#16 TOB - บทที่ 5️⃣ Learning to live on another planet (2) :
‘doko’ - #ที่พักอาศัยที่สร้างจากสนามพลังอีเธอร์
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
Soon our paths crossed and grand gestures of friendship were exchanged. At the same instant, a wave of well-being flowed through me lasting several seconds. It was the same sensation Latoli had produced and I recognised it as a sign of greeting from these ‘flying people’.
ในไม่ช้าเส้นทางของเราก็ตัดกัน และมีการแลกเปลี่ยนท่าทางแห่งมิตรภาพกันเป็นการใหญ่ ในขณะเดียวกัน คลื่นแห่งความรู้สึกเป็นสุขไหลผ่านตัวผมนานหลายวินาที มันเป็นความรู้สึกเดียวกับที่ลาโตลิสร้างขึ้น และผมจำได้ว่านี่เป็นสัญญาณการทักทายจาก ‘ผู้คนที่บินได้’ เหล่านี้
‘How do they do that❓ Is it levitation❓’
“พวกเขาทำได้อย่างไร❓ เป็นการลอยตัวหรือ❓”
‘No, they have a Tara1 on their waists and a Litiolac2 in their hands. These produce certain vibrations that neutralise the cold magnetic force of the planet, allowing neutralisation of the gravitational force.
Even a weight of millions of tonnes compares with that of feathers. Then, by other vibrations resembling those of ultra-sound, they can steer themselves precisely to wherever they choose, as they are doing now. On this planet, everyone wanting to travel some distance uses this method.’
“เปล่าหรอก พวกเขามีทารา¹ ที่เอวและลิทิโอแลค² ในมือ #สิ่งเหล่านี้สร้างการสั่นสะเทือนบางอย่างที่หักล้างพลังแม่เหล็กเย็นของดาวเคราะห์ #ทำให้สามารถหักล้างแรงโน้มถ่วงได้ #แม้แต่น้ำหนักหลายล้านตันก็เปรียบเสมือนขนนก จากนั้น #ด้วยการสั่นสะเทือนอื่นๆที่คล้ายกับอัลตราซาวด์ #พวกเขาสามารถบังคับทิศทางไปยังที่ที่ต้องการได้อย่างแม่นยำ เหมือนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ บนดาวเคราะห์นี้ ทุกคนที่ต้องการเดินทางไกลๆจะใช้วิธีนี้”
(1 The Tara is an apparatus worn like a belt when you wish to fly. —Author’s comment
2 The Litiolac works in concert with the Tara to fly, but is held in the hand. —Author’s comment)
(¹ทาราคืออุปกรณ์ที่สวมเหมือนเข็มขัดเมื่อต้องการบิน - หมายเหตุจากผู้เขียน
²ลิทิโอแลคทำงานร่วมกับทาราเพื่อการบิน แต่ถือไว้ในมือ - หมายเหตุจากผู้เขียน)
‘Then why are we using this vehicle❓’ I asked, for I would have loved to experiment with such equipment, which, by the way, was absolutely noiseless.
“แล้วทำไมเราถึงใช้ยานนี้ล่ะ❓” ผมถาม เพราะผมอยากทดลองใช้อุปกรณ์แบบนั้น ซึ่งไม่มีเสียงดังเลย
‘Michel, you are impatient. I have brought you by this means because you are not capable of flying with a Litiolac. Without practice, you could hurt yourself. Later, perhaps, if there is time, I will teach you how to use it. Look, we are nearly there.’
“มิเชล คุณใจร้อนนะ ฉันพาคุณมาด้วยวิธีนี้เพราะคุณยังไม่สามารถบินด้วยลิทิโอแลคได้ ถ้าไม่มีการฝึกฝน คุณอาจทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้ ภายหลัง บางที ถ้ามีเวลา ฉันจะสอนคุณใช้มัน ดูสิ เราใกล้ถึงแล้ว”
Indeed, we were fast approaching an island and could clearly see a golden beach where several people basked in the sun. Almost immediately, we were flying beneath palm fronds along a wide path, bordered with two rows of flowering and very fragrant bushes. The area was alive with the sound and colour of insects, butterflies and birds.
แน่นอนว่าเรากำลังเข้าใกล้เกาะและสามารถเห็นชายหาดสีทองที่มีผู้คนหลายคนอาบแดดอยู่ได้อย่างชัดเจน เกือบจะในทันที เราก็บินใต้ทางใบปาล์มตามเส้นทางกว้าง ที่มีแนวพุ่มไม้และดอกไม้หอมสองแถวขนาบข้าง บริเวณนั้นเต็มไปด้วยเสียงและสีสันของแมลง ผีเสื้อ และนก
The vehicle proceeded slowly at ground level and, after a final bend in the path, we arrived before a ‘little egg’, nestled among small trees and flowering vines. It seemed that every building on this planet had the shape of an egg, most often lying on their ‘sides’ but occasionally upright, as I have said, with the pointed end upwards. The ‘shells’ were off-white in colour and had no windows or doors.
ยานเคลื่อนที่ช้าๆที่ระดับพื้นดิน และหลังจากโค้งสุดท้ายของเส้นทาง เราก็มาถึงหน้า ‘ไข่ลูกเล็ก’ ที่ซุกอยู่ท่ามกลางต้นไม้เล็กๆและเถาวัลย์ดอกไม้ ดูเหมือนว่าทุกอาคารบนดาวเคราะห์ดวงนี้มีรูปทรงเหมือนไข่ ส่วนใหญ่นอนตะแคงข้าง แต่บางครั้งก็ตั้งตรง อย่างที่ผมได้กล่าวไว้ โดยมีปลายแหลมชี้ขึ้น ‘เปลือก’ มีสีขาวนวล และไม่มีหน้าต่างหรือประตู
This particular egg lay on its side, apparently half buried in the ground. It was about 30 metres long and 20 metres in diameter - quite small in comparison with those I’d seen so far.
ไข่ลูกนี้นอนตะแคงข้าง ดูเหมือนจมอยู่ในพื้นดินครึ่งหนึ่ง มันยาวประมาณ 30 เมตรและมีเส้นผ่าศูนย์กลาง 20 เมตร - ค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับที่ผมเคยเห็นมา
Thao stopped the vehicle in front of a bright light centred on the wall of the egg. Leaving the platform, we entered the habitation. As we did so, I felt a light pressure, with no more force than the weight of an eiderdown. I remembered experiencing the same sensation earlier, when we passed through the wall of the space centre.
เธาว์จอดยานหน้าแสงสว่างจุดหนึ่งที่อยู่กลางผนังของไข่ เราออกจากแท่นและเข้าไปในที่พัก ขณะที่เราทำเช่นนั้น ผมรู้สึกถึงแรงกดเบาๆ ไม่มากไปกว่าน้ำหนักของผ้านวม ผมจำได้ว่าเคยรู้สึกเช่นเดียวกันนี้ก่อนหน้านี้ ตอนที่เราผ่านกำแพงของศูนย์อวกาศ
Having neither doors nor windows on these buildings is extraordinary in itself, but once inside, it was stranger still. As I have mentioned before, the overall impression was of still being outside.
การที่อาคารเหล่านี้ไม่มีทั้งประตูและหน้าต่างนั้นแปลกประหลาดมากอยู่แล้ว แต่เมื่ออยู่ข้างใน มันยิ่งแปลกกว่านั้น อย่างที่ผมได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ ความรู้สึกโดยรวมเหมือนกับยังอยู่ข้างนอก
The startling beauty of colour was everywhere; the greenery; the branches of the trees dissecting the blue-mauve sky above; the butterflies; the flowers...I recall a bird that came to rest right in the middle of the ‘roof, so that we could see the bottom of its feet. It was as though it had miraculously stopped in mid-air - the effect was quite extraordinary.
ความงามอันน่าตื่นตาของสีสันมีอยู่ทุกหนแห่ง พืชสีเขียว กิ่งก้านของต้นไม้ที่ตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าอมม่วงเบื้องบน ผีเสื้อ ดอกไม้... ผมจำได้ว่ามีนกตัวหนึ่งมาเกาะอยู่ตรงกลาง ‘หลังคา’ ทำให้เราเห็นฝ่าเท้าของมัน ราวกับว่ามันหยุดลอยอยู่กลางอากาศอย่างน่าอัศจรรย์ - เป็นภาพที่แปลกประหลาดมาก
The only contrast with the outside was provided by the floor that was covered in a type of carpet on which were arranged comfortable looking seats and large pedestal tables. All of these furnishings were, of course, on a large scale - appropriate to these ‘large-scale’ people.
สิ่งเดียวที่ตัดกับภายนอกคือพื้นที่ปูด้วยพรมชนิดหนึ่ง บนนั้นมีที่นั่งที่ดูนั่งสบายและโต๊ะขาเดี่ยวขนาดใหญ่วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดนี้ แน่นอนว่ามีขนาดใหญ่ - เหมาะสมกับผู้คน ‘ขนาดใหญ่’ เหล่านี้
‘Thao,’ I asked, ‘how are your walls transparent and yet we can’t see in from the outside❓ And how can we pass through your walls as we did❓’
“เธาว์” ผมถาม “ทำไมผนังของคุณถึงโปร่งใสแต่เรามองไม่เห็นจากภายนอกล่ะ❓ และทำไมเราถึงผ่านผนังของคุณได้อย่างที่เราทำ❓”
‘First of all, Michel, let’s take off this mask of yours. I will regulate the internal light so that it will be bearable for you.’
“ก่อนอื่น มิเชล มาถอดหน้ากากของคุณกันก่อน ฉันจะปรับแสงภายในให้พอดีสำหรับคุณ”
Thao approached an object on the floor and touched it. When I removed my mask, I found the light to be no less tolerable than with it on, although the shiny quality was restored.
เธาว์เดินเข้าไปหาวัตถุชิ้นหนึ่งบนพื้นและแตะมัน เมื่อผมถอดหน้ากากออก ผมพบว่าแสงไม่ได้รบกวนมากไปกว่าตอนสวมหน้ากาก แม้ว่าความเจิดจ้าจะยังคงเดิม
‘You see, Michel, this habitation exists because of a magnetic field that is quite special. We have copied the forces of nature and the creations of nature to our own ends. Let me explain. Every body - human, animal or mineral - possesses a field around itself. The human body, for example, is surrounded both by an Aura and by an etheric force (field)1 of oval shape. You know that, don’t you?’
“คุณเห็นไหม มิเชล #ที่พักนี้ดำรงอยู่ได้เพราะสนามแม่เหล็กที่พิเศษมาก #เราได้ลอกเลียนพลังของธรรมชาติและสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมาใช้เพื่อจุดประสงค์ของเรา ให้ฉันอธิบาย #ทุกสรรพสิ่ง - มนุษย์ สัตว์ หรือแร่ธาตุ - #มีสนามพลังงานรอบตัว ร่างกายมนุษย์ ตัวอย่างเช่น #ถูกห้อมล้อมด้วยออร่าและ (สนาม)¹ #พลังอีเธอร์รูปทรงรี คุณรู้เรื่องนี้อยู่ใช่ไหม❓”
(1 Editor’s comment – หมายเหตุจากบรรณาธิการ)
I nodded.
ผมพยักหน้า
‘The latter comprises, in part, electricity and, to a greater extent, vibrations that we call Ariacostinaki.
“สิ่งหลังประกอบด้วยไฟฟ้าบางส่วน แต่ส่วนใหญ่เป็นการสั่นสะเทือนที่เราเรียกว่า ‘#อาเรียคอสทินากิ’ (Ariacostinaki)
‘These vibrations occur continuously for your protection while you are alive, and they are not to be confused with the vibrations of the Aura. With our habitations, we have copied nature in creating a field of mineral electro-etheric vibrations around a nucleus.’ Thao indicated an ‘egg’, the size of an ostrich egg, located in the middle of the room between two seats. ‘Will you push this seat please, Michel❓’
#การสั่นสะเทือนเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเพื่อปกป้องคุณในขณะที่คุณยังมีชีวิตอยู่ และ #ไม่ควรสับสนกับการสั่นสะเทือนของออร่า กับที่พักของเรา #เราได้ลอกเลียนธรรมชาติโดยสร้างสนามการสั่นสะเทือนอีเธอร์_ไฟฟ้าแร่ธาตุรอบๆแกนกลาง” เธาว์ชี้ไปที่ ‘ไข่’ ขนาดเท่าไข่นกกระจอกเทศ ที่อยู่กลางห้องระหว่างที่นั่งสองตัว “ช่วยเลื่อนที่นั่งนี้หน่อยได้ไหม มิเชล❓”
I looked at Thao, surprised by her request, considering the size of the seat and the fact that she had never before asked anything of me. I tried to oblige, but with some difficulty for the seat was indeed heavy; however I succeeded in moving it about 50 centimetres.
ผมมองเธาว์อย่างประหลาดใจกับคำขอของเธอ เมื่อพิจารณาถึงขนาดของที่นั่งและการที่เธอไม่เคยขออะไรจากผมมาก่อน ผมพยายามทำตาม แต่ด้วยความยากลำบากเพราะที่นั่งหนักจริงๆ อย่างไรก็ตาม ผมสามารถเลื่อนมันได้ประมาณ 50 เซนติเมตร
‘Very good,’ she said. ‘Now you will pass me the egg.’
“ดีมาก” เธอพูด “ตอนนี้ช่วยส่งไข่ให้ฉันหน่อย”
I smiled. In comparison, this would be a simple task. I could lift it with one hand and without any effort; but in order not to drop it, I took it in two hands and...fell to my knees❗ I had not expected it to be so heavy and had overbalanced. I stood up and tried again, this time with all my strength...nothing happened.
ผมยิ้ม เมื่อเทียบกันแล้ว นี่น่าจะเป็นงานง่าย ผมน่าจะยกมันด้วยมือข้างเดียวได้โดยไม่ต้องออกแรง แต่เพื่อไม่ให้มันหล่น ผมจับมันด้วยสองมือและ... ทรุดลงบนเข่า❗ ผมไม่คาดคิดว่ามันจะหนักขนาดนี้และเสียการทรงตัว ผมลุกขึ้นยืนและลองอีกครั้ง คราวนี้ใช้แรงทั้งหมด... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
Thao touched my shoulder. ‘Watch,’ she said. Turning towards the seat I had found so difficult to move, she placed one hand under it and raised it above her head. Still with one hand, she set it down again, apparently with no effort. Next, she took the egg in both hands and pushed and pulled with all her might till the veins swelled in her neck. Still the egg didn’t move a tenth of a millimetre.
เธาว์แตะไหล่ผม “ดูนี่” เธอพูด หันไปทางที่นั่งที่ผมพบว่ายากจะเคลื่อนย้าย เธอวางมือข้างหนึ่งใต้มันและยกขึ้นเหนือศีรษะ ยังคงใช้มือข้างเดียว เธอวางมันลงอีกครั้ง ดูเหมือนไม่ต้องออกแรงเลย จากนั้น เธอจับไข่ด้วยมือทั้งสองข้างและผลักดึงสุดแรงจนเส้นเลือดที่คอปูดขึ้น แต่ไข่ก็ไม่ขยับแม้แต่หนึ่งในสิบมิลลิเมตร
‘It is welded to the floor,’ I suggested.
“มันถูกเชื่อมติดกับพื้นหรือเปล่า❓” ผมให้ความเห็น
‘No, Michel, it is the Centre and cannot move. It is the nucleus I spoke of earlier. We have created a field around it, so strong that the wind and the rain can’t penetrate this field.
As for the sun’s rays, we can regulate the extent to which they penetrate. The birds too, which come to rest above, are not heavy enough to pass through the field and, if by chance a heavier bird does land, he will start to sink. This produces such a frightening sensation for the bird that he will fly away immediately without having come to any harm.’
“ไม่ใช่ มิเชล มันคือศูนย์กลางและไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ มันคือแกนกลางที่ฉันพูดถึงก่อนหน้านี้ #เราได้สร้างสนามรอบๆมัน แรงมากจนลมและฝนไม่สามารถทะลุผ่านสนามนี้ได้ ส่วนรังสีจากดวงอาทิตย์ เราสามารถควบคุมระดับการทะลุผ่านได้ นกที่มาเกาะด้านบนก็เบาเกินกว่าจะผ่านสนามได้ และถ้าโดยบังเอิญมีนกที่หนักกว่ามาเกาะ มันจะเริ่มจมลง สิ่งนี้สร้างความรู้สึกน่ากลัวให้นกจนมันจะบินหนีไปทันทีโดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ”
‘It’s so ingenious,’ I said, ‘but what is the significance of the light at the entrance❓ Couldn’t we pass through the walls anywhere we chose❓’
“ช่างชาญฉลาดจริงๆ” ผมพูด "แล้วแสงตรงทางเข้ามีความหมายอย่างไร❓ เราไม่สามารถผ่านผนังตรงไหนก็ได้ตามที่เราเลือกหรือ❓”
‘Indeed, we could. It’s just that from the outside, it’s not possible to see the interior and so you can’t know that you won’t hit a piece of furniture on the other side. The best place to enter is always indicated by an external light. Come, let me show you around.’
“จริงๆแล้วเราทำได้ แค่ว่าจากภายนอก เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นข้างใน ดังนั้นคุณจึงไม่รู้ว่าคุณจะไม่ชนเฟอร์นิเจอร์ที่อยู่อีกด้าน ทางที่ที่ดีที่สุดในการเข้าจะถูกระบุด้วยแสงภายนอกเสมอ มา ให้ฉันพาคุณเดินดูรอบๆ”
I followed her and discovered, behind a richly decorated partition, a truly magnificent setting. There was a miniature swimming pool that seemed to be of green porphyry and, nearby, a matching basin over which a porphyry swan was bending, its beak open...the effect was beautiful.
ผมตามเธอไปและพบว่า หลังฉากกั้นที่ตกแต่งอย่างวิจิตร มีสภาพแวดล้อมที่งดงามอย่างแท้จริง มีสระว่ายน้ำขนาดเล็กที่ดูเหมือนทำจากหินพอร์ไฟรีสีเขียว และใกล้ๆกันมีอ่างที่มีสีเข้าชุดกัน เหนืออ่างมีหงส์พอร์ไฟรีกำลังก้มตัว ปากเปิดอยู่... ดูงดงามมาก
Thao held her hand under the swan’s beak and immediately the water began to flow over her hand and into the basin. She withdrew it and the flow ceased. She indicated that I should try. The basin was about 150 centimetres above the floor so that I had to lift my arm quite high but I managed and the water spurted out again.
เธาว์วางมือใต้ปากหงส์และน้ำก็เริ่มไหลผ่านมือเธอลงสู่อ่างทันที เธอดึงมือออกและน้ำก็หยุดไหล เธอบอกให้ผมลอง อ่างอยู่สูงจากพื้นประมาณ 150 เซนติเมตร ทำให้ผมต้องยกแขนขึ้นค่อนข้างสูง แต่ผมก็ทำได้และน้ำก็พุ่งออกมาอีกครั้ง
‘How clever❗’ I explained. ‘Do you have water which is drinkable on this island, or have you had to sink bores❓’
“ช่างชาญฉลาดจริงๆ❗” ผมอุทาน “คุณมีน้ำที่ดื่มได้อยู่บนเกาะนี้หรือ หรือว่าต้องขุดบ่อเอา❓”
Again Thao’s face lit with her smile of amusement. It was quite familiar to me, appearing each time I said something that, to her, seemed ‘quaint’.
ใบหน้าของเธาว์สว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มขบขันอีกครั้ง มันคุ้นเคยสำหรับผมแล้ว มันจะปรากฏทุกครั้งที่ผมพูดอะไรที่ดู ‘แปลกประหลาด’ สำหรับเธอ
‘No, Michel, we don’t procure our water as you do on Earth. Under this magnificent stone bird, is an apparatus which draws air from outside and transforms it into drinking water as required.’
“ไม่ มิเชล เราไม่ได้หาน้ำแบบที่คุณทำบนโลก ใต้นกหินที่สวยงามนี้ #มีเครื่องที่ดึงอากาศจากภายนอกและเปลี่ยนมันให้เป็นน้ำดื่มตามที่ต้องการ”
‘That’s wonderful❗’
“สุดยอดไปเลย❗”
‘We are merely exploiting a natural law.’
“#เราแค่ใช้ประโยชน์จากกฎของธรรมชาติเท่านั้นเอง”
‘And what if you want hot water❓’
“แล้วถ้าคุณต้องการน้ำร้อนล่ะ❓”
‘Electro-vibratory force. For warm water, you put your foot here, and for boiling water, you put it there.
“#พลังการสั่นสะเทือนทางไฟฟ้า สำหรับน้ำอุ่น คุณวางเท้าตรงนี้ และสำหรับน้ำเดือด คุณวางมันตรงนั้น
‘Cells positioned on the side, control the functioning of the apparatus...but these are only material details and of no great significance. ‘This here,’ said Thao, following the direction of my gaze, ‘is the relaxation area. You can stretch out there.’ She pointed to a thick mat that was on the floor, a little further down towards the base of the egg.
“เซลล์ที่อยู่ด้านข้างควบคุมการทำงานของอุปกรณ์... แต่นี่เป็นเพียงรายละเอียดทางวัตถุและไม่มีความสำคัญมากนัก” “ตรงนี้” เธาว์พูด ตามทิศทางสายตาของผม “เป็นพื้นที่ผ่อนคลาย คุณสามารถนอนเหยียดตัวที่นั่นได้” เธอชี้ไปที่เบาะหนาที่อยู่บนพื้น ถัดลงไปเล็กน้อยทางฐานของไข่
I lay down and immediately felt as though I were floating at ground level. Although she continued to speak, I could no longer hear Thao’s voice. She had disappeared behind a misty curtain, so that I had the impression of being enveloped in a thick fog of cotton wool. At the same time, musical vibrations could be heard, and the total effect was marvellously relaxing.
ผมนอนลงและรู้สึกทันทีเหมือนกำลังลอยอยู่ระดับพื้น แม้ว่าเธอยังคงพูดต่อ แต่ผมไม่สามารถได้ยินเสียงของเธาว์อีกต่อไป เธอหายไปหลังม่านหมอก จนผมรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยหมอกหนาของสำลี ในเวลาเดียวกัน มีการสั่นสะเทือนของดนตรีดังขึ้น และผลโดยรวมช่างผ่อนคลายอย่างน่าอัศจรรย์
I stood up again and after several seconds, Thao’s voice was audible again, growing louder as the ‘fog’ lifted and disappeared completely.
ผมลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และหลังจากผ่านไปหลายวินาที เสียงของเธาว์ก็กลับมาได้ยินอีกครั้ง ดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ ‘หมอก’ จางลงและหายไปอย่างสมบูรณ์
‘What do you think of that, Michel❓’
“คุณคิดยังไงบ้าง มิเชล❓”
‘It really is the height of comfort❗’ I replied enthusiastically. ‘But there is one thing I haven’t yet seen and that is the kitchen - and you know how important the kitchen is to the French❗’
“มันเป็นความสะดวกสบายระดับสูงสุดจริงๆ❗” ผมตอบอย่างกระตือรือร้น “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมยังไม่เห็น นั่นคือห้องครัว - และคุณก็รู้ว่าห้องครัวสำคัญแค่ไหนสำหรับชาวฝรั่งเศส❗”
‘This way,’ she said, smiling again and taking several steps in another direction. ‘Do you see this transparent drawer❓ Inside you have various compartments. From left to right: fish, shellfish, eggs, cheese, dairy products, vegetables and fruits, and here in the last, we have what you call ‘manna’, which is our bread.’
“ทางนี้” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มอีกครั้งและก้าวไปอีกทิศทางหนึ่ง “คุณเห็นลิ้นชักใสนี้ไหม❓ ข้างในมีช่องแบ่งหลายช่องจากซ้ายไปขวา : ปลา อาหารทะเล ไข่ ชีส ผลิตภัณฑ์จากนม ผักและผลไม้ และตรงนี้ในช่องสุดท้าย เรามีสิ่งที่คุณเรียกว่า ‘มานนา’ ซึ่งเป็นขนมปังของเรา”
‘Either you are teasing me or you are making fun of me. All I see in your drawer is red, green, blue, brown and blends of these colours...’
“คุณกำลังแหย่ผมหรือล้อเล่นกับผม ทั้งหมดที่ผมเห็นในลิ้นชักของคุณคือสีแดง เขียว น้ำเงิน น้ำตาล และการผสมผสานของสีเหล่านี้…”
‘What you see are concentrates of the various foods - fish, vegetables etc, of the best quality prepared by excellent cooks using various special methods. When you taste it, you will find all this food excellent and very nourishing.’
“#สิ่งที่คุณเห็นคือสารสกัดเข้มข้นของอาหารต่างๆ - ปลา ผัก ฯลฯ คุณภาพดีที่สุดที่เตรียมโดยพ่อครัวที่ยอดเยี่ยมด้วยวิธีการพิเศษต่างๆ เมื่อคุณได้ลิ้มลอง คุณจะพบว่าอาหารทั้งหมดนี้อร่อยและมีคุณค่าทางโภชนาการสูง”
Thao then uttered several words in her own language and, in a few moments, I had before me on a tray, selected items of food arranged in a manner pleasing to the eye. When I tasted it, my palate was agreeably surprised. It was indeed, excellent, although very different from anything I had ever eaten before in my life. The manna I had already tasted in the spaceship. I ate some of it again and found it a good accompaniment to the dishes presented.
จากนั้นเธาว์ก็เปล่งคำพูดหลายคำในภาษาของเธอ และในไม่กี่นาที ผมก็มีถาดอาหารที่คัดสรรมาวางอยู่ตรงหน้า จัดวางอย่างสวยงาม เมื่อผมลิ้มลอง ลิ้นของผมก็ประหลาดใจอย่างยินดี มันอร่อยจริงๆ แม้จะแตกต่างมากจากทุกสิ่งที่ผมเคยกินมาในชีวิต มานนาผมเคยลิ้มลองแล้วในยานอวกาศ ผมกินมันอีกครั้งและพบว่ามันเข้ากันดีกับอาหารที่นำเสนอ
‘You tell me that, on Earth, this bread is known as ‘manna’. How is it that it exists on Earth at all❓’
“คุณบอกว่าบนโลก ขนมปังนี้รู้จักกันในชื่อ ‘มานนา’ มันมีอยู่บนโลกได้อย่างไร❓”
‘It is a product we always carry on our intergalactic spacecraft. It is very practical, being easily compressed and highly nourishing. In fact, it’s a complete food. It comes from wheat and oats and you could live on it alone for months.’
“มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่เราพกติดตัวในยานอวกาศระหว่างดวงดาวของเราเสมอ มันใช้งานง่ายมาก สามารถบีบอัดได้และให้สารอาหารสูง จริงๆแล้วมันคืออาหารที่สมบูรณ์แบบ #มันทำมาจากข้าวสาลีและข้าวโอ๊ต และคุณสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยมันเพียงอย่างเดียวได้เป็นเดือนๆ”
Just then, our attention was drawn by the approach of some people, flying at ground level beneath the branches of the trees. They set down at the entrance to the ‘egg’, unfastened their Taras and placed them on a block of marble, no doubt there for the purpose. One after the other, they entered and I recognised with pleasure, Biastra and Latoli and the rest of the crew from the spacecraft.
ในขณะนั้น ความสนใจของเราถูกดึงดูดด้วยการเข้ามาของกลุ่มคน ที่กำลังบินต่ำระดับพื้นดินใต้กิ่งไม้ พวกเขาลงจอดที่ทางเข้า ‘ไข่’ ปลดทารา (Taras) ของพวกเขาและวางบนแท่นหินอ่อน ซึ่งคงจะมีไว้เพื่อจุดประสงค์นี้โดยเฉพาะ ทีละคน พวกเขาเดินเข้ามา และผมจำได้ด้วยความยินดีว่าเป็นเบียสตรา ลาโตลี และลูกเรือที่เหลือจากยานอวกาศ
They had changed from their space uniforms into long Arabian-style robes of shimmering colours. (Later, I was to understand why the colour of each robe was so flattering to the individual who wore it.) For the moment, it was difficult to believe these were the same people I had known and spoken with on the spacecraft, they were so completely transformed.
พวกเขาได้เปลี่ยนจากชุดอวกาศมาเป็นชุดคลุมยาวแบบอาหรับที่มีสีสันระยิบระยับ (ภายหลัง ผมได้เข้าใจว่าทำไมสีของเสื้อคลุมแต่ละตัวจึงเข้ากับผู้สวมใส่ได้อย่างลงตัว) ในตอนนั้น แทบไม่น่าเชื่อว่าคนเหล่านี้เป็นคนเดียวกับที่ผมรู้จักและพูดคุยด้วยบนยานอวกาศ พวกเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
Latoli approached me, a radiant smile lighting up her face. Placing her hand on my shoulder she said, telepathically, ‘You seem somewhat stunned, my dear. Are our habitations not to your liking❓’
ลาโตลีเข้ามาหาผม รอยยิ้มเปล่งประกายบนใบหน้าของเธอ เธอวางมือบนไหล่ผมและพูดผ่านความคิด “คุณดูตกตะลึงนะ ที่พักของพวกเราไม่ถูกใจคุณหรือ❓”
She ‘read’ my affirmative and admiring response and was delighted by it. Turning back to the others, she relayed my response, and comments flew thick and fast, everyone talking at once. They had all sat down, looking much more at home in their seats than I felt in mine. I felt as odd as a duckling among chickens in that my size corresponded with nothing that had been built on their scale.
เธอ ‘อ่าน’ การตอบสนองเชิงยืนยันและชื่นชมของผมได้ และรู้สึกยินดีมาก เธอหันกลับไปหาคนอื่นๆ ถ่ายทอดการตอบสนองของผม และความคิดเห็นก็พรั่งพรูออกมามากมาย ทุกคนพูดพร้อมกัน พวกเขานั่งลงดูสบายกับที่นั่งมากกว่าที่ผมรู้สึก ผมรู้สึกแปลกแยกราวกับลูกเป็ดท่ามกลางลูกไก่ เพราะขนาดตัวของผมไม่เข้ากับสิ่งก่อสร้างใดๆที่สร้างตามขนาดของพวกเขาเลย
Thao went to the ‘kitchen’ and filled a tray with things to eat. Then, at a word from her, all hands were held out in the direction of the tray, which rose slowly in the air.
เธาว์ไปที่ ‘ครัว’ และเติมถาดด้วยของกิน จากนั้น เมื่อเธอออกคำสั่ง ทุกคนยื่นมือไปทางถาด ซึ่งค่อยๆลอยขึ้นในอากาศ
It moved around the room, stopping before each guest, without her having to touch it. Finally, it stopped in front of me and, with great caution, lest it fall (which vastly amused everyone) I took a glass of hydromel. The tray departed of its own accord, returning to its place of origin, and all hands were lowered.
มันเคลื่อนไปรอบห้อง หยุดตรงหน้าแขกแต่ละคน โดยที่เธอไม่ต้องแตะต้อง ในที่สุด มันก็หยุดตรงหน้าผม และด้วยความระมัดระวังอย่างมาก กลัวว่ามันจะตก (ซึ่งทำให้ทุกคนขบขันมาก) ผมหยิบแก้วไฮโดรเมล ถาดก็เคลื่อนออกไปเอง กลับไปยังจุดเริ่มต้น และทุกคนลดมือลง
‘How is that done?’ I asked Thao. My question was understood telepathically by everyone and there was a general burst of laughter.
“ทำได้อย่างไร❓” ผมถามเธาว์ คำถามของผมถูกเข้าใจผ่านความคิดโดยทุกคน และเกิดเสียงหัวเราะลั่น
‘By what you would call ‘levitation’, Michel. We can, as readily, lift ourselves in the air, but that serves no great purpose other than our own amusement.’ Having said that, Thao, who was sitting cross-legged, began to rise above her seat and floated about the room, finally coming to rest in mid-air.
I stared at her, but soon realised I was the only one fascinated by her accomplishment. Indeed, I must have looked idiotic, for all eyes were fixed on me. Evidently, Thao’s behaviour was perfectly normal to my friends but they were more interested in the astonished expression on my face.
“ด้วยสิ่งที่คุณเรียกว่า ‘การลอยตัว’ มิเชล เราสามารถยกตัวเองขึ้นในอากาศได้เช่นกัน แต่นั่นไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดนอกจากความสนุกสนานของพวกเรา” พูดจบ เธาว์ ซึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่ ก็เริ่มลอยขึ้นเหนือที่นั่งและลอยไปรอบห้อง สุดท้ายก็หยุดลอยอยู่กลางอากาศ ผมจ้องมองเธอ แต่ไม่นานก็ตระหนักได้ว่าผมเป็นคนเดียวที่หลงใหลในความสามารถของเธอ จริงๆแล้วผมคงดูงี่เง่า เพราะทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมของเธาว์เป็นเรื่องปกติมากสำหรับเพื่อนๆของผม แต่พวกเขากลับสนใจสีหน้าประหลาดใจของผมมากกว่า
Thao descended slowly on to her seat.
เธาว์ค่อยๆลดระดับลงมาบนที่นั่งของเธอ
‘That demonstrates one of the many sciences you have lost on Earth, Michel - apart from a few individuals who are still capable of doing it.
“#นั่นแสดงให้เห็นถึงหนึ่งในวิทยาศาสตร์มากมายที่สูญหายไปบนโลก มิเชล - ยกเว้นคนไม่กี่คนที่ยังคงทำได้
‘There was a time when it was practised by many, along with many other skills.’
“#เคยมียุคหนึ่งที่มีคนทำได้มากมาย_พร้อมกับทักษะอื่นๆอีกมาก”
We passed the time pleasantly that afternoon, my new friends and I, communicating telepathically in a light-hearted way, until the sun was low in the sky.
เราใช้เวลาช่วงบ่ายนั้นอย่างสนุกสนาน ผมกับเพื่อนใหม่ของผมสื่อสารผ่านความคิดอย่างสบายๆจนกระทั่งดวงอาทิตย์ต่ำลงในท้องฟ้า
Then Thao explained, ‘Michel, this ‘doko’, as we call our habitations on this planet, will be your home during your brief stay on Thiaoouba. We’ll be leaving you now for the night, to let you sleep. If you wish to bathe, you know how to arrange it and you can sleep on the relaxation bed. But try to be organised within the next half-hour, as there is no lighting in this habitation. We are able to see as well by night, as by day, and have no need of it.’
จากนั้นเธาว์อธิบาย “มิเชล ‘โดโค’ นี่ ที่พวกเราเรียกที่อยู่อาศัยของเราบนดาวนี้ จะเป็นบ้านของคุณระหว่างการพำนักสั้นๆของคุณบนเทียร์อูบาห์ พวกเราจะปล่อยให้คุณพักผ่อนตอนนี้ ถ้าคุณอยากอาบน้ำ คุณรู้วิธีจัดการ และคุณสามารถนอนบนเตียงพักผ่อนได้ แต่พยายามจัดการให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง เพราะไม่มีแสงสว่างในที่พักนี้ #พวกเราสามารถมองเห็นได้ดีทั้งกลางคืนและกลางวัน และไม่จำเป็นต้องใช้มัน”
‘Is this building secure❓ Am I safe here❓’ I asked worriedly.
“อาคารนี้ปลอดภัยไหม❓ ผมจะปลอดภัยที่นี่ไหม❓” ผมถามด้วยความกังวล
Again Thao smiled. ‘On this planet, you could sleep on the ground in the middle of town and you would be safer than in a building with armed guards, dogs and alarms on Earth.
เธาว์ยิ้มอีกครั้ง “บนดาวนี้ คุณสามารถนอนบนพื้นที่ใจกลางเมืองและจะปลอดภัยยิ่งกว่าตอนอยู่ในอาคารที่มียามติดอาวุธ สุนัขเฝ้า และสัญญาณเตือนภัยบนโลกเสียอีก
‘Here, we have only very evolved beings and certainly, none resembling the criminals you have on Earth. In our eyes, they must be likened to the worst of savage beasts. On that note, good night.’
“ที่นี่ #เรามีแต่สิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการที่สูงมาก และแน่นอนว่าไม่มีใครเหมือนอาชญากรที่คุณมีบนโลก ในสายตาของเรา พวกเขาต้องถูกเปรียบเทียบกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายที่สุด ด้วยบทสรุปนี้ ราตรีสวัสดิ์”
Thao about-turned and passed through the ‘wall’ of the doko to rejoin her friends. They must have brought a ‘Litiolac’ for her because she flew off with the group.
เธาว์หมุนตัวและเดินผ่าน ‘ผนัง’ ของโดโคไปพบเพื่อนๆของเธอ พวกเขาคงจะนำ ‘ลิทิโอแลค’ มาให้เธอด้วย เพราะเธอบินจากไปพร้อมกับกลุ่ม
I prepared then, to spend my first night on Thiaoouba.
ผมเตรียมตัวที่จะใช้คืนแรกของผมบนเทียร์อูบาห์
➖➖➖(((จบบทที่ 5️⃣)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
