แต่จิตอาศัยกายนี้ ..ก็ไม่สามารถหลุดพ้นกาย พ้นอารมณ์นึกคิดไปได้ กลับหลงเขื่ออารมณ์ในตัวตน ..อารมณ์ก็บรรยาย เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มายึด ..จะว่าเขียนตำราเป็นเล่มเกวียน..ก็คัดเอ้าท์อารมณ์ออกไปจากจิตจากกายไม่ได้เลย ..เพราะจิตนั้นไม่รู้ว่าจะคัดเอ้าท์ ตัดขาดอารมณ์ได้อย่างไร ตัดขาดความทุกข์ที่หลงเขื่ออารมณ์ในตัวตนไปได้ ..ส่วนผู้ที่ตัดขาดได้ ท่านก็ปฏิบัติ คัดเอ้าท์อารมณ์ เห็นอารมณ์นั่นเป็นกรรม ก็ทิ้งมันไป ทิ้งมันได้ กายก็เบา จิตก็เบา ..จึงมีคำว่า ..รู้แล้วละ จิตจะเป็นพระ ..