ขุนโจรเหลียงซาน 231 หมอดูทำนาย
นับแต่ความแตก หวางชิ่งก็ไม่กล้าไปจวนถงอีก มาวันหนึ่งต้นเดือนห้า อากาศร้อนจัด หวางชิ่งอยู่บ้านนำม้านั่งยาวมาตั้งกลางลานบ้านนั่งรับลม แล้วลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปหยิบพัด ม้านั่งเจ้ากรรมพลันขยับสี่ขาได้ วิ่งตามหลังมา หวางชิ่งร้อง “ประหลาด”
แล้วยกเท้าเตะด้วยขาขวา แต่ต้องตะโกนร้อง
“ไอ้หยา แย่แล้ว”
หวางชิ่งใช้แรงมากไปหน่อย สีข้างยอก ต้องนั่งกองกับพื้นขยับตัวไม่ได้ เมียหวางชิ่งได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดู เห็นม้านั่งล้มอยู่ข้างหนึ่ง ผัวนั่งกองกับพื้น จึงเดินมาตบหน้าฉาดหนึ่งว่า
“คนไม่เอาถ่าน วันวันตะลอนอยู่ข้างนอก ไม่สนใจทางบ้าน พอวันนี้อยู่บ้านก็พาลก่อเรื่อง”
หวางชิ่งว่า “ซ้อใหญ่ อย่าล้อเล่น สีข้างข้ายอก ไม่ไหวแล้ว”
นางจึงพยุงหวางชิ่งให้ลุกขึ้น หวางชิ่งโอบไหล่นางไว้ กัดฟันสั่นหัวร้องว่า “ไอ้หยา เจ็บแย่แล้ว”
เมียด่าว่า “เหลวไหล นกเขาคดเอ๊ย ปกติก็ชอบท้าตีดีนัก วันนี้โผล่ออกมาแล้วไง”
แล้วนางก็รู้ตัวว่าพูดผิดจึงปิดปากหัวเราะ
หวางชิ่งได้ยินว่า โผล่ออกมา ถึงจะเจ็บอยู่ก็อดขำไม่ได้ ปล่อยหัวเราะก๊าก
เมียจึงตบบ้องหูเข้าให้ “นกเขาบ้า คิดไปถึงไหน”
เมียพยุงหวางชิ่งนอนลงบนเตียงแล้วเอาถั่วจานหนึ่งกับอุ่นเหล้ามาให้ ปิดประตูกางมุ้งให้หวางชิ่งนอนพัก หวางชิ่งปวดเอวเหลือกำลัง ขยับตัวไม่ได้ทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น หวางชิ่งยังปวดอยู่ไม่หาย ไปเข้างานไม่ได้ นอนอยู่ถึงเที่ยง เมียมาบอกให้ออกไปซื้อกอเอี๊ยะ หวางชิ่งฝืนสังขารมาถึงร้านประจำหน้าที่ว่าการ ซื้อกอเอี้ยะสองแผ่นจากเฒ่าเฉียน 钱老儿 เอามาแปะสีข้างทั้งสอง
เฒ่าเฉียนว่า “ตูไผอยากให้หายเร็ว ต้องกินยาแก้ฟกช้ำอีกสองเทียบ” แล้วจัดยาใส่ห่อให้สองห่อส่งให้หวางชิ่ง
หวางชิ่งล้วงเงินชิ้นหนึ่งออกมาจากถุงเงินมูลค่าสองสามเฟิน นำมาห่อกระดาษ เฒ่าเฉียนทำเป็นมองไปทางตะวันออก แต่แอบชำเลืองดูห่อกระดาษ หวางชิ่งห่อเสร็จส่งให้เฒ่าเฉียนแล้วว่า
“ท่านหมออย่าหาว่าดูถูก เก็บไว้ซื้อมะระกิน”
เฒ่าเฉียนว่า “ตูไผ เพื่อนกันไม่น่าต้องเกรงใจ” แต่ก็ยื่นมือขวามารับห่อกระดาษหย่อนลงลิ้นชัก
หวางชิ่งได้ยาแล้วลุกขึ้นจะกลับ เห็นหมอดูเดินถือร่มอยู่บนถนนข้างที่ว่าการ ใต้ร่มมีป้ายกระดาษห้อยอยู่เขียนสี่อักษรตัวโตว่า
先天神数 เทพทำนายโชคชะตา
สองข้างมีอักษรตัวเล็กสองแถวว่า
荆南李助 十文一数
จิงหนานหลี่จู้ ครั้งละสิบเหวิน
字字有准 术胜管辂
แม่นยำทุกคำ ศาสตร์เหนือก่วนลู่
(ก่วนลู่ 管辂 หมอดูขั้นเทพชาวเมืองผิงหยวน 平原 ยุคสามก๊ก)
หวางชิ่งมีเรื่องของเจียวสิ้วค้างคาอยู่ ทั้งยังพบเรื่องประหลาดเมื่อวานจึงตะโกนเรียกว่า
“อาจารย์หลี่ เชิญทางนี้”
หมอดูผู้นั้นถามว่า “นายท่านมีอะไรหรือ”
ปากกล่าวถาม สองตามองจ้องหวางชิ่งจากหัวจรดเท้า
หวางชิ่งว่า “ข้าน้อยอยากจะให้ทำนายสักหน่อย”
หลี่จู้ 李助 วางร่มลง เดินเข้ามาในร้านประสานมือคารวะเฒ่าเฉียนเอ่ยว่า “รบกวน”
แล้วล้วงเอากระบอกทำนายไม้จันทน์แดงออกมาจากแขนเสื้อ เปิดฝากระบอกเทเหรียญต้าติ้ง 大定铜钱 ออกมาเหรียญหนึ่งส่งให้หวางชิ่ง
(เหรียญต้าติ้ง 大定铜钱 เหรียญทองแดงกลมมีรูสี่เหลี่ยม บนเหรียญมีอักษรต้าติ้ง 大定 เป็นเหรียญออกใช้ในรัชสมัยต้าติ้งแห่งต้าจิน 大金)
หลี่จู้บอกหวางชิ่งว่า “นายท่าน จงอธิษฐานต่อสวรรค์ทางด้านนั้น”
หวางชิ่งรับเหรียญมาแล้ว ก็ก้มขานคารวะดวงอาทิตย์ที่แผดแสงแรงจ้าเบื้องบน แต่ปวดเอวก้มไม่ได้ เหมือนเฒ่าอายุแปดเก้าสิบ เก้เก้กังกังเงยหน้าหาฟ้าอธิษฐาน
ด้านหลี่จู้เห็นดังนั้น จึงแอบกระซิบกระซาบกับเฒ่าเฉียนว่า “ได้กอเอี๊ยะดีของท่านหมอ คงหายไว แผลนั่นคงถูกทุบตีมา”
เฒ่าเฉียนคุยว่า “เห็นว่าเป็นม้านั่งที่บ้านเกิดผีเข้า ไปเตะใส่จึงเอวเคล็ด เมื่อกี้เดินมา จะพูดจายังติดขัด แปะกอเอี๊ยะข้าไปสองแผ่น งอเอวได้แล้ว”
หลี่จู้ว่า “ข้าก็ว่าแผลฟกช้ำ”
หวางชิ่งอธิษฐานเสร็จ ส่งเหรียญคืนให้หลี่จู้ หลี่จู้ถามชื่อแซ่ของหวางชิ่ง แล้วเขย่ากระบอกทำนาย ปากพร่ำร่ายว่า
“วันดีศุภดิถี ฟ้าดินเบิกฤกษ์
อริยะทายทัก ภูตเทพขานไข
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ร่วมนภาหล้าโลก
ฟ้าดินแสดงธรรม ตะวันจันทร์ส่องแสง
สี่ฤดูหมุนเวียน ภูตเทพแจงดีร้าย
บัดนี้สุภาพชนแซ่หวางแห่งตงจิงไคเฟิง
ขอเทพทำนายต่อสวรรค์
ทศวารเจี่ยอิ๋น 甲寅旬 วันอี๋เหม่า 乙卯日
ขออัญเชิญปรมาจารย์โจวอี้เหวินหวาง
ปรมาจารย์กุ๋ยกู่ ปรมาจารย์หยวนเทียนกัง
ปวงเทพเทวา ดวงวิญญาทรงฤทธิ์
ทรงชี้แจงแถลงไข ให้แจ้งดีแลร้าย”
หลี่จู้เขย่ากระบอกทำนายสองครั้งได้สัญลักษณ์จุนกว้า 屯卦 แห่งสายน้ำฟ้าร้อง 水雷 หลี่จู้อ่านลิ่วเหยา 六爻 ขีดทำนายทั้งหก แล้วถามว่า
“นายท่านต้องการทำนายเรื่องใด”
หวางชิ่งว่า “ถามเรื่องครอบครัว”
หลี่จู้สั่นหัวว่า “นายท่านอย่าถือสาที่ต้องพูดตามตรง ตกที่จุน 屯 ลำบากนัก เคราะห์กรรมของท่านเพิ่งเริ่มต้น มีคำที่นายท่านต้องจดจำไว้จงดี”
หลี่จู้คลี่พัดพับกระดาษโครงไม้ไผ่ออกพัดแล้วท่องว่า
“家宅乱纵横，百怪生灾家未宁。
非古庙，即危桥。白虎冲凶官病遭。
有头无尾何曾济，见贵凶惊讼狱交。
人口不安遭跌蹼，四肢无力拐儿撬。
从改换，是非消。
逢着虎龙鸡犬日，许多烦恼祸星招。
ครอบครัวเกิดวุ่นวายหลายสถาน
ร้อยพิสดารแผ้วพานบ้านไร้สงบ
สะพานภัยหาใช่ศาลเก่าเคารพ
เสือขาวสบขุนร้ายเจ็บเจ่าจุก
มีหัวแต่ไร้หางใช้ได้ไหม
ศักดิ์สูงใส่ความคดีมีติดคุก
ปากท้องร้องข้องขัดไร้ความสุข
ทุกแขนขาสิ้นแรงใช้ไม้ค้ำถ่อ
จึงจำต้องแปลงเปลี่ยน
ล้างเหี้ยนเตียนถูกผิดหนอ
ขาลมะโรงระกาจอ
ดาวเคราะร้ายกรายกลุ้มรุม”
หวางชิ่งนั่งลงตรงข้ามหลี่จู้ พัดกระดาษของหลี่จู้เคลือบน้ำมันเหม็นกลิ่นลงรักจนทนไม่ไหว หวางชิ่งต้องยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูก
หลี่จู้ท่องจบก็กล่าวว่า
“ข้าน้อยกล่าวไปตามเหตุ ที่บ้านยังจะเกิดเรื่องประหลาดอีก สมควรย้ายที่อยู่ จึงจะพ้นภัย พรุ่งนี้เป็นวันปิ่งเฉิน 丙辰日 พึงระมัดระวังให้มาก”
หวางชิ่งฟังว่าตนต้องประสบเคราะห์ ก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร จ่ายเงินให้แล้วกล่าวขอบคุณหลี่จู้ หลี่จู้ออกจากร้านยา หยิบร่มมาถือแล้วเดินต่อไปทางตะวันออก
เจ้าหน้าที่ที่ว่าการเดินกันมาห้าหกคน เห็นหวางชิ่งจึงถามว่า “ทำไมมานั่งเล่นอยู่ที่นี่”
หวางชิ่งจึงเล่าเรื่องประหลาดที่บ้านจนเกิดขัดยอกให้ฟัง พวกฟังจบพากันหัวเราะ หวางชิ่งว่า
“ทุกท่าน ถ้าเจ้าเมืองท่านถาม คงต้องขอให้พวกพี่น้องช่วยพูดให้ด้วย”
คนกลุ่มนั้นว่า “เรื่องนั้นจัดการได้” แล้วก็แยกย้ายกันไป
หวางชิ่งกลับถึงบ้านส่งยาให้เมียเอาไปต้ม หวางชิ่งอยากหายไวไว ไม่ทันสองชั่วโมงก็กินยาหมดไปทั้งสองเทียบ อยากให้ยาออกฤทธิ์ไวไว ซดเหล้าตามไปอีกหลายจอก คืนนั้นทั้งสองเข้านอน หลับรวดไปยันรุ่ง
วันรุ่งขึ้น ตื่นขึ้นมายามเฉิน 辰牌 (8:00 น.) ล้างหน้าหวีผมเสร็จ รู้สึกท้องว่าง หวังชิ่งจึงอุ่นเหล้าดื่มรองท้อง แล้วค่อยกินอาหารเช้า ยังไม่ทันหมด ได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอก
“ตูไผอยู่บ้านไหม”
เมียมองลอดช่องประตูแล้วบอกว่า
“คนที่ว่าการสองคน”
หวางชิ่งวางชามข้าว เช็ดปาก เดินออกมาประสานมือแล้วถามว่า
“ท่านทั้งสองมาถึงที่นี่ มีอะไรชี้แนะ”
เจ้าหน้าที่ทั้งสองว่า “ตูไผสุขใจจริงหนอ สีหน้าแจ่มใสแต่เช้า เช้านี้นายท่านตรวจรายชื่อ ไม่เห็นชื่อตูไผจึงโกรธจัด พวกข้าพี่น้องช่วยแก้ตัวแทนว่าเจอเรื่องประหลาดจนเคล็ดขัดยอก ท่านไม่ยอมเชื่อ จึงออกหมาย ให้พวกข้าทั้งสองมาเชิญตูไผไปพบ”
แล้วส่งหมายให้ดู
หวางชิ่งว่า “หน้าแดงเสียแล้ว จะไปพบได้อย่างไร รอสักครู่ดีไหม”
ทั้งสองว่า “ไม่เกี่ยวกับพวกเรา นายท่านรออยู่ ขืนชักช้าพวกข้าจะโดนโบยไปด้วย รีบไป รีบไป”
แล้วเข้าประกบตัวหวางชิ่ง เมียจะวิ่งออกมาถาม ผัวก็ถูกกุมตัวไปแล้ว
เจ้าเมืองนั่งอยู่ยังโถงว่าการ เจ้าหน้าที่ทั้งสองกุมตัวหวางชิ่งมาถึง “จับตัวหวางชิ่งมาตามบัญชานายท่าน”
หวางชิ่งฝืนสังขารคำนับสี่ครั้ง
เจ้าเมืองตวาดว่า “หวางชิ่ง เจ้าเป็นทหาร ทำไมจึงละเลยหน้าที่ไม่มาเข้าเวร”
หวางชิ่งนำเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นจนทำให้เคล็ดขัดยอกเล่าให้ฟังโดยละเอียดแล้วว่า
“ผู้น้อยปวดเอวยิ่งนัก นั่งนอนไม่สบาย เดินเหินไม่ไหว มิกล้าละเลยหน้าที่ ขอนายท่านโปรดพิจารณา”
เจ้าเมืองเห็นหวางชิ่งหน้าแดง ยิ่งโกรธตวาดว่า
“เจ้านี่เมาแล้วมักก่อเรื่องผิดศีลธรรม วันนี้ยังปั้นเรื่องภูตผีมามดเท็จเจ้าหน้าที่”
แล้วตวาดสั่งให้นำตัวไปโบย
หวางชิ่งถูกโบยจนเนื้อปริแตก เจ้าเมืองสั่งให้ทำหนังสือรับสารภาพว่าปั้นเรื่องปีศาจหลอกลวงชาวบ้าน หวางชิ่งถูกโบยจนสลบแล้วฟื้น ทนโบยไม่ไหวจึงจำสารภาพ เจ้าเมืองให้บันทึกปากคำ แล้วให้ใส่คานำตัวไปขังยังคุกมหันตโทษ
เรื่องของเรื่องคือ ความที่หวางชิ่งคบชู้กับเจียวสิ้วลือกันไปทั่ว แม้ในที่ว่าการต่างก็รู้ เรื่องเข้าหูไฉ้จิง ไฉ้อิว เห็นว่าไม่ได้การจึงลอบแจ้งเจ้าเมืองให้หาทางใส่ความหวางชิ่งแล้วเนรเทศให้ไกลไปยังแดนจำสาหัส ก็ประจวบเหมาะที่เกิดเรื่องประหลาดขึ้น จึงถือเป็นเหตุยัดเยียดข้อหา
ทางด้านไฉ้จิงก็รีบเลือกวันตกแต่งเจียวสิ้วเข้ามาเป็นสะใภ้ เพื่อกู้หน้าให้ถงก้วนและกลบเกลื่อนเรื่องที่เกิดขึ้น
ตอนก่อนหน้า : อภิชาตบุตร
ตอนถัดไป : ความวัวไม่ทันหาย
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
