ผมเคยผ่านเหตุการณ์ที่เรียกว่า การไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัย ครับ เครียดไม่น้อยเลยในตอนนั้น ผมเป็นคนคิดมากเป็นทุนเดิม เส้นก่ำกึ่งระหว่าง เราเป็นนักศึกษาหรือชาวบ้านหนึ่ง ในตอนนั้น เป็นอะไรที่รู้สึกแย่มากครับ เหมือนทุกวันผมไม่รู้ว่าผมเป็นใครหรือทำอะไรกันแน่
การตัดสินใจที่ไม่เรียนต่อ เป็นเหมือนกับโชคชะตาที่ทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไม่หยุดเรียนรู้ และรู้ตัวเองว่า ตัวเองชอบ "การเรียนรู้" มาก ๆ ผมเรียนได้หมด ถ้าหากเป็นสิ่งที่ผมรู้สึกสนใจ ผมชอบบรรยากาศตอนที่เรียนอะไรจากศูนย์ นั่งโง่ ๆ ในห้องนอนคนเดียว รู้อีกทีระหว่างที่เราลงมือเรียนต่อไปไม่หยุด เราก็มาอยู่ในจุดที่คนอื่นมองว่า เราเป็นผู้มีความรู้ เป็นความรู้สึกที่ผมชอบมาก ๆ ครับ
จากตอนแรก เราเรียนเพื่อให้คนอื่นยอมรับ จนตอนนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญอีกครั้งคือ การที่เราเรียนเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อผู้อื่น แบบจริงจัง ในตอนนี้ผมยังไม่มีใบปริญญาให้พ่อแม่ได้เห็น ความคิดมากคงมาทำร้ายผมว่า ผมมันไร้คุณค่า แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่เลย คนที่ควรเห็นคุณค่าคนแรก ควรเป็นตัวผมก่อนต่างหาก
เมื่อผมเลือกเรียนรู้ เลือกที่จะยอมรับความผิดพลาด มันทำให้ผมโตขึ้นกว่าเดิมมาก จนอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากผมเรียนมหาวิทยาลัย ผมคงไม่โตได้มากขนาดนี้ ผมไม่ได้บอกว่าการเรียนมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่สำหรับชีวิตผม มีสื่อการเรียนรู้ดี ๆ ที่ฟรีและราคาเข้าถึงได้ ถ้าหากเก็บเงินและวางแผนเป็น ชีวิตของผมไม่ได้กำหนดว่า ความรู้ต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมและสอนโดยคนใส่ชุดกากี คนขายลูกชิ้นไม้ละ 10 บาท ก็สามารถสอนผมได้ ถ้าหากสภาวะเหมาะสมให้ผมได้เรียนรู้ตอนยืนกินลูกชิ้นปิ้ง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
