ขุนโจรเหลียงซาน 212 กิเลนหยกประเดิมชัย
เถียนหู่แห่งเหอเป่ย 河北田虎 เป็นชาวอำเภอชิ่นหยวน 沁源县 เวยเสิ้งโจว 威胜州 เดิมเป็นนายพรานมีพละกำลังมากชำนาญวิชาการต่อสู้ เที่ยวคบหาพวกอันธพาล อาศัยอยู่กลางขุนเขาง่ายต่อการส้องสุมกำลัง ประกอบกับภัยพิบัติเกิดขึ้นบ่อยครั้ง จนชาวบ้านอดอยากคับแค้น เถียนหู่จึงฉวยโอกาสรวบรวมพวกเดนตาย ยุยงปลุกปั่นชาวบ้าน เริ่มจากปล้นสดมภ์จนต่อมาปล้นชิงเมือง ทหารหลวงหมดทางป้องกัน
เถียนหู่เป็นเพียงนายพราน แต่สามารถก่อการใหญ่ก็เพราะ ขุนนางในสมัยนั้น ฝ่ายพลเรือนละโมบเห็นแก่ทรัพย์ ฝ่ายทหารรักตัวกลัวตาย แม้ตามหัวเมืองและอำเภอจะมีทหารรักษา แต่ก็ล้วนขี้ขลาดอ่อนแอ หรือไม่ก็มีแต่ชื่อ คนเดียวรับเบี้ยเลี้ยงทหารสามคน ใช้เงินซื้อตำแหน่งว่างไม่กี่สิบตำลึงได้มาหนึ่งชื่อ เบิกเสบียงหลวงไปกินเปล่า พอถึงเวลาฝึกทหารก็จ้างคนมาแสดงตน ช่วยกันปิดบังเบื้องบน
ถึงเวลาออกศึกสงคราม รบก็ไม่เป็น เห็นฝุ่งคลุ้งเบื้องหน้าหรือได้ยินปืนสัญญานดัง ต่างชิงหนีก่อน โทษบิดามารดาให้ขามาเพียงสองข้าง แม่ทัพที่ส่งมาบุกจับเถียนหู่ ก็ท่าดีทีเหลว ถอยหนีไม่เป็นกระบวน หรือจับแพะไปเป็นผลงาน ยิ่งสร้างความชังให้ชาวบ้าน พากันไปสมทบเป็นพวกโจร
เถียนหู่ยึดได้ห้าหัวเมืองห้าสิบหกอำเภอมี
หนึ่ง เมืองเวยเสิ้ง 威胜 ปัจจุบันคือ ชิ่นโจว 沁州
สอง เมืองเฝินหยาง 汾阳 ปัจจุบันคือ เฝินโจว 汾州
สาม เมืองเจาเต๋อ 昭德 ปัจจุบันคือ ลู่อัน 潞安
สี่ เมืองจิ้นหนิง 晋宁 ปัจจุบันคือ ผิงหยาง 平阳
ห้า เมืองไก้โจว 盖州 ปัจจุบันคือ เจ๋อโจว 泽州
(ปัจจุบัน หมายถึง ในสมัยของผู้ประพันธ์)
ห้าสิบหกอำเภอ อยู่ในเขตปกครองของห้าหัวเมือง
เถียนหู่ก่อสร้างตำหนักราชวังที่เฝินหยาง 汾阳 แต่งตั้งขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ มหาดไทยและกลาโหม ตั้งตัวเป็นใหญ่ขนานนามตนเองเป็น จิ้นอ๋อง 晋王 ขณะนี้จัดทัพสองกองมารุกรานต้าซ่ง
ทางด้านซ่งเจียง กำหนดวันออกเดินทัพ มีซู่ไท่เว่ยมาส่ง เจ้าอันฝู่นำสิ่งของพระราชทานมาแจกเหล่าทหาร ซ่งเจียงจัดทัพเป็นสามทัพ
ทัพหน้าห้าพยัคฆ์แปดอัศวิน ขุนพลพยัคฆ์มี ง้าวใหญ่กวนเสิ้ง หัวเสือดาวหลินชง อสนีบาตฉินหมิง กระบองคู่ฮูหยันจว๋อ ขุนพลทวนคู่ต่งผิง ขุนพลอ้ศวินมี หลีกว่างน้อยฮวาหยง มือทวนทองสวีหนิง สัตว์หน้าครามหยางจื้อ กองหน้าเลือดพล่านสว่อเชา ศรไร้ขนจางชิง เจ้าเครางามจูถง มังกรเก้าลายสื่อจิ้น จอมบุ่มบ่ามมู่หง
ทัพหลังสิบหกสมิง ขุนพลสมิงมี ควบสามเขาหวงซิ่น วี่ฉืออมโรคซุนลี่ เขยเจ้าอัปลักษณ์เซวียนจ้าน ดาวจิ่งมู่อั้นเห่าซือเหวิน ขุนพลร้อยชัยหันเทา ขุนพลเนตรสวรรค์เผิงฉี่ ขุนพลทิพย์วารีซ่านถิงกุย ขุนพลเทพอัคคีเว่ยติ้งกว๋อ ครุฑาเสียดเมฆโอวเผิง ซวนหนีตาไฟเติ้งเฟย พยัคฆ์ขนแพรเอี้ยนซุ่น เซียนขลุ่ยเหล็กหม่าหลิน เสือโจนห้วยเฉินต๋า งูร้อยก้าวหยางชุน เสือดาวขนแพรหยางหลิน ป้าอ๋องน้อยโจวทง
ซ่งเจียง หลูจวิ้นอี้ อู๋ย่ง กงซุนเสิ้ง และขุนพลที่เหลืออยู่ทัพหลวง เดินทัพมาถึงเขตอำเภอหยวนอู่ 原武县 หลี่จวิ้นแม่ทัพเรือนำเรือมารับข้ามไปฟากเหนือของหวงเหอ จากนั้น ซ่งเจียงให้ทัพเรือแล่นไปรอที่แม่น้ำเว่ย เมืองเว่ยโจว 卫州卫河 ทัพบกเดินทัพไปถึงเว่ยโจว ตั้งค่ายลง
ทางเมืองเว่ยโจวจัดอาหารมาเลี้ยงดูกองทัพ แล้วเชิญซ่งเจียงเข้าเมืองไปปรึกษาราชการ รายงานว่า
“พวกโจรเถียนหู่เข้มแข็งนัก มิอาจประมาท เมืองเจ๋อโจว 泽州 บัดนี้ตกอยู่ในมือเถียนหู่ แต่งตั้งให้หนิ่วเหวินจง 钮文忠 เป็นซูมี่รักษาเมือง ให้จางเสียง 张翔 หวางจี๋ 王吉 นำพลหนึ่งหมื่นมาตีฮุยเสี้ยน 辉县 ซึ่งขึ้นกับเว่ยโจวนี่ ให้เสิ่นอัน 沈安 ฉินเซิง 秦升 นำพลหนึ่งหมื่นเข้าตีอำเภออู่เส้อ 武涉 ซึ่งขึ้นกับไหวยโจว 怀州 ขอให้ท่านแม่ทัพหาทางแก้ไขโดยด่วน”
ซ่งเจียงกลับมายังค่ายเรียกประชุม อู๋ย่งว่า “หลิงชวน 陵川 เป็นกุญแจสำคัญของไก้โจว หากเข้าตีหลิงชวน สองทัพที่ยกมาล้อมต้องรีบถอยกลับ”
หลูจวิ้นอี้ว่า “ผู้น้องอาสานำทัพเข้าตีหลิงชวน”
ซ่งเจียงให้หลูจวิ้นอี้นำทัพทหารม้าหนึ่งหมื่น พลเดินเท้าห้าร้อย นายทัพม้ามี ฮวาหยง ฉินหมิง ต่งผิง สว่อเชา หวงซิ่น ซุนลี่ หยางจื้อ สื่อจิ้น จูถง มู่หง นายทัพพลเดินเท้ามี หลี่ขุย เป้าสวี้ เซี่ยงชง หลีกุ่น หลู่จื้อเซิน อู่ซง หลิวถัง หยางสยง สือสิ้ว
วันรุ่งขึ้น หลูจวิ้นอี้ยกทัพไปตีหลิงชวน ซ่งเจียงปรึกษากับอู๋ย่งอยู่ในกระโจมถึงแผนการถัดไป
อู๋ย่งว่า “ทัพโจรลำพองมานาน แม่ทัพหลูยกทัพไปครานี้คงได้ชัยไม่มีปัญหา ทว่ายังมีอีกเรื่อง ภูมิประเทศของสามจิ้น 三晋 สูงชันคับขัน ควรส่งหัวหน้าสองนายออกไปสำรวจก่อนที่จะเคลื่อนทัพ”
(สามจิ้น 三晋 คือพื้นที่มณทลซานซี 山西 และบางส่วนของเหอเป่ย เหอหนาน ในสมัยชุนชิว คือรัฐจิ้น ถูกแบ่งเป็นสามรัฐในยุครณรัฐ คือ เจ้า เว่ย หาน มักเรียกรัฐทั้งสามรวมกันว่า สามจิ้น)
ไม่ทันขาดคำ ได้ยินเสียงเอี้ยนชิงที่ผ่านมาหน้ากระโจมเรียนเข้ามาว่า “ท่านเสธ.คงไม่ต้องเสียแรง สภาพภูมิประเทศมีอยู่ที่นี่แล้ว”
เอี้ยนชิงเข้ามาเอาม้วนแผนที่คลี่กางบนโต๊ะ ซ่งเจียงกับอู๋ย่งพิจารณาดูแล้ว เป็นแผนที่ภูมิประเทศของสามจิ้น มีรายละเอียดชัดเจนว่าชัยภูมิใดเหมาะกับการตั้งค่าย การซุ่มโจมตี หรือรบกลางแปลง
อู๋ย่งตะลึงถามว่า “แผนที่นี้ได้มาจากไหน”
เอี้ยนชิงว่า “คราก่อนที่ชนะศึกเหลียว เดินทัพกลับผ่านมาถึงตำบลวนาคู่ 双林镇 ได้พบกับสวี่ก้วนจงมาดักพบ แล้วเชิญผู้น้องไปเที่ยวบ้าน ก่อนกลับได้มอบแผนที่นี้ให้ โดยบอกว่าเป็นภาพวาดที่วาดเล่นเอง พอผู้น้องกลับถึงค่ายคลี่ออกดู จึงรู้ว่าเป็นแผนที่ของสามจิ้น”
ซ่งเจียงว่า “วันก่อน ท่านกลับมาถึง ข้าก็มัวรีบไปเข้าเฝ้า จึงยังไม่ได้คุยกัน ข้าเห็นว่าคนผู้นี้มีฝีมือ ท่านก็เคยพูดถึงอยู่ ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่”
เอี้ยนชิงว่า “ก้วนจงมีความสามารถหลายอย่าง เป็นคนจริงใจ เชี่ยวชาญเพลงอาวุธ รอบรู้งานศิลป์ ทั้งหมากรุกดนตรีวาดภาพ แต่ไม่ยินดีรับราชการ พอใจถือสันโดษกลางป่าเขา ตามที่ได้สนทนากัน”
อู๋ย่งว่า “เป็นผู้สัตย์ซื่อถือปณิธานแน่วแน่”
ซ่งเจียง อู๋ย่งทอดถอนใจ กล่าวชมมิขาดปาก
ทางด้านหลูจวิ้นอี้มาถึงหลิงชวน สั่งการให้หวงซิ่น ซุนลี่นำทหารสามพันไปซุ่มทางตะวันออกของเมืองหลิงชวนห่างจากเมืองห้าลี้ ให้สื่อจิ้น หยางจื้อนำทหารสามพันไปซุ่มทางตะวันตกของเมืองหลิงชวนห่างจากเมืองห้าลี้ โดยให้
“ออกเดินทางคืนนี้ ม้าให้ถอดกระพรวน คนให้คาบกิ่งไม้ ไปอย่างเงียบเชียบ พรุ่งนี้พวกข้าจะยกทัพเข้าโจมตี หากศัตรูไม่ทันตั้งตัว พวกเรายึดเมืองได้ ให้สังเกตธงที่ชักทางประตูทิศใต้เป็นสำคัญ พวกท่านก็ทยอยเข้าเมือง
แต่หากข้าศึกมีการเตรียมพร้อม จะยิงปืนใหญ่เป็นสัญญาน พวกท่านจงนำทัพทั้งสองเข้ากระหนาบตีเมือง”
แม่ทัพทั้งสี่นำทหารไปซุ่มตามคำสั่ง
ยามห้าเช้าวันรุ่งขึ้น หลูจวิ้นอี้ให้ทหารจัดแจงอาหารเช้าแล้วเสร็จ ก็ยกทัพเข้าประชิดกำแพงเมืองหลิงชวนตอนฟ้าสาง รัวกลองโบกธงท้ารบ
ทหารรักษากำแพงเมืองรีบรายงานไปยังแม่ทัพผู้รักษาเมืองต่งเฉิง 董澄 และรองแม่ทัพเสิ่นจี้ 沈骥 และ เกิ่งกง 耿恭
ต่งเฉิงผู้นี้เป็นแม่ทัพหน้าใต้บังคับบัญชาหนิ่วเหวินจง สูงถึงเก้าฉื่อ พละกำลังมากกว่าคนทั่วไปใช้ดาบพอเฟิง 泼风刀 (ดาบแคบคมเดียว คล้ายดาบซามูไร) หนักสามสิบชั่งเป็นอาวุธ พอรู้ว่าราชสำนักซ่งส่งพวกเขาเหลียงซานมาตีเมือง ต่งเฉิงรีบจัดทัพจะออกรบนอกเมือง
เกิ่งกงท้วงว่า “ข้าฟังมาว่าพวกซ่งเจียงนี่ห้าวหาญนัก มิควรประมาท ควรตั้งรักษาเมืองให้มั่นไว้ แล้วส่งคนไปขอทัพหนุนจากไก้โจว มาถึงจึงตีกระหนาบทั้งนอกใน จึงจักได้ชัย”
ต่งเฉิงกลับโกรธว่า “พวกมันดูหมิ่นข้า บังอาจมาเหยียบจมูกถึงหน้าเมือง พวกมันเดินทางมาไกล ยังเหนื่อยล้า พวกเรารีบเข้าตีอย่าให้เหลือกลับไปแม้แต่เกราะสักชิ้น”
เกิ่งกงยังคงท้วงไม่ลดละ ต่งเฉิงไม่ยอมฟังกล่าวว่า
“ถ้าเช่นนั้น ก็เอาทหารม้าไว้เฝ้าเมืองกับเจ้าหนึ่งพัน เจ้าขึ้นไปบนป้อมกำแพงรอดูข้าไล่ฆ่าพวกมัน”
ต่งเฉิงสวมเกราะถือดาบนำเสิ่นจี้และทหารม้าสามพันเปิดประตู ทอดสะพานชัก ยกออกจากเมืองมาประจัญหน้ากับทัพซ่ง เห็นตัวนายทหารฝ่ายตรงข้าม ตะโกนลั่นว่า
“โจรไพร่หนองน้ำ รนหาที่ตายมาถึงนี่”
จูถงตวาดกลับมาว่า “กองทัพสวรรค์มาถึง รีบลงม้ามาให้จับ อย่าต้องให้เปื้อนหอกดาบ”
ทหารสองฝ่ายโห่ร้อง สองนายพลควบม้าเข้าห้ำหั่น ไม่ทันถึงสิบเพลง จูถงชักม้าหนีไปทางตะวันออก ต่งเฉิงกวดตามมา ฮวาหยงอยู่ปีกตะวันออก จึงควบม้ามาสกัด รบกับต่งเฉิงได้สามสิบกว่าเพลง ไม่รู้แพ้ชนะ
เสิ่นจี้ยืนม้าเฝ้าสะพานชักอยู่เห็นต่งเฉิงเอาชนะไม่ได้ จึงควงทวนเตี่ยนกังขาวควบม้าจะเข้ารุมรบ ฮวาหยงเห็นว่าจะถูกกระหนาบจึงชักม้าหนีไปทางตะวันออก ต่งเฉิง เสิ่นจี้ควบม้ากวดตามติด ฮวาหยงหันกลับมารบด้วย
เกิ่งกงเฝ้าดูอยู่บนกำแพง เห็นต่งเฉิง เสิ่นจี้ควบม้าไล่กวดเกรงว่าจะต้องอุบาย จึงคิดจะตีม้าล่อเรียกให้ถอยทัพ พลันมีทัพซ่งนำโดยหลี่ขุย หลู่จื้อเซิน เป้าสวี้ เซี่ยงชงกับพวกหัวหน้าอีกราวสิบคนนำทหารบุกข้ามสะพานชักมา ทหารฝ่ายเหนือรับมือไม่อยู่
เกิ่งกงรีบสั่งให้ปิดประตูเมือง แต่หลี่ขุย หลู่จื้อเซินถลันเข้าเมืองมาเสียก่อนแล้ว ทหารรักษาประตูเข้ามารุมรบ หลู่จื้อเซินตะโกนลั่นใช้ไม้เท้ากวาดทีเดียวร่วงไปสอง หลี่ขุยควงขวานสับไปอีกหก เป้าสวี้เข้าเมืองมายึดประตูเอาไว้ได้ เกิ่งกงเห็นท่าไม่ดี รีบลงจากกำแพงจะหนีไปทางเหนือ ถูกทหารไล่ตามจับเป็นไว้ได้
ต่งเฉิง เสิ่นจี้รบกับฮวาหยงอยู่ได้ยินเสียงโห่ร้องที่สะพานชักจึงรีบชักม้ากลับมาช่วย ฮวาหยงไม่ตาม เก็บทวนหยิบธนูขึ้นมาเล็งกลางหลังต่งเฉิงแล้วยิง ถูกต่งเฉิงขาชี้ฟ้าตกม้าตาย
หลูจวิ้นอี้สั่งทหารบุก ต่งผิงใช้ทวนแทงเสิ่นจี้ตกม้าตาย ทัพหลิงชวนตายไปกว่าครึ่ง ที่เหลือแตกหนีกระจัดกระจาย หลูจวิ้นอี้เข้าเมืองมาเห็นหลี่ขุยติดลมเอาขวานไล่สับคนไปทั่ว จึงตะโกนว่า “น้องเรา อย่าทำร้ายราษฎร” หลี่ขุยจึงยอมหยุด
หลูจวิ้นอี้ให้ทหารชักธงสัญญานที่ประตูทิศใต้ ทัพทั้งสองของหวงซิ่น ซุนลี่ สื่อจิ้น หยางจื้อจึงทยอยเข้าเมืองมา
ฮวาหยงนำหัวต่งเฉิงมาส่ง ต่งผิงส่งหัวเสิ่นจี้ เป้าสวี้นำตัวเกิ่งกงมัดมาส่ง หลูจวิ้นอี้สั่งใก้แก้มัดแล้วเชิญนั่ง
เกิ่งกงว่า “ขุนพลตกเป็นเชลย กลับได้รับความกรุณา”
หลูจวิ้นอี้ว่า “ท่านขุนพลไม่ได้ออกมารบ แสดงว่ามีเจตนาดีต่างจากพวกต่งเฉิง ท่านแม่ทัพซ่งรักคนดีมีฝีมือ หากท่านขุนพลยอมกลับใจมาอยู่กับราชสำนัก ท่านแม่ทัพซ่งย่อมมีภารกิจสำคัญให้ปฏิบัติ”
เกิ่งกงยอมสามิภักดิ์
หลูจวิ้นอี้ให้ติดประกาศปลอบขวัญราษฎร และให้จัดเลี้ยงฉลองชัยให้เหล่าทหาร
ตอนก่อนหน้า : อาสาศึกเหอเป่ย
ตอนถัดไป : อุบายกิเลนชิงเมืองเกาผิง
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
