บันทึกของอิหล้าน้อย...ปลายดอย..EP2
อิหล่าน้อย มาละเด้อ มาเล่าความหลังแบบเด็กบ้านนอก ลูกอีสานบ้านเฮาให้เอื้อยๆ อ้ายๆได้อ่านแล้วใจอ่อนหัวใจสั่น ฮู้สึกคือได้ยินเสียงแคนดังก้องในคุ้งนา…มาเด้อจ่ะ
.
.
"บ้านเฮา...แผ่นดินแห่งความฮัก"
ยามลมหนาวพัดโชยผ่านหัวใจ อิหล่าน้อยกะอดบ่ได้สิคิดฮอดบ้าน… บ้านเฮาอยู่แนวอีสานตอนล่าง แผ่นดินดินแตกระแหง แต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ...
มื้อใด๋พ่อว่างจากการให้อาหารผสมอาหารกบกับตัดหญ้าฟาร์มกบ กะสิพาหล่ากับพี่ๆ ไปปลูกมันแถวนาท้ายคู หลังฤดูฝนผ่าน กะคือได้เวลาเก็บเกี่ยว – บ่แม่นแต่ข้าวโพดดอกบัว แต่คือความทรงจำที่หอมคือกลิ่นดินเปียก...
หล่าฮักตอนย่ำเท้าลงไปในดิน ถือลูกจอบเก่าๆ ขุดหามันยักษ์สีแดงๆ อันหนึ่งพอเงยหน้า เจองูกะเลยวิ่งปานลมพายุ พ่อหัวเราะน้ำตาไหลแล้วว่า...
“บ่เป็นหยังหล่า งูเขากะตกใจเจ้าคือกัน”
โตน้อยๆ กะบ่เคยอยู่นิ่ง กลับจากนา กะไปงมหาปูนา ขุดหาจี่ (จี่ = แมลงจี่) ในฮู มัดขาไว้ใส่กระป๋อง น้ำบ่อกะใช้เข็นใส่รถถัง ป้ากะใช้ตักมาล้างผัก หล่ากะใช้มาหยอดหัวใส่ขวดเล่น
บางเทือ…พ่อเฮ็ดฝนตกในฟาร์มกบ ตอนนั้นหล่าคิดว่าพ่อคือผู้วิเศษ สั่งฝนได้ กบได้ฮ้องอ๊บๆ พ่อหัวเราะบอกว่า...
“ฝนปลอมเด้อหล่า แต่มันสิได้ฤกษ์ผสมพันธุ์”
หล่ากะงึมงำเข้าใจแค่ครึ่งเดียว แต่ดีใจคือกันที่มีฝน
ลูกอ๊อดที่ได้จากบ่อ กะนำไปขายขีดละห้าร้อยส่งท้ายปี พอพ่อป่วย ทุกอย่างกะหยุดลงเงียบๆ … แต่บ้านน้อยๆ ข้างคูนาแห่งนั้น กะยังอยู่ในใจหล่าตลอด
จนวันนี้ คนในหมู่บ้านบางคนกะยังเอิ้นพ่อว่า “อาจารย์” แม้พ่อสิจากไปแล้ว เพราะพ่อบ่ได้หวงวิชา พ่อบ่ได้มีแต่กบ แต่มีน้ำใจที่เลี้ยงคนทั้งซอย...
-
“บัดนี้หล่าโตขึ้นแล้ว แต่ใจยังอยู่เถียงนา
แม้มือสิเคยจับแก้วกาแฟเป็นบาริสต้า
แต่หัวใจยังจำได้ดี…ว่าครั้งหนึ่งเคยจับดินด้วยมือเปล่า”
--
ส่งท้ายจ้าจากใจอิหล่าน้อย…
ขอปิดท้ายบันทึกความฮัก
ความหลังแบบลูกอีสานแท้ๆ
ด้วยกลอนหวานๆ ปลายเปิด ที่ บ่เอิ้นชื่อไผ แต่ใครบางคน…อาจฮู้สึก
-
“หากเจ้าบังเอิญผ่านทางเข้ามา
อ่านข้อความหล่า...ที่เขียนจากใจ
อย่าถือว่าเฮาเฮ็ดเว้าพาไป
แค่เขียนเอาไว้...เผื่อผู้ใด๋แอบฮู้สึกคือกัน”
.
.#บันทึกของอิหล่าน้อยปลายดอย
#คิดฮอดบ้าน
#กาแฟก็ชอบแต่ข้าวจี่กะฮัก
.
.ปลายดาวอินฟินิตี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
