใจ รู้ดีว่าติ๊กน่าจะบอกสามีว่า “นั่งรอไปก่อนนะ ฉันต้องเดินกับเพื่อนคนนี้” การทิ้งสามีไว้เพื่อมาเดินกับฉันนั้น เป็นสิ่งที่เธอทำอย่างธรรมชาติ เหมือนกับว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนั้นสำคัญจนอะไรก็ต้องหลีกทาง
เราถ่ายรูปคู่กันหลายมุม ริมน้ำโขงยามเย็นมีมนต์ขลังที่ทำให้หัวใจอ่อนโยนลง เราคุยกันเรื่องวันเก่า ๆ สมัยมัธยม ฉันถามถึงแม่ของเธอถึงไก่ที่เลี้ยงไว้หน้าบ้าน และส้มตำซั่วขนมจีนเส้นสดที่เธอเคยทำให้ฉันกิน เธอยิ้มและบอกว่า “ยังอร่อยเหมือนเดิมนะ มีโอกาสต้องมากินที่บ้านอีก” บ้านของติ๊กอยู่ปากชม ใกล้ ๆ เชียงคาน ติดกับแม่น้ำโขง ครั้งหนึ่งฉันเคยไปบ้านเธอ อากาศดีเหมือนอยู่ในโลกอีกใบ ฉันจำได้ว่าวันนั้นเราสองคนกินส้มตำอย่างเอร็ดอร่อยและหัวเราะกันจนน้ำตาเล็ด
ในเวลานั้นฉันรู้สึกว่ามิตรภาพไม่เคยหายไปไหน มันเหมือนรอยยิ้มที่เก็บไว้ในกล่องทรงจำ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังมีรอยยิ้มนั้นอยู่ เมื่อเราสองคนได้พบกันอีกครั้ง ความรู้สึกเดิม ๆ ก็ถูกปลดปล่อยออกมา
ติ๊กเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด เธอไม่ใช่แค่คนที่อยู่ในช่วงชีวิตหนึ่งของฉัน แต่เป็นคนที่เตือนให้ฉันรู้ว่าความทรงจำที่ดีนั้นมีค่ามากเพียงใด เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันเชื่อว่าความสัมพันธ์ที่แท้จริงไม่ต้องการคำพูดหวานหู ไม่ต้องการของขวัญหรูหรา แต่ต้องการเพียงแค่การใส่ใจและความจริงใจในวันที่ได้อยู่ด้วยกัน
เชียงคานในเย็นวันนั้นเป็นพยานของมิตรภาพที่ไม่มีวันเก่า มิตรภาพที่เหมือนสายลมริมโขง อ่อนโยนและอบอุ่นเสมอ ฉันขับรถกลับบ้านพร้อมกับหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขและความคิดถึง ฉันหวังว่าจะมีวันหนึ่งที่ได้ไปกินส้มตำซั่วขนมจีนเส้นสดที่บ้านของเธออีกครั้ง และฉันหวังว่าคุณที่อ่านเรื่องราวนี้ จะมีใครสักคนที่ทำให้คุณรู้สึกแบบเดียวกัน
แล้วคุณล่ะ มีใครสักคนไหมที่อยากกลับไปเดินเคียงข้างกันอีกครั้ง ริมน้ำโขงในวันเวลาแสนเรียบง่ายแบบนี้?
ปลายดาวอินฟินิตี้
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
