#14 TOB - บทที่ 4️⃣ The Golden Planet(3) : Thiaoouba – #ถึงดาวเทียร์อูบาห์
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
I didn’t dare ask Thao then, about the nature of the fourth force, for already she was heading for the exit. I left my seat and followed her back to the command post. There, on the panel and in close-up view, a person was talking slowly and almost continuously. Numbers and figures, with luminous dots of different bright colours were continually crossing the screen, interspersed with symbols.
#ผมไม่กล้าถามเธาว์เกี่ยวกับธรรมชาติของพลังงานที่สี่ เพราะเธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ทางออกแล้ว ผมลุกจากที่นั่งและเดินตามเธอกลับไปยังจุดบัญชาการ ที่นั่น บนแผงควบคุมและในมุมมองระยะใกล้ มีคนกำลังพูดช้าๆและต่อเนื่องเกือบตลอดเวลา ตัวเลขและรูปภาพ พร้อมจุดสว่างสีต่างๆที่สดใส วิ่งผ่านหน้าจอตลอดเวลา สลับกับสัญลักษณ์ต่างๆ
Thao sat me down in the seat I had previously occupied and asked me not to interfere with my security system. She then moved away, to confer with Biastra who seemed to be supervising the astronauts, each of who was busy at her respective desk. Finally, she came back and sat down in the seat next to mine.
เธาว์ให้ผมนั่งลงบนที่นั่งที่ผมเคยนั่งก่อนหน้านี้และขอร้องไม่ให้ผมรบกวนระบบรักษาความปลอดภัยของผม จากนั้นเธอก็เดินจากไปเพื่อปรึกษากับเบียสตรา ผู้ซึ่งดูเหมือนจะกำลังควบคุมดูแลนักบินอวกาศแต่ละคนที่กำลังยุ่งอยู่ที่โต๊ะของตน ในที่สุดเธอก็กลับมาและนั่งลงบนที่นั่งข้างๆผม
‘What is happening❓’ I asked
“เกิดอะไรขึ้น❓” ผมถาม
‘We are reducing speed progressively as we approach our planet. We are now 848 million kilometres away and will arrive in about twenty-five minutes.’
“เรากำลังลดความเร็วลงทีละน้อยในขณะที่เราเข้าใกล้ดาวของเรา ตอนนี้เราอยู่ห่างออกไป 848 ล้านกิโลเมตรและจะถึงในอีกประมาณยี่สิบห้านาที”
‘Can we see it now❓’
“เราเห็นมันตอนนี้ได้เลยไหม❓”
‘Patience, Michel. Twenty-five minutes is not the end of the world❗’ She winked, evidently in good humour.
“ใจเย็นๆ มิเชล ยี่สิบห้านาทีไม่ใช่จุดจบของโลกสะหน่อย❗” เธอขยิบตา เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดี
The close-up view on the panel was replaced by a wide-angle shot, allowing us a general view of the command room of the intergalactic base, as we had seen earlier. Now each operator was deep in concentration at her particular desk. Many of the ‘desk-computers’ were operated orally, rather than manually, responding to the operators’ voices. Figures, accompanied by luminous dots of various colours, crossed the screen rapidly. No one in the spacecraft remained standing.
มุมมองระยะใกล้บนแผงควบคุมถูกแทนที่ด้วยภาพมุมกว้าง ทำให้เราเห็นภาพรวมของห้องบัญชาการของฐานระหว่างดวงดาว เหมือนที่เราเคยเห็นก่อนหน้านี้ ตอนนี้ผู้ควบคุมแต่ละคนกำลังมีสมาธิอย่างยิ่งที่โต๊ะเฉพาะของตน ‘คอมพิวเตอร์-โต๊ะ’ หลายเครื่องถูกควบคุมด้วยเสียงมากกว่าการใช้มือ ตอบสนองต่อเสียงของผู้ควบคุม ตัวเลขพร้อมจุดสว่างหลากสีวิ่งผ่านหน้าจออย่างรวดเร็ว ไม่มีใครในยานอวกาศยืนอยู่
Suddenly, there it was, right in the middle of the panel. The intergalactic centre had been replaced by... Thiaoouba❗
ทันใดนั้น มันก็ปรากฏขึ้นตรงกลางแผงควบคุม ศูนย์กลางระหว่างดวงดาวถูกแทนที่ด้วย... เทียร์อูบาห์❗
My guess had to be correct - I could feel it. Thao immediately telepathised an affirmative, leaving me in no doubt.
การคาดเดาของผมต้องถูกต้อง - ผมรู้สึกได้ เธาว์ส่งความคิดทางโทรจิตมายืนยันทันที ทำให้ผมไม่มีข้อสงสัยใดๆ
As we approached and Thiaoouba grew on the panel, I couldn’t take my eyes off the sight, for what I saw before me was indescribably beautiful. Initially, the first word which sprang to mind was ‘luminous’ - this then was juxtaposed with ‘golden’ - but the effect produced by this colour was beyond any description.
If I were to invent a word, perhaps one that might apply would be ‘lumino-vapour-golden’. In fact, one had the impression of plunging into a luminous and golden bath - almost as if there were very fine gold dust in the atmosphere.
ขณะที่เราเข้าใกล้และเทียร์อูบาห์ปรากฏใหญ่ขึ้นบนแผงควบคุม ผมไม่สามารถละสายตาออกจากภาพที่เห็นได้เลย เพราะสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าช่างสวยงามเกินบรรยาย แรกเริ่ม คำแรกที่ผุดขึ้นในใจก็คือ ‘เรืองแสง’ - จากนั้นก็มาพร้อมกับคำว่า ‘ทอง’ - แต่ผลที่เกิดจากสีนี้นั้นเกินคำบรรยายใดๆ หากผมจะต้องคิดคำขึ้นมาใหม่ บางทีคำที่อาจใช้ได้ก็คือ ‘#เรืองแสง_ไอ_ทอง’ จริงๆแล้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งลงไปในอ่างอาบน้ำที่เรืองแสงและเป็นสีทอง - #เกือบเหมือนมีผงทองละเอียดมากๆลอยอยู่ในชั้นบรรยากาศ
We were descending gently on to the planet and the panel no longer showed its contours, but rather, the contours of a continent could be distinguished, ending abruptly at an ocean, that was sprinkled with a multitude of islands of different colours.
เรากำลังลดระดับลงสู่ดาวเคราะห์อย่างนุ่มนวล และแผงควบคุมไม่ได้แสดงเส้นขอบฟ้าอีกต่อไป แต่กลับเห็นเส้นขอบของทวีปที่สิ้นสุดลงอย่างฉับพลันที่มหาสมุทร ซึ่งเต็มไปด้วยเกาะมากมายหลากสี
The closer we came, the greater was the detail discernible - the zoom lenses were not used at the time of landing, for a reason which was explained to me later. What captivated me most, was the colour before me - I was dazzled❗
ยิ่งเราเข้าใกล้มากขึ้น รายละเอียดก็ยิ่งชัดเจนขึ้น - เลนส์ซูมไม่ได้ถูกใช้ในช่วงการลงจอด ด้วยเหตุผลที่มีการอธิบายให้ผมฟังในภายหลัง สิ่งที่ดึงดูดผมมากที่สุดก็คือสีที่อยู่ตรงหน้า - ผมตาพร่าไปหมด❗
All the colours were, in each tonal variation more vivid than ours. A bright green, for example, almost shone - it radiated colour. A dark green had the opposite effect - it ‘kept’ its colour. It is extremely difficult to describe, for the colours on this planet could not be compared with any that exist on Earth.
A red could be recognised as red, but it wasn’t the red we know. There is a word in Thao’s language which defines the types of colours on Earth and on planets similar to ours. Our colours are Kalbilaoka which I translate as ‘dull’, theirs, on the other hand, are Theosolakoviniki 2 which means they radiate their colours from within.
สีทั้งหมด ในแต่ละระดับโทนสี สดใสกว่าสีของเรา ตัวอย่างเช่น สีเขียวสดแทบจะส่องแสง - มันแผ่รังสีของสีออกมา สีเขียวเข้มให้ผลตรงกันข้าม - มัน ‘เก็บ’ สีของมันไว้ มันยากมากที่จะอธิบาย เพราะ #สีบนดาวเคราะห์นี้ไม่สามารถเปรียบเทียบกับสีใดๆที่มีอยู่บนโลก
สีแดงอาจจะดูออกว่าเป็นสีแดง แต่มันไม่ใช่สีแดงที่เรารู้จัก มีคำในภาษาของเธาว์ที่ใช้อธิบายประเภทของสีบนโลกและดาวเคราะห์ที่คล้ายกับของเรา สีของเรานั้นเป็นแบบ #คัลบิเลากา ซึ่งผมแปลว่า ‘หม่น’ ส่วนสีของพวกเขาเป็นแบบ #ธีโอโซลาโควินิกิ 2 ซึ่งหมายความว่าพวกมันแผ่รังสีของสีออกมาจากภายใน
(2 Theosolakoviniki, - a similar effect can be observed with pure monochromatic colours, when light vibrates in a narrow band of frequencies. The author had confirmed this when he was shown such colours. Is it a coincidence that ‘Theos’ in ancient Greek means ‘God’❓ Are these colours ‘pure’ and hence “Godly”❓—Explanation of the Editor)
(2 ธีโอโซลาโควินิกิ - สามารถเห็นผลที่คล้ายกันได้กับสีโมโนโครมาติกบริสุทธิ์ เมื่อแสงสั่นในช่วงความถี่แคบๆ ผู้เขียนได้ยืนยันสิ่งนี้เมื่อเขาได้เห็นสีเหล่านั้น เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ที่ ‘Theos–ธีออส’ ในภาษากรีกโบราณหมายถึง ‘พระเจ้า’❓ สีเหล่านี้เป็นสี ‘บริสุทธิ์’ และด้วยเหตุนี้จึง “เป็นของพระเจ้า”❓ —คำอธิบายของบรรณาธิการ)
My attention was soon drawn to what looked, on the screen, like eggs - yes, eggs❗1 I could see the ground dotted with eggs, some half covered with vegetation, and others quite bare. Some seemed bigger than others and some lay down. Others were upright with what looked like the pointed end towards the sky.
ความสนใจของผมถูกดึงดูดไปยังสิ่งที่ดูเหมือนไข่บนหน้าจอ - ใช่แล้ว ไข่❗1 ผมเห็นพื้นดินเต็มไปด้วยไข่ บางอันถูกพืชพรรณปกคลุมครึ่งหนึ่ง และบางอันก็โล่งเตียน บางอันดูใหญ่กว่าอันอื่น และบางอันก็นอนราบ บางอันตั้งตรงโดยมีส่วนที่ดูเหมือนปลายแหลมชี้ขึ้นฟ้า
(1 I should say half an egg, as we shall see later on, the description would be more appropriate. —note of the Author)
(1 ผมควรจะพูดว่าครึ่งไข่ อย่างที่เราจะได้เห็นในภายหลัง คำอธิบายนี้จะเหมาะสมกว่า —หมายเหตุของผู้เขียน)
I was so astonished by this sight that I turned again towards Thao to ask her about these ‘eggs’, when suddenly on the screen, there appeared a round form surrounded by several spheres of different sizes, and, slightly further away, yet more ‘eggs’. These ones were enormous.
ผมประหลาดใจกับภาพที่เห็นมากจนหันไปหาเธาว์อีกครั้งเพื่อถามเธอเกี่ยวกับ ‘ไข่’ เหล่านี้ เมื่อทันใดนั้นบนหน้าจอก็ปรากฏรูปทรงกลมล้อมรอบด้วยทรงกลมหลายขนาด และห่างออกไปเล็กน้อย มี ‘ไข่’ เพิ่มเติมอีก ซึ่งไข่พวกนี้มีขนาดมหึมา
I recognised the spheres to be space vessels just like ours.
ผมจำได้ว่าทรงกลมเหล่านั้นคือยานอวกาศเหมือนกับของเรา
‘Affirmative’, said Thao from her seat, ‘and the round form you see is the cell in which our spacecraft will be accommodated in a few moments, for we are in the process of docking.
“ใช่แล้ว” เธาว์พูดจากที่นั่งของเธอ “และรูปทรงกลมที่คุณเห็นคือห้องที่ยานอวกาศของเราจะเข้าไปจอดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เพราะเรากำลังอยู่ในขั้นตอนการเข้าเทียบท่า”
‘And the gigantic eggs, what are they❓’
“แล้วไข่ขนาดยักษ์พวกนั้นคืออะไร❓”
Thao smiled. ‘Buildings, Michel, but just now, there is something more important that I must explain to you. Our planet contains many surprises for you, but there are two, which could have harmful effects on you. I must therefore ensure that you take certain elementary precautions.
Thiaoouba does not have the same gravitational force as your planet. Your weight would be 70 kilograms on Earth - here it will be 47 kg. When you leave the spacecraft, if you aren’t careful, you risk losing your sense of equilibrium in your movements and your reflexes. You’ll be inclined to take too great a stride, and perhaps fall and injure yourself...’
เธาว์ยิ้ม “อาคาร มิเชล แต่ตอนนี้มีบางอย่างสำคัญกว่าที่ฉันต้องอธิบายให้คุณฟัง ดาวเคราะห์ของเรามีสิ่งที่จะทำให้คุณประหลาดใจมากมาย แต่มีสองอย่างที่อาจส่งผลเสียต่อคุณได้ ดังนั้นฉันต้องแน่ใจว่าคุณระมัดระวังในเรื่องพื้นฐานบางอย่าง
#เทียร์อูบาห์ไม่ได้มีแรงโน้มถ่วงเหมือนดาวเคราะห์ของคุณ น้ำหนักของคุณที่จะเป็น 70 กิโลกรัมบนโลก - ที่นี่จะเป็น 47 กิโลกรัม เมื่อคุณออกจากยานอวกาศ ถ้าคุณไม่ระวัง คุณเสี่ยงที่จะเสียการทรงตัวในการเคลื่อนไหวและปฏิกิริยาตอบสนองของคุณ คุณจะมีแนวโน้มที่จะก้าวยาวเกินไป และอาจจะล้มและบาดเจ็บได้…”
‘But I don’t understand. In your spacecraft, I feel fine.’
“แต่ผมไม่เข้าใจ ในยานอวกาศของคุณ ผมก็รู้สึกปกติดีนี่”
‘We have related the internal gravitational pull to correspond with that of Earth - or almost.’
“เราได้ปรับแรงดึงดูดภายในให้สอดคล้องกับของโลก - หรือเกือบจะเท่า”
‘Then you must be extremely uncomfortable, for you must weigh about 60 kilograms more than your normal weight, given your size.’
“งั้นพวกคุณต้องรู้สึกไม่สบายมากสิ เพราะคุณต้องมีน้ำหนักมากกว่าปกติประมาณ 60 กิโลกรัม เมื่อดูจากขนาดตัวของคุณ”
‘It’s true that under this force, our bodies are heavier, but we have counter-balanced this by a semi-levitation, thus we are not uncomfortable, and at the same time, we have the satisfaction of seeing you move among us at ease.’
“จริงอยู่ที่ภายใต้แรงนี้ ร่างกายของเรามีน้ำหนักมากขึ้น แต่เราได้ถ่วงดุลด้วยการลอยตัวครึ่งหนึ่ง ดังนั้นเราจึงไม่รู้สึกไม่สบาย และในขณะเดียวกัน เราก็พอใจที่ได้เห็นคุณเคลื่อนไหวท่ามกลางพวกเราได้อย่างสบาย”
A slight jolt indicated we had docked. This extraordinary trip was over - I was going to put my foot on another planet.
การกระแทกเบาๆบ่งบอกว่าเราได้เทียบท่าแล้ว การเดินทางที่น่าทึ่งนี้สิ้นสุดลง - ผมกำลังจะได้ก้าวเท้าลงบนดาวเคราะห์อีกดวง
‘The second point,’ Thao resumed, ‘is that you will be obliged to wear a mask, for a while at least, for the brightness and the colours will literally intoxicate you, just as if you had drunk alcohol. The colours are vibrations that act on certain points on your physiological body. On Earth, these points are so slightly stimulated, so little exercised, that here, consequences could be unfortunate.’
“ประเด็นที่สอง” เธาว์พูดต่อ “คือคุณจะต้องสวมหน้ากาก อย่างน้อยก็ชั่วคราว เพราะ #ความสว่างและสีสันจะทำให้คุณมึนเมาอย่างแท้จริง เหมือนกับว่าคุณได้ดื่มแอลกอฮอล์ #สีเป็นการสั่นสะเทือนที่มีผลต่อจุดบางจุดในร่างกายทางสรีรวิทยาของคุณ #บนโลก_จุดเหล่านี้ถูกกระตุ้นน้อยมาก_ได้ใช้งานน้อยมาก #จนที่นี่อาจเกิดผลที่ไม่พึงประสงค์ต่อคุณได้”
The security force field of my seat had just been ‘turned off’ liberating me again, to move about as I pleased. The panel was blank but the astronauts were still busy. Thao led me towards the door and back into the room I’d first entered where I had lain for three hours. There, she took a helmet, very light, which covered my face from my forehead to just below my nose.
สนามพลังรักษาความปลอดภัยของที่นั่งของผมเพิ่ง ‘ปิด’ ปล่อยให้ผมเคลื่อนไหวได้อีกครั้งตามใจชอบ แผงควบคุมว่างเปล่า แต่นักบินอวกาศยังคงยุ่งอยู่ เธาว์พาผมไปที่ประตูและกลับเข้าไปในห้องที่ผมเข้าไปในครั้งแรกที่ซึ่งผมได้นอนเป็นเวลาสามชั่วโมง ที่นั่น เธอหยิบหมวกนิรภัยที่เบามาก ซึ่งปกคลุมใบหน้าของผมจากหน้าผากจนถึงใต้จมูกเล็กน้อย
‘Let’s go, Michel, and welcome to Thiaoouba.’
“ไปกันเถอะ มิเชล และยินดีต้อนรับสู่เทียร์อูบาห์”
Outside the spacecraft, we walked along a very short walkway. Immediately, I felt lighter. The sensation was very pleasant, although somewhat disconcerting, since several times I lost balance and Thao had to steady me.
ด้านนอกยานอวกาศ เราเดินไปตามทางเดินสั้นๆ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกตัวเบาขึ้น ความรู้สึกนี้น่าพอใจมาก แม้จะทำให้สับสนอยู่บ้าง เพราะผมเสียการทรงตัวหลายครั้งและเธาว์ต้องช่วยพยุง
We saw no one, a fact that surprised me. Earthly perspective had led me to expect to be welcomed by a crowd of reporters, cameras flashing...or something similar - perhaps a red carpet❗ Why not the head of state in person❓ For heaven’s sake, these people wouldn’t be visited by an extra-planetarian every day❗ But nothing...
เราไม่เห็นใครเลย ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจ มุมมองแบบชาวโลกทำให้ผมคาดหวังว่าจะได้รับการต้อนรับจากฝูงนักข่าว แฟลชจากกล้อง...หรืออะไรคล้ายๆกันนั้น - บางทีอาจเป็นพรมแดง❗ ทำไมไม่เป็นประมุขแห่งรัฐมาด้วยตัวเอง❓ พระเจ้าช่วย คนพวกนี้คงไม่ได้ต้อนรับผู้มาเยือนจากต่างดาวทุกวันสักหน่อย❗ แต่ไม่มีอะไรเลย…
After a short distance, we arrived at a round platform, to the side of the walkway. Thao sat down on a circular seat inside the platform [6] and signalled that I should sit down opposite her.
หลังจากเดินไปได้ไม่ไกล เรามาถึงแท่นทรงกลม ที่ด้านข้างของทางเดิน เธาว์นั่งลงบนที่นั่งวงกลมภายในแท่นและส่งสัญญาณให้ผมนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
She took out an object the size of a walkie-talkie and immediately I felt myself pinned to the seat, just as I had been in the spaceship, by an invisible force field. Then, quite gently and with a barely perceptible hum, the platform rose by several metres and moved off rapidly towards the ‘eggs’, about 800 metres away. The thin and slightly perfumed air was lashing the exposed area of my face below my nose, which was very nice, its temperature being around 26 degrees Celsius.
เธอหยิบสิ่งของขนาดเท่าเครื่องรับส่งวิทยุมือถือออกมา และทันใดนั้นผมก็รู้สึกถูกตรึงกับที่นั่ง เหมือนตอนอยู่ในยานอวกาศ ด้วยสนามพลังที่มองไม่เห็น จากนั้น อย่างนุ่มนวลและมีเสียงฮัมแผ่วเบาที่แทบไม่ได้ยิน แท่นลอยสูงขึ้นไปหลายเมตรและเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปทาง ‘ไข่’ ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 800 เมตร อากาศบางเบาและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ พัดปะทะบริเวณใบหน้าของผมภายใต้จมูก ซึ่งทำให้รู้สึกดีชะมัด อุณหภูมิอยู่ที่ประมาณ 26 องศาเซลเซียส
In just seconds, we arrived, and passed through the walls of one of the ‘eggs’, as if we’d passed through a cloud. The platform stopped and came to rest gently on the floor of the ‘building’. I looked around me in all directions.
ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เราก็มาถึงและผ่านกำแพงของ ‘ไข่’ ใบหนึ่ง ราวกับว่าเราผ่านก้อนเมฆ แท่นหยุดเคลื่อนที่และลงจอดอย่างนุ่มนวลบนพื้นของ ‘อาคาร’ ผมมองไปรอบๆในทุกทิศทาง
It seemed absurd, but the ‘egg’ had disappeared. We had indeed, entered the ‘egg’ and yet around us, as far as the eye could see, stretched the countryside. We could see the landing ground and the docked spaceships just as though we were outside...
มันดูไร้เหตุผลสิ้นดี แต่ ‘ไข่’ หายไปแล้ว เราได้เข้ามาในข้างใน ‘ไข่’ จริงๆ แต่รอบๆตัวเรา เท่าที่สายตามองเห็น กลับเห็นทิวทัศน์ชนบททอดยาว เราสามารถเห็นลานจอดและยานอวกาศที่จอดเทียบท่าราวกับว่าเรายังอยู่ข้างนอก…
‘I understand your reaction, Michel,’ said Thao who knew what I was thinking, ‘I’ll explain the mystery to you later.’
“ฉันเข้าใจปฏิกิริยาของคุณ มิเชล” เธาว์ซึ่งรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรพูด “ฉันจะอธิบายความลึกลับนี้ให้คุณฟังทีหลัง”
Not far from us, were gathered twenty or thirty people, all busy to some extent, in front of desks and screens which flashed with coloured lights - similar to inside the spacecraft. A type of music played very softly, elevating me to a state of euphoria.
ไม่ไกลจากเรา มีคนยี่สิบถึงสามสิบคนรวมตัวกัน ทุกคนยุ่งอยู่กับหน้าจอและจอภาพที่กะพริบไฟสีต่างๆ - คล้ายกับภายในยานอวกาศ ดนตรีแบบหนึ่งเล่นเบาๆ ยกระดับจิตใจของผมสู่สภาวะเคลิบเคลิ้ม
Thao signalled me to follow her and we headed towards one of the smaller ‘eggs’ situated near the ‘supposed inside walls’ of this larger one. As we went, we were greeted with happiness by all we passed.
เธาว์ส่งสัญญาณให้ผมตามเธอไป และเราตรงไปยัง ‘ไข่’ ขนาดเล็กกว่าที่ตั้งอยู่ใกล้ ‘ผนังด้านในที่สันนิษฐาน’ ว่าเป็นผนังของไข่ขนาดใหญ่นี้ ระหว่างทาง เราได้รับการทักทายด้วยความสุขจากทุกคนที่เราเดินผ่าน
I must mention here, that Thao and I made an odd couple as we moved across the room.
The great difference in our heights meant that, as we walked side by side, she was obliged to move slowly so that I didn’t have to run to keep up - my movements were more like ungainly jumps, for each time I tried to hurry, I exacerbated the problem. I had the task of coordinating muscles that were accustomed to moving a weight of 70 kilograms and now had only to move 47 kilograms - you can imagine the effect we created.
ผมต้องขอกล่าวตรงนี้ว่า เธาว์และผมดูเป็นคู่ที่แปลกประหลาดขณะเดินข้ามห้อง ความแตกต่างอย่างมากในความสูงของเราหมายความว่า ขณะที่เราเดินเคียงข้างกัน เธอต้องเคลื่อนที่ช้าๆเพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องวิ่งตาม - การเคลื่อนไหวของผมดูเหมือนการกระโดดที่งุ่มง่าม เพราะทุกครั้งที่ผมพยายามรีบ ผมก็ยิ่งทำให้ปัญหาแย่ลง ผมมีภารกิจที่ต้องประสานกล้ามเนื้อที่เคยชินกับการเคลื่อนย้ายน้ำหนัก 70 กิโลกรัม แต่ตอนนี้ต้องเคลื่อนย้ายเพียง 47 กิโลกรัม - คุณคงจินตนาการภาพที่เราสร้างขึ้นได้
We headed for a light that was shining on the wall of the small ‘egg’. In spite of my mask, I was very conscious of its brilliance. We passed beneath the light and went through the wall into a room that I immediately recognised as the one featured on the screen in the spaceship. The faces too, were familiar to me. I realised I was in the intergalactic centre.
เราตรงไปยังแสงที่ส่องอยู่บนผนังของ ‘ไข่’ ขนาดเล็ก แม้จะสวมหน้ากากอยู่ ผมก็ยังรู้สึกถึงความเจิดจ้าของมัน เราผ่านใต้แสงและทะลุผ่านผนังเข้าไปในห้องที่ผมจำได้ทันทีว่าเป็นห้องที่เห็นบนหน้าจอในยานอวกาศ ใบหน้าต่างๆก็คุ้นเคยสำหรับผม ผมตระหนักได้ว่าผมอยู่ในศูนย์ของฐานระหว่างดวงดาว
Thao took off my mask. ‘It’s all right for now, Michel, you won’t need it here.’
เธาว์ถอดหน้ากากของผมออก “สำหรับตอนนี้ไม่เป็นไร มิเชล คุณไม่จำเป็นต้องใส่มันที่นี่”
She introduced me personally to each of the dozen people there. They all exclaimed something and put a hand on my shoulder as a gesture of welcome.
เธอแนะนำผมเป็นการส่วนตัวกับแต่ละคนในสิบสองคนที่อยู่ที่นั่น ทุกคนอุทานบางอย่างและวางมือบนไหล่ผมด้วยท่าทางต้อนรับ
Their faces wore expressions of sincere joy and goodness and I was deeply touched by the warmth of their reception. It was as if they considered me one of them.
ใบหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงความสุขและความดีงามที่จริงใจ และผมรู้สึกซาบซึ้งกับการต้อนรับอันอบอุ่นของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขาถือว่าผมเป็นหนึ่งในพวกเขา
Thao explained that their principal question was: why is he so sad - is he ill?
เธาว์อธิบายว่าคำถามหลักของพวกเขาคือ : ทำไมเขาดูเศร้าจัง - เขาป่วยหรือ❓
‘I am not sad!’ I protested.
“ผมไม่ได้เศร้านะ❗” ผมประท้วง
‘I know, but they are not accustomed to the facial expressions of the people of Earth. Faces here, as you can see, reflect a perpetual happiness.’
“ฉันรู้ แต่พวกเขาไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกทางสีหน้าของผู้คนบนโลก #ใบหน้าที่นี่_อย่างที่คุณเห็น_สะท้อนความสุขตลอดเวลา”
It was true. They looked as though every second, they received excellent news.
มันเป็นความจริง พวกเขาดูเหมือนกับว่าในทุกวินาทีพวกเขาได้รับข่าวอันยอดเยี่ยม
I had been aware that something was strange about these people and suddenly it hit me: Everyone I had seen, seemed to be of the same age!
ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับผู้คนเหล่านี้ และทันใดนั้นมันก็แจ้งชัดกับผม : #ทุกคนที่ผมเห็นดูเหมือนมีอายุเท่ากัน❗
➖➖➖(((จบบทที่ 4️⃣)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
