#17 TOB - บทที่ 6️⃣ The Seven Masters and the Aura (1) : #Aura – ออร่า
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
6️⃣ The Seven Masters and the Aura
บทที่ 6️⃣ คุรุผู้รู้แจ้งทั้งเจ็ดและออร่า
A huge flame burned blue; orange yellow and red flames burned around it. An enormous black snake slid straight through the flames, heading for me. Giants appeared from nowhere, running, and trying to catch the snake. It took seven of them together, to stop it before it reached me. But it turned and swallowed the flames, only to spit them back out, like a dragon, at the giants. They were transformed into immense statues just as they were - mounted on the tail of the snake.
เปลวไฟขนาดใหญ่ลุกโชนเป็นสีฟ้า ล้อมรอบด้วยเปลวไฟสีส้ม เหลือง และแดง งูดำขนาดมหึมาเลื้อยตรงผ่านเปลวไฟ มุ่งหน้ามาที่ข้าพเจ้า ยักษ์หลายตนปรากฏขึ้นจากที่ไหนไม่รู้ วิ่งและพยายามไล่จับงู ต้องใช้ถึงเจ็ดตนร่วมกันเพื่อหยุดมันก่อนที่มันจะถึงตัวข้าพเจ้า แต่มันกลับตัวและกลืนกินเปลวไฟเข้าไป เพียงเพื่อจะพ่นมันออกมาอีกครั้ง เหมือนมังกร ใส่ยักษ์เหล่านั้น พวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นรูปปั้นขนาดมหึมาในท่าทางนั้น - ติดอยู่บนหางของงู
The reptile became a comet and carried the statues off - to Easter Island.1 Next, they were greeting me, wearing strange hats. One of the statues, resembling Thao, caught me by the shoulder and said, ‘Michel, Michel...wake up.’ Thao was shaking me and gently smiling.
สัตว์เลื้อยคลานนั้นกลายเป็นดาวหางและพารูปปั้นเหล่านั้นไป - สู่เกาะอีสเตอร์¹ ต่อมา พวกเขากำลังทักทายข้าพเจ้า สวมหมวกประหลาด รูปปั้นหนึ่งที่ดูคล้ายเธาว์ จับไหล่ข้าพเจ้าและพูดว่า “มิเชล มิเชล...ตื่นได้แล้ว” เธาว์กำลังเขย่าตัวข้าพเจ้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน
(1 ‘Easter Island’ - an isolated island in the Pacific with no trees, several thousand kilometres from the shore of Chile, on which there are numerous gigantic statues from stone. Some of these statues are 50 meters high and since time immemorial have been considered ‘one of the seven wonders of the world’. Their existence has intrigued archaeologists and historians for centuries. —Editor’s comment in agreement with the Author)
(¹ ‘เกาะอีสเตอร์’ - เกาะที่โดดเดี่ยวในมหาสมุทรแปซิฟิก ไม่มีต้นไม้ อยู่ห่างจากชายฝั่งชิลีหลายพันกิโลเมตร บนเกาะมีรูปปั้นขนาดมหึมาจำนวนมากทำจากหิน รูปปั้นบางชิ้นสูงถึง 50 เมตร และตั้งแต่โบราณกาลถูกจัดให้เป็น ‘หนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลก’ การมีอยู่ของพวกมันทำให้นักโบราณคดีและนักประวัติศาสตร์สงสัยมาหลายศตวรรษ —หมายเหตุบรรณาธิการโดยความเห็นชอบของผู้เขียน)
‘My goodness❗’ I said, opening my eyes, ‘I was dreaming you were an Easter Island statue and that you caught hold of me by the shoulder...’
“พระเจ้า❗” ข้าพเจ้าพูดพลางลืมตา “ผมฝันว่าคุณเป็นรูปปั้นบนเกาะอีสเตอร์และคุณจับไหล่ผม…”
‘I am an Easter Island statue, and I did take you by the shoulder.’
“ฉันเป็นรูปปั้นบนเกาะอีสเตอร์ และฉันก็จับไหล่คุณจริงๆ”
‘Anyway, I’m not dreaming now, am I❓’
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม❓”
‘No, but your dream was really quite strange, for on Easter Island, there is a statue which was sculptured a very long time ago to immortalise me and which was given my name.’
“ไม่ แต่ความฝันของคุณประหลาดมากทีเดียว เพราะที่เกาะอีสเตอร์ #มีรูปปั้นที่ถูกแกะสลักขึ้นนานมาแล้วเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ฉัน_และได้รับชื่อของฉัน”
‘What are you telling me now❓’
“คุณกำลังบอกอะไรกับผมเนี่ย❓”
‘The simple truth, Michel, but we will explain all that to you in good time. For now, we will try on these clothes I’ve brought for you.’
“ความจริงอันเรียบง่าย มิเชล แต่พวกเราจะอธิบายทั้งหมดนั้นให้คุณฟังในเวลาที่เหมาะสม ตอนนี้ เรามาลองเสื้อผ้าที่ฉันเอามาให้คุณกันก่อน”
Thao handed me a richly-coloured robe which quite delighted me and, after a warm and perfumed bath, I dressed in the garment. A feeling of euphoria, which was totally unexpected, overwhelmed me. I mentioned it to Thao, who was waiting with a glass of milk and a little manna for me.
เธาว์ส่งเสื้อคลุมที่มีสีสันสวยงามให้ข้าพเจ้า ซึ่งทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีมาก และหลังจากอาบน้ำอุ่นที่มีกลิ่นหอม ข้าพเจ้าก็สวมชุดนั้น ความรู้สึกเคลิบเคลิ้มที่ไม่คาดคิดท่วมท้นตัวข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเอ่ยถึงเรื่องนี้กับเธาว์ ผู้ซึ่งกำลังรออยู่พร้อมนมหนึ่งแก้วและมานนาเล็กน้อยสำหรับข้าพเจ้า
‘The colours of your robe were chosen according to those of your Aura; that’s why you feel so good. If people on Earth were able to see Auras, they too could choose colours, which suit them and thereby enhance their feeling of well-being. They’d make use of colour rather than aspirin.’
“#สีของเสื้อคลุมของคุณถูกเลือกตามสีของออร่าของคุณ_นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คุณรู้สึกดี ถ้าผู้คนบนโลกสามารถมองเห็นออร่าได้ พวกเขาก็จะสามารถเลือกสีที่เหมาะกับพวกเขาและเพิ่มความรู้สึกสบายได้เช่นกัน #พวกเขาจะใช้สีแทนแอสไพริน”
‘What do you mean, exactly❓’
“คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่❓”
‘I’ll give you an example. Do you ever remember saying of someone: ‘oh, those clothes don’t suit you at all. He, or she, has no taste'❓’
“ฉันจะยกตัวอย่างให้คุณฟัง คุณจำตอนที่เคยพูด (ซุบซิบ) ถึงใครสักคนไหมว่า ‘โอ้ เสื้อผ้าพวกนั้นไม่เห็นเหมาะกับเขาเลย เขาหรือเธอไม่มีรสนิยมเลยหรืออย่างไร’❓”
‘Yes, quite often, in fact.’
“จำได้ จริงๆแล้วก็บ่อยเสียด้วย”
‘Well, in such cases, those people have simply chosen their clothes less skilfully than others, or mixed them less successfully. As you say in French, they jurent or ‘clash’, but more in the eyes of others than in their own. However, such people will not feel good in themselves, without realising why. If you were to suggest it be because of the colours they were wearing, they would think you odd.
You could explain that the vibrations of the colours were in discord with those of their Auras, but they would be no more inclined to believe you. On your planet, people only believe in what they see or touch...and yet the Aura can be seen...’
“เอาล่ะ ในกรณีเช่นนั้น คนเหล่านั้นเพียงแค่เลือกเสื้อผ้าได้ไม่เก่งเท่าคนอื่น หรือผสมผสานได้ไม่ดีเท่า อย่างที่คุณพูดในภาษาฝรั่งเศสว่า ‘jurent’ หรือ ‘ขัดแย้งกัน’ แต่มันมักจะเห็นได้ชัดในสายตาคนอื่นมากกว่าในสายตาของตัวเอง
อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง โดยไม่รู้ว่าทำไม ถ้าคุณบอกว่าเป็นเพราะสีที่พวกเขาสวมใส่ พวกเขาก็จะคิดว่าคุณประหลาด คุณอาจจะอธิบายว่า #การสั่นสะเทือนของสีไม่สอดคล้องกับออร่าของพวกเขา แต่พวกเขาก็จะไม่เชื่อคุณยิ่งขึ้นไปอีก บนดาวของคุณ ผู้คนเชื่อแต่สิ่งที่พวกเขาเห็นหรือสัมผัสได้เท่านั้น... แต่ทว่าออร่าก็สามารถมองเห็นได้นะ…”
‘The Aura is actually coloured❓’
“ออร่ามีสีจริงๆหรือ❓”
‘Of course. The Aura vibrates constantly with colours that vary. At the top of your head is a veritable bouquet of colours, where almost all the colours you know are represented.
“แน่นอน #ออร่าสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องด้วยสีที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด #ที่ด้านบนศีรษะของคุณมีช่อดอกไม้แห่งสีสันที่แท้จริง_ซึ่งมีเกือบทุกสีที่คุณรู้จัก*
[*ดอกบัวพันกลีบ ณ จักระที่ 7 โอ้… 🤔 -ผู้แปล-]
‘Around the head too, is a golden halo, but it is only really obvious in the most highly spiritual people and in those who have sacrificed themselves in order to help someone else. The halo resembles a golden mist, much like painters on Earth depict the haloes of ‘saints’ and of Christ. The haloes were included in their paintings because, in those times, some of the artists actually saw them.’
“#โดยรอบศีรษะก็ด้วย_จะมีรัศมีสีทอง แต่มันจะเห็นได้ชัดจริงๆ #เฉพาะในคนที่มีจิตวิญญาณสูงส่งและในผู้ที่เสียสละตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นเท่านั้น #รัศมีมีลักษณะเหมือนหมอกสีทอง คล้ายกับที่จิตรกรบนโลกวาดรัศมีของ ‘นักบุญ’ และพระเยซูคริสต์ รัศมีถูกรวมอยู่ในภาพวาดของพวกเขาเพราะในสมัยนั้น #จิตรกรบางคนเห็นมันได้จริงๆ”
‘Yes, I have heard mention of that, but I love to hear it from you.’
“ใช่ ผมเคยได้ยินเรื่องนั้นมาบ้าง แต่ผมอยากได้ยินจากคุณมากกว่า”
‘The colours are all there in the Aura: some shine more strongly, others are dull. People in poor health, for example, or people with bad intentions...'
“#สีทั้งหมดมีอยู่ในออร่า: บางสีส่องสว่างแรงกว่า บางสีหม่นกว่า ตัวอย่างเช่น #คนที่มีสุขภาพไม่ดี_หรือคนที่มีเจตนาไม่ดี…”
‘I would like so much to see the Aura. I know there are people who can see it.’
“ผมอยากเห็นออร่ามาก ผมรู้ว่ามีคนที่สามารถเห็นมันได้”
‘Many people on Earth could see it and read it a very long time ago, but there are few now. Calm yourself, Michel. You will see it, and not only one but several. Including your own. Now, though, I’ll ask you to follow me, because we have so much to show you and little time available.’
“คนจำนวนมากบนโลกเคยเห็นมันและอ่านมันได้นานมาแล้ว แต่ตอนนี้มีน้อยลง ใจเย็นๆ มิเชล คุณจะได้เห็นมัน และไม่ใช่แค่หนึ่งแต่หลายอัน รวมถึงของคุณเองด้วย แต่ตอนนี้ ฉันจะขอให้คุณตามฉันมา เพราะเรามีหลายอย่างที่จะแสดงให้คุณดูและเรามีเวลาน้อย”
I followed Thao, who placed my mask on my face and led the way to the flying platform we had used the day before.
ข้าพเจ้าตามเธาว์ไป เธาว์สวมหน้ากากให้ข้าพเจ้าและนำทางไปยังแท่นบินที่เราใช้เมื่อวานนี้
We took our places and immediately Thao began manoeuvring the machine so that it dodged below the branches of trees.
เราเข้าประจำที่และทันทีที่เธาว์เริ่มบังคับเครื่อง เพื่อให้มันหลบหลีกไปใต้กิ่งก้านของต้นไม้
In a matter of moments, we had emerged on the beach.
ในชั่วพริบตา เราก็มาถึงชายหาด
The sun had just risen behind the island and lit up the ocean and surrounding islands. From water level - the effect was magical. As we proceeded along the beach, I could see other dokos through the foliage, nestled among flowering bushes.
On the beach, the inhabitants of these dwellings bathed in transparent waters or strolled together on the sand. Apparently surprised to see our flying platform, they followed our progress as we passed. It occurred to me that this was not the usual means of transport on the island.
พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นเหนือเกาะและส่องสว่างไปทั่วมหาสมุทรและเกาะโดยรอบ จากระดับน้ำทะเล - ภาพที่เห็นช่างมหัศจรรย์ ขณะที่เราเคลื่อนไปตามชายหาด ข้าพเจ้าเห็นโดโคอื่นๆผ่านแมกไม้ ซุกซ่อนอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้ดอก บนชายหาด ผู้อาศัยของที่พักเหล่านี้กำลังว่ายน้ำในน้ำใสหรือเดินเล่นด้วยกันบนหาดทราย พวกเขาดูประหลาดใจที่เห็นแท่นบินของเรา และมองตามเราขณะที่เราบินผ่านไป ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ว่านี่คงไม่ใช่พาหนะปกติบนเกาะ
I should mention too, although swimmers and sunbathers are always completely naked on Thiaoouba, those who stroll or move any significant distance, always dress to do so. On this planet, there is neither hypocrisy, exhibitionism nor false modesty (this will be explained later).
ข้าพเจ้าควรกล่าวด้วยว่า แม้ผู้ที่ว่ายน้ำและอาบแดดจะเปลือยกายโดยสิ้นเชิงบนเทียร์อูบาห์ แต่ผู้ที่เดินเล่นหรือเดินทางไกลพอสมควร จะแต่งกายเสมอ บนดาวเคราะห์นี้ ไม่มีทั้งความหน้าไหว้หลังหลอก การอวดโชว์ หรือความถ่อมตัวเสแสร้ง (สิ่งนี้จะได้รับการอธิบายในภายหลัง)
It was not long before we reached the end of the island and, accelerating, Thao guided the vehicle at water level.
ไม่นานนักเราก็มาถึงปลายเกาะ และเธาว์เร่งความเร็ว นำพาหนะพุ่งไปเหนือระดับน้ำ
We headed in the direction of a large island, which could be seen on the horizon. I could not help but admire the dexterity with which Thao piloted the flying machine, especially when we arrived at the shore of the island.
เรามุ่งหน้าไปยังเกาะใหญ่ที่มองเห็นได้จากขอบฟ้า ข้าพเจ้าอดชื่นชมความคล่องแคล่วที่เธาว์บังคับยานบินไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเรามาถึงชายฝั่งของเกาะ
Approaching the coast, I could recognise enormous dokos, their points as usual towards the sky, I counted a group of nine, but the island was sprinkled with others, smaller and less visible amongst the vegetation. Thao took us higher and we were soon flying over what Thao called Kotra quo doj Doko - ‘The City of the nine Dokos’.
เมื่อเข้าใกล้ชายฝั่ง ข้าพเจ้าสังเกตเห็นโดโคขนาดมหึมา ยอดชี้ขึ้นฟ้าเช่นเคย ข้าพเจ้านับได้กลุ่มหนึ่งเก้าหลัง แต่เกาะนี้ยังมีโดโคอื่นๆกระจายอยู่ด้วย ซึ่งเล็กกว่าและมองเห็นได้ยากกว่าท่ามกลางพืชพรรณ เธาว์พาเราบินขึ้นสูงขึ้นและในไม่ช้าเราก็บินอยู่เหนือสิ่งที่เธาว์เรียกว่า โคตรา โคว ดอจ โดโค - ‘เมืองแห่งโดโคเก้าหลัง’
Skilfully, Thao brought us down between the dokos, to a beautiful park located in their midst. In spite of my mask, I was aware that the golden mist that enveloped Thiaoouba was much denser around these dokos than elsewhere.
เธาว์พาเราลงจอดอย่างชำนาญระหว่างโดโค ในสวนสวยที่อยู่ท่ามกลางโดโคเหล่านั้น แม้จะสวมหน้ากากอยู่ ข้าพเจ้าก็รับรู้ได้ว่าหมอกสีทองที่ห่อหุ้มเทียร์อูบาห์หนาแน่นกว่าที่อื่นๆรอบโดโคเหล่านี้
Thao confirmed I was not mistaken in my perception, but she was not then able to explain the phenomenon, as they were waiting for us.
เธาว์ยืนยันว่าข้าพเจ้าไม่ได้รับรู้ผิด แต่ตอนนั้นเธอไม่สามารถอธิบายปรากฏการณ์นี้ได้ เพราะพวกเขากำลังรอเราอยู่
She led me beneath an archway of greenery and along a path, which ran beside small ponds. Here wonderful water birds frolicked and little waterfalls murmured.
เธาว์นำข้าพเจ้าลอดใต้ซุ้มไม้เขียวและไปตามเส้นทางที่ทอดยาวข้างสระน้ำเล็กๆ ที่นี่มีนกน้ำสวยงามกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานและมีน้ำตกเล็กๆส่งเสียงซ่าๆ
I found myself almost running to keep up with Thao, but didn’t like to ask her to slow down. She appeared preoccupied in a way that was not typical of her. At one point, there was almost a catastrophe when I tried to jump, as much to amuse myself as to catch up with Thao. Due to the difference in gravity, I misjudged my leap and had to catch hold of a tree, which grew right on the water’s edge, to prevent myself from falling in.
ข้าพเจ้าแทบต้องวิ่งเพื่อตามเธาว์ให้ทัน แต่ก็ไม่อยากขอให้เธาว์ชะลอลง เธาว์ดูกังวลในแบบที่ไม่เป็นปกติสำหรับเธอ ณ จุดหนึ่ง เกือบจะเกิดหายนะเมื่อข้าพเจ้าพยายามกระโดด ทั้งเพื่อความสนุกและเพื่อไล่ตามเธาว์ เนื่องจากแรงโน้มถ่วงที่แตกต่างกัน ข้าพเจ้าประเมินการกระโดดผิดพลาดและต้องเกาะต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ริมน้ำพอดี เพื่อป้องกันไม่ให้ตกน้ำ
Eventually, we reached the Central Doko and stopped below the entrance light.
Thao seemed to concentrate for several seconds, then she took me by the shoulder and we passed through the wall.
ในที่สุด เราก็มาถึงโดโคกลางและหยุดอยู่ใต้แสงไฟทางเข้า เธาว์ดูเหมือนกำลังทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจับไหล่ข้าพเจ้าและเราก็ผ่านกำแพงเข้าไป
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
