#15 TOB - บทที่ 5️⃣ Learning to live on another planet (1) : #สภาพแวดล้อมบนดาวเทียร์อูบาห์
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
5️⃣ Learning to live on another planet
5️⃣ #การเรียนรู้ที่จะอาศัยอยู่บนดาวดวงอื่น
It seemed that Thao was also very popular here and she found herself answering numerous questions - always with her natural, broad smile. Before long, however, several of our hosts were required to resume their duties and we took this as our cue to leave. My mask was put on again and we left these people, as well as those in the larger room, amidst many gestures of friendship and goodwill.
ดูเหมือนว่าเธาว์จะเป็นที่นิยมมากที่นี่ด้วย และเธอต้องตอบคำถามมากมาย - พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างตามธรรมชาติของเธอเสมอ อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเจ้าภาพหลายคนของเราต้องกลับไปทำหน้าที่ของพวกเขา และเราถือโอกาสนี้เป็นสัญญาณในการจากไป หน้ากากของผมถูกสวมกลับเข้าที่อีกครั้ง และเราได้จากผู้คนเหล่านี้ไป รวมถึงผู้คนในห้องใหญ่ ท่ามกลางท่าทางแห่งมิตรภาพและไมตรีจิตมากมาย
We rejoined our vehicle and immediately accelerated away in the direction of a forest, which could be seen in the distance. We flew at a height of approximately five or six metres and at a speed I would have estimated to be 70 or 80 kilometres per hour. The air was warm and fragrant and I again felt euphoric, in a way I had never experienced on Earth.
เรากลับเข้าสู่ยานพาหนะของเรา และเร่งความเร็วออกไปทันทีในทิศทางของป่าที่มองเห็นได้ในระยะไกล เราบินที่ความสูงประมาณห้าถึงหกเมตรด้วยความเร็วที่ผมประมาณว่าน่าจะเป็น 70 หรือ 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง อากาศอบอุ่นและหอมกรุ่น และผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มอีกครั้ง ในแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนบนโลก
We arrived at the edge of the forest and I remember having been greatly impressed by the size of the largest trees. They looked to rise about 200 metres into the sky.
เรามาถึงชายป่า และผมจำได้ว่ารู้สึกประทับใจมากกับขนาดของต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุด พวกมันดูเหมือนจะสูงขึ้นไปในท้องฟ้าราว 200 เมตร
‘The tallest is 240 of your metres, Michel.’ Thao explained without me having to ask, ‘and between 20 and 30 metres in diameter at the base.
“ต้นที่สูงที่สุดสูง 240 เมตรตามมาตรวัดของคุณ มิเชล” เธาว์อธิบายโดยที่ผมไม่ต้องถาม “และมีเส้นผ่านศูนย์กลางที่โคนต้นระหว่าง 20 ถึง 30 เมตร”
‘Some of these are 8000 of our years old. Our year consists of 333 days of 26 karses. A karse is a period of 55 lorse, a lorse comprising 70 kasios, and a kasio being almost equivalent to one of your seconds. (Now there’s a sum for you...) Would you like to go to your ‘apartment’ or to have a look at the forest first❓’
“บางต้นมีอายุ 8000 ปีของพวกเรา ปีของเรามี 333 วัน โดยแต่ละวันมี 26 คาร์ส คาร์สคือช่วงเวลา 55 ลอร์ส ลอร์สประกอบด้วย 70 คาซิโอ และคาซิโอมีค่าเกือบเท่ากับหนึ่งวินาทีของคุณ (นี่เป็นการคำนวณสำหรับคุณนะ...) คุณอยากไปที่ ‘ห้องพัก’ ของคุณก่อน หรือจะดูป่าก่อนดีล่ะ❓”
‘Let’s visit the forest first, Thao.’
“ไปเยี่ยมชมป่ากันก่อนดีกว่า เธาว์”
The vehicle greatly reduced its speed and we were able to glide between, or indeed, stop and observe more closely, the trees at heights that ranged from almost ground level to 10 metres above the ground.
ยานพาหนะลดความเร็วลงมาก และเราสามารถเคลื่อนที่ระหว่างต้นไม้ หรือจริงๆแล้วก็คือหยุดและสังเกตอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ที่ความสูงตั้งแต่เกือบระดับใกล้พื้นดินไปจนถึง 10 เมตรเหนือพื้นดิน
Thao was able to guide our ‘flying platform’ with amazing precision and expertise. Our vehicle, and Thao’s manner of driving it, put me in mind of a flying carpet, which was taking me on a magical tour of this magnificent forest floor.
เธาว์สามารถขับเคลื่อน ‘แท่นบิน’ ของเราด้วยความแม่นยำและความเชี่ยวชาญที่น่าทึ่ง ยานพาหนะของเราและวิธีการขับขี่ของเธาว์ทำให้ผมนึกถึงพรมวิเศษที่กำลังพาผมท่องเที่ยวไปบนผืนป่าอันงดงามนี้
Thao leaned towards me and removed my mask. The undergrowth was luminous and softly golden but I found it quite tolerable.
เธาว์โน้มตัวมาหาผมและถอดหน้ากากของผมออก พื้นป่าเรืองแสงและมีสีทองอ่อนๆ แต่ผมรู้สึกว่าทนได้
‘It is a good time to begin accustoming yourself to the light and colour, Michel. Look❗’
“นี่เป็นเวลาที่ดีที่จะเริ่มให้คุณคุ้นเคยกับแสงและสี มิเชล ดูนั่นสิ❗’
Following her gaze, I spotted, very high among the branches, three butterflies, vividly coloured and of enormous size.
ตามสายตาของเธอ ผมเห็นผีเสื้อสามตัวที่มีสีสันสดใสและขนาดมหึมาอยู่สูงท่ามกลางกิ่งไม้
These lepidoptera, which must have had one metre wingspans, fluttered high in the foliage, but we were lucky to see them fly closer and closer to us, on wings of blue, green and orange. It is as clear to me as if it were yesterday.
They brushed against us with their wings that were strangely fringed, to create the most beautiful and breathtaking effect. One of them came to rest on a leaf just a few metres from us and I was able to admire its body, ringed with silver and gold, and its jade-green antennae. Its proboscis was golden and the tops of its wings were green with streaks of bright blue alternated with dark orange diamond shapes.
The under-sides were dark blue, but luminous, as though they had been illuminated from above by a projector.
ผีเสื้อเหล่านี้ซึ่งต้องมีความกว้างปีกประมาณหนึ่งเมตร บินวนเวียนอยู่สูงในกลุ่มใบไม้ แต่เราโชคดีที่ได้เห็นพวกมันบินเข้ามาใกล้เราขึ้นเรื่อยๆ ด้วยปีกสีฟ้า เขียว และส้ม ภาพนี้ชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
พวกมันบินปัดผ่านเราด้วยปีกที่มีขอบแปลกตา สร้างเอฟเฟกต์ที่สวยงามและน่าตื่นตาตื่นใจที่สุด หนึ่งในนั้นบินมาเกาะบนใบไม้ห่างจากเราเพียงไม่กี่เมตร และผมได้ชื่นชมลำตัวของมันที่มีแถบสีเงินและทอง พร้อมหนวดสีเขียวหยก งวงของมันเป็นสีทอง และด้านบนของปีกเป็นสีเขียวที่มีลายทางสีฟ้าสดสลับกับลายเพชรสีส้มเข้ม ด้านล่างของปีกเป็นสีน้ำเงินเข้ม แต่เรืองแสง ราวกับมีไฟฉายส่องจากด้านบน
For the duration of time this giant insect remained on the leaf, it seemed to emit a soft whistling sound and I was quite surprised by this. I had certainly not heard a lepidopteran on Earth make any sound at all. Of course, we were no longer on Earth but on Thiaoouba, and this was only the beginning of a long series of surprises for me.
ตลอดเวลาที่แมลงยักษ์ตัวนี้เกาะอยู่บนใบไม้ มันดูเหมือนจะส่งเสียงหวีดเบาๆ และผมรู้สึกประหลาดใจมาก ผมไม่เคยได้ยินผีเสื้อบนโลกส่งเสียงใดๆเลย แน่นอนว่าเราไม่ได้อยู่บนโลกอีกต่อไป แต่อยู่บนเทียร์อูบาห์ และนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของเรื่องน่าประหลาดใจมากมายที่รอผมอยู่
On the forest floor, grew an incredible variety of plants, each one stranger than the next. They covered the ground completely, but I noticed very few bushes among them. I imagine the forest's giants prevented them from developing.
บนพื้นป่ามีพืชหลากหลายชนิดที่แปลกตากว่ากันไปอีก พวกมันปกคลุมพื้นดินทั้งหมด แต่ผมสังเกตเห็นพุ่มไม้น้อยมากท่ามกลางพืชเหล่านั้น ผมคิดว่าต้นไม้ยักษ์ในป่าคงขัดขวางการเติบโตของพวกมัน
In size, these plants varied from a ground-covering moss-like plant, to one the size of a large rose bush. One kind, with leaves as thick as a hand in various shapes - sometimes heart-shaped or circular, sometimes very long and thin - was of a colour tending much more towards blue than to green.
ขนาดของพืชเหล่านี้มีตั้งแต่พืชคลุมดินคล้ายมอส ไปจนถึงขนาดพุ่มกุหลาบใหญ่ พืชชนิดหนึ่งมีใบหนาเท่าฝ่ามือในรูปทรงต่างๆ - บางครั้งเป็นรูปหัวใจหรือวงกลม บางครั้งยาวและบาง - มีสีที่เข้าใกล้สีน้ำเงินมากกว่าสีเขียว
Flowers of every shape and colour, even of the purest black, entwined each other. From our altitude of several metres, the effect was absolutely glorious.
We rose till we were up among the highest branches and I put my mask back on according to Thao’s direction. We emerged from the canopy and moved slowly, just above the foliage of those enormous trees.
ดอกไม้มีทุกรูปทรงและสีสัน แม้แต่สีดำสนิท พันเกี่ยวกันไปมา จากความสูงหลายเมตรของเรา ภาพที่เห็นช่างงดงามอย่างที่สุด เราลอยขึ้นจนถึงกิ่งไม้ที่สูงที่สุดและผมสวมหน้ากากกลับเข้าที่ตามคำแนะนำของเธาว์ เราโผล่พ้นยอดไม้และเคลื่อนที่อย่างช้าๆเหนือใบไม้ของต้นไม้ยักษ์เหล่านั้น
Above the forest the light was, once again, incredibly intense and I had the impression of travelling through a landscape of pure crystal.
เหนือผืนป่า แสงนั้นเจิดจ้าอย่างไม่น่าเชื่ออีกครั้ง และผมรู้สึกราวกับกำลังเดินทางผ่านภูมิทัศน์ของคริสตัลบริสุทธิ์
Marvellous birds were perched on the tops of the taller trees, watching us pass, without fear. Their colours, varied and rich, were a veritable feast for my eyes in spite of the subduing effect of my mask. Here were varieties of macaw, with blue, yellow, pink and red plumage; and, among them a type of bird of paradise strutted amidst a cloud of what appeared to be hummingbirds.
นกแสนสวยเกาะอยู่บนยอดของต้นไม้ที่สูงที่สุด มองดูพวกเราผ่านไปโดยไม่กลัว สีสันของพวกมันที่หลากหลายและสดใสเป็นงานเลี้ยงตาของผม แม้จะมองผ่านหน้ากากที่ทำให้สีหม่นลง ที่นี่มีนกมาคอว์หลากหลายพันธุ์ที่มีขนสีฟ้า เหลือง ชมพู และแดง และท่ามกลางพวกมันมีนกแก้วพาราไดซ์ชนิดหนึ่งที่เดินอวดโฉมท่ามกลางฝูงของสิ่งที่ดูเหมือนนกฮัมมิ่งเบิร์ด
These hummingbirds were of a brilliant red colour flecked with gold. The red, pink and orange tail feathers of the birds of paradise, would have measured 250 centimetres in length and their wingspans almost two metres.
นกฮัมมิ่งเบิร์ดเหล่านี้มีสีแดงสดประดับด้วยจุดสีทอง ขนหางสีแดง ชมพู และส้มของนกแก้วพาราไดซ์มีความยาวถึง 250 เซนติเมตร และความกว้างปีกเกือบ 2 เมตร
When these ‘jewels’ took flight, the underside of their wings revealed a very soft, misty pink, with just a touch of bright blue on the tips - so unexpected, especially as the tops of their wings were of an orange-yellow colour. Their heads wore plumes of impressive size, each feather being a different colour: yellow, green, orange, black, blue, red, white, cream....
เมื่อ ‘อัญมณี’ เหล่านี้โผบิน ด้านใต้ปีกของพวกมันเผยให้เห็นสีชมพูอ่อนนุ่มนวลคล้ายหมอก พร้อมแต้มสีฟ้าสดที่ปลายปีก - ช่างไม่คาดคิด โดยเฉพาะเมื่อด้านบนของปีกเป็นสีเหลืองอมส้ม หัวของพวกมันมีพวงขนขนาดใหญ่น่าประทับใจ แต่ละเส้นมีสีต่างกัน: เหลือง เขียว ส้ม ดำ ฟ้า แดง ขาว ครีม…
I feel frustrated that my attempts to describe the colours I saw on Thiaoouba are so inadequate - I feel I need a whole new lexicon, as my language fails me. I had the constant impression that the colours came from within the objects I looked at, and the colour was more than I had known it to be. On earth, we know perhaps 15 shades of red; here there must have been over a hundred...
ผมรู้สึกอึดอัดที่ความพยายามอธิบายสีที่ผมเห็นบนเทียร์อูบาห์นั้นช่างไม่เพียงพอ - ผมรู้สึกว่าต้องการคำศัพท์ชุดใหม่ทั้งหมด เพราะภาษาของผมไม่เพียงพอ ผมมีความรู้สึกตลอดเวลาว่าสีต่างๆนั้นเปล่งออกมาจากภายในวัตถุที่ผมมอง และสีสันนั้นมากกว่าที่ผมเคยรู้จัก บนโลก เรารู้จักสีแดงราว 15 เฉด แต่ที่นี่ต้องมีมากกว่าร้อยเฉด…
It wasn’t only the colours that claimed my attention. The sounds that I had heard since we began to fly over the forest inspired me to seek an explanation from Thao. It was almost a background music, very light and soft, similar to a flute which continually played the same air but at a distance.
ไม่ใช่แค่สีสันเท่านั้นที่ดึงดูดความสนใจของผม เสียงที่ผมได้ยินตั้งแต่เราเริ่มบินเหนือป่าทำให้ผมอยากขอคำอธิบายจากเธาว์ มันเป็นเหมือนดนตรีพื้นหลัง แผ่วเบาและนุ่มนวล คล้ายเสียงขลุ่ยที่เล่นทำนองเดิมซ้ำไปซ้ำมาแต่อยู่ไกลๆ
As we moved on, the music seemed to change, only to return to the original tune.
เมื่อเราเคลื่อนที่ต่อไป ดนตรีดูเหมือนจะเปลี่ยนไป แต่แล้วก็กลับมาเป็นทำนองเดิม
‘Is that music I hear❓’
“นั่นคือเสียงดนตรีใช่ไหมที่ผมได้ยิน❓”
‘It is vibrations emitted by the thousands of insects which, when combined with the vibrations of the colours reflected by solar rays on to certain plants, such as the Xinoxi, for example, produce the very musical results that you hear. We, ourselves, only hear it if we particularly attune to it, for it comprises an integral part of our life and our environment. It is restful, isn’t it?’
“มันคือการสั่นสะเทือนที่ปล่อยออกมาจากแมลงนับพันตัว ซึ่งเมื่อรวมกับการสั่นสะเทือนของสีที่สะท้อนจากรังสีของดวงอาทิตย์ที่ตกลงบนพืชบางชนิด เช่น ซิโนซี ก็ทำให้เกิดเสียงดนตรีที่คุณได้ยิน พวกเราเองจะได้ยินก็ต่อเมื่อตั้งใจฟังเป็นพิเศษ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและสภาพแวดล้อมของเรา ฟังสบายใจดีใช่ไหมล่ะ❓”
‘Absolutely.’
“ที่สุด”
‘According to the experts, if these vibrations were to cease, we would experience considerable eye trouble. This will perhaps seem odd at first, since these vibrations appear to be perceptible to the ear rather than the eye. However, experts are experts, Michel, and, in any case, it is of little concern to us, for they also say that the chance of their ceasing is as remote as the chance of our sun extinguishing itself tomorrow.’
“ตามที่ผู้เชี่ยวชาญบอก ถ้าการสั่นสะเทือนเหล่านี้หยุดลง เราจะมีปัญหาเกี่ยวกับดวงตาอย่างมาก อาจจะดูแปลกในตอนแรก เพราะการสั่นสะเทือนเหล่านี้ดูเหมือนจะรับรู้ได้ทางหูมากกว่าตา อย่างไรก็ตาม ผู้เชี่ยวชาญก็คือผู้เชี่ยวชาญน่ะนะ มิเชล และไม่ว่าอย่างไร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล เพราะพวกเขายังบอกว่าโอกาสที่มันจะหยุดนั้นน้อยพอๆกับโอกาสที่ดวงอาทิตย์ของเราจะดับลงในวันพรุ่งนี้”
Thao turned our vehicle and in a few moments, we had left the forest tops and were flying over a plain, across which flowed a jade-green river.
เธาว์เบี่ยงยานของเรา และในไม่กี่วินาที เราก็ออกจากยอดป่าและบินข้ามทุ่งราบ ซึ่งมีแม่น้ำสีเขียวหยกไหลผ่าน
We descended to an altitude of about three metres and followed its course. Now we were able to follow the movements of strange fish - fish that resembled platypuses more than fish, as I knew them to be. The water was pure, like crystal, and at this altitude we could distinguish everything down to the smallest pebble.
เราลดระดับลงมาที่ความสูงประมาณสามเมตรและบินตามแนวแม่น้ำ ตอนนี้เราสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของปลาประหลาด - ปลาที่ดูคล้ายตุ่นปากเป็ดมากกว่าปลาที่ผมรู้จัก น้ำใสบริสุทธิ์ราวกับคริสตัล และที่ความสูงนี้เราสามารถมองเห็นทุกอย่างได้จนถึงก้อนกรวดเล็กๆ
Looking up, I saw we were approaching the ocean. Palm trees resembling coconut palms waved their majestic fronds at impressive heights, on the edge of a beach of golden sands. The blue of the ocean contrasted pleasantly with the bright red of rocks encrusted in small hills, which overlooked a section of its beach.
เมื่อมองขึ้นไป ผมเห็นว่าเรากำลังเข้าใกล้มหาสมุทร ต้นปาล์มที่คล้ายต้นมะพร้าวโบกทางใบอันสง่างามที่ความสูงที่น่าประทับใจ ที่ขอบชายหาดทรายสีทอง สีฟ้าของมหาสมุทรตัดกับสีแดงสดของหินที่ฝังตัวอยู่ในเนินเขาเล็กๆ ซึ่งทัศนียภาพที่ปรากฏแก่สายตาเป็นส่วนหนึ่งของชายหาด
A hundred or so people basked on the sand or swam, entirely naked, in the transparent waters of the ocean.
มีคนราวร้อยคนอาบแดดบนทราย หรือว่ายน้ำ เปลือยกายทั้งหมด ในน้ำใสของมหาสมุทร
I felt a little dazed, not only because of the new and wondrous things I was constantly discovering, but also because of the perpetual sensation of lightness, due to the change in gravity. This sensation was my reminder of Earth - what a strange word, and how difficult it was to visualise Earth now❗
ผมรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่ใช่เพียงเพราะสิ่งใหม่และน่าอัศจรรย์ที่ผมค้นพบอยู่ตลอดเวลา แต่ยังเพราะความรู้สึกเบาตัวที่คงอยู่ตลอด เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของแรงโน้มถ่วง ความรู้สึกนี้เตือนให้ผมนึกถึงโลก - ช่างเป็นคำที่แปลก และช่างยากที่จะนึกภาพโลกในตอนนี้❗
The auditory and visual vibrations were also affecting my nervous system enormously. Usually a highly-strung person, I was feeling completely relaxed - as if I had plunged into a warm bath, allowing myself to float in the bubbles while soft music played.
การสั่นสะเทือนทั้งทางเสียงและภาพก็ส่งผลต่อระบบประสาทของผมอย่างมาก โดยปกติผมเป็นคนเครียดง่าย แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ - ราวกับว่าผมได้จุ่มตัวลงในอ่างน้ำอุ่น ปล่อยตัวลอยในฟองน้ำในขณะที่เพลงเบาๆ กำลังเล่นอยู่
No, even more relaxed than that - so relaxed I felt like crying.
ไม่ มันผ่อนคลายมากกว่านั้น - ผ่อนคลายจนผมรู้สึกอยากร้องไห้
We proceeded, quite rapidly, across the waters of the immense bay, flying about 12 metres above the waves. On the horizon, I could distinguish several dots - some larger than others, and I realised these were islands; no doubt those I had seen prior to our landing on Thiaoouba.
เราเคลื่อนที่ค่อนข้างเร็วข้ามผืนน้ำของอ่าวขนาดมหึมา บินสูงประมาณ 12 เมตรเหนือคลื่น ที่ขอบฟ้า ผมสังเกตเห็นจุดหลายจุด - บางจุดใหญ่กว่าจุดอื่น และผมตระหนักได้ว่านี่คือเกาะต่างๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเกาะที่ผมเห็นก่อนที่เราจะลงจอดบนเทียร์อูบาห์
As we headed for the smallest island, I looked below and saw that we were being followed by numerous fish, amusing themselves by criss-crossing the shadow our vehicle projected on the water.
ขณะที่เรามุ่งหน้าไปยังเกาะที่เล็กที่สุด ผมมองลงไปข้างล่างและเห็นว่าเรากำลังถูกติดตามโดยปลาหลายตัว ที่กำลังสนุกกับการว่ายไขว้ไปมาในเงาที่ยานของเราทอดลงบนน้ำ
‘Are they sharks❓’ I asked.
“นั่นฉลามหรือ❓” ผมถาม
‘No, they’re Dajiks - the brothers of your dolphin. You see? They are as fond of playing as your dolphins are.’
“ไม่ใช่หรอก พวกมันคือดาจิค - พี่น้องของโลมาในโลกของคุณ เห็นไหม❓ พวกมันชอบเล่นเหมือนโลมาของคุณเลย”
‘Look❗’ I interrupted Thao. ‘Look❗’
“ดูนั่น❗” ผมขัดจังหวะเทา “ดูนั่น❗”
Thao looked to where I was pointing and began laughing - I was astonished to see a group of people approaching us, seemingly without the aid of a vehicle.
เธาว์มองไปทางที่ผมชี้และเริ่มหัวเราะ - ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นกลุ่มคนกำลังมุ่งหน้ามาหาเรา ดูเหมือนไม่ได้ใช้ยานพาหนะใดๆ
They were about two metres above the water, in a vertical position, and not only floating in the air, but moving quite rapidly towards us.
พวกเขาลอยอยู่เหนือน้ำประมาณสองเมตร ในท่าตั้งตรง และไม่เพียงแต่ลอยอยู่ในอากาศ แต่ยังเคลื่อนที่ค่อนข้างเร็วมาทางเราด้วย
...
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
