ขุนโจรเหลียงซาน 232 ความวัวไม่ทันหาย
เจ้าเมืองไคเฟิงขึ้นว่าการในวันซินอิ่ว 辛酉日 ให้เบิกตัวหวางชิ่งจากคุก ปลดคา โบยหลังยี่สิบที ให้ช่างสักตราหน้า เนรเทศไปยังแดนจำส่านโจว 陕州牢城 ที่ซีจิง 西京 ให้ใส่คาขอบเหล็กหนักสิบชั่งครึ่ง ปิดป้ายผนึก ทำหนังสือส่งตัวให้ซุนหลิน 孙琳 เห้อจี่ 贺吉 เป็นผู้คุมตัวไปส่ง
ทั้งสามเดินออกมาจากที่ว่าการ พบหนิวต้าหู้ 牛大户 พ่อตาของหวางชิ่งดักรอพบอยู่ หนิวต้าหู้เชิญทั้งสามมายังร้านอาหารที่ถนนสายใต้หน้าที่ว่าการสั่งสุราอาหารมาเลี้ยง
ระหว่างอาหาร หนิวต้าหู้ควักเงินออกมาถุงหนึ่งยื่นให้หวางชิ่ง บอกว่า “เงินขาว 白银 สามสิบตำลึง เอาไว้ใช้ระหว่างทาง”
หวางชิ่งยื่นมือมาจะรับ กล่าวว่า “ขอบคุณท่านพ่อตา”
หนิวต้าหู้ผลักมือหวางชิ่งแล้วกล่าวว่า
“รอเดี๋ยว ปกติข้าก็ไม่เคยให้เงินเจ้า แต่นี่เจ้าถูกเนรเทศไปส่านโจวไกลกว่าพันลี้ ไม่รู้เมื่อไรจะได้กลับ เจ้าไปเล่นชู้กับลูกสาวชาวบ้าน ไม่ใยดีเมียที่บ้าน เมียจะให้ใครเลี้ยง ลูกก็ไม่มีสักคน เรือกสวนไร่นาไม่มีให้ต้องดูแลแทน เจ้าควรทำหนังสือหย่าให้นางแต่งงานใหม่ได้หลังจากนี้ วันหน้าจะไม่มาข้องแวะอีก ข้าจึงจะให้เงินเจ้า”
หวางชิ่งปกติเป็นคนสุรุ่ยสุร่าย ตรองว่า “ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัวเลย จะไปถึงส่านซี 陕西 ได้อย่างไร”
จึงคิดว่าเอาเงินไว้ดีกว่า ถอนหายใจแล้วว่า
“เอาเถิด เอาเถิด ก็แค่เขียนหนังสือหย่า”
หนิวต้าหู้จึงยื่นหมูยื่นแมว ได้หนังสือแล้วให้เงินไป จากนั้นก็กลับบ้าน
หวางชิ่งมาเก็บของที่บ้านพร้อมกับสองผู้คุม เมียก็ย้ายไปอยู่กับหนิวต้าหู้แล้ว ใส่กุญแจประตูไว้ หวางชิ่งจึงไปยืมสิ่วจากข้างบ้านมาเปิดประตูเข้าไป เสื้อผ้าเครื่องประดับ นางเก็บไปหมดแล้ว หวางชิ่งทั้งโมโหทั้งเสียใจ
หวางชิ่งไหว้วานยายโจว 周老婆 ข้างบ้านให้มาช่วยเตรียมสุราอาหารให้สองผู้คุมกิน หวางชิ่งมอบเงินให้ซุนหลิน เห้อจี๋สิบตำลึง แล้วขอว่า
“ผู้น้อยถูกโบยยังเจ็บแผลอยู่ เดินเหินไม่สะดวก ขอพักจนแผลหายแล้วค่อยออกเดินทาง”
ซุนหลิน เห้อจี๋รับเงินแล้วก็ยินยอม ต่อให้ไฉ้อิวกำชับว่าให้เร่งออกเดินทางก็ตาม หวางชิ่งนำข้าวของในบ้านรีบรีบขายขอเพียงได้เงิน นำไปจ่ายค่าเช่าบ้านให้กับเจ้าสัวหู
หวางฮวา บิดาของหวางชิ่ง เคียดขึ้งบุตรชายจนตาบอดทั้งสองข้างแยกบ้านกันอยู่ บุตรไปเยี่ยมหากไม่ถูกไล่ตีก็ด่าส่ง วันนี้รู้ว่าบุตรต้องโทษเนรเทศกลับรู้สึกปวดใจ ให้คนพามาที่บ้านหวางชิ่ง แล้วกล่าวกับบุตรว่า
“ลูกเอ๋ย เจ้าไม่ฟังคำพ่อ จึงต้องมีวันนี้”
แล้วน้ำตาก็ไหลพรากจากสองตาอันขุ่นมัว
หวางชิ่งตั้งแต่เล็กไม่เคยเรียกหวางฮวาว่า “พ่อ” เลย วันนี้บ้านแตกสาแหรกขาด จึงรู้สึกคับแค้นใจตะโกนเรียกว่า
“ท่านพ่อ ลูกมามีคดีความวันนี้ เฒ่าหนิวก็ช่างกระไร บังคับให้ข้าเขียนหนังสือหย่าเมียก่อน จึงยอมให้เงินมา”
หวางฮวาว่า “ปกติเจ้ามันรักเมีย กตัญญูพ่อตา วันนี้เป็นอย่างไรเขาทำกับเจ้าเช่นนี้”
หวางชิ่งได้ฟังกลับขุ่นใจ ไม่ใส่ใจบิดาอีก เก็บของแล้วออกเดินทางไปกับสองผู้คุม
หวางฮวาตีอกกระทืบเท้าว่า “ข้าไม่ควรมาหาไอ้คนนอกคอก” แล้วให้คนพยุงกลับบ้านไป
หวางชิ่งกับซุนหลิน เห้อจี๋ออกจากตงจิง หาที่สงบพักอยู่สิบกว่าวันจนแผลโบยหายแล้ว สองผู้คุมก็เร่งให้ออกเดินทางไปส่านโจว อากาศต้นเดือนหกร้อนจัด วันวันจึงเดินทางได้แค่สี่ห้าสิบลี้ กินนอนไม่สะดวก เหมือนนอนเตียงคนตาย น้ำแกงจืดชืด 睡死人床 吃不滚汤 เดินทางมาได้สิบหกวันข้ามเขาซงซาน 嵩山
ในระหว่างเดินทางวันหนึ่ง ซุนหลินชี้ให้ดูยอดเขาโพ้นทางตะวันตกว่า
“เขาลูกนั้นเรียกว่า เขาเป่ยหมาง 北邙山 ขึ้นกับเขตเมืองซีจิง 西京”
ทั้งสามอาศัยอากาศเช้ายังเย็นอยู่ เดินทางมาได้ยี่สิบกว่าลี้ถึงตลาดแห่งหนึ่งทางตะวันออกของเขาเป่ยหมาง ชาวชนบทจากรอบทิศทยอยกันเดินทางมายังตลาด ฟากตะวันออกของตลาดตรงจุดที่ผู้คนเบาบาง มีสามแยกที่มีต้นไป่ยืนเรียงกันอยู่สามต้น ใต้ร่มไม้ คนกลุ่มหนึ่งมุงซ้อนกันเป็นวงล้อมชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง ถอดเสื้อท่อนบนรำกระบองอยู่
ทั้งสามเดินไปหลบแดดในเงาไม้ หวางชิ่งเหงื่อเปียกโชก ใส่คาอยู่กับคอเบียดคนเข้าไปดูอยู่พักหนึ่ง แล้วหลุดปากหัวเราะว่า
“นี่มันกระบองลีลา”
ชายผู้นั้นได้ยิน หยุดรำกระบองหันมามองเห็นว่าเป็นทหารเนรเทศ ก็โกรธจัดด่ามาว่า
“ทหารโจร กระบองข้าเลื่องลือทั้งใกล้ไกล แกกล้าอ้าปากนกเขาผายลมดูถูกกระบองข้า ”
แล้วทิ้งกระบอง กำหมัดขึ้นชกใส่หน้า
หนุ่มสองคนโผล่จากกลุ่มคนออกมาขวางไว้ว่า
“อย่าลงมือ”
แล้วถามหวางชิ่งว่า
“ท่านคงเป็นยอดฝีมือ”
หวางชิ่งว่า “หลุดปากไปหน่อย เลยแหย่เอาหนุ่มนี่เข้า ผู้น้อยพอรู้เพลงกระบองอยู่บ้าง”
หนุ่มใช้กระบองโกรธด่าว่า “ทหารโจร กล้าประลองกับข้าไหม”
สองหนุ่มกล่าวกับหวางชิ่งว่า “ถ้าท่านกล้าสู้กับคนผู้นี้ด้วยเพลงกระบองแล้วชนะ เงินที่ได้มาสองก้วนนี้เป็นของท่าน”
หวางชิ่งหัวเราะแล้วว่า “เช่นนั้นย่อมได้”
แล้วแหวกคนไปขอกระบองจากเห้อจี๋ ถอดเสื้อซับในออก รวบกระโปรงขึ้นเหน็บ กำกระบองในมือมั่น
จีนมุงว่า “ใส่คาอยู่กับคอ แล้วจะควงกระบองอย่างไร”
หวางชิ่งว่า “นี่แหละหายาก ใส่คาแล้วชนะได้ จึงนับว่ามีฝีมือ”
จีนมุงว่า “ถ้าใส่คาแล้วยังชนะได้ เงินสองก้วนนี้ก็ควรเป็นของท่าน”
หนุ่มใช้กระบองรำเพลงครูแล้วตวาดว่า “มา เข้ามา”
หวางชิ่งว่า “ผู้มีพระคุณทุกท่าน อย่าเพิ่งหัวเราะ”
หนุ่มนั้นรู้ว่าหวางชิ่งมีคาติดคอ จึงรุกด้วยท่างูเหลือมกลืนช้าง หวางชิ่งตั้งรับด้วยเพลงแมลงปอแตะน้ำ หนุ่มนั้นฟาดกระบองมา หวางชิ่งถอยหลังหนึ่งก้าว หนุ่มนั้นก้าวมาหนึ่งก้าวเงื้อกระบองฟาดใส่กระหม่อมหวางชิ่ง หวางชิ่งเบี่ยงซ้ายหลบ กระบองวืดใส่อากาศยังไม่ทันชักกลับ หวางชิ่งใช้จังหวะนั้นหวดใส่ข้อมือขวาจนกระบองตกพื้น แต่ยังไว้ไมตรี ไม่หวดแรงจนข้อมือหัก
จีนมุงพากันหัวเราะ หวางชิ่งก้าวมากุมมือหนุ่มนั้นว่า
“ขออภัยที่ล่วงเกิน”
หนุ่มนั้นยังเจ็บข้อมืออยู่ จึงใช้มือซ้ายเก็บเงินสองก้วนขึ้น จีนมุงโวยวายว่า
“หมอนั่นฝีมือไม่เอาไหน เมื่อกี้ก็เพิ่งบอก ใครชนะได้เงินไป”
สองหนุ่มที่เสนอหน้าตอนแรกตบข้อมือชิงเงินสองก้วนมาส่งต่อให้หวางชิ่งแล้วว่า
“ขอเชิญท่านแวะที่บ้านเราเถิด”
หนุ่มใช้กระบองรีบเก็บข้าวของแล้วหลบหายไป
สองหนุ่มนำทางหวางชิ่งและสองผู้คุมลงใต้ผ่านป่าละเมาะสามแห่งแล้วเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ในดงมีคฤหาสน์หลังหนึ่งมีกำแพงล้อม นอกกำแพงมีต้นหลิ่วสองสามร้อยต้น ในคฤหาสน์มีฝูงนกนางแอ่นอยู่ตามคาน
สองหนุ่มเชิญพวกหวางชิ่งเข้าบ้านแล้วพาไปนั่งยังโถงมุงหญ้าตามลำดับเจ้าภาพแขกแล้ว เจ้าบ้านถามว่า
“พวกท่านพูดจาสำเนียงตงจิง”
หวางชิ่งจึงบอกชื่อแซ่และเล่าเรื่องที่ตนถูกเจ้าเมืองใส่ความ พอเล่าจบก็ย้อนถามชื่อแซ่ของทั้งสองบ้าง
หนุ่มที่นั่งตรงข้ามว่า “ผู้น้อยแซ่กง 龚 ชื่อคำเดียวว่าตวน 端 ส่วนนี่คือน้องชาย ชื่อคำเดียวว่าเจิ้ง 正 อาศัยอยู่ที่นี่ จึงเรียกว่าหมู่บ้านสกุลกง 龚家村 ขึ้นกับอำเภอซินอันเมืองซีจิง 西京新安县”
เจ้าบ้านเรียกบ่าวมานำเสื้อซับในที่ชุ่มเหงื่อของทั้งสามไปซัก ตักน้ำเย็นมาให้ดื่ม แล้วพาไปอาบน้ำ ให้บ่าวเตรียมของว่างไว้รองท้องที่โถงมุงหญ้า แล้วไปเชือดเป็ดไก่จัดเตรียมอาหารเลี้ยงรับรอง แล้วยกมาพร้อมทั้งผักผลไม้ บ่าวคอยรินสุรา
หวางชิ่งกล่าวขอบคุณแล้วว่า
“ผู้น้อยเป็นนักโทษมีความผิดติดตัว ได้รับความกรุณาจากท่านทั้งสอง มารบกวนโดยไม่สมควร”
กงตวนว่า “พูดอะไรอย่างนั้น ใครเลยไม่เคยมีเรื่อง ใครพาครัวติดตัวไปมา”
แล้วก็ชวนดื่มสุราเล่นกำทาย ดื่มพอมึนตึง กงตวนก็เล่าว่า
“หมู่บ้านนี้มีอยู่สองร้อยกว่าครัวเรือน ต่างยกให้พวกเราสองพี่น้องเป็นนายบ้าน ผู้น้อยสองพี่น้องพอเป็นหมัดมวยอยู่บ้าง เดือนสองต้นปีนี้ ที่หมู่บ้านตะวันออกมีเทศกาลไหว้เจ้า มีการแข่งขันและเวทีแสดง พวกเราสองพี่น้องไปเที่ยวเล่น เจอคนหมู่บ้านนั้นผู้หนึ่งชื่อ หวงต๋า 黄达 มีปากเสียงกันเรื่องเงินพนัน เลยถูกหมอนั่นเล่นงานเอา เราสองพี่น้องสู้ไม่ได้ เจ้าหวงต๋าจึงเที่ยวคุยโอ่ไปทั่ว พวกเราได้แต่กล้ำกลืน มาเห็นเพลงกระบองของตูไผ จึงอยากกราบท่านเป็นอาจารย์ หากท่านยอมชี้แนะพวกเราพี่น้องผู้เขลา จักเป็นพระคุณยิ่ง”
ทั้งสองจึงกราบหวางชิ่งเป็นอาจารย์ คืนนั้นดื่มกันจนดึกดื่นจึงพักผ่อน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น อากาศยังเย็นสบายอยู่ หวางชิ่งชี้แนะเพลงกระบองและหมัดมวยอยู่ที่ลานนวดข้าว ชายผู้หนึ่ง เกล้าผมสองมวย ไม่โพกผ้า ถือพัดใบลานเอามือไขว้หลังเดินเชิดหน้าเข้าบ้านมาจากด้านนอก พอเห็นทหารเนรเทศกำลังสอนมวยอยู่ ก็นึกถึงเรื่องที่ได้ฟังมาเมื่อวานว่ามีทหารเนรเทศสั่งสอนคนรำกระบองขึ้นมาได้ จึงอ้าปากด่าหวางชิ่งว่า
“เป็นนักโทษมาเอ้อระเหยเที่ยวหลอกชาวบ้านอยู่แถวนี้”
หวางชิ่งได้ยิน คิดว่าเป็นญาติของกงตวน จึงไม่ตอบอะไร
คนผู้นี้คือหวงต๋า หมู่บ้านตะวันออก คู่กรณีของกงตวน วันนี้จะไปเก็บหนี้พนันหลิ่วต้าหลางท้ายบ้านตะวันตก ผ่านมาได้ยินเสียงฮึดฮัดฝึกหมัดมวยอยู่ในบ้านสกุลกง จึงเดินเข้ามาดู ปกติก็ชอบวางก้ามข่มสองพี่น้องอยู่แล้ว
กงตวนเห็นหน้าหวงต๋า โทสะพลุ่งสามพันจ้างด่าว่า
“ไอ้ลูกอีสำส่อนจากท้องวัวท้องลา วันก่อนหาเรื่องเงินพนัน วันนี้จะมารังควาญกันอีก”
หวงต๋าโกรธจัดด่าภาษาพ่อขุนว่า “ล่อไส้มารดาเจ้าสิ”
แล้วทิ้งพัด กำหมัดชกใส่หน้ากงตวน
หวางชิ่งรู้แล้วว่าคือหวงต๋า จึงทำทีเข้ามาห้าม หวดคาใส่หวงต๋ากระเด็นหงายท้องไปลุกไม่ขึ้น พวกกงตวน กงเจิ้งและบ่าวในบ้านอีกสองคนจึงเข้าระดมมือระดมเท้าใส่ทั้งหัวทั้งตัวหลังไหล่สีข้างแขนขาหน้าตา จนเสื้อผ้าขาดวิ่น เหลือแต่ตัวล่อนจ้อน
ซุนหลิน เห้อจี๋สองผู้คุมเข้าช่วยห้ามไว้ แต่หวงต๋าก็หายใจรวยรินแล้ว กงตวนให้บ่าวสี่คนหามไปทิ้งตากแดดไว้ในพงหญ้ากึ่งทางไปหมู่บ้านตะวันออก จนมีคนเกี่ยวหญ้ามาพบจึงหามกลับไปนอนพัก แล้วเขียนคำร้องฟ้องยังอำเภอซินอัน 新安县
พวกกงตวนวุ่นอยู่ตลอดทั้งเช้า กว่าจะเรียกให้บ่าวยกสุราอาหารมาเชิญหวางชิ่งกินอาหารเช้า
หวางชิ่งว่า “หมอนั่น วันหลังต้องมาตอแยล้างแค้นแน่”
กงตวนว่า “ไอ้นกเขาลูกอีสำส่อน มีเมียอยู่ที่บ้านคนหนึ่ง เพื่อนบ้านข้างๆ กลัวมันแรงเยอะ วันนี้ได้เห็นไอ้ลูกอีสำส่อนหมดสภาพ คงไม่มีใครยอมช่วย ถ้ามันตายไป ก็แค่สละบ่าวคนหนึ่งไปรับคดีแทนชีวิตมัน แต่ถ้าไม่ตาย ก็แค่คดีวิวาท วันนี้ได้อาจารย์ช่วยล้างแค้นล้างอาย อาจารย์วางใจดื่มเหล้าให้สบายใจเถิด ช่วยสอนกระบองสองพี่น้องผู้เขลา จะตอบแทนอย่างงาม”
กงตวนนำเงินแท่งมอบให้สองผู้คุมคนละห้าตำลึง ขอให้ผ่อนผันสักหลายวัน ซุนหลิน เห้อจี๋รับเงินแล้ว ก็จำต้องยอมตาม
หวางชิ่งถ่ายทอดเพลงกระบองให้กงตวน กงเจิ้ง ผ่านไปได้สิบกว่าวัน สองผู้คุมก็มาเร่งให้ออกเดินทาง ด้วยว่าได้ข่าวหวงต๋าไปฟ้องคดีไว้ที่อำเภอ กงตวนนำเงินขาวห้าสิบตำลึงมอบให้หวางชิ่งไว้ใช้สอยเมื่อถึงส่านโจว หวางชิ่งเก็บของแต่กลางดึก ฟ้าไม่ทันสางก็ออกเดินทาง พวกกงตวนพี่น้องก็ตามมาส่งด้วย
ไม่ถึงหนึ่งวันก็ถึงส่านโจว ซุนหลิน เห้อจี๋นำหวางชิ่งพร้อมใบส่งตัวไปยังที่ว่าการ เจ้าเมืองรับมอบตัว ทำหนังสือตอบรับให้สองผู้คุม แล้วส่งตัวหวางชิ่งไปยังแดนจำ
กงเจิ้งออกเงินแทนหวางชิ่งวานให้คนรู้จักนำไปมอบให้ผู้คุมและผู้กำกับแดนจำ ผู้กำกับแดนจำแซ่จาง 张 ชื่อสื้อไค 世开 รับเงินสินบนแล้ว ก็ให้ถอดคาได้ ไม่โบยแรกรับ ให้พักห้องเดี่ยว ไม่ใช้ทำงานหนัก มีอิสระจะไปไหนก็ไป
ตอนก่อนหน้า : หมอดูทำนาย
ตอนถัดไป : ไร้พิษสงหาใช่ลูกผู้ชาย
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
