สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้าต้น และ หน้า ๑ เพื่อประโยชน์จะเก็บผักหักฟื้นมาเลี้ยงชีวิต ครั้นไปถึ่งริมไร่แห่งบุรุษเลี้ยงแพะ จึงแวะเข้าในกลางนาแห่งหนึ่ง เพื่อประโยชน์จะนั่งให้สะบาย สูทั้งหลายก็เที้ยวแวดอยู่รอ

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๒-๓ ฝ่ายบูรุษเจ้าข้องแพะได้ทัศนาเหน สูนักกัดแพะตายจึ่งวิ่งมาร้องกระเวยกระวาย ว่าสูนักข้องใคร่มากัดแพะเราตาย ฝ่ายเจ้าข้องสูนักได้ยีนเขาร้องดั่งนั้น ก็มาจากร่มไม้จึ่งมีวาจาว่าดูก

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๔-๕ ถ้าไม่ชอบใจข้า ๆ ก็หมีได้ให้ เสษฐีได้ฟังจึ่งว่าถ้ากระนั้นท่านกับเรา มาไปสู่โรงวินิไฉย บูรุษเจ้าข้องสูนักก็รับ เสษฐีก็ภาเจ้าข้องสูนักไปสู่โรงวินิไฉย หมอบตัวแก่มหาอำมาทแล้วก็

สมุทโลกกในย เล่มที่ ๓ หน้า ๖-๗ ท่านอุชุกะเสนาบดี เสษฐีจึ่งทุเลาว่าวันพรุ่งนี้เถิ่ด ยอมกันแล้วเพลาค่ำเสษฐีไปหาเสนาบดี ให้สิ้นบนกับเครื่องปันนาการเล่าความให้เสนาบดีฟัง เสนาบดีได้ฟงงก็รับว่าเราจะชำราความ

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๘-๙ ทางค่างนั้นค่างนั้นว่าไม่เห็นสูนักกัดแพะ ไม่ได้ยีนเสียงสูนักกัดแพะ ใครเขาจะเชื้อว่าแล้วทำผีนหน้ามาหาฤาคลทงงหลาย ว่าท่านทงงปวงยังจะเชื้อหฤา ชลบ้างจำพวกก็รับว่าสำอ่างว่าจรีง

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๑๐-๑๑ นักปราชญ์ทงงสี่ ก็วางวิ่งเข้าไปกราบแทบบาทพระบรมโพธิสัตว แล้วก็ร้องไห้ เล่าความตามท่านเสนาบดีบังคับ ข้าแต่เจ้าบุคลผู้อืนในพระนะครอันนี้ ผู้ใดจะเป็นที่พึ่งแก่ข้าไม่มีแล้ว เ

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๑๒-๑๓ ประการใดก็ตามอัชฌาไศรย ควนอาตมาจะสงเคราะแก่บูรุษผู้นี้ ทรงพระรำพึ่งดั่งนั้นแล้ว จึ่งมีพระวาจาว่าถ้าฉะนั้นท่านกับเรา มาไปสู่โรงมหาวินิไฉย ครั้นถึ่งนั่งในยที่ควน ฝายนักปราช

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๑๔-๑๕ ประการใด เสนาบดีได้ฟังก็สะดุงตกใจ กลัวแต่ปัญานุภาพแห่งพระบรมโพธิสัตว เปนกำลัง จึ่งมีวาจาว่าดูกรเจ้าปราช ความวิวาทข้องบูรุษนั้นหย่างนี้ ๆ ชี้แจ่งสำแดงให้ฟงงทุกประการ พระโพ

สมุทโลกกในย เล่ม ๓ หน้า ๑๖-๑๗ อันสูนักกัดแพะนั้น ใกล้ไกลกันกับสุมทุมที่บูรุษ เจ้าข้องสูนักนั่งสักเพียงไร บูรุษนั้นจึ่งปัติเสฎว่า ไม่เหนไม่ได้ยีน บูรุษที่เลี้ยงแพะให้การว่า ที่ใกล้ประมารสักหกสีบสอก โพธ