19 เม.ย. เวลา 13:18 • ปรัชญา

“จิ๊บ ๆ…เสียงกระซิบจากเงาไม้”

(บทสนทนากับนกเขา ณ สวนหลวง ร.9)
จิ๊บ…จิ๊บ…เสียงน้อยนิดจากโพรงหญ้า
คล้ายถามว่าหล่า...เจ้ามาฮอดนี่เพราะเหตุใด
หล่าหัวเราะแผ่วเบาในฤทัย
ก่อนตอบไป...ด้วยใจอ่อนละไมยิ่งนัก
“ข้ามาเพียงพักใจในแสงพราย
ที่ผ่านปลายใบไม้ร่วงตามลมผลัก
มาตามเสียงเงียบงันอันประจักษ์
หวังหลบจากสิ่งที่บ่เอื้อน...แต่ยังก้อง”
นกตัวน้อยทำตาใส เหมือนรับฟัง
โน้มคออย่างพึงพอใจในคำทำนอง
เจ้าบินเฉียงเวียนไกล ก่อนคืนมานั่งมอง
และส่งเสียงร้อง…เบาเบาดังคำปลอบใจ
“อย่าหวังเกินใจเจ้าหล่า…นั่นคือธรรม
ใจผู้ใดเจียมย่อมงามยิ่งในพฤติไหว
หากเจ้าสิฮักโดยไม่ขอครอบครองสิ่งใด
เขาย่อมเห็น…ถึงแม้เจ้าเป็นเพียงใบไม้ริมทาง”
ฉันหลุบตา…ใจเต้นคล้ายได้ยินเสียงอ้าย
ผ่านเสียงนกน้อยสื่อในรสหวานกลางหว่างหญ้าและฟ้าอ้างว้าง
เหมือนเจ้า…ผู้มาเป็นวรรณแห่งใจหล่าอย่างเงียบงันและบาง
แต่ฝังลึกล้ำ…ดั่งบทกลอนหวานยาวนานไม่จางไม่จาง
#คำกลอนฝากไว้ใต้ปีกนกในวันฝนพรำ
.
ปลายดาวอินฟินิตี้
โฆษณา